Historisch Archief 1877-1940
VOORHEEN EN
Raspoetin" in Corso en Royal
The Kiss before th
i»
,
!t'
\
i?..
Prtttce Igor (John Barrymore) en de Czarewitsch
De Barrymore's in , .Raspoetin".
Corso en Royal
r Ethel, "John. en Lionel Barrymore behooren,
naar de sensatie-pers wil, tot een. roemruchte
clan die in Hollywood den bijnaam Royal Family' '
draagt. . . . het zou interessant wezen te vernemen
wat Doug I en Queen Mary tegen deze laesae
majestatis hebben in te brengen. Hoe dan ook ?
die Barrymore's schijnen in de filmmetropool een
reputatie in stand te houclen van ongenaakbare
acteurs-qualiteiten en ik moet eerlijk zeggen
(speaking for myself ) hiervan L de redelijkheid
nimmer te hebben kunnen inzien. Het is ontegen
zeggelijk waar, dat John en Lionel knappe, ge
routineerde filmspelers zijn, die ijs en wede)1
dienende een uitstekende creatie kunnen o p
brengen. Vooral de laatste heeft een onvergetelijke
beurt gemaakt als Dokter Hölderlin in The man
I've killed", hoewel een zekere heer_ Lubitsch mij
aan dit j onbetwistbare succes geen gering debet
PréjeanenAnna Bella in Lefilsd* Amérique"
in de Uitkijk
schijnt te hebben. Maar van dat kaliber noemt het
tegenwoordige Hollywood met zijn onuitputtelijk
arsenaal van voortreffelijke spelers u twintig in
n adem.
Voor mijn smaak echter hebben, de beide
Barrymore's een onbeschrijflijke coulissen-geur aan
zich, die niet wel bij de film past. Zij voltigeeren
te graag in allerlei vermommingen hebben een
te kennelijken voorkeur voor sterke tooneeleffecten,
om zonder de straffe hand van een onverbiddelijken
regisseur aanvaardbaar te zijn. Het zou vervelend
worden opnieuw na te pluizen in welke kleinigheden
dit fatale te-veel deze histrionische onwaar
achtigheid en on-eenvoudigheid zich openbaren.
Het zou bovendien iedere directe noodzaak missen,
waar Hollywood zelf reeds onmiskenbaar zijn
draai heeft genomen: het opkomende geslacht
der f ilmspelers is volgens andere principes geschoold
dan de Barrymore's, die daarmede tot de curiosa,
eener verouderde richting zijn verzameld,
De gebroeders Lionel en John lijken mij, vóór
alles gewiekste routiniers, doorkneed in de kunst
grepen van het planken-métier ouwe rotten,
die voor iedere situatie het geijkte manuaal gereed
hebben, maar aan wie ook nimmer dat
bekoorlijkargelooze dat verrassend simpele van den moder
nen filmspeler ontsnapt. Zoowel John als Lionel
zijn frappante typen van den ouderwetschen
filmacteur... .de eerste als ietwat overjarige
jeunepremier, de laatste als karakterspeler. Beiden
hebben als zoodanig hun verdienstelijke momenten:
er waren in Grand Hotel" fragmenten aan te
wijzen, waar John Barrymore tegenover Joan
Crawford een dialoog, spanning wist te geven
ondanks zijn bijgeverfde jeugd en van Lionel
staat de reeds genoemde Hölderlin als een sterke
herinnering overeind.
Maar alles- saamgenomen moest een optreden
,,en familie" het karakter krijgen van een onder
onsje, dat voor de participanten hoogelijk
gegezellig moge zijn, doch voor een internationaal
forum iedere motiveering mist en bij onze eer
waardige Bouwmeester-traditie dient te worden
bijgezet.
Hieimede kan het oordeel over Haspoetin"
de Barrymore-film bij uitnemendheid in groote
trekken volstaan. Wij zien de gebroeders Barry
more in de karakters, die hen hebben grootgemaakt
en waaraan niets meer valt toe te voegen. Over
Kthel Barrymore, die de Czariiia speelt, kan weinig
bijzonders gezegd worden het is een creatie, die
niets opmerkelijks heeft, weinig indruk maakt en
door iedere actrice van eenige vakkennis even goed
zou worden opgebracht.
Te betreuren is het echter, dat de film op
zichzelf zooj weinig reden tot enthousiasme
geeft. De buitengewoon slechte technische ver
zorging zal hieraan zeer zeker mede schuldig zijn:
van^ de copie die ik zag waren de beelden donkeren
fotografisch zonder charme?de opgedrukte bij
schriften met boosaardige nonchalance dwars over
de neuzen der keizerlijke aangelaten neergekalkt. De
verteling, die den Russischen monnik tot den
Czarewitsch in goed Amsterdanisch over ..lollige"
dingen laat spreken en meedeelt, dat Tsarskoje
Selo ,,'n vijf-en-twintig kilometer van St. Peters
burg ligt" is joviaal, maar abominabel.
Dit echter daargelaten. Wat erger is: de
filmconstructie is van een rommeligheid en
veiwardheid, die wij zelden bij de Ameiikanen meer
aantreffen. Eenheid van gedachten en rustige
ontwikkeling der handeling zijn ver te zoeken.
In totaal buiten het spel der Barrymore's om
een luide, leege en onverzorgde film, aanzienlijk
beneden het gemiddelde niveau der Metro-Goldwyn.
Wij zien dan ook een revanche met verlangeu
tegemoet.
HanslSluizer: ..Puberté"
T Als ceisten en te]an<ni>ksf en indruk wil ik
noteeren, dat Sluizer in ieder geval itmand is. die
een film kan maken, d.w.z. met cinegrafisclu1
BIOSCOPY L
middelen weot te boeien en te bekoren. Los] van
alle Freudiaansche bijkomstigheden^constateer ik.
dat Puberté" als film een eenheid is geworden.
vol charme en bewogenheid en de hemel
weet hoezeer wijjeen dergelijke gave in onze stugge
landouwen op prijs moeten stellen. Dit uitsluitend
op rekening te Jbrengen van Fernhout's inderdaad
prachtige fotografie is dwaasheid en leekeiipraat.
The Kiss bef ore the mirror"
Het komt niet alleen aan op de fraaiheid
deibeelden, doch tienmaal meer op hun
onderlingiafwisseling. op beweging en tegenbeweging, op de
nauwkeurig afgewogen lengte der shot's. . . .
kortom op die algerneene ondefinieerbare intuïtie.
welke woorden tot proza cinematografie tot film
rnaakt.
Overigens heeft het werk zich merkwaard];:
vrij weten te houden van diepzinnigheden tri
onbegrijpelijkheden. Het betreft hier een deli
caat, doch tevens zeer gecompliceerd gegeven: de
overgaugsphase van kind tot jong meisje een
conflict van vage en teere stemmingen, dat meet
dan iets anders door de film benaderd kan worden.
Dit heeft Sluizer blijkbaar beseft en er in aan
zienlijke mate partij van getrokken. Wat door het
concrete woord licht te ruw en te vulgair schijnt.
laat zich voortreffelijk oplossen in die wonder
lijke, vrije gevoels- en ideeënassociatie, welke
de met zorg en bedoeling geordende beeldenreeks
vermag op te wekken. Het gaat hier om primaire.
nog niet gedefinieerde gevoelsnuances onver
werkte, empirische indrukken, die alleen door hun
onderlinge verhouding zin en samenhang krijgen.
In de film Puberté" is kennelijk getracht
naaieen analoge stemmiiigssyniphonie, dooi- de
«Kir