fPERIMENTEN The Song of Songs m Eén Millioen J. J ORKAAN hij een goddelijk ont zag van jaren J»at zich gelden: met een gebaar dat sterker is dan hij zelf controleert hij voor den spiegel zijn das. Dan klopt hij op de ontzaglijke deur - een heerschersstem roept : Come in I" en om den hoek der deur verschijnt zijn hoofd .... het slap pe, wezenlooze ambte naarshoofd met de gebluschte oogen achter het ouderwetschepincenez. Eenoogenblikstilte dan een onbeschrijfe lijk geluid van walging, woede en triomf. . . . de deur gaat weer dicht een rekening van jaren is vereffend ! Dit meesterstukje van klein-kunst duurt nog geen tien minuten eri ton dis de er worden nauwlijks ^en woorden in gesproken, maar eenheel leven van demoraliseerende dienstbaarheid en dagelijks geslikte vernedering flitsen in deze korte scène voorbij naar een paroxysme van klein-burgerlijke wraak. n clf Van geheel anderen aard is de episode in het Tehuis voor Ouden van dagen. Ook hier komt een der fantasti sche millioenen binnenwaaien in den echoot van een der verpleegden een sterke, karaktervolle oude dame, die de fatsoenlijke vernedering van haar positie voelt als de ketenen van -«en bagno. Het begint met een kort exposévan het milieu, zijn atmosfeer en zijn sujetten: een prachtige syn these van leed en berusting. . . . een navrante analyse van ouderdom en afhankelijkheid. De verzameling ver pleegden vormt op zichzelf in keuze en typeering reeds een aanklacht van bijna documentaire kracht. In dit collectief van stille verbittering en. mokkenden deemoed is een brief een echte brief uit de buitenwereld ! een onderscheiding, een gebeurtenis, een triomf. Men is nog niet geheel vergeten men wordt nog de moeite van een mededeeling waardig geacht! En dus stroomt de heele bevolking tezamen, wanneer de oude dame een brief krijgt.. . . van haar kinderen, zonder twijfel. Onder eerbiedige stilte wordt het epistel geopend en dan volgt een scène van zulk een bloedigen hoon zulk een bijtende wrangheid, als ik mij slechts zelden herinner op het filmdoek te hebben gezien. Het blijkt een. . . . reclame voor Palmolive te zijn: Keep that Schoolgirl-complexion !'' hoont het pamflet, wanneer een oud en van pijn -verwrongen masker zich er over heen buigt. Een béte vergissing?. ... Een laffe grap? Het wordt ons niet verklaard maar het moment blijft onvergetelijk in zijn simpele dramatische kracht. Het is een bij ons onbekende actrke, May Kobson, die de zware rol van de oude verpleegde speelt met een warmte, een overtuiging en een eenvoud, die stil maken. Maar het is misschien meer nog het aangrijpende, tragische spel met de weergalooze typen, door den onbekenden regisseur (Lubitsch?), dat deze microtragedie doet leven. Het slot moge zwak zijn alleen de verrassing van dit korte fragment reeds, maakt de merkwaar dige geste van Paramount tot een heugelijke gebeurtenis. Het is jammer, dat wij niet worden ingelicht omtrent de identiteit der verschillende regisseurs. Ook al zijn enkele hier te lande volslagen onbe kenden, zoo zou het toch een interes sante studie zijn eens te kunnen ver gelijken hoe een Lubitsch, een Oruze en een Taurog naast elkaar werken. Wegens plaatsgebrek moet de be spreking van Mamoulian's ,,Song of Songs" tot de volgende week blijven liggen. Xieuwe uitgaven Nell Aalberse. Baby's Dagboek. Met teekeniwr/en van Riet Aalberse. A. J. G. Strenfjholt's Uittj. Mij. Amsterdam. Een baby kijkt naar de wereld door de oogen van een groot mensch. Nell Aalberse heeft nét gedaan of zij de baby was, of zij in het wiegje lag met een zilveren speldje ..Kus mij "/? / had a million.." Mary Robson inde scène met den " Palmolive"brief niet" en bloote bibsjes. Dat is een beetje lachwekkend en niet zeer be koorlijk, doch wat het ergste is: het is verschrikkelijk onwaarachtig. Zoo als de veelbeminde Bruintje Beer een gedenatureerde knaap-van-een-wilddier is met een zachtzinnig kinder lijfje en zér ont-beerd, zoo is deze dagboek-schrijvende baby een monster van menschelijke waanwijsheid un gewichtigheid Nell denkt: grap pigheid, maar zij heeft 't mis in een héle-kleine-menschen-zieltje. Ik weet niets van paedagogie maar ik stel mij voor dat de kenners van den kinderziel deze baby nog onsympa thieker vinden dan Pietje Bel en dat wil hél wat zeggen. Al zijn wij natuur lijk terdege ervan overtuigd dat Nell en Riet heelemaal niet zoo diep over dit alles hebben nagedacht en dat alle ooms en tantes het manuscript van dit dagboek reuze-eenig hebben gevonden. E. EL!AS Mariene Dietrich in "The Song of Songs"