FILMPRODUCTI ld - Bassermann n de Film in De Dertien Koffers' J. J O R D A A N sser Herr Gran" nserend in de langzamerhand klassiek geworden. hoofdfiguur, Kommissar Lohmann. Hier kon Lang zijn passie voor het modeleeren van karakters, onbelemmerd uitvieren. Deze persoonlijkheid, uit M" overgenomen en door anderen alweer gecopieerd, léft tot in de vingertoppen. Ik weet niet welk aandeel de acteur Otto Wor;nicke .hierin had, maar een feit is, dat van iedere persoonlijke eigenaardigheid dezer figuur het juiste gebruik werd gemaakt. Van het bonhomme en tevens zoo gewiekste masker tot in het burger lijke en trouwhartige gebaar, leeft dit type uit Berlin-Moabit ten voeten uit. Verder is daar de feillooze bouw van de film. Terwijl de heele wereld zoekende is naar een verdieping van den inhoud" der film gaat Lang onverstoorbaar verder in de richting die hem past. En terwijl wij stuk voor stuk de goedbedoelde po gingen om sociale gedachten uit te drukken of litteraire scenario's te verfilmen, zien falen door een ontaarding of verslapping der filmtaal, blijft deze filmmaniak der sensatie getrouw. . . . maar geeft hij film" in den meest superieuren vorm. ~ Bij het zien van veel wereld- en filmverbeterend : gestumper moet, dunkt mij, dezen fameuzen vak'man het woord naar de lippen dringen: Maar leer dan toch eerst filmen. ... !" Al zou hij ongetwij feld den vlcek achterwege laten vanwege de dis tinctie en den monocle. ... Oerhard lamprecht: ..l'.iii gewisser \ Herr Gran". Kembrandt Het gebeurt zelden, dat in deze rubriek de aan dacht voor een film gevraagd wordt omdat de een of andere tooneelgrootheid haar souvereine mede werking verleent. In de meeste gevallen toch lijkt dit op een fatale mislukking uit te loopen, door de onvermijdelijke tweespalt tusschen regisseur en prominente. Hier echter staan wij voor een merk waardige uitzondering, die de vermelding alles zins waard schijnt. Ein gewisser Herr Gran'' is een Albers-film, die niet noemeiiswaard van het bekende procédéafwijkt. Lamprecht, de knappe vervaardiger van Emil und seine Detective", heeft het bekende gegeven van Albers als held en he-nian", boeiend en met smaak verfilmd. Met uitzondering van Karin Hardt, te onzaliger ure uit het zwembassin in de studio verdwaald, zijn de rollen uitstekend bezet. Albers zelf, die door de hem opgelegde herhalingen, helaas velen van zich heeft vervreemd, doet zich hier opnieuw kennen als een zeer goed filmspeler en een toch wel gaaf en markant type. Een bijzondere noot verdient Olga Tschechowa, wier bijna compromittante gelijkenis met Pola Negri aan een beproefd talent geen af breuk blijkt te doen. Maar de crack" van het geval is Albert Basser mann juist omdat hij zoo iedere crack-allure mist. Ziehier dan een speler, wiens gezag en per soonlijkheid in de Berlijnsche theaterwereld door iedereen erkend worden, een tweedeplans rel in een film vervullen met een soberheid en zelfbe perking, die minstens even miraculeus mogen heeten als zijn brillantste tooneelcreatie. Wie Basser mann wel eens in zijn groote tooneel-karakters heeft gezien, zal verbaasd staan welk een verrassend juisten kijk en zuiver begrip deze ras-tooneelspeler ten aanzien van de film toont te bezitten. De dialoog (overigens lang niet slecht in deze film.) krijgt in sommige scènes een scherpte en gelatenheid, die verre boven het gebruikelijke plan uitstijgen. Het bewonderenswaardige echter in deze creatie is, dat zij onuitwischbaar in. het geheugen geprent blijft, zonder nochtans ooit het karakter van een filmpersonage met zijn dwingende reserve en uiterste zelfverloochening te verliezer). Een merkwaardige prestatie van dezen tooneelvorst, die heel wat mindere godheden tot beschei denheid kan aansporen. Alexis CJranowwki: ,,I>ic dreizehn Koffer Ldes HerrniO.*1." Boxy , Bonduit gezegd: ik hield niet erg van dezen heer Granowski. Zijn Lied des Lebens" was voor mij een der typische hierboven aangehaalde voorbeel den, van een filmer die zwelgt in ethiek en cineas terij, omdat hij.... niet filmen kan. De onuit staanbare noblesse in de bedoeling" naast de handig afgekeken avant-garde trucjes, maakten Dr. Mabuse deze film tot ietwat schijnheilig epigonenwerk, dat zich meer tot zeker soort cultureele vereenigingen richtte dan de filmkunst in alle nederigheid en oprechtheid te dienen. Maar zie: deze zelfde heer Granowski-van-devrije-liefde-en-het-moederschap laat al deze mo derne zalving en preekerigheid plotseling vallen en verrast ons met een groteske, zoo tintelend, zoo grillig en zoo goed gemaakt, dat wij onze oogen uit wrijven. De zotte badinerie van een plattelandshotelletje. waarin onverwacht niet minder dan der tien koffers worden afgeleverd een feit, dat de opleving van het plaatsje tot wereldstad tot ge volg heeft.... deze malle historie dan werd. ver filmd met een brille en een entrain, waartoe nie mand dezen ,.Lebens"-liederaar in staat zou heb ben geacht. Het heeft geen zin na te vertellen, hoe dit zonderlinge geval werd behandeld boven dien zijn de vondsten te talrijk om ze te releveeren. Maar men ga het zien men geniete van de met zooveel geest toegepaste filmtaal, van den voortreffelijken dialoog, van de zeer goede rolverdeeling en van de wrange coupletten (als ik het wel heb van Erich Kastner !) en zij aldus de vroolijke getuige eerier bekeering een. . kwade. Men applaudisseerde aan het slot bravo voor de bravo-roepers ! Uit: Die dreizehn Koffer"