Kerstmis 1932 30 Jeudgnummer De Jeugd in de Sowjet-Unie Jef Last (Slot van pag. Boven de bruggen van beton en ijzer, rijzen de gevaarten van de twee eerste hoogovens. De eerste werd riog grootendeels gezet door buitenlandsche arbeidskrachten. De tweede, met den trotschen naam komsomolzen oven" werd vrijwel uitsluitend gebouwd door de leden der jeugdbeweging. Op hun naam staan de wereldrekords voor b tonstorten en snelle montage, jongens en meisjes zijn het die iederen dag de prop lossteken uit het brullende monster tot de stroom van gietijzer, vonken schietend, door zijn bed van zand vloeit. En iederen dag leest het land met spanning de resultaten. In het nationale konkoers der hoogovens tracht de komso-molzen oven den eersten prijs .te halen. Komsomolzen : voortroepen op het slagveld van den arbeid, strengst gedisciplineerd keurkorps in het arbeidsleger der Sowjet Unie, telkens weer ingezet in de voorste loopgraaf. De mijnen van Kusnetz of Donbass leveren niet voldoende steenkool, de machines voor rationeeler exploitatie zijn nog niet geleverd, de levensvoorwaarden staan nog op het laagste peil, de arbeid hapert, maar de groeiende industrie heeft kolen noodig, dan is n order van de partij voldoende en duizende komsomolzen verlaten hun kultureele milieu in de steden, hun werk, op kantoor of fabrieken, onderbreken zoo noodig hun studie om diep in het donkere hart der kolenbedding de arbeiders door hun voorbeeld en geestdrift aan te vuren. Met n ontzaglijken historischen aanval wordt het laatste bolwerk voor een nieuwe burgerij, het persoonlijke boerenbedrijf, gelikwideerd en de grond voor bijna 80 pCt. gekollektiviseerd voor sowchossen en kolchossen. Maar de boerenpsychologie, door eeuwen gegroeid, is niet met n pennestreek te veranderen, koelaken en priesters stoken en wroeten, het vee wordt afgeslacht, de opbrengst der landerijen daalt. En weer zijn het de komsomolzen die gemobiliseerd worden, te werk gesteld in de eenzaamste, verst verwijderde dorpen om de golf van reaktie met hun jong enthousiasme te keeren. Lid zijn der komso molzen, dat beteekent niet slechts, en niet in de eerste plaats, niet drinken en in sommige afdeelingen zelfs, niet rooken. Komsomols zijn, dat beteekent in de eerste plaats zich volkomen en geheel over geven aan den taak van den opbouw, vooraan zijn in de studie, door dringen, steeds dieper in het Marxisme Leninisme, deelnemen aan iederen vorm van maatschappelijk werk, altijd en overal onder de ongeorganiseerde massa propagandist zijn en iedere opdracht uit te voeren die door de partij wordt gegeven. Een vreugde is het, zulke jonge menschen te leeren kennen. Ik herinner me, in Magnitogorsk een elektro-lasscher die, zoo van het werk weg, in zijn arbeidskleeren naast ons kwam zitten. Hij behoorde tot de groep van jonge proletarische schrijvers en een van zijn novellen was door het radiostation van Swerdlofsk uitgezonden. De kleine groeit" was de titel. In het verhaal vertelt hij hoe, 2 jaar geleden een leelijk, ondergroeid meisje, tegelijk met hem en de anderen, uit hun Siberisch dorp naar Magnitogorsk kwam. Hoe klein ze zich voelde in haar leelijkheid die door al de dorpsgenooten bespot werd. In Magnitogorsk kreeg ze werk in een eetzaal, ze viel op door haar ijver en zindelijkheid en kreeg al spoedig het stootbrigadiersboekje. Aangemoedigd door het sukses leerde ze lezen en schrijven, werd lid der komsomolzen en nam deel aan den maatschappelijken arbeid. Ze is nu in het bestuur vanden j eugdbond en vervult een belangrijke funktie bij de stadsvoedselvoorziening. Aan haar voorbeeld, zegt de jonge lasscher, wou ik laten zien hoe de sowjetstaat ons allen de kans heeft gegeven te groeien. Ik prijs het verhaal dat in bijna ontroerend eenvoudige taal is geschreven en vraag hem waarmee hij nu bezig is. De jongeman haalt de schouders op. komsomolzen, goddeloozen, vereen iging voor vaderlandsverdediging, er blijft zoo weinig tij d om te schrijven. En den tijd dien ik vrij heb gebruik ik meest om mijn vak beter te leeren. Zijn vak, dat interesseert hem blijkbaar tien keer meer dan zijn novelle. Het electrisch lasschen, dat men vroeger in Rusland niet kende en waarin we nu reeds even ver zijn als de Amerikanen. De blauwe vonken die als een vuurwerk in den nacht zijn, het stugge ijzer dat zich, naar den wil van den werker, tot machtige konstrueties vereenigt. Daarover kan hij lyrisch worden. Als ik dichten kon, zegt hij, was het wat anders, dan zou ik een lied maken hoe mooi ons werk is. Terwijl ik naar hem luister denk ik aan den Amerikaanschen inge nieur die mij dien morgen vertelde: De komsomolzen hier, dat zijn prachtkerels, met geen zweep zou je ze van hun werkbank wegslaan als de fabrieksfluit gaat eer liun werkstuk klaar is. Terug in Moskau, in het restaurant der schrijvers, sprak ik over dat enthousiasme met een internationaal bekend auteur die sterk sceptisch staat tegenover de sowjets. Hij haalde de schouders op: wat wil je, ik ben sinds lang gewend het enthousiasme der jeugd als een zuiver biologisch feit te beschouwen. Dacht u soms dat de fa scistische jeugd in Duitschland niet enthousiast was? Toegegeven mijn waarde, toegegeven. De fascistische jeugd in Duitschland is enthousiast, ook wij hebben enthousiaste anti-militairisten, anti-alcoholisten anti-; in dat woordje anti zit het onderscheid immers. Onze jeugd in het westen is, óf cynisch sceptisch, of enthousiast tégen het bestaande, tégen de ouderen, tégen de idealen die de burger lijke maatschappij hun oplegt. De komsomolzen zijn enthousiast vóór. Voor den opbouw, voor de lijn der partij, voor de toekomst die hun geboden wordt, voor het gemeenschappelijk doel van jongeren n ouden: de maatschappij zonder klassen. En Italië? Ik ken Itali niet. Ik ken slechts het stijgende cijfer der faillisementen, de optimis tisch gekleurde en toch zoo zwarte opgaven der werkloosheid, het opgeschroefde pathos van den duce. Laten wij een oogenblik aannemen dat dat deel der Italiaansche jeugd, dat via de jeugdbeweging een veilige plaats in het fascistisch apparaat kan bereiken, even enthousiast is als de 5.000.000 komsomol zen voor wie studie en toekomst even wijd openstaan als voor ieder jong mensch in Sowjet Rusland die hersens in zijn hoofd en handen aan zijn lijf heeft. Waar is dan bij hen die edelste vorm van het enthou siasme te vinden, die men kunst noemt? Hier, in de sowjetunie, is dat geen vraag meer. Misschien twijfelt ge aan de waarde der gedichten die door de stootbrigadiers der literatuur (meest komsomolzen uit de bedrijven) geschreven worden. Het is waar, er is dikwijls meer enthousiasme dan technische volmaking in te vinden. Letterkunde, die niet slechts klank is, maar montage van gedachten, eischt een rijperen leeftijd. Maar ga met mij een dier tuinen binnen, die vroeger bij de rijke koopmanshuizen hoorden en waar nu, in de zomeravonden, de arbeiders samen komen om zich te vermaken. Ik breng u niet naar de openluchtschouwburg of naar de muziektent, wie daar optreden zijn beroepsartisten, ik breng u naar het kleine podium der blauwe bloesen. Dat is de agit-prop in haar besten vorm, de levend geworden muurkrant, proletarische humor, kommunistische theorie en artistieke regie, versmolten tot een prachtige eenheid van typisch moderne volkskunst. En hooger nog dan de blauwe bloesen staat overal de tram, het eigenlijke komsomolzentheater. Dat is, naast Meyerhold en Stanislavsky het beste tooneel van Moskau, dat zijn die voorstellingen waarvoor men uit het buitenland naar de SowjetUnie reist om te bestudeeren door welke vormgeving men het burger lijk tooneel van het Westen nieuw bloed kan inpompen. Een poging die bij voorbaat tot mislukken gedoemd is, omdat het nu eenmaal niet in den vorm zit. Het komsomolzen theater van Magnitogorsk b. v., kan in zijn vormgeving niet aan het Moskausche tippen en bij de honderden trams" die dezen zomer aan de groote olympiade, voor volkskunst deelnamen stond zeker lang niet alles op dezelfde hoogte als de chineesche tram uit Wladiwostok die, als eereprijs, met een tournee door de Sowjet-Unie bekroond werd. Zoo is er zeker ook verschil tusschen de organisatie der komsomolzen hier aan het karton fabriekje in ons dorp StarajaDroeza, die de partijlooze jeugd tot een propaganda avond met dansen nu oproept, en de krachtige strijdbare voorhoede der komsomolzen in Moskau met haar eigen maandbladen, weekbladen en kranten. Maar het wezen is overal hetzelfde, in de kleinste plaatsen waar ik was zoo goed als in de grootste. Het wezen is dat wat wij in het westen missen, is de gloed der jeugd die zich vereenigt met den stalen wil der oude bolsjewieken, is het gevoel van eenheid met de geheele volksmassa, is het besef dezer jeugd dat zij de voorhoede van het proletariaat aller landen is in zijn strijd voor de wereldrevolutie en het socialisme. Het is deze gloeiende wezenskern van materialistisch idealisme die het woord: komsomol, zijn vurigen, bloedrooden klank geeft.