De Groene Amsterdammer van 10 September 1932 No. 2884 De derde postbestelling door Melis Stoke Teekenlngcn door Harmsen van Beek * "i 3f 'ft ' (.' We zullen dus een postbestelling moeten missen. Dat is een feit van heteekenis: eenmaal per dag minder zullen wij vol spanning uitkijken naar den postbode; van de toch al zoo weinige postale en andere kansen op verrassing in dit leven vervalt er nu weer een.... Maar zoo egocentrisch mogen we die beteekenis niet zien. Ze heeft ook een andere kant, en wel een zeer gewichtige: de bedrijfs-economische. Van bedrijfs-economischen kant nu is de opheffing van deze postbestelling, naar het Hoofdbestuur der P.T.T. gelanceerd heeft, van het grootste gewicht, en de dienst zal er beter door worden. Wat'dit laatste betreft moet men zich ook alweer weten te verplaatsen in den gedachtengang van aan de andere zijde den man aan de andere zijde van uw brievenbus. Hoe minder die te loopen heeft hoe aangenamer het hem uiteraard is, en een dienst van n-1 be stellingen is dus voor hem, bedrijfseconomisch gerekend.veel en veel beter dan een n-best«llingen-dienst. Maar nu die bedrijfs-economie. Dat is eenmoeilijk vak. Men behoeft er echter geen hoogleeraar en zelfs geen student in te zijn om te begrijpen dat het ontlasten van den postdienst met n bestelling bedrijf s-ecouomisch e voordeelen oplevert. Niet voor u wel te verstaan en ook niet voor uw bedrijf, maar voor hét bedrijf, het staatsbedrijf der posterijen, ons aller bedrijf. Het kan ons slechts genoegen doen wanneer het dit bedrijf goed gaat, en de zaakkundige voor spelling van verderen welstand, tengevolge van dezen maatregel is dus voor ons allen een ver heugende tijding. De mensch is echter onrustig en vol dadendrang. Wanneer er n stap in de goede richting onder nomen is dan heeft hij aanstonds de schier ononderdrukbare neiging om die door een tweede stap te doen volgen. Welnu, deze stap is ook te doen. Ze zal ons leiden naar de opheffing van nóg weer een postbestelling. En consequent doorschrijdend op dezen weg van heilzame bedrijfseconomie zullen we het mogen beleven dat ons staatsbedrijf de aller hoogste graad van gezondheid en welstand zal bereiken in den ideaaltoestand dat geen enkele postbestelling meer wordt uitgevoerd. Alle loopers en fietsers en motorfietsers en al het hinderlijk en gejaagd gedoe met treinen, au tos en vliegtuigen zal dan eindelijk ophouden en plaatsmaken voor de paradisale rust van een geperfectioneerd en bedrijfseconomisch-ideaal bedrijf. Het is echter goed om vooruit te zien en zich rekenscRap te geven van de schaduwzijden die, gelijk alle menschenwerk, ook de heilstaat nood zakelijkerwijs vertoonen zal. In dat opzicht heeft Sovjet-Busland ons kostbare lessen gegeven. Goed dan. We denken ons allen participantenin en mede-eigenaren van het ideale postbedrijf zonder bestellingen. De kosten voor personeel en vervoer, materiaal en wat al niet meer zijn tot nul terug gebracht. Slechts een kleine staf van experts, boekhouders en economen, is aanwezig om de bedrijfseconomi sche resultaten te registreeren. Paarden, wagens, uniformen, autos en motorrijwielen zijn tegen goede prijzen van de hand gedaan en van de opbrengst zijn leeningen verstrekt aan onze bloeiendste gemeenten, die er luxe-zwembaden van hebben gebouwd. Dan is er nog de kleine nevenqueastie, die echter in het licht van het hierboven beschrevene ineen schrompelt tot een futiliteit, dat niemand meer brieven ontvangt. In den ideaaltoestand Een kniesoor Een kniesoor die aan deze consequentie zooveel gewicht toeschrijft dat daarmede het geheele bedrijfs-economische saneeringsplan der P.T.T. aanstonds veroordeeld zou zijn. Men moet zich ook individueel bedrijfseconomisch weten aan te passen aan de moderne begrippen. Van de tallooze oplossingen die voor de hand liggen behoeven we er slechts ne te noemen, nl. dat iedere burger zoo nu en dan eens gaat informeeren bij het loket Poste Eestante of er misschien iets voor hem ligt. Dit kleine ongerief wordt ruimschoots vergoed door het feit dat hij het nutteloos geworden tocht gat aan zijn voordeur, waardoor vroeger, onder een bedrijfseconomisch wanbeleid, de posterijen brieven naar binnen lieten glijden, heeft kunnen doen dichtmetselen. Dit nuttelooze gat toch, dat ieder van ons, en lange voorgeslachten vóór ons iederenweldenkenden mensch een doorn in het oog is geweest, is dan voorgoed verwezen naar de rariteitenkast van bedrijfs-economische monstruositeiten. Het dienstbodenvraagstuk y,al als door tooverslag vereenvoudigd zijn met het ophouden van het aanhoudend en opdringerig gebel aan de voordeur vanwege de posterijen. Aangezien er geen brief meer besteld zal worden. zullen allengs de menschen ook terugkoeren van de, door de bedrijfseconomische wanbegrippen in de wereld gebrachte, gewoonte om brieven te verzenden. Het plakken van postzegels en het zinneloos gedraaf naar brievenbussen zal eindelijk ophouden. We zullen goddank eens tijd krijgen Ontwapeningsconferentie door Dr. M. van Bïankenstein (Slot van pag. i) Nu echter is de geschiedenis met den Stahlhelm er tusschen gekomen. Men ziet daaruit dat het nu regeerende, oude Duitschland niets geleerd en niets vergeten heeft. Het moge dan in werkelijkheid niet krijgszuchtig zijn hoe overtuigt men daarvan een Franschman? -*?zijn fraseologie is als vroeger. Het is het gevaarlijke spel met rinkelende sabel, gepantserde vuist enz., al die woorden die zoo mooi klinken bij den zooveelsten pot bier aan een Stammtafel", maar die door hun opzweependen toon zoo uiterst gevaarlijk zijn in de internationale politiek. Zal het oude Duitschland dan nooit de ernst des levens leeren beseffen? Dit schijnt zelfs te moeilijker naarmate het leven er ernstiger is ! Frankrijk heeft, door de ontwapeningsbepalin gen van Versailles, getracht zich te beveiligen tegen de robuste en onrustige kracht van het Duitsche volk. Het staat te bezien of het daarby zeer ver vooruitziende te werk is gegaan en of het de doel treffendste methode daarvoor heeft gekozen. Het heeft zijn beveiliging echter nu eenmaal in het martiale gezocht, het onderdrukkend in Duitsch land, het bevorderend thuis. Het ziet de eene helft van dit systeem ineen storten: De verdere wapening van Duitschland zou slechts met voor alle betrokkenen noodlottig geweld te beletten zijn. Het ziet dit geschieden onder begeleiding van redevoeringen en fanfaronnades, die duidelijk laten uitkomen in welke stemming dat gaat gebeuren. Zelfs al waren de Franschen minder zenuwachtig en minder wan trouwig dan zij in werkelijkheid zijn, dan nog moest dit hen verontrusten. Wat kan Herriot nu doen? Niet veel. De slapende ontwapeningsconferentie droomt zeer zeker dat het erg donker om haar heen. wordt. Men spreekt nu ook weer van haar, omdat hetgeen internationaal gaande is, bij wijze van paradoxale reflex, onmiddellijk de gedachte aan haar doet opkomen. Het is inderdaad duister wat nu nog haar toekomst zal zijn. De Duitschers hebben met hun luidruchtig militarisme de Fransche mili taristen en de angstigen in Frankrijk een grooten dienst bewezen door hun op zijn minst reeds den schijn van gelijk te geven. De Duitschers, die er achter staan, zullen dat niet betreuren. Zoo hoort, volgens hen, de wereld er uit te zien. Wat is die wereld tenslotte zonder het onder havige, gevaarlijke speelgoed voor heel of drie kwart volwassenen? Een treurig ondermaansche, waarin het frisch-frohliche" ontbreekt. verstandiger dingen voor verstandiger dingen dan het verknoeien van inkt en papier om onze gedachten gebrekkig uit de drukken. De heele rompslomp van corres pondentie zal verdwijnen en een vev nageslacht zal ginnegappend spreken over den tijd toen de menschen met vereende krachten zooiets mals hadden geschapen als een z.g. bedrijfseconomische P.T.T. die zich voor goed geld het vuur uit de sloffen liep voor volstrekt onnoodige en uit bedrijfs economisch oogpunt zelfs ?treng te veroordeelen diensten