De Groene Amsterdammer van 25 Februari 1033 No. 2808 Hondenbruiloft Melis Stoke Teekenlngen Harmsco van Beek We hebben bruiloft gevierd. O, het was maar een zeer klein, bescheiden feestje. We hadden niet den minsten omslag ge maakt. Behalve de bruidegom was er maar een gast, en die kreeg niet anders dan een kopje thee en een koekje. Het bruidspaar zelf was niet eens in huis. Het stoeide in den tuin en blafte dat het een aard had. Teneinde u niet langer in onzekerheid te laten, en ook omdat ik geen onjuiste verdenkingen bij u wil wekken omtrent de gebruiken in onzen kring, zal ik maar dadelijk vertellen dat het onze hond was die in het huwelijk trad. In lang en ernstig overleg met gediplomeerde deskundigen was daartoe besloten. Dit overleg vormde de brug tusschen eenigszins dweepeiije verwaohiiigen en de harde realiteit. Ach, hadden wij uitgeroepen (want we zijn alle maal dol op onze hond die van het vrouwelijk ge slacht is) ... .ach .... wat zal ze een schattige kleintjes krijgen.... als ze kleintjes krijgt.... wat zullen ze mooi zijn en hoe glanzend zwart. Allerlei menschen hadden zich reeds aangemeld voor zulk een snoezig klein hondje. Het heele nest was al verdeeld en de namen waren al gegeven, toen nog steeds de aanstaande bruid speelsch n onschuldig door het huis dartelde, niets beseffend van wat haar boven het hoofd hing en van de ver wachtingen die te haren opzichte werden gekoes terd. Maar met dweepen en hopen alleen komt men er niet in deze wereld, waarin alles gaat volgens vaste wetten. De hulp van den gediplomeerden deskundige werd dus ingeroepen, en deze bracht ons in contact met de eigenares van een even lieve hond als de onze, met als eenig verschil dat die van het manne lijk geslacht was. .-*'??« Toen rezen de vraagstukken omtrent de te volgen procedure. Van den gediplomeerden deskundige hadden wij vernomen dat het gebruik is dat de bruidegom zijn bruid bezoekt voor de eerste kennis making. En zijne uiteenzettingen hadden zelfs de hoop in ons gewekt dat deze kennismaking reeds dadelijk en op staanden voet tot een huwelijk zou voeren, met dientengevolge het resultaat van een zekere basis van hoopvolle verwachting. De gediplomeerde deskundige U Ik moet zeggen dat de eerste besprekingen met degene die de schoonmoeder van onze lievelings hond zou moeten worden ons eenigszins benauw den. Maar het was alweer de gediplomeerde des kundige die ons zakelijk en snel over deze moeilijk heden wist heen te helpen door het geval voor te dragen zooals dat stond, zonder eenige opsmuk of verbloeming van feiten, precies waar het op aan kwam. We bedachten met hoeveel oneindige delicatesse een huwelijksbureau onder dergelijke omstandig heden te_werk gaat, en hoe oneindig veel ingewik kelder zulk een procedure onder menschen is. De gediplomeerden maakten zoo maar op staanden voet een afspraak en op zekeren dag zaten wij bij een theetafel (men moet toch iets doen om zulk een dag wat luister bij te zetten) te wachten op de dingen die komen zouden: te weten een bruidegom onder geleide van zijn meesteres. De kinderen waren wijselijk van tevoren met hun verzorgster naar het park gestuurd want we von den het nergens goed of noodig voor dat ze gele genheid zouden hebben kennis te nemen van dit huwelijk dat, in wezen, een soort overrompeling beloofde te worden van onze niets vermoedende huisgenoote. Deze dartelde in den tuin en wandelde langs de perkjes en paadjes waarvan er een, zonder dat ze iets daaromtrent bevroeden kon, elk oogenblik het terrein zou kunnen worden van eene ontmoeting die niet minder dan een keerpunt in haar nog zoo jonge leven zou gaan beteekenen. Toen de bel klonk schrokken wij geducht. In de vestibule stond reeds de bruidsstoet, bestaande uit een allervriendelijkste dame met een fiets en De bruidsstoet een ruige robbedoes van een bruidegom aan een lijn. De dame knikte ons vriendelijk toe en de brui degom keek met onbevangen oogen de vestibule rond. Hij maakte in het geheel niet den indruk van verlegenheid, en gaf nauwelijks teekenen van onrust. of ongeduld. Bewonderend keken we hem aan. En zonder eenig teeken van besef van het delicate van zijn missie kwam hij ons tegemoet. Zonder eenige verdere ceremonie werd thans een begin gemaakt met de voltrekking van het huwelijk tusschen twee elkander tot op dit moment volko men vreemde honden. De tuindeur werd geopend en de bruidegom weid zonder plichtplegingen in den tuin gelaten. In romans verwacht de bruid haar toekomstigeri heer en gebieder in een door schemerlampen mild verlicht boudoir. In dit geval was de omgeving stellig minder idyl lisch. Een tuin in dit jaargetijde en op een niet zonnigen dag is een kille gelegenheid voor eene zoo bijzondere ontmoeting. Maar noch onze huisgenoote noch de bezoeker schenen zich daar veel van aan te trekken want aanstonds begonnen ze een wilde jacht tusschen de kale heesters. Wij hebben ons toen met onze bezoekster be scheiden teruggetrokken in de huiskamer, en daar werd met opgewektheid en niet zonder ontroering gesproken van een blijde toekomst in een niet te ver verschiet. We zagen als het ware de afstamme lingen van onze lievelingen voor ons- . . . het was De talrijke naamloozen alsof ze reeds om ons heen dartelden en ravotten.... Zoo nu en dan schreed een onzer kwasi onver schillig naar het raam om te zien in hoeverre al Nieuwe uitgaven Mannen en Vrouwen. Roman door W. J. Woltman. Andries Blitz. Amsterdam. Dit boekje dat in de bekende handzame uitgave van Andries Blitz verschenen is, draagt geen jaar tal. Wie het over tien of twintig jaar nog eens in handen krijgt, zal dan zelf 1910 of daaromtrent op het titelblad kunnen zetten, want dit is wel de eerste indruk dien het boekje u geeft: het is ouderwetsoh, een echt-oudérwetsohe roman" met de bekoorlijkheid en ook wel de geur van wat vóór 1914 de romantiek onzer huiskamers was. Er is een driehoeksverhouding of gén verhouding, maar in ieder geval: een man die verdriet heeft gehad en aan den zin des levens zoozeer wanhoopt dat hij Atopos een handje helpen wil en twee vrouwen Bébé, die flinker en rustiger is, dan haar naampje zou doen vermoeden, en Lydia, de luchthartige gade van Nico Beuker's lateren chef. Tusschen deze drie of vier menschen ontwikkelt zich het conflict dat met den dood van Beukers eindigt. De uitgever neemt op den omslag een deel van den taak des besprekers over en zegt: dit is een goed gecompo neerd, eenvoudig en zuiver boek, dat niet zal nala ten den lezer sterk te ontroeren. De criticus die de neutraliteit van den uitgever, althans wat den stijl van zijn papieren kind betreft met instemmend gegrom begroet heeft niet anders te doen, dan ..den lezer" te veranderen in menigen lezer". De rest kan hij den voortijlenden tijd overlaten. De Witte Stilte door A. den Doolaard. A. J. O. Sirengholt. A msterdam. Als den Doolaard over koude, wreede vrouwen schrijft, die zich baden en parfumeeren; en een zwart zijden kleed strak rond haar heupen trekken dan doet hij dat dunkt me om zijn prachtige be schrijvingen van de Wereld te stoffeeren met de ariecdotische poppetjes, die wij menschen noemen en wier hartslag slechts een klein geluidje in de orkanen der eeuwigheid zijn. Met dat spelletje van menschen in de doodelijke ernst van de natuur. miskent den Doolaard zijn prachtige talent, dat ons ook zonder de hulp van vrouwen ,,wiegend in heur heupen" mateloos bekoren kan door de forsche, breede en mannelijke schilderingen van lan den en volken, natuur en sfeer, waarvan hij het kostelijk geheim bezit. liet is misschien een mis kenning van den Doolaard's ongewoon,.romantisch" talent, indien ik zeg, dat ook zonder liefdesverwik kelingen van welken interessanten aard ook, zijn boeken mij Hef zijn om hun frischheid, hun vaart, hun bruischenden geestdrift om wat schoon en rijk en machtig is aan de wereld-2ori<fe?--menschen. Zóó hoog acht ik den Doolaard's talent voor de beschrij ving van wat eeuwig is, dat ik zijn conflicten van menschen hoe belangwekkend vaak ook op den koop toe neem en ze niet anders dan heel klein en heel onbelangrijk zien kan tegen de geweldige achtergrond van hemel en aarde. Keisbeschrijvingen lezen, mee-ijlen op dichter lijke vervoeringen de groote wereld in, is een ver rukkelijke bezigheid. Den Doolaard heeft de on weerstaanbare gave, ons in deze verrukkingen te doen storten, hals over kop, blij om de groote sneeu wen blankheid van de berglandschappen. En al is (irace in haar spel met mannenharten en manrienbegeerten fijn en zuiver tegen al deze witheid geetst, de achtergrond, juist die achtergrond is mij in den Doolaard's werken het liefst. Hij is de beste Xederlandsch e natuur vertel Ier. E. E LI AS deze toekomsthoop een basis van realiteit vond. Laat ik, zonder uit te wijden, verklaren dat die basis er niet was.... dat wij in wanhoop den gedi plomeerden deskundige opbelden en hem om advies smeekten op punten die op normale theevisites zorg vuldig worden vermeden. . . . En laat ik u, om in deze delicate materie kort te zijn, vertellen dat tenslotte de onnoozelo ravotpartij een einde vond doordat de bruid, opgesloten in een kast. en de bruidegom met een strop om den. hals aan de fiets bevestigd, zelfs geen gelegenheid kregen om af scheid van elkander te nemen.... Deze geschiedenis heeft geen vroolijk einde. In dien ze zich onder menschen had afgespeeld zou er aanleiding zijn tot weemoedige beschouwingen over twee die niet voor elkander bestemd waren Maar honden hebben een gelukkiger natuur. De bruid ligt alweer tevreden in haar mand en de bruidegom is meegedraafd naast de fiets En alleen in onze menschelijke gedachten zweven nog de namen der tallooze schattige hondjes die wij nimmer zullen zien.... N K i i