Renate Muller (met hoed) in Victor und Victoria" Het begint niet onbedenkelijk: een schmiereacteur die bombastische monologen voordraagt en een zangjuffertje, dat quasi-komische liedjes zingt ? wij hebben het alles wel eens meer beleefd. ... het is te onfeilbaar en te beproefd. Bovendien blijkt de muziek te luidruchtig komisch en struikelt Thimig, die den acteur speelt, te dikwijls en te nadrukkelijk. Kortom man merkt die Absicbt... en gij raadt nooit wat men daardoor wordt. Maar dan komt het! De schmiere-acteur treedt in een of andere Kaschemme" als Spaansche danseres op. Ben verkoudheid dwingt hem zijn vriendinnetje te smeeken zijn plaats als mannelijke" danseres in te nemen. Br volgt een scène in de kleedkamer, die rondweg meesterlijk mag heeten... . zoolang het vermogen om den mensch luide en onbedaarlijk te laten lachen op meesterschap berust. Het schorre gekakel van den verkouden tooneelmensch gaat harmonisch over in het gesnater van een troep gedresseerde ganzen.... en de stemming is er. Dit tafereeltje in de kleedkamer met de twee manspersonen, die zich niet laten wegwerken, sabelt alle reserve neer het is met zulk een juist instinct voor maat en verhoudingen geconstrueerd, dat wij ons gewonnen geven, of wij willen of niet. Laten wjj niet geleerd doen tegenover zulk een gezegend stukje hilariteit en het woord chaplinesk" dat zoo goed klinkt en ons op de tong brandt, achterwege houden wat wij te doen hebben is te lachen. De fihn laat ons trouwens tot weinig anders tijd. Ondanks de verzwarende aanwezigheid van het woord" drijft zij de hande ling op zweept de gebeurtenissen voort in een tumulus van dwaasheid naar het vorstelijk einde, waar Thimig na een dans in dameskleeren op een paar imposante turftrappers aemechtig het succes in de armen zinkt. Wat daartusschen ligt, laat zich niet navertellen het is stormend en ongrijpbaar als de noord wester, die ons den adem beneemt en het hoofd verfrischt. Hulde echter aan den man Schünzel, die dit kostelijk werk eruit smeet hulde aan -Hermann Thimig, die als een onbetaalbaren dubbelganger van Mengelberg door het stuk daast hulde aan Renate Muller, die wij nog nimmer zoo pittig zagen. Maar verder basta over de zaak l Rideamus ! Mae West ,,I am no angel", Tuscliinsk.y. De verzekering lijkt vrijwel overbodig niemand zal Mae West van angélique eigenschappen, hoe bescheiden ook, verdenken. Van het begin der film tot het bittere einde beleven wij een nadrukkelijke exhibitie dezer vrouwelijke daemonie en voor mijn gevoel is dit de zeer zwakke zijde van het werk. Er isin deze eentonige aaneenschakeling van triomfen des (weelderigen !) vleesches te weinig spanning, te geringe climax en een volmaakte afwezigheid van ieder tegenwicht, dat een dramatische handeling Herman Thimig in Victor und Victoria" nu eenmaal belangwekkend maakt. Zooals Mae West in het kermisoülieu, dierentemmers, pooiers en ploerten naar zich toehaalt en weer wegwerpt, zoo doet zij het later millionairs, rechters en presi denten van banken. Met precies dezelfde middelen en precies dezelfde allure. Dit nu ontneemt aan het gegeven niet alleen alle variatie, maar ook alle waarschijnlijkheid. Aangenomen dat iedere man onverbiddelijk bezwijkt voor de parabolische charmes van deze dame, gelijk de film ons wil doen gelooven, dan is er toch nog zooiets als zelfrespect en goede smaak, bij een normaal individu van eenige civilisatie. Het lijkt niet bepaald aannemol jk dat een personage van standing zich a bout portant verlieft in een lady, die bezoeksters eigenhandig de deur uitwerkt en een virtuose straal spuug als argument bezigt. Naarmate de historie zich ont wikkelt en de eene man na den anderen door Mae West wordt behekst, voelen wij het ongeduld in ons wakker worden en een hevig verlangen naar den tegenstander die eindelijk eens tegen haar opgewassen zal blijken.... al ware het alleen maar voor de afwisseling. Wanneer dan ook Cary Grant ten tooneele verschijnt ontsnapt ons een ,,Ha !" van verlichting zijn slanke, cynische en domineerende elegantie lijkt bij uitstek geschikt een waardige portuur te vormen voor de eenigszins grove verlokkingen van de schoone dierentemster. Helaas ! Mae West heeft het anders gewild: ook hij capituleert zonder vorm van proces bij de eerste ondubbelzinnige toenaderingen dezer lijvige sirene. Hij trouwt haar zelfs en spreekt haar uitdrukkelijk van zijn onbezweken liefde, nadat zijn bien-aimée in de rechtzaal een staaltje van ordinaire slagvaardigheid heeft ten beste gegeven, dat ieder man met eenig gevoel van eigenwaarde, het schaamrood naar de kaken zou jagen. De groote fout zit hem naar mijn meening hierin dat Mae West zelf het scenario geschreven heef t en dit uitsluitend deed met de kennel jke bedoeling de eigen persoonlijkheid te doen domineeren. Wie voor zichzelf films ontwerpt, dient te beschikken over een rijk en gevoelig innerlijk als Ohaplin of over een passende bescheidenheid als Harold Lloyd. Het getuigt van verregaande smakeloosheid en grenzenlooze zelfoverschatting de triomf van eigen (uiterlijke) charmes dermate zonder reserve door te voeren. Bovendien wreekt zich het manco aan een behoorlijk uitgebalanceerde tegenpool, gelijk gezegd, door monotonie. Mae West is stellig niet de eerste de beste. In een vorige beschouwing heb ik er reeds op gewezen, welk een nieuwe, belangwekkende figuur zij in de min of meer vastgeloopen liefdesintrigue der moderne film kan beteekenen. Maar dan, wel te verstaan, uitsluitend als dankbaar materiaal. Deze ongetwijfeld interessante persoonlijkheid kan als de herleefde brute vrouwelijkheid prachtige stof leveren in een spannend, goedgeschreven scenario, beheerscht en gecontroleerd door de sterke hand van een ernstig regisseur. Het berust echter op een hopeloos misverstand, de dame de absolute be slissing over haar eigen werk te laten. Intusschen heeft de lezer gemerkt, dat deze vrouw niet voorbij ging" gelijk wij in een vorig opstel ten onrechte aannamen: de censuur heeft I am no angel" doorgelaten, na?Shedone him wrong" verboden te hebben. Ofschoon mij In vollen krijgstooi: Mae West in 7 am no angeF persoonlijk de andere film minder zwak lijkt dan deze, stemt het toch tot voldoening dat ook Neder land thans in de gelegenheid is zelf te oordeelen over deze ongewone verschijning. Wanneer I am no angel" als tilm geen gelukkige greep mag heeten in de overigens zoo sterke en belangrijke productie van de Paramount", dan is de kennismaking met het type-Mae West wel zoo interessant, dat een bezoek aan Tuschinski de moeite nog altijd loont. Nieuwe uitgaven De N.V. Nederlandsche Ford-Automobiel-Pabriek te Amsterdam heeft voor de 13de Rallye Monte Oarlo van 20-24 Januari gehouden een landkaart laten drukken om de prestaties van de 26 Ford-rijders, waaronder 10 Nederlandsche, gemakkelijk te kunnen volgen. Daarbij zijn vlaggen gevoegd met de nummers der deelnemers om deze op de kaart uit te zetten. De kaart is in kleuren gedrukt en geeft een duidelijk overzicht van de voorgeschreven route. Deze kaart kan ook bij de volgende wedstrijden gebruikt worden.