De geschiedenis van Emir Kasha Khan **. Dit is de geschiedenis van een spin, die soms dacht, dat ie een mammoeth was. De spin heette Dirk van Dalen, en de manam'oeth-die-ie-soms-dacht-datie-was heette Emir Kasha Khan. Dirk van. Dalen was 73, en woonde met rheumatiek onder een gebersten tegel van, den badkamervloer, maar de mammoeth Emir Kasha Khan woonde ergens anders, ver weg van de badkamer en de vastrechtgas geiser, op een hoogen bergtop, in een paleis van rotsblokken en suiker klontjes. Ja, zie je", zei de spin tegen een mager 1000-pootje, dat 't jongste kind was van de 1000-pootenfamilie xiit den. luchtkoker, ze denken, dat ik altijd maar een spin blijf, enkel en alleen, omdat mijn vader en moeder spin waren. Een bespottelijke ver onderstelling ! Ik spuug op ze." Hoe doet u dat?" vroeg het 1000pootje nieuwsgierig. ? Overdrachtelijk", zei de spin. In werkelijkheid doe ik niets. Ik ben het grootste dier van de schepping en veel te voornaam voor de realiteit." Het 1000-pootje keek peiazend voor zich uit en beet op een van zijn. nageltjes (het 333ste van links). Er is geen. toekomst meer voor ?een middelmatigen 1000-poot" zei ie verdrietig. Ze vragen voor alles meesters in de rechten. Ik heb voor liftjongen gestudeerd, maar alle liften zitten, vol met meesters in de rech ten. ... Ik denk wel eens....", en toen zei ie, dat ie dacht, dat ie beter «en, zebra had kunnen zijn, want als zebra kun je je aan een circus verbinden." En," zei de spin, in het ergste geval verbindt het circus zich aan de zebra. Een doorsnee zebra eet per dag meer dan alle 1000-pooten uit de luchtkoker samen in hun heele leven." Ik beu zebra !" zei de 1000-poot. De spin knikte tevreden. Dat heb ik al lang gezien", zei ie. Maar ik heb het niet willen zeggen, omdat ik weet, dat sommige dieren zoo gauw aanstoot nemen aan sommige dingen. Ik zag 't aan de strepen. Zebra's hebben witte en zwarte stre pen. Die heb jij óók. Alleen heb je overal zwarte strepen, ook op de plaats waar de andere zebra's witte hebben. Pak je koffertje. We gaan van Zaterdag tot Zondag naar mijn paleis." Een mooi paleis?" vroeg de 1000poot. Een prachtig paleis", antwoordde ?de spin. Heelemaal van rotsblokken ?en suikerklontjes." Het 1000-pootje werd er zenuw achtig van. Maar meneer van Dalen", zei ie, hoe denkt u dat allemaal te regelen? Dit is de badkamer van een ?damesflat. Ik ken de flatdame; ze is 53, en ze heeft nog nooit iets goed gevonden. Ze heeft een linnenagentuur en een spaarbankboekje, en ze cal er zich vast en zeker tegen ver?zetten als we hier willen weg gaan, ?want we hooren bij den inventaris en vertegenwoordigen een zekere waar de". De waarde van het doodtrappen" zei de spin. Juist" zei de 1000-poot. M'n grootvader heeft er een boek over geschreven; daarom weet ik het." Je weet meer dan goed voor je is" zei de spin. Vroeg rijp, vroeg rot. Maar enfin, dat is mijn zaak niet. Wat ik zeggen wou is dit:....", en toen legde hij alles uit met geduld en wijsheid, want hij was een erg verstandige spin, en had al zooveel ?aeegemaakt in, zijn lange leven. De flatdame heeft er niets mee te maken" zei ie. We doen wat we Henriette van Eyk . Doeve De flatdame van $6 zeept zich in willen. Iederén kan doen wat ie wil. als ie 't maar góéd doet. Ik kan tooveren. . . . Want als ik driemaal om de badmat loop en recht in de zon kijk, dan zie ik niets meer; de geiser niet, en 't bad niet; dan is mijn rheumatiek weg. en dan is Dirk van Dalen weg. . . . Dan loopt de mammoeth Emir Kasha Khan over eindelooze vlakten, en is vrij !" De spin rekte zich uit. Hij kraakte van ouderdom. Pak je koffertje," zei ie. ..Ik houd het hier niet langer uit." Een duif in het klimop langs het raam wenkte zijn verloofde, en toen keek ie naar binnen in de badkamer en zei: ..Verbeelding is erger dan de 'derdedaagsche koorts," maar hij wist zélf eigenlijk niet eens wat de derde daagsche koorts was. En de ver loofde van de duif keek óók naar binnen, en ze zei: ,,Als twee zich hetzelfde verbeelden is 't geen ver beelding meer, maar werkelijkheid." en ze glimlachte achter haar poot en vloog weg. ..Drie maal om de badmat...." mompelde het 1000-pootje: toen pakte ie een paar suikerkorrels in een pa piertje, nam wat pantoffels en een taridborstel, deed alles in een citybagje met een gat, en was klaar. De spin nam niets mee dan een parasol en een portefeuille. De parasol was groen met rose bloemetjes, en in de portefeuille zat 't geld. Ik zal je Zacharias noemen" zei de spin tegen de 1000-poot. ,,De zebra Zacharias. En zoolang er geen derden bij zijn hoef je mij niet altijd met m'n volle titel aan te spreken; Khan is voldoende." Ze gingen op weg in de rommelige badkamer. Ze passeerden de groote, zwarte pantoffels van de flatdame, en een paar kousen, en de waschmand, en een ketel kokend water. Mijn paleis heeft dezelfde kleur als de lucht" zei de oude spin. En hoe zit het dan met die suiker klontjes?" vroeg de 1000-poot stil staand . O," zei de spin, ,.die zitten van binnen. Anders zouden ze toch al lang gesmolten zijn in de zon. Eerst gaan we door een. woestijn, en dan over zee naar een eiland met bergen. Daar is 't. De bergen zijn van zilver, en de zon schijnt er altijd, óók 's nachts." De vastrechtgasgeiser rochelde ongeloovig. In den luchtkoker hadden vader en moeder 1000-poot een vreeselijke woordenwisseling over iets ergs. Maar Khan en Zacharias hoorden niets, ze liepen statig over de vochtige vloer naar een andere wereld. Toen kwam. de badmat. Hij was van gummi; iemand had er BADMAT" op gezet in zwarte letters, wat overdreven was en onnoodig, want iedereen kon zien, dat het een badmat was. Ze liepen en liepen, maar 't was of de badkamer met ze méliep; de nikkelen kraan van de waschtafeL lachte ze uit, en 't bad leek een zelf voldane massa van wit porselein. De grijze en blauwe tegels onder hun pootjes waren, koud en nattig, overal om ze heen; grijs en blauw en koud en naar. Waar is nou de woestijn:'" vroeg Zacharias. Die komt" zei Khan. ..Een woes tijn is een, heel iets. moet je denken. En m'n paleis staat midden in de roode geraniums.... Dat gaat allemaal maar niet zoo inéns." Toen viel de zon door het matglazen tuimelraam omlaag, en bleef als een lichtende vlek aan den koperen douchering hangen. Khan en Zacharias keken; de zon had nog nooit aan den douchering gehangen. En terwijl ze naar de zon keken, leek de badkamer te verdwijnen; de geiser, de waschtafel en alles.... De lucht werd felblauw, en ze meenden te loopen over een. wijde vlakte met struiken en palmen. Zie je nou wel? Zie je nou wel?" fluisterde Khan verrukt voor zich heen.... Het werd stikkend warm. De groene struiken verschroeiden, de palmen veranderden in grijs-bruine cactussen, en de cactussen schrompelden weg tot naalden, die ritselend voortwoeien over het gloeiend heete zand. Nu zijn we in de woestijn," zei Khan. Dat is niet waar" zei Zacharias. .,We loopen over de gummimat." Maar hij had dadelijk ergen spijt, want Khan werd woedend, en sloeg naar 'm met een langen, mageren poot. Nou goed" zei ie dus gauw. Maar laten we dan een kameel nemen. Ik heb blaren onder mijn hiel." Je krijgt luxueuse neigingen" zei Khan. Maar ik heb óók blaien, en dus nemen we een kameel", en ze zochten overal, maar er stond nergens een kameel in de woestijn. De-boel is niet goed geregeld" zei Zacharias hinkend, maa- Khan zei, dat 't eigenlijk maar góéd was ze.o, want dat 't eenvoudig gén. gezicht zou zijn geweest, e n mammoeth en een zebra, die rijden op den rug van een kameel, 't Zou onwaar dig zijn" zei ie. En de kameel zou inzakken. Ik ben de koning deiwildernis. Noblesse oblige ! Ik lach om m'n blaren." Ik lach óók" zei Zacharias moe dig, en toen zag hij het handdoeken rekje, en zei: Daar staat een hand doekenrekje", en Khan werd weer boos en. zei: Kijk beter", en toen keek Zacharias beter, en 't hand doekenrekje werd een nevelig fata morgana, een huis met zuilen en hooge, witte muren, die schenen te trillen in de warme lucht. Khan en Zacharias liepen verder. Het was allemaal nog erg vreemd. Ze hadden knikkende knieën, van de opwinding, en Zacharias struikelde aldoor over een paar van z'n voeten. Het werd alsmaar warmer. De woestijn zag wit van hitte, en siste droog als een schroeiende omelet. Ik vind zoo'n woestijn wel mooi", zei Khan blazend. Maar de tem peratuur is er te hoog. ..." ..De kachel staat roodgloeiend" had Zacharias willen zeggen, maar hij zei 't niet. omdat ie wist, dat er geen roodgloeiende kachels in een woestijn kunnen staan, en dus zweette hij alleen maar een beetje harder, en zei: Pardon" om te laten zien hoe 'n goeie opvoeding ie had gehad. We moeten eerst recht uit, en dan links af" zei Khan. Ik wou, dat ik die portefeuille had thuis gelaten. Je neemt altijd te veel mee." Kunt u 'm niet verliezen?" vroeg Zacharias. Dan, bent u 'm kwijt. Dat scheelt heel wat." Maar Khan zei, dat ie die portefeuille nog nooit verloren had, omdat er geld in zat, en familiepapieren, en een. portretje van z'n vrouw. Rechts van den weg, in het volle zonlicht, stond het voetbad. Maar het voetbad was niet meer het vó tbad, het was een enorme steenmassa, een grauwe sfinx met afgebrokkelden neus, en geheimzinnige staaroogen. Geleund tegen de sfinx zat een dikke, gele dame in een jurk van. palmbladeren. Ze droeg een zonnebril en bekeek haar teenen. Dat is de woestijndame" zei Khan eerbiedig. Het is de gummispons, die uit het netje is gevallen," fluisterde Zacharias zachtjes, maar Khan zei: Hoe kun je een dame verwanten met een gummispons ! De warmte is je in het hoofd geslagen. Die zon lijkt ook wel gek vandaag ! Hier heb je een. palm om onder te zitten". Dank u" zei Zacharias, je kunt beter zitten dan staan."