"~Fl n 1MÉi . f* v' DE GROENE AMSTERDAMMER VAN 4 MEI 1929 No. Croquante Croquetjes door Alida Zevenboom WAT is dat een aardige avond geweest met meneer Frits van Duinen. Die ook al weer tachtig jaar ! Waar blijft de tijd en wat wordt een inensch oud. als hij wat blijft leven. Ik zie meneer van Duinen nog voor me toen hij nog bij Kracht wx Vriend schap" voort urner was. Och, wat waren dat toch mooie uitvoeringen. die ze in die jaren gaven en alles even netjes en nooit een onvertogen woord. Meneer Pierre gaf me er altijd kaarten voor uu dan zwaaide meneer van Duinen aan den rekstok en maakte het zwaantje en den reuze-zwaai en ik moet zeggen dat ik eigenlijk altijd een beetje verliefd beu geweest op /iju mooie figuur. Dat mag ik mi wvl zeggen. En na afloop ,,Bal!" En wal sen kon-io ! Hij zag me aan voor een nichtje van meneer Pierre en het was misschien niet mooi van me, maar ik. liet het me aanleunen. Als je jong bent, niet waar? Later heb ik nog wel eens vrijkaartjes voor de Opera van hem gehad. Ik zie hem nog als ,.Me fisto", in zijn roode pakje dat hem zot» mooi stond en altijd diezelfde mooie beehen waar hij al mee gymnastiek maakte ! Maar mooi was de avond en wat spreekt meneer Ketelaar toch ge voelig bij al die jubileums. Hoe houdt hij ze uit mekaar ! Vandaag is het een zanger en morgen een actrice eu overmorgen een school juffrouw en dan weer een vrijzinnig-democrati sche dame die vijftig jaar lid van de Partij is en nooit ziet'hij den zanger voor een actrice aan en de schooldame voor meneer Klaas de Vries. Eu me vrouw Ketelaar is ook overal present en ik hoor dat zij wel eens voor meneer spreekt als die op een ander jubileum moet zijn. Zoo hoort het ook en ik moet zeggen dat het met de Kunst" in Amsterdam nog nooit zou goed is gegaan als tegenwoordig, nu vrouwen hun zachten invloed erop laten gelden. Want heeft meneer Ketelaar niet, naast den lieven steun van mevrouw, ook de hulp van mevrouw van Dam van Isselt die onze Kunst" zoo mooi beheert ? Is het niet overal pais, en vrede in onze Kunst? Ja, wij hebben die kleine kwestie met meneer Mengelberg, maar dat zal ook wel geschikt worden. Als wij allemaal een paar ppcenten meer betalen, houden wij hem hier en waarom zouden ze op de concerten ook niet, net als de actrices van meneer Saalbom in de zaal doen, met het bakje rondgaan en een bij drage voor de belasting van meneer Willem vragen? Ze moeten maar geen Mengelberg-fonds maken, want dan gaat het misschien net als met dat Kloos-fonds in den Haag, waar uit meneer Kloos geen cent getrokken heeft, zooals ik in de krant heb gelezen. Een schilder kan nog eens zijn schuldeischers tevreden stellen met van tijd tot tijd een doekje aan ze af te staan ik heb nog een erg mooi schilderij hangen van een schil der die drie maanden met de huur achter was en me met een schilderij betaalde. Wat het voorstelt weet niemand, maar het acteurtje van driehoog-voor beweert, dat het heel wat waard is en dat ik het maar moet laten hangen, want hoe langer het hangt, hoe duurder het wordt. Maar een schrijver kan toch moeilijk zijn kruidenier en bakker gaan betalen met een exemplaar van zijn gedichten en kan moneer Mengelberg de beveertig en meer dubbele vrijkaarten in d<' bus zijn en eeti menscli mag toch niet aannemen dat een van de heeren van de (Jemeente bijvoorbeeld zijn kleei'enmaker afbetaalt met vrij-biljetten? Tenzij het natuurlijk een erg tooneelliefhebbende kleermaker is. Maar het acteurtje rekende me voor dat veertig dubbele vrijbiljetten, en ze zijn altijd van de hoogere rangen, een waarde vertegenwoordigen van minstens een tweehonderd .gulden en daarvan kun je bijna twee pakken hebben en als je dat een week vol houdt, mevrouw een bontmantel er Avondklanken . . . . lIV leefden jure» in de tronen, ... Thans runt ons huis op Holland'» t/rond. Kn sterker treft ontt dun tevoren da uurd der klanken, die wij hooren in'durende de avondstond.... J n 't Oovten stilte. . .. licht yeritsel in hooye fxibnen.. . . Ver ye~yony. ... K n dun.... het koor, dat sjirpte, kwekte..., dut koor van kikkers en insecten, dut eindeloos en eentonig zont/.. . . M(tar hier:. . .. in de yesloien woniny dfint/t t/een. fff luid run de natuur. Doch klanken uit de buur-perceelen in rijke variatie strelen de uuren in het avonduur.... O. ... 't zijn natuurlijk nette tnenschen. \ooit 'twist, schandaal of luid t/esanu. \\'e hooren ze slechts veyeteeren, en uil die klankjes construeeren ti'ij der cjeburen tevensyany.... l*«n na 't diner tot kicart voor tienen 't klassieke stuk klaviennuziek. heschaajd en lief om aan te hooren Steeds bij dezelfde fout van voreti~ -af-aan.... (die fout wordt ook klassiek J Kort na de laatste slay van elven f/aan schreden door het trappenhuis. IVat stommelen en discreet bewegen, en, punctueel om elf uur negen, een hier slechts aangeduid geruisch.... Een deur slaat toe.... Dan valt de stilte.... Zoo hoort het in een nette buurt.... 't Geheim dat 's nachts in 't Oosten fluistert la hier discretelijk ingekluisterd en anderhalve-ateens pm-muurd.... MELIS STOKE lasting-autoi-iteiten een vrijkaartje geven in ruil voor zijn aanslag?. Het acteurtje van het Plein heeft me wel verteld van de week dat op avonden dat meneer, Verkade en meneer Ver beek geen vrijkaartjes uitgeven, omdat zij hopen op een uitverkocht huis, er toch nog altijd op zulke avonden bij i Ik heb eens een vrijkaartje ge had van een acteur maar dat was met slechte bedoelingen, zooals ik later gemerkt heb, maar dat is hem toch opgebroken, al zeg \k het} zelf Voor een vrijbiljet. '? wat verbeeldde het Ventje zich wél? J.....'' ADVERTEERT in DE GROENE AMSTERDAMMER" is een zin die ge dikwijls leest. Waarom juist in de GROENE AMSTERDAMMER..? OMDAT het advertentietarief buitengewoon billijk is. De GROENE wordt immer* bij uitstek gelezen door het beste publiek door het publiek dat iets te besteden heeft. Ge BETAALT DUS NIET voor een verspreiding, die drukkosten, porto en papier kost en waarmee ge tienduizenden lezers bereikt, die niet in de eerste plaats tot het koopkrachtige publiek behooren. MAAR HET BETAALT U >n dit blad te .adverteeren waarvan ge weet dat uw onkosten direkt worden aangewend om U in contact te brengen met het koopkrachtige publiek. Kaleidoscoop Hollywood De groote filmactrice Diana Looktitmylegsky staat op het punt te schei den van haar vijfden man, den Hoemèenschen prins Wladimh' de. Xice a Biarritz. Telkens als ik aan iets denk, denkt hij aan iets anders, heeït zij verklaard. Dat is voor een kunste nares niet om uit te houden. draaf Wladimir, in Monte C'arlo geïnterviewd, heeft van zyn kant verklaard: ..Diana is een schat van'n kind, maar sinds ik bij het tennissen ben gaan serveeren met mijn rechter hand is ons 'huwelijksgeluk verkeerd tot een hel...." Diana Lookatmylegsky heeft in haar leven geen geluk gehad. Haar eerste man: Hugo Schmidt, was turn Oostenrijksch jute-makelaar. met wien zij in 1923 kennis maakte voor een station. ,,Hij vas de eerste schele man met een roode snor dien ik ont moette," verklaarde zij later, en ik voelde onmiddellijk dat wij voor elkander voorbestemd waren." Een maand later scheidden zij echter, omdat hij zich had laten ontvallen dat jute hem dierbaarder was dan eenige vrouw. Diana's tweede man was een Duitsch kapitein. Zij schoot hem na zes weken met een machine geweer dood omdat hij weigerde, zijn soldatengewoonte ontrouw te worden. zich met zijn sporen aan ter ruste te begeven. De schoone Diana werd vrijgesproken, omdat de rechtbank aannam dat zij in noodweer had ge handeld en zij huwde ten derde male, nu met een beroemd sportsman (hij speelde driemaal daags baccarat) van wien zij scheidde wegens mishandeling; hij eischte namelijk tweemaal per week cabinetpudding. Van haar vier den man, een beroemden Argentijnschen filmster, liet zij zich scheiden. omdat zij haar vijfden man ont moette. Deze boeide haar op een avond door zijn imponeerende dorst; Dienzelfden avond nog trouwde zij hem in het geheim; alleen haar foto graaf en haar propaganda-chef waren erbij tegenwoordig: Het gerucht gaat thans, dat de onweerstaanbare Diana binnenkort in den echt zal treden met den vermaarden Boliviaanschen knikker-fabrikant Desideriua Meijer. ,,Dat is mijn type !" moet zij hebben uitgeroepen toen zij hem onlangs een taxi-chauffeur zag neerschieten, die hem een straat te ver had afgezet. NESSUNO N.V. Meubelmagazijn Eden" MOLSTEEG - AMSTERDAM BOEKENKASTEN f N*. 2909 DE GROENE AMSTERDAMMER VAN 4 MEI 1929 Hoe ik een Mijlpaal werd.. door Melis Stoke J K heb'gedroomd dat ik een mijl paal was. Die' droom stond waarschijnlijk*'in verband met iets dat den vorigen avond gebeurd was. Nu moet u niet dadelijk denken dat ik naar iets verbodens gekeken heb en daardoor, in onderbewuste wroeging en in reminis centie van het bijbelverhaal omtrent de vrouw van Loth, droomend» in een zoutpilaar veranderd ben. Gunst neen. Den avond tevoren was ik met Mathilde naar een tentoon* «telling van huishoudelijke artikelen gegaan. Mathilde passeerde juist vóór nuj de controle, en ik wilde volgen, toen, plotseling fanfares klonken en van alle zijden heeren in gekleede jassen op mij toesnelden en mij de hand drukten. Hoera.... hoera...." riepen de menschen van alle kanten. De muziek speelde: Lang zal hij leven" en Wien Neerlandsch Bloed". Van alle zijden werden camera's op mij gericht. Oude dames geraakten in het gedrang van toesnellende nieuws gierigen onder den voet en kermden. Een journalist vroeg mij of ik gehuwd was en hoe oud ik was en wat ik dacht van den uitslag der aanstaande ver kiezingen. Maar hij werd ruw terzijde gedrongen door vier mannen die een enorme bordenwasch-machine v aan droegen. Een hunner hield een' toe spraak waaruit ik begreep dat de bordenwaschmachine een capaciteit had van honderdtachtig borden per minuut, en dat dit wonder mij werd aangeboden. Toen boden twee jongemeisjes in het wit mij bloemen aan. Mathilde was ik kwijtgeraakt in het gedrang. ,,Heereu.... heeren dan toch" riep ik U houdt mij misschien voor Minister Slqfcemaker de Bruine.... Dit ia een misverstand...." Ik slaagde er echter niet in mij verstaanbaar te maken. Steeds klon ken nieuwe fanfares en reeds droegen andere heereik nieuwe geschenken aan: een mand champagne, een kist sigaren in luxe-verpakking, een electrische naaimachine, een kinderbad en een, Magnum-fleach Eau de Co logne. Daarna greep een van geluk stra lende heer mijn hand en zeide dat het hem aangenaam was in mij den tienduizendsten bezoeker te mogen begroeten. Toen ging mij een licht op. Andere bliksemlichten flitsten, terwijl van alle zijden de persfotografen mij, hand aan hand met den vreemdeling, foto grafeerden. Plotseling ontdekte ik op eenigen afstand Mathilde, zichtbaar ontroerd door de eer die mij te beurt gevallen was (later verzekerde ze mij dat ze nimmer zóó prat op mij was gegaan en dat zy dit niet achter mijn bescheiden, persoonlijkheid gezocht had....) Enfin, er werd eerewijn rondgediénd en het eerecomitéHet zich aan Mathilde voorstellen die, als negen duizendnegenhonderdnegenennegentigste bezoeker ook een ruiker en een fleschje odeur kreeg, hoewel zij in rang verre beneden mij stond. Enfin, het was een groote verrassing en een avond die altijd een hoogtepunt in ons, aan eerbewijzen zoo arme, leven zal blijven vormen en een onderwerp UIT HET KLADSCHRIFT VAN JANTJE van verhalen, later, bij het haardvuur, gedurende lange winteravonden, aan onze kleinkinderen. En ver na midder nacht keerden wij huiswaarts in een taxi waarop het kinderbad en de bordenwaschmachine waren va s t ge sjord, terwijl wij zelf ona verdeeld hadden: ik naast den chauffeur met de mand champagne op mijn schoot en Mathilde binnenin met de andere, geschenken w.o.' de electrische naai machine. T M Vol wilde gedachten, en vol ver wachting omtrent mijn succes in de geïllustreerde qchtendpers sliep ik in.... en toen droomde ik: Ik droomde dan dat ik een mijlpaal geworden was. Dat was zóó in zijn werk gegaan. Onverhoopt en na honderden sollicitaties was ik aange nomen als assistent loopjongen bij de Fietersen-kunsteieren fabrieken, de groote nationale industrie die den naam van ons land tot verre in den vreemde doet weerklinken. Het loon was niet hoog: acht gulden per week, maar het was althans iets, omdat men kan zeggen: ik ben bij Pietersen, en dat is op zichzelf al eene introductie. Goed ik was dan aangenomen en zou den volgenden morgen moeten komen om mij te melden bij mijn directen chef, den loopjongen der derde klasse met de geschiktheid voor tweede klasse Dirkje. Toen ik met kloppend hart in de langen, langen stoet van Pietersenarbeiders de machtige ingangspoorten van de imposante fabriekscomplexen (een stad op zichzelf) naderde, trof het mij dat een soort feeststemming heerschte. Vóór de poort was een eere poort aangebracht met Welkom" en daarnaast stond een file auto's. Zeker hoog bezoek" zeide ik tot iemand die naast mij liep. Welnee.... lachte die,... dat hebben we onlangs ook gehad toen de negentigduizendste arbeider werd aan genomen.... en daarvóór bij de tachtigduizendste.... ik ken die poort al lang...." Mijn zenuwachtigheid nam toe maar sloeg om in een verlammende angst toen ik naast de poort op een groot bord met krijt geschreven las dat ik, Melis Stoke, mij dadelijk bij den portier moest melden. De portier keek mij van boven tot onder aan, glimlachte welwillend en zei: ,,Oa jij maar eens mee ventje...." Toch niets ernstigs?" informeerde ik benauwd. Maar hij antwoordde niet en bracht mij naar een kring heeren temidden van wie ik de ge zichten van verschillende ministers herkende. Nauwelijks was ik daar aangekomen of een van de heeren trad naar voren en.... (hier speelde de ervaring van den vorigen avond mij parten)... * en sprak als volgt: Waarde heer, als honderddui zendste arbeider in de Pietersen" kunsteierenfabrieken heet ik u har telijk welkom; u bent een mijlpaal in de historie...." Dat is een fideele boel hier, dacht ik, want ik begreep dat ik niet mijn chef Dirkje maar niemand minder dan den directeur tegenover mij had. Dit imponeerde mij zoo dat ik vergat naar de rest van de redevoering te luisteren, maar toen drukte men mij een gouden horloge in de hand, en er werd geapplaudisseerd, en de Minister sprak den directeur toe, waarbij Z.Exc. Slotemaker de Bruine mij, die toch de hoofdpersoon was, den rug toedraaide wat ik zeer onbeleefd vond, en ook de andere sprekers namen absoluut geen notitie van mij maar drukten elkander de hand. , Ziezoo, zei de portier toen het afgeloopen was, ga jij nou maar weer mee...." Ben je mal, zei ik, ik ken mijn manieren. Ik zal terugspreken...." En ik begon reeds met: Excel lentie, mijne heeren, het is mij een waar genoegen...." toen de portier mümet geweld meetrok. Pas op jij.... hou je handen thuis" riep ik nog.... ik ben een kennis .van den directeur en als ik morgen bij hem eet zal ik me over je beklagen.... Laat me los.... Hé.... PRIMA mijnheer Pietersen.... hulp Excel lentie. ... hulp...." Niets hielp. De heereu wandelden vrool$k koutend weg en ik vernam later dat ze onder elkander, zonder mij, geluncht hebben.... * Even later stond ik tegenover Dirkje die mij streng monsterde en zei: Zoo stuk mijlpaal.... je nagels zijn zwart...." Mijnheer...." begon ik.... maar opeens daverde het in mijn ooren.... Mijlpaal.... mijlpaal.... Mijlpaal.... MIJLPAAL.... M IJ L P A A L Het was nte of ik verstijfde.... Ik was een stuk steen geworden.... Hulp.... riep ik.... hulp.... ik versteen.... Toen voelde ik een plens koud water over mijn hoofd en ik hoorde de stem van Mathilde die riep: Melis.... Melis .... word toch wakker.... Ik lag in bed Ik had gedroomd... En, naast mü, stond de ledige mand champagne van de huishoudtentoonstelling. Zoo moet een mensch er tegen woordig rekening mee houden dat hij op z'n onverwachtst in een mijlpaal Veranderen kan.... i