*< er st-revue Bioscopy L. J. Jordaan M. Ctohaeider-EdèiÜEOben: D fcegehren." Rembrandt u solist Even voor wjj het Land der KerstbelAften -be treden, brengt de U i'A ons nog gauw een noviteit: Du solist nicht begehren" van den novice-regis seur Schneider-Edenkoben met verschillende onbe kende spelers, die hiermede hun debuut op het projectiedoek maken. Wij kunnen deze eersteling ,met zooveel nieuwe krachten niet zonder belang stelling'voorbij gaan; de Duitsche film heeft ietwat toekeloos met vele harer beproefde prominenten omgesprongen, doer ze over de grens te jagen het zal eeh levensquaestie blijken voor haar, zoowel als voor de Europeesche film in het algemeen, hoe en hoe snel zij deze,gevaarlijke lacune weet aan te vullen. Want het zij 'hier nogmaals herhaald, «lat met of ondanks Hitler, Europeesch filmland «taat en valt met Neu-Babelsberg. )e nieuwe verschijning, die Schneider-Eden koben heet, verdient dus reeds om dit belangrijke feit onze volle aandacht. Hij moet tegenover het "buitenland met zjjn vermoedelijk nog ongeoefende hand de zware taak opnemen, om tal van talentvolle «n geroutineerde voorgangers te vervangen. Het spreekt daarbij vanzelf, dat men dit op vele punten duidelijk kan merken en het is op zichzelf reeds interessant na te gaan, waar hij wél en waar hij niet slaagt. In het algemeen begeeft de nieuwe regisseur zich slechts op vertrouwde en bekende paden de moed en de oorspronkelijkheid van een Siodmak zijn bij hem niet te zoeken ... .hetgeen overigens ?ra Uit Dw solist nicht begehren" Uit Fra Diavoló" volstrekt niet wil zeggen, dat hij hiervan verstoken zou zijn. Men kan zich zeer wel indenken, dat zulk n jonge beginner, die hier wellicht de kans van zijn leven voor zich heeft, niet veel zin toont deze kans reeds aanstonds door een sympathiek maar gevaarlijk va-banque te verspelen. Het is bekend dat het mislukken van een debuut bijna onver mijdelijk een absolute ongenade meebrengt en het kan zeer wel een quaestie van tactiek zijn, wanneer de debuteerende regisseur voorloopig het wisse voor het onwisse neemt en met experimenteeren '? wacht tot hij wat vaster in den zadel zit. Met des te meer reden mag dit verondersteld worden, waar wij hier stellig niet met een onbe gaafde kracht te doen hebben. Schneider-Eden koben geeft bij den ietwat conventioneelen bouw zyner film, ondubbelzinnige blijken van verrassende handigheid en dikwijls zelfs van onmiskenbaar talent. In het begin van de film slaat een paard voor een boerenkar op hol en de tuimelende vaart, waarmee dit fragment werd genoteerd, wijst op een voortreffelijke film-intuïtie. In samenwerking met den bewonderenswaardigen cameraman weet hij op vele plaatsen een prachtige atmosfeer te treffen door de fraaie buiten-opnamen waaruit nagenoeg de heele film bestaat. Ook met de keuze zijner personages^ is hij lang niet ongelukkig geweest. Walter Griep, de boeren zoon Görk, is als type een trouvaille, terwijl zijn broer Lutz, door Paul KHnger voorgesteld, even eens een markante persoonlijkheid blijkt te zijn. Het meisje, Friedel Pisetta, kan men bezwaarlijk een succes noemen zij- is wat leeg, vlak en on persoonlijk, maar doet in het totaal althans geen kwaad. Dit wat de belangrijkste nieuwelingen onder de spelers aangaat. Voor het overige toont de film een curieuse mengeling van wat men film" en tooneel" zou , kunnen noemen. Ondanks mis? schien zelfs juist dóór de entou rage van ongerepte natuurbeel den, raakt men toch nimmer het gevoel kwijt met een spel en met spelers te doen te hebben. Het vereischt een te groote macht over materiaal en sujetten, wanneer men deze twee elementen wil doen harmonieeren, om zulk een krachtproef van den nieuweling Schneider-Edenkoben te mogen verwachten. Er zit in de ontwik keling der handeling dan ook te veel theatraals en tooneelmatigs, om van een volkomen samensmelting van spel en entou rage te kunnen spreken. Met name de heks van de oude routinière Frida Richard en de vader van Robert Muller rieken door een al te typische" creatie, sterk naar coulissen en schminkdoos. Met dat al is Schneider-Eden koben lang niet de eerste de beste. Hij heeft kijk op film en blijkt biceps genoeg te bezitten, om een groot en zwaar werk als deze speelfilm aan te kunnen. Wij zien zijn volgend werk met belangstelling tegemoet. Karl Hartl: Mein MSdel ist eine ?Verkauferin." »embrandt Met deze nieuwe fihn zijn wij volop in de Kerst sfeer en tevens op vertrouwd terrein. Karl Hartl is een der beproefde krachten van d,e UFA, wien geen werk, practisch gesproken, mislukken zal. Hij hanteert met evenveel gemak en zekerheid het lichte operette-genre als.de. groote avonturenfihn en heeft respectievelijk met Die Grafin von Monte-Christo" en FP l antwortet nicht" zijn sporen als betrouwbaar vak man ruimschoots verdiend. Mein Madel ist eine Verkauferin", de Kerst versnapering van Rembrandt", laat dus vrijwel geen enkele mogelijkheid tot verrassingen (aange name zoowel als minder plezierige) open. Het thema, ontleend aan Benatzky's operette Meine Schwester und Ich", bevat in de jonge voorname dame die als verkoopster optreedt, den onhandigen maar braven knaap, die haar tenslotte krijgt" en de gebruikelijke komische typen, die om het heele geval heencirkelen al c1 e overbekende elementen, waarop dergelijke films plegen te steunen. Liane Haid, Willy Forst en Paul Kemp zijn voor de habitué's eten en drinken en Hartl kan ze, om zoo te zeggen, met zijn oogen dicht hanteeren. Een bijzondere notitie verdient de frissche inzet met Mozart's Bastien en Bastienne" ??deze glimlachende Eroica-in-den-dop. Willy Forst blijkt ? hoe meer men hem terugziet toch wel een door zijn ongedwongenheid en een voud bekorend acteur te zijn, terwijl Max Gülstorff een extra-goede beurt maakt door zijn fijnen, beheerschten notaris. Als u mij vraagt: het beste van de heele fihn ! Hal Roacb: Fra Diavoló." lloyal en Corso Een wonderlijke gewaarwording, om als Kerstgave de herleving van een eerwaardige oude opera cadeau te krijgen. Auber's Fra Diavoló", waarvan voor ons alleen nog maar de tintelende ouverture bestaat, verrijst in deze fihn weer uit het stof der Biedermeyer-tijden zoo suggestief en zoo natuur getrouw, dat wij onwillekeurig verwonderd op kijken wanneer wij de zaal tijdens de entre-acte niet bevolkt vinden met crinolines en vadermoorders. Uit Mein Model ist eine Verkauferin" (Slot op pag. 16)