DE VIER AVEREN VAN MENEER KRANENBURG Teekenlngen J. F. Doeve Tierde en laatste week Onze tijd begint op te schieten en iedereen zegt, dat ik bruin geworden ben, zoodat ik me bij mijn terugkomst niet hoef te schamen. Het is welletjes zoo. Na vier weken natuur begint een mensch naar on-natuur te ver langen, om het zoo maar eens uit te drukken. De stad trekt hem weer aan en zijn dagelijksche gewoonten ik snuif bij mijn terugkomst de geur van het asphalt weer op het geklingel van de tram is mij liefelijker dan de nachtegaal en ik hoor weer de taxi's in de bochten remmen.... Meneer Kranenburg, heeft de journalist gezegd, u is een stads mensen en zoomin als de stad buiten kan, zoo min kunt u buiten de stad. Zet een gorilla achter het loket van het postkantoor en het beest krijgt na een dag aanvallen van melancholie en de lust om iedereen te bijten, die om een postzegel komt zanikken. Doch wat gebeurt er met u wanneer ik u uw kleeren uittrek en uw huid met bont laat begroeien en ik zet u op den derden tak van boven op boom dertien in het oerwoud? U gaat dood omdat u niets nuttigs weet te verrichten in de natuur. Doch zoudt u daar een passende partij vinden en trouwen, dan zouden uw kinderen in de derde generatie met hun pooten een borderel in kunnen vullen en met hun handen geld terug geven van een rijksdaalder en uit. die gelukkige kruising zou de ideale postcommies geboren worden, die twee menschen tegelijk kan helpen en genoegen zou nemen met een tractement van twee harde eieren en acht banapen per dag.... n. tv lust om iedereen te bijten Ik heb den vent eens aangekeken, want ik vertrouw hem eigenlijk maar half met dat ironische lachje en zijn quasi-respect. Hij bemoeit zich de laatste dagen nog al met een weduwe met drie dochters die in het pension is komen wonen en zijn sik is weer bruiner dan ooit. Je zou hem vijf en veertig geven ??? en hij zou ze houden k. De weduwe komt hier ieder jaar en de dochters lijken op haar als een vredespostzegel op een Willem de Zwijgerzegeltje. Hoe dik wijls ze weduwe geweest is kan je dus niet zeggen. De journalist gaat met haar wandelen en ze schandali seert de eekhorentjes met haar robe de soleil", die niets te vermoeden over laat. Wij negeeren haar, doch je kunt de dochters niet laten boeten voor de onaangename kwaliteiten van de mama en dus speel ik dikwijls croquet met haar, wat de journalist niet aardig vindt. Hij is begonnen mijn vrouw tegen me op te stoken, die zegt dat ik me teveel inspan, en hij heeft succes gehad. Zooeven zag ik hem met de dochters het woud inwandelen ??? hij droeg plus fours en hangmatten, nadat hij de moeder wegens de hoofdpijn een tabletje heeft aangeraden. Het moet een reëele knook out geweest zijn, want wij hooren haar door het heele huis snurken en intusschen halewynt de journalist door de lommerrijke lanen met de drie dochters. Ik gun het hem, maar het zal me benieuwen hoe hij dat heele geval in zijn Zwitsersche brieven zal vlechten. Het is merkwaardig hoe er na ruim drie weken een ontevreden stemming kan gaan heersenen in een pension en dat is het geheim van onze stoombooten, naar ik me heb laten vertellen door den kwartier meester, die er óók overdenkt om weg te gaan. Ze geven daar de menschen zoo overvloedig en aangenaam te eten, dat de booze buien bezworen worden. Wanneer onze pen sionhouder een toe lage van den duivel had om ontevreden zielen te kweeken, zou hij er niet beter in kunnen slagen dan nu. Het is of alle vleesch bief stuk, gehakt, rollade, varkenskarbonade, saucijsjes en dergelijke ? zoodra het in de pan komt door een soort uniformi teit wordt aangetast. Het smaakt precies het zelfde. Ik ben dol op een goede bruine sju, maar de sju (je schrijft het jus" zegt de journalist en ik geef er de voorkeur aan de dingen te schrijven zooals je ze uitspreekt) lijkt hier welbij het fust ingekocht. En hetzelfde hebben wij met de jam. Het lijken wel vijgen pitjes met mierzuur en aangezien .. iiemand er van eet, doen ze ongeveer een maand met een pot. Alleen de vrouw van den inspecteur eet er van en met een gezicht of ze thuis nooit iets anders krijgt. Gisteren hadden we kip, want de patroon voelde dat er van de Bilt geseind was: storm op komst. Het leek wel potlooden met runderzenuwen, maar we moesten de goede be doeling waardeeren. Wat zal uw man het heerlijk vinden wan neer hij weer thuis is, me vrouw Kranenburg, zei de journalist. U ziet eruit of u heerlijk koken kunt.... De drie wurmen van de weduwe begonnen te giechelen en mijn vrouw keek nog verheugd alsof ze de vergiftige bedoeling van het compliment niet snapte. Ze kón iets meer aan haar toilet doen en ofsphoon ik haar niet graag in strandpyama's zou zien er zijn gren zen voor een Rijksambte naar hoeft ze er toch niet uit te zien alsof ze de geest zooveel belangrijker vindt dan de materie. Want dat vindt ze niet. Als we eens uit tijdver drijf een kleinen tafeldans doen, zoo 's avonds, want overdag wil het niet, wor den de antwoorden direct beter als zij even de kamer uit is. De weduwe en haar dochters zijn er dol op en hoe de journalist het klaar speelt weet ik niet, maar de moeder zit altijd naast mij en hij zit tusschen de oudste twee dochters in. Als men mij vraagt geloof ik dat hij verant woordelijk is voor al die spotgeesten die zich bij ons presenteeren, want tóén ik vroeg aan den geest van Bismarck wij zitten hier vlak bij de Duitsche grens en de politiek is dus niet van de lucht wat hij van de grondwet van Weimar dacht, kregen wij ten antwoord: C & A is toch voordeeliger. Wat heeft dat er nou mee te maken. Ik vroeg nog wanneer het einde van de crisis zal komen en Bismarck meende: als alle uilen ophouden er over te praten. Toen hebben wij den geest van Sara Bernhardt opgeroepen, die een bekende Fransche tooneelspeelster was uit den tijd van l'Aiglon, zegt de jour nalist, en ze tikte zoo rad dat ik het niet volgen kon en de meisjes van de weduwe zaten zoo te lachen, dat nüjri vrouw ineens het licht aandeed. Het was net of er iemand van de knieën van den journalist wipte, doch deze beweerde dat wij een mani festatie gezien hadden hij sprak zoo vleiend op mijn vrouw in, dat die het ten slotte eveneens begon te gelooven en nu lederen avond séances wil houden. Ik moet toch eris zien te informeeren aan welk blad die journalist verbonden is. Zoo langzamerhand zijn wij aan het pakken geslagen en met een gevoel van geluk zie ik onze koffers staan. Ik kan niet zeggen dat mijn vacantie een onverdeeld genot is geweest, doch aan den anderen kant vervult het mij toch met fierheid, dat ik dien tijd niet ledig heb doorgebracht en mij bewogen heb op een terrein dat mij tot dusverre vreemd was, dat der journalistiek. Ik heb het niet heelemaal vóór mij kunnen houden en gisteren zijn er kleine onaangenaamheden geweest met den kwartiermeester, die toevallig van C en A is toch voordeeliger een vriend de Groene heeft toege zonden gekregen en zijn vrouw her kend heeft. Het was een ontzettend penibel geval, want ik wist niet hoe ik mij er uit redden moest, maar ik zei, dat ik terwille van de lokale kleur een beetje overdreven had en dat men dit een journalist niet kwalijk moet nemen. Journalist me grootmoeder, zei hij. Als je actief was zou ik je voor een eereraad sleepen. Dat doen alleen menschen die met hun eer geen raad weten, zei ik. Het was bijna tot handtastelijk heden gekomen en vanmorgen aan het ontbijt heerschte er een stilte of er een lijk boven aarde stond. Mijn ei was steenkoud. Dat alles belet mij niet verder te gaan op den ingeslagen weg en ik heb een boekje besteld van een zekeren heer Hans, dien ik trouwens wel ken omdat hij op Prinsjesdag zoo aardig en bijna hartstochtelijk van de Gouden Koets kan praten. Het handelt over journa listiek en het is mij zeer aanbevolen. (Vervolg op pag. 20)