No. 2791 DE GROENE AMSTERDAMMER VAN 29 NOVEMBER 1930 TOEN de oude mevrouw Libolein, na een vermoeiende reis, tenslotte veilig en wel was aangeland in de ka mer van het Boulevard-Palace-Hotel, welke door de goede zorgen van haren schoonzoon, vanuit Juan-les-Pins tele grafisch was gereserveerd, had zij slechts een enkel verlangen: slapen, lang slapen. De emoties van het afscheid van hare kinderen, die nu weer voor zes jaren naar Indiëwaren vertrokken, en. daarna de eindelooze treinreis van de Biviera, via Marseille, naar Parijs, hadden haar geducht aangepakt. Zij was niet gewend te reizen, en zeker niet, gelijk ditmaal, moederziel alleen en vervuld van weemoedige gedachten. Vele reizigers bereiken de Fransche hoofdstad vol stoutmoedige plannen en voornemens tot het genieten van opwindende en heerlijke dagen en avonden.. .. Niet aldus mevrouw Libolein, die, nauwelijks in haar hotelkamer aangekomen, zuchtend begon haar taschje uit te pakken en voorbereidselen te maken voor een lange, droevige en eenzame nacht. Zij plaatste de flacons en toilet artikelen op het glanzend marmer en glas van de vaste waschtafel, spreidde haar ouderwetsche nachtjapon op het coquette ledikant, en zette de muiltjes op het weelderige kleedjedaarvoor,hing zorgvuldig een japon uit in de enorme ruimte van de rozenhouten spiegelkast en begon zich vervolgens, be schenen door het zachtrose licht van twee kleine lampen met zijden kapjes, te ontkleeden. Vooraf had zij zorg gedragen, de gangdeur te grendelen alsmede een tweede deur, welke toegang gaf tot de badkamer, eveneens af te sluiten. Toen zij eindelijk gereed was om in bed te stappen, viel haar oog op het stapeltje kostbaarheden dat, op het nachtkastje, verzameld was: een kleine portefeuille met eenige honderden guldens aan bankpapier, een beurs met wat zilvergeld, haar platinahorloge en ketting, een armband en drie ringen, waarvan er eene bezet was met twee groote brillanten en een zwarte parel, en tenslotte het pakje briefjes van Tieneke, haar klein doch tertje, dat zij, als het lot het wilde, over zes jaren als een groot meisje terug zou mogen zien.. . . Opeens kwam h.et mevrouw Libo lein voor, dat zij onverstandig zou doen door al deze kostbaarheden zoo maar, naast zich te laten liggen. Zij had, vanwege de emotie, twee slaap tabletten ingenomen, en daar zij dien tengevolge stellig zwaar zou slapen, zouden eventueele dieven of hotelratten gemakkelijk werk hebben. Men hoorde altijd van die afschuwelijke verhalen. Tegenover een alleenrei zende oude vrouw zouden deze lieden met nog grooter driestheid durven optreden dan zij dat, blijkens zoovele DEPO/IT door Melchior Steelinck Teekeningen door de Groene Am sterdammer" door Is. van Mens berichten in de kranten, zelfs tegen over mannelijke reizigers en hotel bezoekers durfden. . . . Mevrouw Libolein wierp schuchtere blikken door de kamer om een veilige bergplaats voor hare schatten te zoeken. . . . Haar koffertje was onge schikt. Daar zou men het eerst in zoeken. De spiegelkast kon weliswaar afgesloten worden, doch goed-ge outilleerde dieven beschikten over loopers en passe-partouts. Het ver bergen van hare schatten onder haar hoofdkussen kwam haar al te roman tisch en hachelijk voor. . . . Plotseling viel haar blik op een klein ijzeren deurtje in de wand, dat met een grendeltje kon worden afge sloten. Zij opende het en vond een met ijzer gevoerd kastje, ruimschoots groot genoeg om alles te bevatten. Het denkbeeld, dat dit zeer nieuwe en bijgevolg modern uitgeruste hotel blijkbaar voor alles zorgde, en ook voor kleine safe-loketten in de slaap kamers der gasten, gaf haar opeens een gevoel van groote bevrediging en gerustheid. En zich, naar den aard der vrouwen, aanstonds voegend naar de practische beschikkingen, welke voor haar en voor de veiligheid van haar bezit genomen bleken te zijn, borg zij al hare kostbaarheden in het kastje, deed het deurtje dicht en grendelde het stevig, begaf zich te bed en sliep na een half uurtje tobben over de arme, verre kinderen, dank zij het slaapmiddel in. ... Mevrouw Libolein ontwaakte pas, maar toen ook plotseling, door een luid gerinkel van de kamertelefoon. In de eerste oogenblikken wist zij niet waar zij zich bevond, maar het drin gende gebel maakte haar volledig wakker en, met een gevoel van angst, greep zij de hoorn van de haak. Wat haar daar allemaal in rad Fransch werd verteld, begreep zij aanvankelijk niet, maar na veel herhaling, verstond zij tenslotte een woord dat telkens terugkeerde: hijoii.r.. Zonder het gesprek te vervolgen, sprong zij op, snelde naai' liet brandkastje, ontgren delde het. ... en deinsde achteruit. . liet wa,s ledig. . Alles wat zij er in had gelegd was verdwenen. . . . Met een kreet van-schrik wierp zij zich op het telefoontoestel, maar reeds werd er op de deur geklopt. . . . liet angstzweet brak haar uit. . dit moest de politie zijn. de detectives, op de een of andere wijze op het spoor van den inbraak. Haastig en bevend maakte zij een beetje toilet, opende de kamerdeur, half verlamd van angst door het avontuur, waarin ze zich op eens midden in een vreemde stad. geheel alleen, betrokken zag. ... In de gang stond iemand van de hotel directie met een huisknecht. Hij droeg al hare bezittingen in de hand en.... glimlachte. . . . Vergun mij, mevrouw, sprak de meneer, dat ik u uwe kostbaarheden teruggeef, die u op hoogst onvoor zichtige wijze voor den eerste den beste hebt neergelegd om mee te riemen. . " Maar voor mevrouw Libolein kon gewagen van haar safe deposit. had de huisknecht reeds het kastje gegedemoiistreerd. Het bevatte een draai baar binnenstuk en was bestemd voor laarzen die aldus, van binnen er in gezet, naar buiten konden worden GHARIVARIA De heer Floris Vos ziet scherp. Hij ziet in dit ontwerp," schrijft de N.R.C., ,,een achterwaartsche richting." Stakende arbeiders probeeivn het auto-verkeer stil te leggen." meldt de O.H.C. Dat 's hemels zegen op hen daal'. zooals ongeketende krachten de aarde splijten zooals levende kiemen hun bolsters breken zoo zijn wij door onze oude muren gebroken, wederom hebben wij onze toonzalen met nieuwe ruimten uitgebreid," adverteert een meubelmaker van o verveen. NAASTING ,,Naast dien werkkring zag hij nog kans ook het ingenieursdiploma te behalen." (Tel.) Het is, naast de gaarne erkende knap heid, hopeloos nuchter en zakelijk." (H. D.) De Tijd schrijft van een sopraan, dat zij te lang intoneerde. /oo'n prestatie wekt verbazing. MAJESTEITSSCHENNIS 12,20. Toespraak door Z. K. H. den Koning ter gelegenheid van de Ronde Tafel Conferentie." ( Vara) ANTI-K.APITALISME Wel zeldzaam meesterlijk weten (ie jonge mannen de gevoelige saar te kittelen." t V ML) VO1X GELESTE De hemel zei gedankt." (Gr. Dbl.J "^950 CORRESPONDENT!!-: M. Ie W. De aanleiding tot dezen brief is een groote ruzie niet woorden in de Vde klas over het uitspreken van uw naam. De eene partij (waartoe drie leeraren) is voor Charivarius met de ch van chocola, en de andere (waartoe twee leeraren) is voor Chari varius met de ch van kachel. Wilt n ons melden, wie gelijk heeft? Antw. Ik zou 't je niet kunnen zeggen, maar mijn raad is. om alle fouten te vermijden, Charivarius uit te spreken met de ch van menpch. L. te H. Ik las daar in een plaatselijk blad uitgebalanceerd." Dat is toch geen Hollandsen (to outbalance)? Antw. Wel zeker, beste jongen. Ik hoorde het onlangs nog in een circus roepen tegen een koorddanser. die het publiek verveelde: .,Bèje nou haast uitgebalanceerd?" gedraaid, zonder dat men de gasten behoefde te verzoeken de kamerdeur te ontsluiten. . . . Mevrouw Libolein zag het tech nisch wonderstuk aan. De kamerknecht, zeker van een goede fooi, trok zich terug, en de hoteldirecteur sprak nog even glimlachend: ,,. . U bent niet de eerste die /.ich vergist. . . . Veel gasten die, hoe zal ik het zeggen, een beetje laat thuis komen, leggen wel eens per abuis allerlei voorwerpen in die kastjes. . Maar ons personeel is volkomen l:etrouwbaar. . . . Goeden morgen me vrouw . . . . "