rni l : 16 De Groene Amsterdammer van 21 November 1931 No. 2842 HENBY FORD BEGON ZIJN LOOPBAAN NET HET BEPAHEEBEN VAN HORLOGES. Als jongen kreeg hij van zijn vader een horloge. Nadat hij het eenige maanden met trots gedragen had, kon hij niet nalaten, het uit elkaar te nemen. Toen hij het echter weer in elkaar wilde zetten, mislukte dit hem steeds weer. Wekenlang peuterde hij zenuwachtig en opgewonden aan zijn horloge, tot hij eindelijk tot de conclusie kwam, dat hij slechts met absolute kalmte en zekerheid zijn doel zou kunnen bereiken. En zie, het gelukte! Het horloge liep weer en bleef prachtig gelijk. Dat was het begin van zijn loopbaan. Opl7-jarigen leeftijd was hij een handig werk tuig kun d i ge, die 's nachts in een winkel horloges repareerde. Wat Henry Ford tot succes voerde, waren, naast ijver. en begaafdheid, zijn onverstoorbare kalmte en zelfbeheersching, die hij uit 't avontuur met zijn eerste horloge zijn heele leven bewaard had.Wie in alle levensomstandigheden kalm, zeker en doelbewust wil handelen, drinke Koffie Hag, de volkomen onschadelijke, coffemevrije koffie. Inderdaad drinkt Ford coffeïnevrij koffie, sedert hij die heeft leeren kennen. EEN GEZOND HART EN KALME ZENUWEN VORMEN DE BESTE UITRUSTING VOOR DEN WEG ONHOOG: DAARON KOFFIE HAGI Tentoonstellingen door A. E. v. d. Tol Plet van Wijngaerdt bij Kvezer «&Zoon, Amsterdam In het winkeltje in de Wijde Kapelsteeg, dat, in den loop der jaren, reeds verschillende kunstzaken herbergde, is de firma Keezer en Zoon ge trokken, die er thans temidden van haar antiqui teiten, porceleinen, enz., een kleine tentoonstelling houdt van eenige, grootendeels nieuwe, werken van Piet van Wijngaerdt. De ruimte is beperkt en waar van Wijngaerdt over het algemeen sterk geconcentreerd werk geeft, dat bij het beschouwen dikwijls veel afstand vergt, zou men hier voor een schier onoverkomelijk be zwaar gestaan hebben, ware het niet, dat het for maat der doeken dit keer, terecht, klein werd ge houden en ware het óók niet, dat deze schilder den laatsten tijd van zijn uiterst wilskrachtige, visueelëconcentratie ietwat schijnt los te komen.... Houdt bij een kunstenaar als van Wijngaerdt de sterk-geconcentreerde kijk op,:?en de yensterk geconcentreerde weergave van de uiterlijke verschijning (met de kleur vooraan) min of meer op, dan blijkt dat er daarachter weinig spankracht, niet zoo héal veel geestelijke verdieping meer over blijft, die in staat zou zijn dit lichtelijk losraken" aan de oppervlakte te blijven binden. De diepe visie, die desnoods de felle kijk" ontberen kan, ia niet in voldoende mate aanwezig; de intensiteit van het oog behoudt bij zulk een schilder, in wezen, altijd den voorrang boven de intensiteit van het TUYNENBURG MUYS gemoed. Het duidelijkst gedemonstreerd vind ik dit hier, voor mij, aan de Boerendeel, waar het geheel omdat die eerste intensiteit eenigszins aflaat reeds dreigt te gaan rammelen". Er is daartegenover n voorbeeld waar dit lich telijk loslaten aan de oppervlakte geleid heeft tot een lichte, verteederde schoonheid, die men anders, tot nu toe, in van Wijngaerdt's werk niet in die mate aantrof. Ik bedoel het kleine stilleven met druiven en het blauwe glas. Ook in de drie landschappen-met-boomen kwam een zekere lichtheid, een zekere teerheid, wat bij van Wijngaerdt een nieuwe qualiteit mag heeten. Houdt men dit nieuwe werk echter tegenover een specimen van het oudere als b.v. de Aronskelken, met het achtergrond je van gloeiend -roode daken, een bootje en een plekje water, dan moet men, dunkt mij, tóch wel erkennen, dat, al waardeert men-in het eerste de genoemde qualiteiten, van winst over de geheele linie niet kan gesproken worden. Adriaan van Zeegen bij Aalderlnk, Amsterdam Adriaan van Zeegen, die nog kort geleden bij de firma Spijer en Zoon een jubileums-tentoon stelling had, waarop men een kort apper9ue kreeg van het oeuvre van dezen kunstnijveren droomer", komt thans bij Aalderink in , de eerste plaats wederom op den voorgrond als glas-schilder. Hij bereikt met dit glas-schilderen zeker vollediger dan met welke andere techniek ook, de aquariumeffecten waaraan hij zijn hart verpand heeft. , Van Zeegen zal binnenkort in het Aquariumgebouw in de Plantage enkele, muurschilderingen aanbrengen en men mag bij voorbaat voorspellen dat hier vél bereikt zal worden. IA. Bootman, Etha Fles en Jan Vlwser MJ Brok te Hilversum , Van de werken die de Haarlemsche schilder Jan Visser hier laat zien, kan men de grafische nog het meest apprecieeren; en onder dezen staat dan een gelithografeerde Zee" vooraan. Wat er in Visser's olieverfstukken, -waterlelies, -vruchtstillevens, enz. nog te waardeeren valt wordt meestal, he laas, op den achtergrond gedrongen door de kleur; met haar, die kleur, wordt, kort D. G. SANTEE LANDWEER KUNSTHANDEL, Keizersgracht 207, AMSTERDAM C. Van JB4 Nov. tot 23 Dec. TENTOON STELLING GRAFISCH WERK, EDW. CALVERT en S A 31. PALMER. Geopend alle werkdagen van 10-12 en lYi-5 uur gezegd, alleen maar gekleurd en zelden of nooit geschilderd.... L. Bogtman toont enkele gelukkige stalen van zijn fraai Ikat-weefwerk en van zijn gebatikt fluweel en andere stoffen; en tevens eenige, niet zóó gelukkige, (want halverwege het tech nisch experiment losgelaten") stalen email werk. Het meest bijzondere wat wordt uitgestald is wel het naaldschilderwerk van Etha Fles. Hier kan men met recht van kunstwerken spre ken, omdat de echtheid, de oorspronkelijkheid van de inspiratie ten volle de oorspronkelijkheid van het uitdrukkingsmiddel vult. Keet* van L'r k In zijn atelier te ttlarlcum Uit een aantal oliev erfschetsen een aanzetten blijkt dat ook van Urk onder de bekoring kwam van Canne's oude muurtjes, dorpskijkjes, enz. er blijkt ook uit, dat hij hier studie materiaal opdeed hetwelk, wordt hem de concentratie en de rust gegund, kan leiden tot schilderwerken die, wat voldragenheid betreft op een hoogte kunnen komen met het peil dat hij thans reeds in verschillende specimen van zijn zwart en wit werk (dat onlangs bij van Lier te .ien viel) wist te bereiken. Nederlandsche Munt Holland'» beate 1O cents sigaar No. 2842 De Groene Amsterdammer van 21 November 1931 17 De vernissage" van den Salon d'Automne te Parijs door Paul - Bromberg Een kruising Tous les Arts" schil der, teeken-, beeldhouw-, bouw-, nijverheids- en ambachts kunst bergt het Grand Palais als er de Salon d'Automne heerscht.. De crisis woedt bij deze ziek te niet als gewoonlijk na 8 dagen, maar in den middag voorafgaande aan den eersten bezoekdag; men noemt die bange uren de vernissage". Dan is de Salon een aangrijpende demonstratie van mens.helijke onmacht. Een kwaadaardige uitslag openbaart zich op 2034 plaatsen, in lijst gevat en geregistreerd in de catalogus als schilderij. Neem bijv. eerst de onmacht om het geëxposeerde ,,sfeer" te geven, de entourage van het Grand Palais met /ijn fin-de-si<>cle stur-koekebakkers-ornament van vuil bestoven slagroom-taartcn. Tijdens den Salon des Artistes Dé. orateursinhet voorjaar spant men tenminste een wit tentoonstellings-tusschen-herneltje, maar nu steken achter en boven en naast <Ie geëxposeerde plastieken, maquettes en inte rieurs zuilen halverwege te voorschijn en gedrochtelijke Kariathyden hangen in een groezelig net werk van laurierkransen, bladeren in slierten. harpen aan linten en een dikke brei van niet meer te ontwarren krullen, juist boven de jute separaties of afscheidingen in het materiaal.,Stic B" (een met i'elief gecraqueleerde en overigens effen stucbekleeding). In deze omgeving aanschouwen we <lc dernier-ori's van de Fransche kunstenaar*. Wanneer wordt die dernier-cri inderdaad de laatste. maar dan zóó aangrijpend, zóó 'snerpend van nood. dat het heele vet-pompeu/,e bouwwerk van room en goud in elkaar dondert ? De vernissage is als de pauze in het Concertge bouw : om menschen te zien en een handje te kunnen geven, een praatje met hem te maken of te doen .alsof. In het pralende, van elk atoom schoonheid gespeende gebouw, dazen de ojiluisterlingen der De guillotine Tevkvnlngen door L. J. Jordaan vernissage, gespeend van elk atoom ziel. Nu worden we langs de interieurs gestuwd, krampachtig grijpen we de koorden en kettingen van de ba lustrade-afscheidingen ore de maalstroom te kun nen weerstaan, om zoodoende on/e opname een iets langere belichtingstijd te geven. De artiest lui-même etaleert nog de laatste elegante plooi aan een achteloos neergelegde lap over een fauteuil, tegelijk recipieert hij de oritiek", die voornamelijk informeert: ,.Est-ce-qu'on paye ici?" De ver maarde verleidelijkheid van het Parijsche vrouwe lijk schoon heeft zijn renommée te danken aan een geperfectionneerde opmaak-techniek. O^ schoonheid van vorm en materiaal wordt niet gelet; in de plaats van deve essentieele waardebepaling treedt de oppervlakkige bekoring van hot glanzend uiterlijk vernisje. Als bij de meubels. Maar we ver geten en vergeven veel, wanneer tenminste de kokette charme van de geost aamve- ig is en juist dat missen \ve bij 't geëxposeerde, helaas! Het blijft alleen uiterlijke opmaak-techniek, die niet eens behoorlijk Uit haar recht komt door de entourage en derhalve haar betoovering mist. Moderne witte sculpturen staan op smoezelig druk-bemozaiktcn grond tegen den vermelden ach tergrond van kuilen met ornament-groentensoep, De nieuwe appartementen onder een koepel \an lukraak gerepareerde ruiten in« de meest wanordelijke samenstelling. Een stijlloo/.e opeenhooping van zwakke en daardoor overbodige uitingen. Een kruising van Napoleon de derde en Dirk i-'chaefer beschouwt een witte plastiek, voorstel lende een ezeltje, volgens opvattingen van een troep jongelieden, echter met te veel gelijkenis. zoodat zo ijlings voedsel komen aansleepen en een bos peterselie en wortels in natura voor het beest neervielen. In de hal is het iets minder angst wekkend vol, men kan er tenminste flaneeren. Pofbroeken trekken langs, jongens die het beslist weten" met glimmende regenjassen (ofschoon het verrukkelijk Indian-summer-weer is), blootshoofds en keurig gehands'choend, puntbaarden, breed gerande Garibaldi-hoeden, zeer zakelijk omdat ze als regenscherm dienst kunnen doen, en zich ver ongelijkt voelende modern-lingen, met de smaad om de lippen voor een zóó fossiele .? collectie. Schijnwerpers, de nieuwste Parijsche mode sinds de koloniale expositie, ontbreken hier nergens. Zooals ze het timpan van de Madeleine tot grof gips maken en de Place de la Concorde als een scène uit de opera grand style, zoo beschij nen ze elk brok geëxposeerde architecture met een felheid, die wél de aandacht trekt, maar alles doodt van fijne stemming en innerlijk.... els het er zou zijn. Aandacht-trekken is het parool, Amerika in Parijs. Monteurs drentelen rond met groote reflectors en kabels, die nog in dienst gesteld moeten worden, de onafscheidelijke cigaret tusschen de lippen, ze gaan de deuren voor een Chapelle ardente van reusachtige dimensie, een schavot \oor Goliath, onder het zoeklicht zetten; nog hangen de takels aan de stutten, nog zit het oeuvre van Lalique gedeeltelijk ingekrat en bihekluiven de werklui over de stollage, ze wachten op de Maftre, die hun aanwijzingen moet geven, L De artiest-zelf maar voorloopig zijn pers-communique* probeert on der te brengen. /« wachten allen, dat .is de vernissagesymboliek. Da guil lotine met de lad ders en touw wacht, de voorman niet Ohaplin-dopje in overall en de on begrepen rol teekeningen onder de arm, de dwerg boompjes onder de giganten tegen de 'iuilen wachten op hun eigen groei of misschien op de \&\ van de versierde Ikarus, die hun armzalig vlosje groenigheid bedelft. De beuilenbrilde artiesten met honger-gezichten wach ten; de geloovigen wachten.... op het wonder van begenadigd creëeren, het eenige wat ont breekt. Voor een etalage van Renee Herbst. geenszins als voorbeeld bedoeld van interieurbouw, discussieere!! eon gelaten oud ventje met een verjongd grootmoeke: /ij wét dat dit een \oorbeeld is voor de nieuwe appartementen., links stijgt de grond onder een hoek. die geen 12 P.K. in eersto versnelling kan nemen, rechts (er pal naast) nave nante daling, links alles zwart, rechts wit.. . om de aandacht te trekken, waarvoor nog een juffrouw-in-gips is gere<iuireerd. die vol-automatisch beschenen wordt in elkaar afwisselende kleuren. En dat eet meii al« zoete koek op: voorbeeld van nieuwe meubileermg. hoewel Herbst geen ander oogmerk had dan zijn meubels te toonen. meubels met ruggen van sokkenophouders. Men bekijkt de nieuwe stoel van Favre. een tot veor gespannen plat stuk staal, rustend op een houten hobbelende slee. die te koit bleek, ?oodat de stoel uit zich zelf veort en valt. maar niet van zelf weer overeind komt.... dit tekort aan tech niek werd even op 't laatst verholpen door de houten slee bij n \an de stoelen met een eind metaal te Verlengen naar de achterkant.... Eén Marseülaise van den opstand der ras-arties ten tegen dit salon-gedoe. dóar wachten we .op! =S?»*?3^£!* i-' 43^Y£rfkr^iss Wifeii. \ '.-m* Materiaal 3ysüc B"