l i ..*. ? -£ K l l v / t):.'' ?' f ??f ' i HYDRAULISCHE REMMEN MET AFZONDERLIJKE OLIECYLINDERS EN LEIDINGEN VOOR ACHTERWIELEN EN VOORWIELEN DERDE N VIERDE VERSNELLING GERU1SCHLOOS EN PRISE-D1RECT LAAG ZWAARTEPUNT EN GROOTE SPOORPREEDTE AUTOM. RADIATOR SHUTTER RUIM KOETSWERK VEERBOUTEN .N RUBBER LAGERS rr>r*v.*','-'1 * &" >A^ TELEFOON Eetvreugde- en leed op het tooneel door B. Rannucci-Beckmann Teekeningen door Is. van Mens IJ het tafeldekken begint 'tal. De vijandelijkheid en dwarsheid gebrek aan eerbied, eerbiedafdwingende problemen te behandelen, kier levenlooze voorwerpen is bij een generale repetitie vol kwaad- waar vele wijze lieden hun wijze oordeel al over hebben uitgesproken aardige listigheid. Lepels vallen op den grond, komen midden onder met gepasten eerbied. de. tafel terecht of zijn plotseling zoek. De wijn vloeit halstarrig naast Ik zou het hebben over het eten en drinken op het tooneel, een de glazen en de soep, die al met geen geweld in de soeplepel te krijgen wel niet zoo ,,belangrijk" maar een toch altijd ,.lastig" probleem. \v-as, komt naast 't bord op het schoone tafellaken terecht, dat voor Bij een opera of bij een groot classiek stuk heb je 't makkelijk, de première al niet meer bruikbaar is. Het is na de ,,generale" een daar schenken zij met zwier den nektar uit gouden kannen in onzichtstaalkaart van alle vaste en vloeibare stoffen door den requisiteur, bare dito bekers, en als de tenor bij een aria zijn kroes in vervoering in overleg met den regisseur en de tot eten en drinken veroordeelde acteurs en actrices, aangeschaft. De gezelligste huisvrouw, die je, als je bij haar op bezoek komt, in een oogwenk en onderwijl druk pratend.eenvolslagendinervoory.ct, zonder hulp van een dienst meisje, heeft twee linkerhanden als zij in een rol een tot het aller eenvoudigste gereduceerde tafel bedienen moet. Zij vergeet haar paar woorden tekst terwijl zij op het allermoeielijkst probleem broedt, hoe zij de borden in i'lkaar moet zetten Waarop mes sen en vorken liggen en als zij den glorieuzen inval heeft de messen en vorken eerst op n bord te leggen wat zij thuis zonder er ook maar een oogenblik bij te denken machinaal doen zou ~?is haar beurt om iets te zeggen al voorbij en hoe /ij ook haar best doet, n nies blijft altijd tusschen de borden on het onzeker balancceren van het, uit zijn evenwicht ge- ^x brachte stapeltje, doet haar ook haar volgenden zin vergeten. En de huisgenooten en gas ten, die mee om de tafel zitten, kijken haar aan, met den vriendelijken glimlach van het ge sprek" bevroren op hun gezich ten en gaan bereidwillig en ..onopzettelijk" meehelpen, wat beteekent dat zij haar weer uit de handen nemen wat zij net beweegt in hori/ontale richting en hem daarna ,,tot den bodem ledigt", langdurig als of hij tot den rand toe gevuld was, dan trekt niemand zich daar iets van aan. bij De acteurs komen Maar bij stukken, waar de acteurs niet op moreele ..cothurnen" staan, wil het publiek nu eenmaal de illusie hebben, dat de menschen aan den overkant van het voetlicht ook werkelijk eten en drinken. Het realisme heeft het op /ij n geweten. Antoine, wars van houten kippen en wassen vruchten, hing op een tooneel, dat een slagerswinkel voorstellen moest, een half ,, bloederig en authentiek geleefdhebbend" kalf aan een haak. En bij de eerste Heyermansopvoeringen ? dampte de soepterrien, als het deksel er afge nomen werd. allerhuiselijkst en was de koffie zoo, echt, dat je de geur rook tot op de ach terste plaats van het schellinkje. Dat noemde wij toen tooneelhervoniiingen. Ja, Ja! Xti leven wij in een tijd van ..aanduiden" en ,, oplossen", en wij trachten de eeterijen zoo veel mogelijk te beperken. Maar het publiek, hetgroote publiek", is, hoe artistiek zij ook willen doen, nog altijd dol op ,,net echt." Kopjes thee, die echt dampen, goed vast had, en het eenige voorwerp, dat toevallig op z'n plaats water in een rivier dat echt beweegt, een vlaggetje dat echt wappert stond, weer verkeerd zetten. en, toppunt van vreugde, een fonteintje waar echt water uitspuit! En de regisseur in de zaal ergert zich dood aan zooveel onbegrijpelijke Waarom zou al dat ,,echte", waar de menschen in 't dagelijksch stommiteit, maar doet net zoo onbegrijpelijk dom als hij (of zij!) leven niet naar om kijken, zoo opvallend worden op het tooneel? zelf aan de tafel zit. In'n stuk hadden Wij eens'n juffrouw, die met een hondje uit een En dat?tusschen twee haakjes is een Van de voordeelen van huis kwam. Honderden juffrouwen in Amsterdam komen ettelijke een regisseur, die zelf niet meespeelt in een stuk. Hij kan -?veilig keeren per dag met 'n hondje uit 'n huis dat wil 't hondje nu eenin de zaal met zooveel overtuiging roepen: maar hoe is dat nou maal zoo en niemand, die er ook maar naar kijkt. De juffrouw met mogelijk...." en ,>maar daar is nou toch niets aan... .''of m'n het hondje op 't tooneel ontketende lach-salvo's, iederen avond. god gebruik dan toch je hersens," of ook maar m'n hemel weet je Zou 't komen omdat 't tooneel zoo onnatuurlijk is, dat natuurlijke dat nou nog niet na zooveel repetities?".... . dingen er extra-ordenaire lijken? Als je als regisseur zelf meespeelt, ben je niet meer.buiten schot, Nee toch, hè? Ik hoop maar liever dat het publiek bij een goede dwingen je eigen domheden en tekortkomingen je tot een bescheiden- voorstelling uit zijn dagelijksch leven gelicht wordt en dat daarom heid, die den regisseur niet past, want niet waar? de regisseur iets dagelijks en doodgewoons opvalt. moet er van overtuigd zijn dat hij't wét en het plezier van het regis- Maar dan ? seeren is dunkt mij artiesten, die knapper zijn dan jezelf bent, Nee, nee, laat ik bij het eetprobleem blijven en serieuze vraagte zeggen hoe zij doen moeten en waar, vraag ik, blijft je zelfver- stukken tot een andere gelegenheid bewaren. zekerdheid als je zelf staat te modderen? Je zou zoo zeggen, geef den menschen wat de schrijver aangegeven Maar eigenlijk had ik mij niet voorgenomen oni, met ongepast heeft, .maar dat is ook zoo eenvoudig'niet.