'"f! m ' w; v »NÉEL EN Fl LM tree f in Tuschinski /" in Rembrandt J. JORDAAN sn de hopeloosheid, die*in~dit schit terende poppenspel aan de touwtjes 3-ekken. De intrigue zelf van ,,42nd6treet" is merkwaardig gelijkvormig aan die van Golddiggers" zij werd kenne lijk bijzaak tegenover het allesoverheerschende thema dier vreugdelooze vreugde. Ook hier een revue brood en levensmogelijkheid gedurende eeni ge maanden voor tallooze arme slok kers die afhangt van het improvisa torisch opnemen der hoofdrol door een twédeplansfigtrur. Het geval als zoodanig is aanzienlijk minder over tuigend dan in de andere film, waar de invaller tenminste nog het bewijs leverde een goede stem en voor drachtscapaciteiten te bezitten. De ster, die hier plotseling het volle gewicht der pompeuse vertooning op haar tengere schoudertjes te dragen krijgt, doet ons tamelijk sceptisch op kijken. Ruby Keeler, echtgenoote van Al Jolson, is wel verre van een domineerende figuur veeleer de zwakste en vervelendste verschijning uit de bonte verzameling. Een onverdraag lijk blomzoet gezichtje en een con ventioneel gebarend figuurtje is alles wat zij ter rechtvaardiging van haar plotselinge promotie kan inbrengen. en wij hebben eenige moeite door » haar onbeduidende verschijning ons niet allen smaak in het geheel te doen bederven. Gelukkig staat daar tegenoven. de werkelijke hoofdrol van de film, de director" Julian Marsh, fameus ge speeld door Warner^Baxter. De radelooze overspanning van dezen Broadway-tijger, zijn vechten tegen een wurgende uitputting, zijn buien van wreede tyrannie'en ruwe kameraad schap, zijn ketteren en zijn smeekeii. . het wordt alles met een klemmende overtuiging gegeven. Inderdaad leeft in hem dat wonderlijke product onzer dagen, de artist-werkman, voortdu rend balanceerend op de grens van artistieke vervoering en brute zake lijkheid, ten voeten uit. Ik heb de rol van Warner Baxter als ,. Julian Marsh" onverdeeld bewonderd en er de menschelijke en maatschappelijke juistheid ten diepste van gevoeld. Naast hem treden al de anderen naar het tweede plan'tërug, hoewel ook de Dorothy Broek" van BébéDanitls en de ,,Ann" van Ginger Rogers (de laatste misschien wat al te scherp gecontoureerd met haar 'monocle) voortreffelijke typeeringen zijn. Een bijzonder goede beurt maakt ditmaal de eigenaardige figuur van Guy Keebee als Abner Dillon", de rijke ^be schermer" van Dorothy een zure proletenrol, die hem veel beter ligt dan de blijspel-notaris in Golddiggers". Over ,,12nd Street" als film valt na Golddiggers" weinig te zeggen. Men ontmoet er dezelfde camerabeOntwakende Jeugd" Paul Henckels (Dr. Hepp) en Heinrich George (Rector) handeling met haar als geometrische figuren geziene revue-momenten dezelfde rapheid van beweging dezelfde lenige, verrassende behande ling van beeld en geluid- Ook wil het mij voorkomen dat de regie, gelijk reeds in den aanhef op het producers kantoor werd getoond en later uit de behandeling der voortreffelijke re petities blijkt, niet voor die van Mervyn Le Roy behoeft onder te doen. Wij staan, hier als altijd voor de typisch Amerikaansche hanteering van het levend materiaal, die het zoekt in een adembeklemmende R cksichtslosigkeit, een bijna sadistische hard heid zonder een moment van ver dieping, verteedering of mildheid.... maar prikkelend en opzweepend als een winterstorm. Summa summarum: een belang wekkende film -?curieus mixtum van oppervlakkige schittering en ortstellend cynisme. Een film, waarin Amerika lacht op een wijze die doet huiveren. Ontwakend»' jeugd. Kom brandt In aansluiting aan de bespreking van deze film in het nummer van de vorige week. plaatsen wij hierbij nog een tweetal foto's. Haagsche Monumentenzorg Het is merkwaardig hoe hardnek kig sommige leden van eeu stads bestuur in het kwade zijn. Het is hun misschien gemakkelijker dan privé-personen dat te zijn, want voor een uiterst klein deel ? (als belastingbetalenden) hebben zij slechts te vergoeden, wat zij aesthetisch mis doen. Maar het is toch niet aangenaam dit telkens te moeten ervaren en er is iets laatdunkecds in de handhaving door incompetenten van hun gezag, en niet n keer maar verschillende keeuen. Wij zijn toch allen overtuigd, dat het monument" van Van Lunteren op de brug bij het Bosch een der grootste mislukkingen is in de beeldhouwkunst, die wij in den laatsten tijd hebben zien gebeuren. Dit mo nument" mist alle eigenschappen van een goed beeldhouwwerk. Het is noch geslaagd als massa tegen de lucht; het is onvoldoende als groe peering; het is meer dan arm als psychologische typeering van de fi guren der groep. En er heerscht wat deze mislukking aangaat, een merkwaardige eensgezindheid tusschen bevoegden en leeken en deze eensgezindheid is duidelijker nog geworden door spotzieke artikelen in de ,,degelijkste" bladen zelf. /ij heb ben zulke degelijke bladen zelfs tot koddige aanvallen gebracht. Xu zoudt go denken, dat de in stanties die over zulke zaken in den Haag gaan toch eenige aandacht zouden gewijd hebben aan deze ont stemming, die alleszins was gefun deerd. Maar ze hebben dat niet ge daan; zij hebben van Lunceren iets gegund waar hij voorbij te gaan was. PI. ,,42nd Street" Grooté'sta isdecor