VAN DE FILM lises" in Tuschinski Ichf in Rembrandt JORDAAN ien en van precies tegenovergele zijde aan te vatten. In plaats de spanning en de belangstelling areiken door monteering en avonn dient zij het te zoeken in de Bacchanaal-scène van het drama zelf. Zij moet ;raffe van zelfmoord, breken met olichéder onveranderlijke intrige. lient te erkennen, dat alleen de wisheid van alle werkelijke menijke doeningen het leven boei-?want verrassend en variabel tt. Zij heeft zich het simpele voor oogen te stellen, dat een in van de voortreffelijkste en jaste individuen zelfs mis kan ;n en althans te beginnen in dit leiden opzicht tot de realiteit ; te keeren. jhier de vraag, die het publiek is dringender hoezeer onbewust au iedere nieuwe film stelt. -elnu F. P, l antwortet. ..." titel ten spijt ! antwoordt stellig nog in bescheiden toon. . . . maar: zij oordt. Midden in de daverende turen midden in de gedurfiow van het kunstmatige oceaand gebeuren enkele kleine dindie de conceptie dezer film essenvan de norm doen afwijken .aar tot iets bijzonders en verends maken. De eerste meters duceeren ons Hans Albers, held'g van allure en impeccabel van toilet en wij bereiden ons reeds voor op zijn traditioneele zegepraal, die even onvermijdelijk is als de koorts tijdens een griep-aanval. Maar ziet ziet goed en verwondert u: Hans, de Overwinnaar Hans, de Held, bereikt zijn doel ditmaal niet ! Het ongeloofelijke gebeurt het meisje, dat eens zijn verblindende presentie doorstond is zoo vrij, is zoo.... menschelijk hem na een afwezigheid van eenige jaren te vergeten en haar hart te verliezen aan een belangrijk minder brillant, doch b ilangrijker en voorn imer personage: Paul Hartmann. Dit simpele feit werpt alle behooi l jke traditie onderstboven het is een l wende, boeiende ver rassing, die het afge zaagde handelingsmo tief plotseling belang wekkend maakt. En niet de hande ling alleen. Alle per sonages verliezen, door deze onverwachte menschelijke onzeker heid, in de situatie, hun karakter van welgekleede en welge vormde marionetten. Teeken des Kruises" Zelfs en niet het minst ! de heer Hans Albers ze'f. 's Mans on uitstaanbare zelfgenoegzaamheid en air van,. Wat-kan-mij-gebeuren?" valt van hem af als ean ordinair, slechtzittend kleed. Voor liet eerst zien wij deze triomf-automaat tragisch en menschelijk voor het eerst ook ont dekken wij welke groote kwaliteiten door het ellendige cliché-systeem bij een artist vermoord kunnen worden. Want de ontmoeting van den piloot en het meisje, dat hem komt vragen met haar naar het vliegplatform midden in den Oceaan te vliegen, is een meesterstuk van dialoog. Ont daan van zijn onfeilbaarlieids-aureool ontpopt Albers zich als een voortref felijk filmspeler en wij vermoeden groote dingen van hem, wanneer men hem ook eens de veroveraars-allure zou durven afnemen. Het is inderdaad verwonderlijk, hoe blijkbaar een andere geest in deze film begint te werken. Als tegenspeler Charles Laughton als Nero heeft men Albers een acteur gegeven, die op grond van zijn talenten, zoo wel als van zijn verleden, kwalijk in een der gebruikelijke hoera-films zou passsn. l'aul Hartmann, de veteraan uit .,.\nna Boleyn" en de ..Kronik zu Grieshuus" zien wij hier met blijde verrassing terug ouder, bezonkener, voornamer dan voorheen. Het is voor den filmliefhebber een onafgebroken gjnot, deze prachtige natuurlijke dic tie, dit beheerschte, sobere spel te volgen zoowel in de scènes van het eerste deel, als in de meer bewogen episoden van het tweede. Maar het meest kenmerkende ver schijnsel is zonder twijfel de vrouwe lijke hoofdrol. Sybille Schmltz, die wij tot nu toe alleen maar kenden uit Dreyer's ,,Vampyr" is een weldadige afwisssling na den geijktea ,,lievelingen "cultus. (Slot op pag. 12) F. P. / antwortet nicht" ^ Albers