30 Kerstnummer Herinneringen van een bal-boekje door Constant van Wessem Teekeningen voor de Groene Amsterdammer" door E. ten Harmsen van Beek HET is nogal ergerlijk voor een mooi, met papieren roosjes en een kiemen Amor beplakt balboekje van het jaar 1895 om met een soort superieuren spot door een flapper van anno 1930 te worden opgenomen en even achteloos als van buiten ook van binnen te worden bekeken, waar op lijntjes, zoo netjes als het schrijven alleen onder steund met de linkerhand het toelaat, de namen staan opgeteekend van allen die op het bal met de bezitster hebben gedanst. Christiaan, Christiaan, Christiaan", lacht het meisje, achterover op de canapé, in een houding waarbij de korte rok veel te hoog boven de knie komt te liggen, achter alle dansen staat Christiaan. Hoc vervelend !" Christiaan, dat is paps. Het is grappig, paps, die nu dik is, zich na een kleine wandeling al hijgend met een zakdoek het kale hoofd afdroogt, zich voor te stellen als een dansend jongeling. Maar het is waar. Paps was volgens zijn jonge portretten in die jaren juist heel mager. Hij heeft te veel suiker gesnoept en niet genoeg aan sport gedaan/'' denkt het jonge meisje, dat trotsch is op haar slanke lijn". En zij neemt niet de moeite een geeuw te onderdrukken. Van verontwaardiging wordt het balboekje opeens een dametje, met lange rokken, een griezelig ingesnoerde taille, witte lange handschoenen, die bijna tot aan de schouders rei ken, en achter, in het tot krulletjes en toeren gedraaide kapsel, steekt een kam in den vorm van een kroon met een parel op iedere punt. Daar ben ik nu;" zegt het bal boekje. Niet kwaad," meent de flapper. Alleen net een Hjzepop." een flapper van anno 1930 Foei," zegt het balboekje, zoo zag je moeder eruit." Mams", antwoordt het meisje." .,Zoo idioot zag mams er toch niet uit?" Idioot? Het is maar wat je idioot noemt," mokt het balboekjo. ,,Ik vind het om je dood te ergeren zooals jullie meisjes van tegenwoor dig zijn. En jullie manieren ! Dansen in het openbaar, bij de thee en ten aanschouwe van Jan-en-alleman deed vroeger een beschaafd meisje niet. Jullie zitten in dancings met jongens, die je nauwelijks kent en danst met iederen heer, die zwijgend voor je een buiging komt maken. Dat was vroeger anders, dat kan ik je wel vertellen. Toen gingen de jongelui eerst een visite maken bij de ouders van de meisjes, waarmee zij op de bals zouden dansen en met een heer, die zich niet eerst bekend had gemaakt door zich aan haar moeder voor te stellen, danste een welopgevoed meisje eenvoudig niet. Wilde zij om de een of andere reden het jongmensch, dat zóó de vormen vergat, dat hij haar een dans vroeg zonder zich eerst aan haar ouders te hebben voorgesteld, niet al te zeer voor het hoofd stooten, dan getuigde het van tact schijnbaar toe vallig te zeggen: Mijn ouders zijn ook in de zaal en zitten daar en daar. Dat was dan meteen een terechtwij zing. Neen, bals waren vroeger heel wat anders. Jullie hebt er niet het minste begrip van wat een bal eigen lijk is. Het eerste bal was voor zoo'n jong meisje zooveel als de eerste stap in de wereld, ja, in het leven." Doe maar zoo nuffig niet," roept het meisje van anno 1930. Jullie van vroeger deukt altijd dat het toen zooveel beter was. Maar ik leef liever in mijn eigen tijd, al mag ik dan nooit een balboekje gehad hebben en heeft Johnny me eerst na den derden dans zijn naam gezegd." Dan zal ik maar zwijgen," meent