I: * [p- ' U l' » ffi Terras bij den Tempel Toen de reporter in de Berlijnsche voorstad Frohnau het Boeddhistenklooster ging bezoeken. .kwam hij uit Wedding een Berlijnsche arbeiders wijk. Men had hem een statistiek over den toestand der bevolking voorgelegd en zelden had hem de realiteit zoo getroffen. Overal honger, overal wer keloosheid, winkels met paardevleesch en wonin gen, die voor degenen, die genoodzaakt zijn er in. te wonen, een hel moeten beteekenen. Heel anders Fi'ohiiau, waar zich het klooster der Boeddhisten. bevindt. Frohnau is een Gartenstadt". Hier merkt man niets van armoede en ziet mm alleen villa's, waarin het een genot moet zijn te wonen. Op een berg, hooger dan alle andere huizen in Frohnau, De poort van het Boeddhistische Klooster BOEDDHISTEN Een Boeddhistisch Klooster staat het huis der Boeddhisten. Ken complex huizen. Dr. Dahlke, een arts, die een paar jaar geleden stierf, heeft het laten bouwen. Hij had lang in Voor-Indiëge leefd, was Boeddhist geworden, begreep niets van den tijd en de sociale omstandigheden, waar onder hij leefde maar was zeker van edele gedachten vervuld en liet voor duur geld dit complex zetten: een kleine tempei, een woonhuis en een paar kleine huis jes, waarin teruggetrokken van de wereld een paar Boeddh isten wonen. De reporter herin nert zich den heer Dahlke. Toen hij voor eenige jaren stierïbrach ten de Berlijnsche bladen dagen lang sensationeele artikelen: waar ishetlijkvanDr. Dahlke?" Het lijk van Dr, Dahlke was on vindbaar en kon dus niet begra ven worden. Tot maanden later bleek, dat de Boeddhisten dr. Dahlke op een afgelegen plek in den grooten tuin van zijn villa hadden begraven. Daar het volle maan was, toen de reporter op een avond Frohnau bezocht, had in den tempel volgens Boeddhistisch gebruik een bijeenkomst plaats. Het hek van het klooster staat dag en nacht open vertelt mjn hem. Wie in dit klooster rust en vrede vinden wil voor zijn hart" kan hier te allen tijde binnen gaan. Voor het woonhuis van de zusters van dr. Dahlke zijn dikke tralies bevestigd, zoodat constateert de reporter het hek voor aan de straat dus eigenlijk rustig open kan blijven. Bij den ingang sta.at tevens nog vermeld, dat alleen degeen, die zich werkelijk voor het Boeddhisme interesseert, toegang heeft als ook degeen, die geneigd is brochures of prentbriefkaarten van. het klooster (a 25 pfennig) te koopen. Voor het hek staat een lange rij auto's. Enkele chauffeurs wachten tot de plechtigheid, waaraan hun mijnheer" of mavrouw" of beiden deelne men, is afgeloopen. In den kleinen tempel vindt de reporter ongeveer 100 personen bijeen. Onder hen vele oude dames doch enkele jongere ook. zooals nien die in vroegere jaren in Laren pleegde te ont moeten en eenige jongelieden, die met spanning ?wachten op de dingen, die komen zullen. Alle aanwezige>n zijn goed en zorgvuldig gekleed. Inden tfmpel staan enkele Boeddha-beelden en branden enkele kaarsen. De spreker van den avond ver schijnt en een der eerste zinnen, die tot den repor ter doordringen, luidt: Wirklichkeit gibt es nur eine: die, welche der Einzelne in sich selber als solche erlebt. TJm sie zu begreifen, bedavf es des Schauens nach innen." Onwillekeurig denkt de reporter aan zijn bezoek?eerst een paar uren ge leden?aan Wedding. Hij denkt aan dewerkelijkJapansch beeld "jan Boeddha DOOR NI heid, die hem daar had getroffen, aan den honger, dien hij daar had geconstateerd, de tufcerculosekinderen, de winkels met paarde vleesch en de bedompte wonin gen. Deze werkelijkheid zou dus geen werkelijkheid zijn? Wan neer deze honderdduizend en menschen Buddhistisch an sich selber arbeiten'', zooals de spreker zijn auditorium aanraadde, zou de realiteit dan anders worden? Zouden ze dan geen honger heb ben, geen paardevleesch hoeven te eten en niet in zulke woningen hoeven te huizen? .L/r. Bruno, die van het woord arbeiten" een zoo merkwaardige opvatting heeft, is de opvolger van dr. Dahlke. Ook hij is maelicus en Boeddhist. Hij behandelt enkele elementaire problemen van het Boeddhisme en is zeker^een beschaafd spreker. Hij is misschien meer be schaafd dan ..uiwüchsig". Dr. Bruno is elegant gekleed, maakt zeker den indruk van een man van groote cultuur en is het type van een zeker soort beschaafde lieden, die aan the sophie of anthroposophie doen. Hij is vegetariër en ^ drinkt geen alcohol, heeft verinnerlijkte trekken op zijn ge zicht, doch men krijgt niet den in druk dat deze van een zwaren tragischcn strijd met de werkelijkheid van het bestaan zijn overgebleven. Het geen dr. Bruno ver kondigde, was na tuurlijk niet nieuw maar werd evenmin naar ele reporter verwacht had nieuw geïnterpreteerd. Hij predikte ascese on behoefteloosheid, ging te keer tegen de wonderbaarlijke uit vindingen op technisch gebied en den rnenschelijken drang der natuur nieuwe geheimen te ontlokken en begreep niet, dat hij bezig was uit zijn gehoor in plaats van feloplevende mensehen, die pogen verder te komen iri hun denken en daden, tevredene, rustige, kleine renteniers te maken. In zijn toespraak was geen plaats voor Je groote politieke en sociale stroomingen van dezen tijd. Hij negeerde ze en vergat dat er behalve individuen ook nog groepen bestonden, die niet met deze maat kun