«o. 2936 De Groene Amsterdammer van 2 September 1933 'tf.** » P 14 ! Terug van de zotnervacantie Teekening B. van Vlijmen Er is een vrouw gestorven, Top Naeff Henriette Holst-Hendrix H. Hx." teekende zij zich in den tijd toen zij eene onzer eerste vrouwelijke journalisten", en niet veel ouder dan twintig jaar, aan de groote Amsterdamsche dagbladen medewerkte, en in de wandeling werd dat Jet Heks". Maar daar kan geen booze bedoeling bij zijn geweest zelfs niet op het critisch pad waar men zich gemakkelijker vijanden dan vrienden maakt want aan haar geheele lieve, zonnige persoonlijk heid was stellig geen trek, die de vergelijking met de klassieke kwaadstichtster zou rechtvaardi gen. Ik geloof eigenlijk, dat het onder ons een eerenaam voor haar was, en zeker werd het dat in de herinnering.... Want de sfeer van het sprookje, waarin zij altijd leefde en gelukkig was, waarin zij de menschen, die met haar in aanraking kwamen, ge lukkig maakte, bleef om haar, en toen het bericht van haar plotseling overlijden in de cou ranten stond, zal de oude naam nog met verteedering over de lippen van haar vele vrienden en vriendinnen in het vaderland gekomen zijn: Jetje Heks. .. . Bij weinige menschen, voor zoover dit is na te gaan, heeft de uiterlijke levensloop zich zoo, als'het ware, gevormd naar het innerlijk wezen, naar karakter, gaven en voorkeur, als bij deze vrouw, die wat anders was, en wat anders wilde dan de meesten harer tijdgenooten, zonder dat een uitgesproken talent haar in een bepaalde en afgebakende richting riep. Het journalistiek avon tuur, dat haar, jongmaatje in het vak, voor dag en dauw naar de Amsterdamsche vischmarkt lokte om er een stukje" over te kunnen schrijven, het zou haar op den duur niet hebben voldaan, en ook de gewichtige post van recensente voor tooneel- en schilderkunst ze kon er zelf smakelijk om lachen zooals zij er zich vaak met den moed der wanhoop doorheen geslagen had was niet de plaats, waar in lengte van jaren haar innig vrouwelijke eigenschappen tot hun beste recht zouden zijn gekomen. En juist op het goede oogenblik verscheen toen in het sprookje van haar leven de man, die haar, met het groote avontuur van het huwelijk, ook de noodige andere avonturen beloven kon over de zeeën en in verre lan den waaraan haar wakkere geest en dapper hart behoefte hadden. Tot een aardbeving toe viel haar ten deel. Henriëtte Holst-Hendrix heeft in die verre landen, Japan, en later in Amerika, waar de toeval lige omstandigheid dat haar echtgenoot, een fijn kenner van Oostersche kunst en handelaar in preciosa, haar ook de omgeving verschafte waarin zij gaarne leefde, veel gedaan om voor anderen in den vreemde een weg te banen. En dit was haar werkelijke element. Want zoo voortvarend en ondernemend als zij was. haar eerzucht gold altijd het werk van anderen, dat zij liefhad en bewonderde; en op den voor grond stelde zij zich niet dan als bemiddelaarster. Door korte lezingen (five-minutes-lectures) door lichte, altijd leesbare, en dikwijls fijne arti kelen in Amerikaansche couranten, vroeg zij belangstelling voor wat in onze letteren verscheen. Tot de opvoering van Heyermans' werk. dat haar na aan het hart lag, heeft zij met het doorzettings vermogen, haar eigen, veel bijgedragen. En te midden van al deze intelligente en geen moeite te veel achtende bedrijvigheid, ontplooiden zich de beminnelijkste kanten van haar wezen, als de gast vrouw van een altijd open huis, als de moeder van een, ik zou haast schrijven gerenommeerd" goed gezin, als de onvermoeide begeleidster langs de kronkelpaden en over de klippen van den internationalen roem. Geen tegenslag heeft Jet Hendrix ooit ontmoe digd, niets schokte haar voor langen tijd uit haar natuurlijk en blijmoedig evenwicht. Toen na den brand te Yokohama hun huis en al hun waarde volle bezittingen als in den grond verzwolgen waren, vischte zij uit de puinhoop en n halfverkoolde bladzijde van Couperus' Stille Kracht", al wat er over was van haar geheele mooie biblio theek. . en zij had nog de kleine voldoening om de symboliek van den titel in de gegeven omstan digheid ! En zij schreef in die daklooze dagen van algeheele verslagenheid haar boeiendste brieven" aan het Handelsblad, ten bewijs dat ook haar journalistieke geest er het leven onverlet had afgebracht. In vijfentwintig jaar onderbroken door een enkel kort verblijf in Holland hebben haar vrienden nooit anders van haar ontvangen dan zulke pittig gestelde, onbevangen en fleurige brieven over het land, waar zij zich weer haar plekje veroverd had, en over al wat er in de wereld omging. Brieven, die soms verwonderlijk roos kleurig vielen in de benauwenissen van den Europeesclien dag. Brieven van een lichtlevend en toch gevoelig hart. Omstreeks Nieuwjaar kwam de eerste, die in die goede reeks de klacl bracht. Even natuurlijk en eenvoudig als zij van haar geluk had verteld, schreef zij daarin welk leed over haar en de haren gekomen was. Aan wonderen geloofde zij niet meer. Geen hoop, maar ook geen klacht. En na weinige maanden kwam de bevestiging van dit, in zijn korte zakelijkheid diep ontroerend afscheid.