WANDELINGE Vogelvlucht der Sta DOOR Jhr. Mr. G. DE MA Teekeningen voor De Groene A VTT AT is aardiger als men een vreernT T de stad eens een beetje nader wil leeren kennen, dan zich aan te sluiten bij een groepje provincialen, dat het een of ander boodschapje in de groote stad' benut vóór en uit buit tot een zwerftocht door die straten en stegen, waar men uit zich zelf meestal achteloos aan voorbij gaat? .... Het was een zonnige dag, dat ik kennis maakte met de menschen, in wier gezelschap ik uren en uren door het oude deel van »Sofia zwierf, en het warme, het koesterende ging van henzelven uit. Het waren oude menschen die uit een nabij gelegen dorpje dien morgen naar Sofia waren ergens buiten hadden laten staan, en toen, te Voet, al dat nieuwe en wonderbare met oogen-gróót van verbazing en meermalen ook van verrukking gadesloegen. Zij werden geleid en deskundig voorgelicht door een jeugdig soldaat, die de eenige zoon des huizes bleek te zijn, en die in den dienst een wijsheid en een menschenkennis had weten te verzamelen die deze brave ouden eenvoudig met verbazing sloeg. Drommel, hoe kwam die jongen toch aan al die bijzon derheden? De moeder in het kleurige kleed der bulgaarsche boer innen schuifelde een beetje menschenschuw achter den breedgeschouderden,door wind en weer verbruinden boer, die in zijn houding geen oogenblik verheelde dat het hem belangrijk gemakkelijker afging achter den ploeg te loopen, dan door zoo een groote stad een pleizierreisje te ondernemen. Het was een aller aardigste optocht, deze twee oude menschen, wijs in hun dorpje, maar een beetje angstig en hopeloos on wennig in de stad, en voorop de zoon trotsch en schneidig" als een officier, en zich het overwicht, dat hij bij deze zér speciale gelegenheid op zijn ouders bezat, welbewust. Af en toe haalde de oude moeder van onder den kleurigen omslagdoek de gerimpelde hand te voorschijn en hield die be schuttend boven de in het felle zon licht knipperende oogen. als om zoo doende nog destebeter en des te inten ser al dit haar volkomen vreemde te kunnen benieesteren en verwerken. Want de zoon beschikte over een woorden vloed en een lokale kennis, ten eenenmale vreemd voor een bulgaarschen : boerenjongen.... Wij kwamen o.a. voorbii het be^f^^iJf. mótT9St"S!;-'v1an den Kussischen CV.aar Alexander den Tweeden, de Bevrijdersczaar geheeten, en de, soldaat comman deerde hier een oogenblik: op de plaats rus t ,,Let nou 's even op dit-monument" on dat scheen hem verreweg het belangrijkste toe te zijn ,,dit m mum i weegt liefst miaieventjes " 10.000 ocques" ....(K.(i.). Klaarblijkelijk wilde hij met deze bijzonderheid te kennen geven dat de finantiën van de stad er zoo slecht nog niet voorstonden, doch dit verhinderde niet, dat deze mededeeling het gezel schap geenszins onverinengd impo neerde. D'r zullen d'r nog wel zwaardere zijn," merkte de oude nuchtertjes op. Maar de moeder voelde de innerlijke waarde en het ge wicht dezer opmerking beter, en klakte veelbeteekenend met de tong tegen het gehemelte: Zoo, zoo, zóó'nzwaar-ding-en hoe hebben ze dat in vredes naam dan wel hierheen gesleept?". . . . Wij hervatten onzen tocht, en be halve het koninklijke paleis dat in een zér fraai onderhouden park gelegen is, scheen het ouderpaar maar bitter weinig te interesseeren. Maar dit was dan ook het hoogtepunt. Want. . . . hier woonde de Koning. En nauwelijks voor het paleis ge komen, zei de jongen niet stralende oogen: Voor dit paleis heb ik op wacht gestaan" De opmerking f i-of. .Man en \roiiw kek«'ii elkander aan. Knikten dan even, probeerden dit t>roote te realiseeren. En. . . . heb jij den. C'zar ook gezien?" De 7,0011 knikte even met het hoofd, er zijn oogenblikken in het leven dat zwijgen welsprekender dan woor]?-, maar ei' glom in zijn oogen een zeld zame 11 gloed.... Kn (oen alïherin nerde hij zich plotseling «?n met scliük hoe het hem in de kazerne was j.;vleei-il - -'(ft fen on miskenbare verec-ring i-n bewondering: De Czar der Bulga ren". . . . Maar de vader, die tot dusver het paleis zwij gend van onder naar bo ven en van boven naar onder had opgenomen, den koninklijken stan daard,die in de blauw'ende zo inelucht zijn wit-groenrood breeduit wapperen liet eer biedig had gegroet, scheen op het hooren dezer woorden, als met een ruk tot werkelijk leven te worden gewekt. En streng klonk het uit den groeven omtrokken, tandeloo/.eri mond: Neen, den Czar aller Bulgaren". . En van dat oogenblik a£ nam de oude vastbesloten do teugels wederom in handen, en voerde het troepje. dat nu onder zijn vaderlijk commando stond, naar het woelige centrum, met het doel de clroomon van het verleden om te zetten in reëele daden van koophandel, een doel. waarvoor ze dan toch ook eigenlijk gekomen waren.... * * * De mooie winkels op de boulevards lieten hen koud, ijskoud zelfs, en meer dan eens kreeg ik den indruk, dat zij tegenover al deze sehooiie zaken meer of minder vijandig stonden. Vijandig en een tikkeltje wantrouwend.