Toon Kelder E. Fernhout, bij van Lier, te Amsterdam Dat Fernhout de zoon van Charley Toorop is, is niet te ontkennenduidelijk in zijn portretten. We vin den daar het bruin-en-blauw, dat ge bij de moeder van hem vindt, en de neiging sterk het volumen der dingen te geven. Maar is het volume van Charley Toorop als een volledige hardheid gegeven, de jongere werken van haar zoon hebben toch van de jeugd de mildere aanschouwing over zich. En ik meen me niet te vergissen, wanneer ik zeg dat deze mildere gevoeligheid in den jongen Fernhout een blijvende zal blijken. Deze ten toonstelling bestaat voor het grootste deel uit portretten en zelfportretten. Dat van zijn Moeder is een der zwakste; het is te burgerlijk voor de voorge stelde. Het grootste probleem in deze was ongetwijfeld het dubbelportret: dat van Me j. Rachel Pellekaan en Fernhout zelf; het portret zoudt ge het kunnen heeten met de twee pa letten, waarvan het ne geheel vlak naar den toeschouwer gericht is, welk palet ook wel een deel der pro blemen zal zijn geweest. De gelijkenis der beide personen is zonder twijfel geslaagd. Naast de figuren vindt ge stillevens. De twee peren (tegen den troebel-witten achtergrond) deden mij Kunstzaal Buffa even aan Walter Vaes' voortreffelijke stillevens van deze vruchten denken. De peren van Fernhout zijn wel een voorstelling, die om de ruimte is ge schilderd. Het beste stilleven is on getwijfeld het gedeelte eener kamer. Daar zijn de witten gevoelig in hun verhouding; daar is ruimte en licht uitgedrukt en het is als werk het persoonlijkst van de verzameling .... Deze tentoonstelling is zeker een vooruitgang in kunnen en een bewijs van grooter wordende eerzucht; zij geeft in haar krachtiger zijn een dui delijker geworden persoonlijkheid .... Sint Ij u ons. Museum, Amsterdam Gemiddeld genomen is een ten toonstelling van 't werk van leden eener vereeniging belangrijker voor de leden dan voor de bezoekers. Dat is te begrijpen. Niet alle leden van een genootschap zijn belangrijke schil ders (er zouden er dan te veel zijn. en daarvan merkte ik weinig) maar al de leden gaan om met verf of met gesteenten en hout - en voor allen beteekent de?e bezigheid of het pro duct hunner bezigheid de reden van te bestaan voor zichzelven! Knwanneer zulk product niet getoond wordt, zijn zij zichzelven dood; vandaar de stille hartstocht, die bij hen ontstaat. SCHILDERS EN E. Fernhout - Leden van Dorul van der Hei Dorul van der Heide Kunstzaal Fetter wanneer de tentoonstelling (als een verwonderlijke Sinterklaas) komt na derbij ! Dat gevoelt ge, wanneer ge Sint Lucas, de wezcntlijke giftcbrenger. de Sinterklaas der schilders, in zijn beteekenis overdenkt. Op de ten toonstelling van dezen Lucas-bent, vindt ge een zoodanigen Sinterklaas voor ons nu en dan Daar wij liever de tentoonstellingen van telkens n schilder bespreken, er is dan meer reden en meer kans hem als geheel te zien, zullen wij hier in 't kort maar enkele notities neer schrijven. Lizzy Ansingh is naar wezen voor het portret aangelegd; zij heeft daarvoor psychischen en ironischen zin (die als een steentje is, omgeven door chocolade) genoeg. Ge vindt ze hier als portrettiste in dat van Prof. van der Wielen; alleen zou ik het werk zuiverder vinden als de contours vervangen waren door d'aanduidingen der volumina als volumen. Mej. van den Berg handhaaft zich, Colnot's stilleven is beter dan zijn stadsgezicht (dit is een niet ge noeg geschakeerde herhaling van zich zelven !) De clematis van Mej. J. A. de Grave heeft een verzadiging in de paarse kleur der bloemen, Hemelman's ets van Amsterdam heeft beweeglijk heid van lijnen. Een bloemstuk v.an Koeman (117) zij hier genoemd, evenals de nieuwe ets, de celliste door Loeb. De zee van A. Mauve met zijn omhooggaande golf waarom de meeu wen zwerven, geeft een bewijs van des schilders gevoel voor water (hier en daar is het schilderij te veel verf) De zwerf ster van Coen van Oven ver meld ik; op het dakterras van Peizel, de Avondschemering van Mej. A. Pieck. Opnieuw erkent ge Coba Kitsema (170 zie het rood !) als een coloriste. die een afzonderlijke plaats blijft innemen. Zóó is hier natuurlijk Jan Sluytors tusschen d.e andere schilders (191, 193). Van Mej. Surie is het stilleven met kaas onge twijfeld, ook om de kleur, n harer goede werken. Ter Weeme's eigenaardigen trant hervindt ge (228), een naakt van Mevr. Osieck geeft haar gewone vaardigheid te zien de beeldhouwers behandel ik afzonderlijk in een volgende notitie. Toon Kelder, bij Buffa te A m s t e r d a-m Het werk van Kelder, dat nu bij Buffa uitgestald is, is toch ook voor anderen langzamerhand een bewijs. hoop ik. geworden, dat de verdedi ging daarvan door mij gedurende een langen tijd en vi'.ór de anderen, geen overijling was maar niets anders dan een te volvoeren noodzaak. Merkwaardig voor de (inwilligen moet de verandering zijn, die in dit laatste werk te bespeuren is; de colorist van 4; 1921 is weer teruggekomen, maar singulier verrijkt en beschaafd gewor den, bloemig of rijk van kleur, en zeker. Het kan niet meer ontkend worden. door wieri ook, die eenig zicht bezit, dat we in hem een belangrijk en per soonlijk schilder van naakten hebben. Deze naakten maken of alleen het schilderij, of /ij treden in OomposiA. Plasschaert E. Fernhout ties" op. zooals de tonen optreden in een melodie. Ik heb reeds meer geschreven, dat deze composities, de muzikale kleurcomposhies, de tegen stelling vomien tot de ,,abstracte" composities, die ons door velen worden opgediend als het nieuwste taaltje (het is merkwaardig hoe veel ten achteren sommige modernen in. Hol land zijn; minstens Y>n heele periode !) De composities v.ari Kelder ontwikke len zich uit een stcrk-rhythniische kloursc'imeristolling tot een voorstel ling van naakten, gedeelten natuur, en gedierten. De kleur i» (['allereerste hoofd/aak en deze kleur wil rijkdom zonder overdaad zijn; /.ij is meer het peinzen door een gelukkigen droom,