De Groene Amsterdammer van" 26 Augustus 1933 No. 2934 &-? io Cantabile (Slot ran pag. ij) Waat komtjU vandaan, vroeg ik hem. Waar ik vandaan kom, dokter. Voor mij-beat U doktor. Ik zie dat onmid dellijk of iemand een dokter is of niet.. ?Uit den krater van den orous. Vanden Tand van den Tartarue. Daar, waar de dag en de nacht een en ik tegelijkertijd jij ben. «* Nu begon men langzaam te luisteren, de menschen begonnen te fluisteren. Hu haalt een groot stuk linnen uit zijn zak, maakt er een strik in en trekt hem met zijn peezige en nerveuse handen in een ruk uit. Kom buurman zeg ik, kijk zoolang daar ginds de zon nog in het loof schijnt en zoolang er nog heerlijk koud water is (en ik schenk hem een glas uit mijn syphon in) heeft U dat nog niet noodig. Weggeloopen ben ik, als een dief in den nacht ben ik van haar weggeloopen. Zoo woest als ik ben, zoo lief is zij, dat is misschien waar, maar zou TJ den heelen dag kunnen 'bidden? Men wil toch ook eens kunnen vloeken Kortom, de man was werkelijk heelemaal in de war en heel ongeluk kig. Twisten jullie dan met elkaar? Twisten. Zie ik er naar uit of ik met iemand ruzie kan hebben ? Als we dat maar konden, dan was alles goed. Wjj zeggen nooit een hard woord tegen elkaar. Wij verscheuren ons alleen innerlijk. Kunt u dat begrijpen, Doktor. Alles slikt men zoo op. Maar een ding, zegt hij, dat maakt iemand altijd weer verzoend. Zij speelt prachtig Beethoven. Ik begrijp nooit hoe zoo een jong ding, ze is ongeveer twee en twintig, in die zondenpoel hier geraakt is, zooals ik. Hoe zoo'n jong meisje, of ze is al een vrouw, dat alles al kan begrijpen. Als u zoo'n partituur doorkijkt, daar staat er toch niets van in. Alleen Beethoven speelt ze, bijna uitsluitend Beethoven en als zij bij de Pathetique alleen maar de eerste tonen aanslaat, zooals een vogeltje, dat zijn kopje onder zijn vleugels heeft en stilletjes weent, als een vogeltje tenminste huilen kan, dan zou men haar'zoo maar tweemaal den Graben in Weenen op en neer kunnen dragen. - Hoe heet u? Ferruccio, Italiaansch? Neen, maar van taliaansche afkomst, ik woon in Doppeladler. In Doppeladler? O, dat is prachtig. Dan moeten wij denzelfden kant uit. Laten we tezamen gaan. Ja zegt hij, fluit door zijn tanden als had hij koorts en groote angst.... nu is hij een schooljongen, die zijn schoolwerk niet gemaakt heeft en daarom spijbelt. Een groote angst sprak uit zijn oogen, die zich met tranen vulden. Neen, ik durf niet, dan komen lange verklaringen en tranen, neen, daar houd ik niet van. Onzin zeg ik, ik zal eerst gaan. Wij zullen alles in orde maken. U heeft een bergtocht gemaakt, het was een moeilijke tocht, u wilde uw vrouw daarom niet meenemen, en bent daarom stilletjes weggeloopen, om de tocht onder leiding van een gids te maken. Hij vraagt me of ik niet eerst voor uit wil gaan, of ik zijn vrouw niet wil zeggen, dat wij elkaar hebben getroffen. Ik dacht natuurlijk al dat hier iets niet in den haak was, en dat het heele verhaal bluf was. Ik ga. Woont hier misschien professor Ferrucci, vraag ik den portier. Hij kijkt me verwonderd aan. Zoo mijnheer, heeft u zijn lijk gevonden. Waar is hij af gekogeld? Hij wordt sinds vier dagen vermist en wij hebben hem reeds gemeld. En NIEUWE VACANTIE PLATEN Peter! Peter! One Tiny Tear \ vRay Noble and his Or/ chestra B 6372 orgelooze Uren... Een landweg, het vrije veld, de ' zee, een meertje ot duinen wat > doet het er eigenlijk toe? Onderbreek Uw tocht en laat haar de plaat kiezen, waarop U gisteren samen danste, speel het wijsje, dat zij in n stuk door neuriet. Uw nieuwe His Master's Voice por table zal U Uw vrije dagen dubbel doen genieten. Het model 97 kost slechts f 37.50, doch 't heeft alle eigen schappen van een groote gramofoon. Mood Indigo \ Duke Ellington and His When a black man's blue f CottonClubOrch.84842 Alle platen klinken beter op His Master's Voice; His Master's Voice platen klinken volmaakt. Ellington's Orch. B 4869 Black and Tan Fantasie \ Duke Jubilee Stomp / Nobody's Sweetheart ? 1 Mc Kinney's Cotton PicCryin' and sighin' / kers B 4892 Hierboven een greep int de groote lijst van onze serie Jazz-muziek. JLJ_i5 JVlaster s v oice PORTABLE No. 97 .... Fl. 37.50 toen kwam een klein rond en angstig blond vrouwtje aangeloopen, beelemaal verhuild, bevend. Mijnheer, wat weet u van mijn man? Om te beginnen laat hij u hartelijk groeten, wij hebben den geheeleii voormiddag tezamen doorgebracht, een charmante, vroolijke heer, me vrouw professor. Wij hebben eigenlijk nergens over gesproken, maar als ik me goed herinner. ... ik geloof hij zei zooiets van dat hij op de Schlern. . . of het plan had daarheen te gaan. Hij heeft toen op de Seiser Alp gebotanizeerd. dat doet hij toch zoo graag, niet ? Tiet kleine vrouwtje kijkt mij aan, ja, wat moet ik nog verder bij elkaar stotteren. Misschien komt hij tenslotte heelemaal niet. misschien bedenkt hij zich en hangt hij zich toch nog ? op.?U speelt zoo prachtig Beethoven, begin ik weer. En voornamelijk het Adagio Cantabile uit de Path tique. ..." Nu hadden de gasten toch weer hun kopjes tusschen de oude porceleinen figuurtjes op de Kocoeokast gezet en luisterden gespannen toe. Dat was een interessant verhaal. Maar op dit oogenblik gaat de breede deur van de hotelhal open eri professor Ferrucio, de verboemelde student, dat wil zeggen, hij zag er alleen maar zoo uit. want verboemelde studenten zouden dit hotel niet kun nen betalen, kwam binnen, schuw, met gebogen hoofd als een hond, die door de voordeur naar b nnen sluipt en door de achterdeur weer weg. Zijn vrouw zei niets, vloog naar hem toe, zei geen woord tegen mij noch tegen hem, resoluut scheen ze in ieder geval te zijn, pakte hem bij de hand en trok hem in den damessalon waar de vleugel stond. Dus mijn zending was hierbij afgeloopen. Maar ik had weer dorst gekregen. Op zoo'n Junidag daar in de bergen kan liet al ondragelijk warm zijn. Ik bestelde een glas frambozensap met kersen en liet me op een van de leeren stoelen vallen. En toen hoorde ik plotseling uit. den damessalon het adagio uit de Path tique. Ik heb nadien nooit meer iemand zoo dapper en beheerscht met muziek hooren lachen en huilen. ... ja huilen en toch ook lachen,1 als dit dappere kleine vrouwtje m den damessalon bij dezen lastigwi, misschien genialen man, professor Ferrucci. En toen de muziek ophield kwam hij zelf naar buiten, heelemaal weg, heelemaal uitgeput. Doktor, Doktor, riep hij. U bent gezegend. U heeft mij, armen, rondgedwaalden Odysseus nog een keer het leven gered. Heeft u het gemerkt, geen woord heeft zij gezegd, zij heeft me gewoon in den muzieksalon ge sleept en mij het Adagio voorgespeeld. Gespeeld heeft ze of ze alle zwerf tochtenvan mijn homerische ziel....de gekke kerel viel me heusch om den hals. ..Het ivas in hotel Schwarzen Baren", viel nu de pianiste in en zij zei dat zoo rustig alsof zij zei, alsjeblieft geeft u mij nog een kopje koffie Johan. ,.UJ heeft mij niet herkend, meester. Ik heb u echter onmiddellijk herkend. Maar de arme Ferrucci was toch niet te weerhouden. Hij was een heer lijk merisch, buitengewoon muzikaal, de eenige werkelijke geniale man, dien ik ooit heb ontmoet. Maar misschien was ik toen te jong voor hem, kon ik hem toen nog niet begrijpen, maar geen ander wezen, noch man, noch \rouw in deze wereld had hem kunnen weerhouden. Precies een jaar later heelt hij zijn plan toch doorgevoerd. Weet u meester, toentertijd kon ik nog niet spelen en misschien juist daarom heb ik misschien beter ge speeld dan nu, nu ik het kan. Ten minste dat zeggen de anderen, dat ?k het kan". Dus.... ik heb toch gelijk, zei de vrouw des huizes, dat niemand in de heele wereld het Adagio uit de Path tique beter speelt dan jij...."