Georg Akxander en Martha Eggerth]in Een moderne bruidschat" BIOSCOPY L. J. Jordaan Paaschvreugde Karel Lamac: ..Baby." Tnsoliiiiski E. W. Emo: .,Een moderne bruidschat." Koxy F. Hollaender: Ifh nnd die Kaiserin." Rembrandt Feestdagen zijn dagen waarop men feest viert ziedaar een ethymologische opvatting waartegen weinig valt in te brengen. Het is de vraag maar hoe, want het begrip is voor velerlei interpretatie vatbaar. Zoo loopt in de Paaschdagen het register van ,,Hoera ! Wij lachen weer !" tot de onver korte Matthaus-Passion en ieder kiest zich uit deze uitgebreide scala de toonshoogte, die hem het best ligt. Het ware onbillijk te beweren, dat de bios copen het in deze dagen van den bloedigen strijd om het amusement bijzonder laag zouden zoeken. Integendeel het raffinement en de gesoigneerdhêid van het moderne klankfilmproduct waar borgen altijd nog wel een zekere standing, die zelfs bij de hardnekkigst bedreven operettecultuur niet verloren gaat. En dat het de operettefilm moest zijn, die de cinegrafische kunst in de critieke en gewijde week vertegenwoordigde, zou iedere cassa-employée u hebben kunnen voorspellen. ",,Geen narigheid, meneer!" pleegt mijn oude vriend, de bioscoopportier, te zeggen. Geef ons maar een lief snoetje en een aardig wijsje en de zaak is gezond l" A la bonne heure dan.... de operettefilm. De drie leidende filmtheaters van Amsterdam hebben de beste paardjes van stal gehaald en beconcurreeren elkaar in een tactische eensgezindheid die te denken geeft, met geen geringere personages dan respectievelijk: Anny Ondra, Martha Eggerth en Lilian Harvey. Van dit merkwaardige driegestarnte is Harvey verreweg de populairste maar ook de onverteerbaarste. Het is moeilijk te zeggen wat van dit stellig niet onbegaafde, doch mateloos overschatte en uitgebuite talent te maken zou zijn. Zij heeft temperament en een filmpersoonlijkheid die ongetwijfeld aanspreekt en voor het overigens zeer beperkte karakter van de ondeugen de ingénue weet zij in haar beste oogenblikken verrassend juiste accenten te vinden. Maar helaas wie de goden ten verderve willen voeren, dieschijnen zij volgens de nieuwste Olympische methode, met charme te slaan jen hoe goedkooper de charme, des te zekerder de ondergang. Harvey'0 pruimenmondje, schuihgehouden kopje, ondeuge d wijsvingertje en wat er verder aan verteederenue diminutiva moge bestaan, hebben deze speelster een al te gemakkelijk succes bezorgd. Dit is wel < e bekoring in haar meest bedenkelijken vorm en ( e gevolgen van een onuitstaanbare gemaniereerdheid en hinderlijke monotonie blijven niet achterweg' . Het zijn sterke beenen, die een populariteit als de hare ongestraft kunnen dragen ??Harvey's bescheiden voorraad geest en talent blijkt bij lange na niet toereikend, om een dergelijke navraag te kunnen bevredigen. Veelzeggend is ook het feit, dat iedere regisseur van beteekenis haar tot nog toe galant uit den weg ging. In de film Ich und die Kaiserin" is zij het kapstertje van Keizerin Eugénie en de regisseur heeft ook hierin niets anders van haar weten te maken, dan de zooveelste herhaling der ondeugen de ingénue. Trouwens Friedrich Hollaender, die de regie voerde, lijkt niet in de eerste plaats de 'man om een filmfiguur zuiver te modelleeren en tot leven te brengen. Daartoe hoort meer dan wat vluchtige flair en wat zin voor makkelijk aan sprekende grappigheid. Het is jammer te moeten constateeren, dat de musicus Hollaender na zijn voortreffelijk debuut als speler in Siodmak's Der Manu der seinen Mörder sucht", dermate tegenvalt. Voor de fijnheid en de veelzijdigheid van het camera-spel heeft hij geen oog film ziet hij als het grofste geschminkte en gepruikte tooneel.... wie een verfoeilijke en vermoeiende charge als de regimentsdokter" tolereert heeft voor de film afgedaan. Zijn trouvailles zijn boven dien meer van muzikalen dan van filmischen aard het rijkelijk dikwijls herhaalde grapje van de rinkelende ordeteekenen en het valsche kwartet (overigens ' een der best geslaagde momenten) zijn hiervoor het overtuigend bewijs. Maar ten slotte moet men toch voor de verhanseling van Offenbach's goddelijke muziek tot glyerige filmschlagers wel een redelijk dikke huid bezitten. |^ Temidden van dit weinig verkwikkelijk geheel staat eenzaam de figuur van Conrad Veidt tra gisch overblijfsel uit een grooten tijd. Al wat de Duitsche filmkunst eenmaal aan kracht, fijnheid en soberheid bezat heeft zich samengetrokken in ( dit prachtige, indrukwekkende, gevoelige masker 1 in deze navrante, beheerschte plastiek in deze donkere, sonore stem. Het is wellicht de allerongelukkigste greep geweest, om den reus Veidt in dit luidruchtige, dikdoenerige pygmeeënrijk te plaatsen. Laat ons verder van hem zwijgen hij behoort tot een niveau, welks herinnering ons de onschuldige Paaschvreugde grondig zou kunnen bederven.... Martha Eggerth, die de Duitsche Paramountfilm Een moderne bruidsschat" draagt, heeft in ied"er geval het voordeel bescheidener van allure te zijn dan Lilian Harvey en minder nadrukkelijk geëtaleerd. Zij maakt een wellicht zwakker, doch zeker rustiger en voornamer indruk dan haar rivale. Als bij zoovele operettefilm-stars berust haar verdienste uitsluitend in vocale capaciteiten zonder haar bekoorlijke stem, zou geen regisseur het in zijn hoofd halen deze zangeres voor de came ra te halen. Maar een kalme, natuurlijke wijze van acteeren zonder krampachtigheid en opge schroefdheid, maken haar binnen het kader van dit soort werk alleszins aanvaardbaar. Hetzelfde contrast teekent vich af bij de verge lijking der beide films. Een moderne bruidsschat" is geen wilde, desperate poging om de harten te veroveren het werkje helt veel meer over naar de comedie dan naar de operette-show. Wie de heer Elmo, de regisseur, is zou ik met geen mogelijkheid kunnen zeggen. Maar hij leidt de niet al te gekke historie, rustig en vaardig naar haar blijmoedig einde. Het is alles bescheiden, maar welverzorgd tweede-planswerk ook in de be zetting der rollen. Georg Alexander, Hans Brausewetter en Trude Berliner, zijn beproefde krachten die net ver genoeg buiten de noodlottige sfeer der geaccrediteerde lievelingen van het publiek zijn gebleven, om een zekere aangename bescheiden heid en natuurlijkheid te hebben behouden. Anny Ondra ! Zij valt zeker niet buiten den radius der recla me-tam-tam. Zoomin trouwens als haar regisseur, Karel Lamac, die zich reeds presenteert met een zelfbewustheid, welke de grootsten onder zijn colAnny Ondra en Emilia Unda in Baby" lega's zich na een tienmaal langeren staat van dienst niet veroorloofde. Wanneer men bedenkt, dat een Pabst twintig jaar hard en ernstig moest werken, voor dat een geringe categorie filmlief hebbers zich zijner bewust werd en een Sternberg nog altijd in de schaduw van zijn creatuur Dietrich leeft. . . . dan valt een lichte verwondering over de voortvarendheid van den Tsjcchisclien regisseur niet te onderdrukken. Maar hoe dan ook men doet bij dezen snellen roem gaarne een korreltje zout, waar het zoowol in zijn persoon als in die van Anny Ondra, opmerke lijke verschijningen geldt. Anny Ondra verwijst men gaarne naar het dubieuse genre der vrouwelijke clowns. Opzichzelf een psychologisch monstrum een contradictio in terminis. Een vrouwelijke burleske-speler is namelijk een phenomeen, dat zich uiterst moeilijk aanvaarden laat. Zoo oud als de menschheid is, heeft zij zich instinctief verzet tegen de vrouw als lachwekkend object bijzonderlijk in den vrij ruwen vorm van den gag". Er leeft ook bij den meest cynischen vrouwenverachter altijd nog een restje traditie, dat de vallende, smijtende en belachelijke vrouw als smakeloos doet afwijzen en het staat te bezien of welke geavanceerde speel ster ook, op het terrein der burleske ooit vasten voet zal krijgen. We moeten het met het vrouwelijke clownschap van deze Anny Ondra dan ook maar niet al te ernstig nemen. . . . het zou haar onvermijdelijk fiasco kunnen beteekenen. (Slot op pag. 14) Het valsche kwartet" in Ich und die Kaiserin" i a ! "