? Grieksche Beeldhouwer B LUNS arop de copieïsten in dien tijd in iliëte werk gingen om de klassieke orbeelden te herhalen. Want dit zou or u licht werpen op de verhouding »>?? If'.f il* ylades isa del Citarista te Pompeji ?n het Italiaansche werk tot het ^feksche uit de 4de eeuw v. Ohr., en n zou ook de Grieksche schilderinst van Klein-Azie, en die van _exandriëter sprake moeten komen. Rizzo wijdt een hoofdstuk aan de fthen, de historie en het Komeinsche /en zooals ze zich uiten in de Pomjaansche schilderingen .... Maar wij willen zien, gretig kijken ir de figuur-schilderingen in een ^thisch-idyllischen stijl die ons waard bleven,?wij willen de landlappen bewonderen, de stil levens met aandacht bezien, por tretten en caricaturen, genrestukken uit de menschenwereld en uit het dierenrijk, langzaam aan ons voorbij laten gaan. Er zijn ongemeen schoone land schappen tot ons gekomen. Tot de meest beroemde behooren die in het Vaticaan, de z.g. Odysseuslandschappen die in dezelfde zaal als de Aldobrandinïsche bruiloft" bewaard wor den. Er zijn er ook waarvan de impres sionistische penseelvoering en de barokke beweeglijkheid der stoffeerende figuurtjes verrassend zijn en die luchtig en geestig geschreven" zijn als 18de eeuwsche fransche land schappen. Maar 't is toch vooral het idillische karakter van weer anderen dat ons bekoort. Verbonden met figuren weet de Hellenistische schilder de lachende gratie van luchtig geboomte te ver binden met de bekoorlijke ernst der gestalten en het geheel een sereen arkadisch aspect te geven als op de schilderingen in de Casa del Amore Punito" uit Pompeji te Napels. Oneindig veelzijdig toont zich de Hellenistische schilder en zijn gevoel voor de schoone werkelijkheid weet hij ook in eenvoudige stillevens voor ons te bewijzen. Of doet het de vorige maal gereproduceerde stilleven gra naatappelen en glazen vaas" ons niet denken aan de eerste meesters in dit genre uit de beste tijden der schilder kunst. Beschouwen wij ten slotte in het Museum te Napels het meisje dat bloemen plukt". Hoe licht en vol gratie maakt zij zich los van de fijn groenen fond waarop de schilder haar luchtig en lichtend neerschreef. Met sierlijk gebaar plukt zij bloemen van een hoog? bloeiende struik maar ze is reeds voorbij. Als uit bloemenstuifmeel werd haar wezen opgebouwd, een lentezucht zal haar aan ons oog onttrekken. En toch heeft de Grieksche schilder haar niet groote beeldende kracht voor ons neer gezet en haar naakt met onnavolgbare takt en schoonheid omhangen met Nereïde en de Zeetijger fijne drapeering, 't bleef 'n droom 't bleef omfloerste werkelijkheid. Zij is de zuster van de schoone vrouwen op Botticelli's lente". Maar wie zou haar natuurlijkheid niet ver kiezen boven de precieusheid der 15de eeuwsche gratieën. Hoe een voudig vloeiend is het werk van den Hellenistischen schilder, vlinderlicht is zijn arbeid en hoe waardeeren wij die boven dat wat door de meer cere braal gestuwde hand van den wel verfijnden, maar al te litterairen Sandro werd geteekend. Den al te nadrukkelijken stijl van den Florentijnschen poëet-schilder vergeten wij gaarne voor de off handed way" van dezen waarachtigen decorateur hier te Napels. Diens werk ademt vrede en ontspanning waar Botteelli's arbeid spanning en worsteling' / te zien geeft. * * * Het figuurtje van het ons afge keerde bloemenplukkende meisje straalt een zachte melancholie uit, als. voor een afscheid, als voor eene lange scheiding. En zoo bezien is zij als het symbool voor heel die kunst der Hellenisten die ons in dit figuurtje voor lang vaarwel zegt. Vijftien eeuwen zal 't immers duren voor dit schoone vrouwtje als een der Muzen op Rafael's Parnassus zal herboren worden en verblijven onder de be koring van Apollo's viool, in die schoone en gelukkige ruimte die Julius II in het Vaticaan door den meest sereenen en harmonieuzen kun stenaar van zijn tijd liet sieren. Het meisje dat bloemen plukt. Museum te Napels f v