VOORHEEN EN Raspoetin" in Corso en Royal The Kiss before th i» , !t' \ i?.. Prtttce Igor (John Barrymore) en de Czarewitsch De Barrymore's in , .Raspoetin". Corso en Royal r Ethel, "John. en Lionel Barrymore behooren, naar de sensatie-pers wil, tot een. roemruchte clan die in Hollywood den bijnaam Royal Family' ' draagt. . . . het zou interessant wezen te vernemen wat Doug I en Queen Mary tegen deze laesae majestatis hebben in te brengen. Hoe dan ook ? die Barrymore's schijnen in de filmmetropool een reputatie in stand te houclen van ongenaakbare acteurs-qualiteiten en ik moet eerlijk zeggen (speaking for myself ) hiervan L de redelijkheid nimmer te hebben kunnen inzien. Het is ontegen zeggelijk waar, dat John en Lionel knappe, ge routineerde filmspelers zijn, die ijs en wede)1 dienende een uitstekende creatie kunnen o p brengen. Vooral de laatste heeft een onvergetelijke beurt gemaakt als Dokter Hölderlin in The man I've killed", hoewel een zekere heer_ Lubitsch mij aan dit j onbetwistbare succes geen gering debet PréjeanenAnna Bella in Lefilsd* Amérique" in de Uitkijk schijnt te hebben. Maar van dat kaliber noemt het tegenwoordige Hollywood met zijn onuitputtelijk arsenaal van voortreffelijke spelers u twintig in n adem. Voor mijn smaak echter hebben, de beide Barrymore's een onbeschrijflijke coulissen-geur aan zich, die niet wel bij de film past. Zij voltigeeren te graag in allerlei vermommingen hebben een te kennelijken voorkeur voor sterke tooneeleffecten, om zonder de straffe hand van een onverbiddelijken regisseur aanvaardbaar te zijn. Het zou vervelend worden opnieuw na te pluizen in welke kleinigheden dit fatale te-veel deze histrionische onwaar achtigheid en on-eenvoudigheid zich openbaren. Het zou bovendien iedere directe noodzaak missen, waar Hollywood zelf reeds onmiskenbaar zijn draai heeft genomen: het opkomende geslacht der f ilmspelers is volgens andere principes geschoold dan de Barrymore's, die daarmede tot de curiosa, eener verouderde richting zijn verzameld, De gebroeders Lionel en John lijken mij, vóór alles gewiekste routiniers, doorkneed in de kunst grepen van het planken-métier ouwe rotten, die voor iedere situatie het geijkte manuaal gereed hebben, maar aan wie ook nimmer dat bekoorlijkargelooze dat verrassend simpele van den moder nen filmspeler ontsnapt. Zoowel John als Lionel zijn frappante typen van den ouderwetschen filmacteur... .de eerste als ietwat overjarige jeunepremier, de laatste als karakterspeler. Beiden hebben als zoodanig hun verdienstelijke momenten: er waren in Grand Hotel" fragmenten aan te wijzen, waar John Barrymore tegenover Joan Crawford een dialoog, spanning wist te geven ondanks zijn bijgeverfde jeugd en van Lionel staat de reeds genoemde Hölderlin als een sterke herinnering overeind. Maar alles- saamgenomen moest een optreden ,,en familie" het karakter krijgen van een onder onsje, dat voor de participanten hoogelijk gegezellig moge zijn, doch voor een internationaal forum iedere motiveering mist en bij onze eer waardige Bouwmeester-traditie dient te worden bijgezet. Hieimede kan het oordeel over Haspoetin" de Barrymore-film bij uitnemendheid in groote trekken volstaan. Wij zien de gebroeders Barry more in de karakters, die hen hebben grootgemaakt en waaraan niets meer valt toe te voegen. Over Kthel Barrymore, die de Czariiia speelt, kan weinig bijzonders gezegd worden het is een creatie, die niets opmerkelijks heeft, weinig indruk maakt en door iedere actrice van eenige vakkennis even goed zou worden opgebracht. Te betreuren is het echter, dat de film op zichzelf zooj weinig reden tot enthousiasme geeft. De buitengewoon slechte technische ver zorging zal hieraan zeer zeker mede schuldig zijn: van^ de copie die ik zag waren de beelden donkeren fotografisch zonder charme?de opgedrukte bij schriften met boosaardige nonchalance dwars over de neuzen der keizerlijke aangelaten neergekalkt. De verteling, die den Russischen monnik tot den Czarewitsch in goed Amsterdanisch over ..lollige" dingen laat spreken en meedeelt, dat Tsarskoje Selo ,,'n vijf-en-twintig kilometer van St. Peters burg ligt" is joviaal, maar abominabel. Dit echter daargelaten. Wat erger is: de filmconstructie is van een rommeligheid en veiwardheid, die wij zelden bij de Ameiikanen meer aantreffen. Eenheid van gedachten en rustige ontwikkeling der handeling zijn ver te zoeken. In totaal buiten het spel der Barrymore's om een luide, leege en onverzorgde film, aanzienlijk beneden het gemiddelde niveau der Metro-Goldwyn. Wij zien dan ook een revanche met verlangeu tegemoet. HanslSluizer: ..Puberté" T Als ceisten en te]an<ni>ksf en indruk wil ik noteeren, dat Sluizer in ieder geval itmand is. die een film kan maken, d.w.z. met cinegrafisclu1 BIOSCOPY L middelen weot te boeien en te bekoren. Los] van alle Freudiaansche bijkomstigheden^constateer ik. dat Puberté" als film een eenheid is geworden. vol charme en bewogenheid en de hemel weet hoezeer wijjeen dergelijke gave in onze stugge landouwen op prijs moeten stellen. Dit uitsluitend op rekening te Jbrengen van Fernhout's inderdaad prachtige fotografie is dwaasheid en leekeiipraat. The Kiss bef ore the mirror" Het komt niet alleen aan op de fraaiheid deibeelden, doch tienmaal meer op hun onderlingiafwisseling. op beweging en tegenbeweging, op de nauwkeurig afgewogen lengte der shot's. . . . kortom op die algerneene ondefinieerbare intuïtie. welke woorden tot proza cinematografie tot film rnaakt. Overigens heeft het werk zich merkwaard];: vrij weten te houden van diepzinnigheden tri onbegrijpelijkheden. Het betreft hier een deli caat, doch tevens zeer gecompliceerd gegeven: de overgaugsphase van kind tot jong meisje een conflict van vage en teere stemmingen, dat meet dan iets anders door de film benaderd kan worden. Dit heeft Sluizer blijkbaar beseft en er in aan zienlijke mate partij van getrokken. Wat door het concrete woord licht te ruw en te vulgair schijnt. laat zich voortreffelijk oplossen in die wonder lijke, vrije gevoels- en ideeënassociatie, welke de met zorg en bedoeling geordende beeldenreeks vermag op te wekken. Het gaat hier om primaire. nog niet gedefinieerde gevoelsnuances onver werkte, empirische indrukken, die alleen door hun onderlinge verhouding zin en samenhang krijgen. In de film Puberté" is kennelijk getracht naaieen analoge stemmiiigssyniphonie, dooi- de «Kir