Mo. 2856 De Groene Amsterdammer van 27 Februari 1932 Bioscopy door L. J. Jordaan POGINGEN Marion Gering "S4 hours". Koxy ladien ooit, dan kost het thans moeite een critisch oordeel te vellen over die films, welke be schouwd kunnen worden als gemaakt te zijn met een zekere goede intentie. Van ganscher harte zou men ze willen steunen aan den anderen kant vereischt juist hun ernstiger karakter als mogelijke "wegwijzers naar nieuwe perspectieven, een scrupuleus oordeel. Zoo is nu eenmaal de noodlottige ?cirkel: Een poging tot goed filmwerk staat uitter?aard bloot aan scherper critiek en de producer bepaalt zich deswege maar al te graag tot het veilige en pretentielooze" (wie heeft deze ver vloekte dooddoener op zij n geweten? !) amusement. De eenige hoop, die ons rest is voorloopig, dat de rage der hartelijke zang- en dansmisère, der Harvey's en der Bressart's een spoedigen, natuurlijken dood sterft. Met in de verre toekomst de radicale oplossing door een scheiding tusschen filmtheater en bioscoop. * * * In dien zin moest het dubbel pijnlijk vallen een film als ,,An American Tragedy" niet onvoorwaar delijk te kunnen prijzen in dien zelfden zin is het een genoegen, een film als Twenty-four hours" van Marion Gering, een woord van warme sympa thie te kunnen meegeven. Zij behoort tot de serie kleinere films, die terzijde van den grooten weg en de groote reclame vallen en waarin zich niettemin n streven openbaart, dat stellig steun en waar deering verdient. Mamoulian's fameuse City Streets" ging op dezelfde wijze verloren in het rumoer der plezier-dragonnades. Laat ons dus red den, wat te redend valt. Ben virtuose uiting van taaiverrijking als Lang's ,,M", Mamoulian's City Streets" en de TJFAfilms van TJcicky, Zeisier en Siodmak, is dit werk van Marion Gering weliswaar niet. Uitsluitend met die maat gemeten, blijft het beneden de verwach ting. De zoo actueele verwarring met het tooneel is hier van te opmerkelijken invloed.... ik zou zelfs willen beweren, dat Twenty four hours" meer tooneel dan film is. De camera lijdt aan de POND'S COMPLETE METHODE VAN HUIDVERZORGING Pond's brochure en een complete monster doos bevattende 2 tubetjes Pond's Cold en Vanishing Cream, een flacon Skin Freshener en een pakje Tissues (tot een- totale waarde van f l.?) ontvangt U na inzending van 25 et. porti aan Atd 4 POND'S EXTRACT Co., AMSTERDAM Naam: Adres: karakteristieke paralysie, welke zulke gevallen ken merkt : zij komt van een eenmaal ingenomen plaats moeilijk los en laat de taak van spanning en ont roering te veel aan het woord over. Nu moet erkend worden, dat het gegeven der film deze toevlucht tot het raisonneeren viiterst verleidelijk maakt. Het gaat hier n.l. om uiterst subtiele quaesties: een gederailleerd huwelijk, waarbij zoowel de man als de vrouw voor hun deceptie troost zoeken in een liaison. De man, aan den drank verslaafd, ont vlucht de leegte van zijn bestaan in de armen van een cabaretzangeres de vrouw heeft een ietwat cynischen millionair tot vriend". Tenslotte kan toch geen van beiden zich losmaken van het stille, onbegrepen heimwee naar the first, who will always be the first" gelijk het zangeresje met de intuïtie van een fijngevoelige vrouw beweert. Wan neer dan het vriendinnetje een gewelddadigen dood sterft en de man, beroofd van het eenige wezen dat hem overbleef, het land zijn huwelijk en zijn uitgebluschte leven wil ontvluchten, vindt hij op de boot die hem meevoert zijn vrouw terug, die hem for better, for worse" wil herwinnen en aldus eindigt dit drama in een wegstervend mineuraccoord. Het opmerkelijke nu in deze film is, dat alles per saldo draait, om de verbeelding dier trage, trieste huwelijksmisère. De dood van het zange resje, hoezeer knap en gevoelig weergegeven, b jjft bijzaak. n daarmede heeft de regisseur zich niet alleen een uiterst nobele, maar ook een zeer moei lijke taak gesteld. De vraag rijst zelfs: Is de klank film eigenlijk reeds zoover, dat zij een dergelijke opgave kan aanvaarden? Is haar dialectiek reeds lenig, rijk en veelzijdig genoeg, om zich in zulke psychologische half tinten te kunnen verdiepen? Twenty four hours" heeft het bevestigend ant woord hierop nog niet kunfien geven. De subtiele beeld-associaties het tooveren met dialoogfrag menten de ryhtmische cadans der camerabewe ging het schilderen met, gedempte klanken en aarzelende geluiden .... al deze zuiver filmische middelen, waarmede een Sternberg en een Siodmak reeds zulke treffende resul talen wisten te bereiken, werden in Twenty-four hours" niet consequent genoeg toegepast, om te kunnen concludeeren: de klankfilm kan een dergelijk conflict op eigen kracht aan, ja dan neen. Voorloopig zocht de regis seur de oplossing in den dialoog en goeddeels in den tooneelmatigen dialoog. Dat wil zeggen: op de belangrijkste momenten zet hij de personages tegenover elkaar en laat het aan den zinsbouw en de dictie over het psychologische conflict te suggereeren. Wij behoeven niet eens naar den bekenden dialoog in Sternberg's Marocco" (tusschen Dietrich en Cooper) terug te grijpen, om de overtui ging te hebben, dat het anders kan en anders moet. Ik releveerde onlangs reeds bij het toch zoo veel minder prominente City Streets" een twee gesprek (tusschen de prostituee en den gangster) waarbij, rondom de op zich zelf onbelangrijke woorden door hot inschuiven van beelden en het schilderen met vage, aarzelende geluiden, atmos feer werd geweven, van sterke beklemming en fata liteit. Het woord deed hier zijn efficienten, vaak explosieven dienst, temidden van het mozaïek der gecombineerde klankfilmmiddelen. * * * Nu zal men beweren: het gold, zoowel in Ma rocco" als in City Streets", emoties en verwikke lingen van aanzienlijk forscher en gepronon ceerder aard, dan in dit grijze, trieste gamma der half-tinten en het valt niet te ontkennen, dat de opgave aanzienlijk moeilijker was. Wellicht het zij herhaald nog te moeilijk voor de betrekkelijk geringe ervaring waarover de klankfilmkunstenaar op het oogenblik beschikt. Met des te meer nadruk dient dan ook waardee ring te worden uitgesproken voor het initiatief, dat zich in deze weinig dankbare richting durfde be wegen. Dat zijn krachten beproefde op een derge lijke verfijning en toespitsing van het psychologi sche conflict. En zulks te gereeder, waar tus schen voortreffelijke stukken film in die dialoog, aanvaard gelijk hij dan was, van een uitnemend gehalte bleek. Want n in Clive Brook n in Mmam IIopkins, die respectievelijk den echtgenoot en het cabaretzangeresje verbeeldden, konden wij een paar kunstenaars van zeldzame begaafdheid be Clive Brook Werkfoto uit: Twenty-four hours* wonderen. Brook is de partner uit Sternberg's duistere beginperiode (Salvation Hunters en Underworld) een speler van merkwaardig voor name en sobere allure. Zooiemand, dan is hij de man voor een dergelijke vertolking. In de heftige dei ning der primitiev,: emoties, waaruit het filmdrama vooral in het verleden placht samengesteld te wor den, gingen zijn fijnere kwaliteiten teloor. Maar met de langzamerhand dringender wordende vraag naar minder uiterlijke en meer verdiepte thema's zal de kans voor talenten, als het zijne, aanmer kelijk grooter worden. In ieder geval geeft hij in deze film, tot aan den dood van het zangeresje, een creatie te zien van prachtige, ingehouden en smartelijke kracht en van een distinctie, als men nog maar al te weinig op het projectiescherm aantreft. ; . Eenzelfde verrassing bereidde Miriam Hopkins als het zangeresje. Het is geen geringe prestatie na de beroemde cabaretscene van een Mariene Dietrich in. Marocco" en De blauwe Engel". nog eens een gelijksoortige taak op zich te nemen en daarin volkomen te slagen. Hier maar vooral in de, ook als film voortreffelijke sterfscène, leefde deze figuur met warme, hartstochtelijke bewogen heid. Aldus valt in dit Twenty-four hours" van Ma rion Gering een dei' ernstige pogingen te noteeren. waarvan men alleen maar betreuren kan, dat zij niet meer steun en krachtiger erkenning ontvangen.