No. 2786 DE GROENE AMSTERDAMMER VAN 25 OCTOBER 1930 UIT HET KLADSCHRIFT VAN JANTJE Croquante Croquetjes door Alida Zevenboom T K heb weer mijn hoofdpijn, vooral al; de wind Noordwest is. Laat ze maar zeggen dat de mensch niet door het weer geregeerd wordt en ik heb al meer opgemerkt dat als ik misère heb over het een of ander, er altijd een kring om de maan is. En alles komt natuurlijk tegelijk. Mijn neef uit de Commelinstraat heeft zijn groente-affaire moeten sluiten en na zijn dubbele hit, heeft hij nu zijn tweedehandsch Fordje moeten verkoopen en het is een schande wat ze een mensch er voor durven bieden. En wij zijn er van den zomer nog zoo lijn mee uit rijden geweest. En nu spreken ze mij voor de huur aan en voor de betaling van den inventaris. Je moet maar goed zijn voor je fa milie !. . . . En dat komt allemaal, heeft meneer Stanislafski me uitge legd, omdat de een of andere groote meneer in Amerika kiespijn of onaan genaamheden thuis heeft. Dat is het mooie van de economie, zei hij, maar ik vind dat wij het dan maar zonder economie moesten doen. Ik voor mij geloof, dat de wereld er dan vrij beter aan toe was. Het is ook de schuld van de economie dat het acteurtje vier maanden achter is met zijn pension en ik durf zij n boekje niet eens op te tellen, zoo veel staat er op. En kan ik van vrijkaart j es voor den schouwburg leven? Ik spaar wel een avond vuur en licht als ik er zit, maar als ik nu nog vrij-consumptie had, zooals vroeger bij meneer van Haar lem of in de Flora" waar je een glaasje bier toe kreeg bij de kunst, dan zou je nog eens extra gaan. Ze willen nu, net als op de Kruideiiierstentoonstelling, in den 8tads-schouwburg, iederen tienden bezoeker een halve biefstuk cadeau geven en elke; vijfen twintigste een kruikje bitter en de honderdste mag een van de dames actrices naar huis geleiden, zoo be weert het acteurtje, maai- die is nooit te vertrouwen, liet als in geldzaken. En het is heelemaal niet goed voor mijn hoofdpijn als je zooveel hoort praten over stakingen. Ik gun ieder graag het zijne, maar wie geeft ons. pensionhoudsters, het onze ? Zal het er van moeten komen dat ook wij gaan staken? Ik moet u zeggen, dat ik er veel voor voel en hoe zou de wereld dat opnemen? Als wij eens voor onze paying guests" geen eten kookten en de bedden niet opmaakten en lum brieven lieten slingeren, dacht u dat dat veel minder dan een revo lutie zou zijn? En onze huisvrouwen? Wie denkt aan die slooven? Nicht uit de Commelinstraat heeft bloed armoede drie kleine kinderen en vijf jaar getrouwd en als er be hoefte is aan een arbeidscontract, waar de kranten over vol staan, dan vraag ik maar waarom hebben wij, huisvrouwen, niet zoo'n contract? Ik heb eens opgeteld hoeveel uur per week ik werk en ik ben gekomen tot nhonderd en vijf uur en betaalt mij iemand voor mijn overuren of voor nachtarbeid? Ik ben lid van den Bond van Huisvrouwen, maar ik loop er uit als die niet eens met zijn allen de straat op gaan om te betoogen. Waar zouden oir/e stakkerds van mannen blijven als wij de sehuimspaari en de stot'doek er bij neer gooiden? U moet niet gelooveii dat de mannen, als er Weer eens feil oorlog uitbreekt, een hand zullen uitsteken om hem te beletten en daarom zou ik nu al de vrouwen willen organiseeren om, zoodra er de mobi lisatie afgekondigd wordt, de boel er bij neer te gooien. Laat de heeren dan maar eens gaan vechten ! Als al onze politieke! dames da;i!' eens over dachten ! Maar die hebben het te druk met de partijen om aan zoo iets voor-de-hand-]iggeiids te denken. Ik ben eens een blauwen Maandag bij een generaal in betrekking geweest en ik herinner het me nog a's den dag van gisteren dat er parade was in de Plantage en mevrouw zijn rijlaarzeii had weggestopt en daar stond hij dien morgen in groot-tenue op zijn kousen voeten, ik zal het nooit vergeten. want zijn groote teen stak door zijn kousen en hij schreeuwde om zijn rijlaarzen en mevrouw hield zich van den domme en ik wist me geen raad, want ik had net den gootsteen niet zijn degen doorgestoken en kon hem van den schrik ei'n iet uit krijgen en ik had het gevoel dat het vaderland te gronde zou gaan. maar als alle vrouwen zoo op den dag van de mobilisatie zouden doen, waar bleef dan de hel denmoed van den man? Kan u zieh een held voorstellen op sokken? En nu ga ik maar weer aan den gang. Ik heb vandaag nog geen knie gebogen en mijn zestienurige werkdag is nog We komen in de krant l ISitincn -iiiet te latnjen lijd zult u /iet beleren dut over u eti uw ijKiti vrienden L'it familie, in kranten wordt (/('schreven. Lacht maar niet. Het feit slaat rast. Vader, moeder, tante. oma, neef, nicht, oom en maat, zoons eti dochters, allen staat strak jcs in de kranten. Zonder onderscheid ra n rang, titel, aanzien, /jeld wordt ieder in de krant r/ez/t. Kn om duizend (/uiden tred ik dat -u vermeld wordt. . . . Niet dal u een lin/jc krijt/t. of alft held (/e-eei'd wordt. of verafschuwd of beroemd. 'k /ter/ alleen dat K i/enoitnd, dat u ijenoteerd iconlt. . . . \ l 'eet u lioe 'k Jn t zi'L'ei' weet. . . . (lat u stral.-s rirmeld wordt. . . . ? Omdat straks een (/root t/ctal u ett mij vermelden zal: als ons folk. . . .r/cletd iconlt. . . . Strak» iraniieer liet resultaat in de krant i/cdi'itkt is. juicht de Slri'óer: .,'/,? ben il'r bij !. . /'' na zijn lanf/c i/of/en blij dat 't nu toch (//'lukt is. . . . M K LI S STOK E lang niet om. En de dames in de Tweede Kamer hebben een werkdag van nog geen zeven en twintig minuten heb ik pas gelezen !. . . .