23 ,/:* De groote rit naar de zon... De XlIIde BalJye voor Automobielen naar Monte-Carlo De menschen hebben altijd om brood en spelen geroepen. Spelen waar zij naar keken, of die waar aan zij zelf konden deelnemen. Men kan verder gaan en zeggen, dat de spelen steeds een weer spiegeling zijn geweest van het tijdperk waarin zij hoorden: de Grieken hadden hun Olympiaden, nannonisch en bevallig als zijzelf. De Romeinen kwamen tot hun wildebeesten-spelen, en wij, met ons oneindig gecompliceerd wezen, dat zich van alle technieken heeft geleerd te bedienen, hebben óók onze sport voor een groot gedeelte gemecha niseerd en zijn niet tevreden met de heerschappij over onze spieren, hersens, zenuwen, maar moeten ?er en passant" nog een machine bij bedwingen. Ieder jaar tegen November, wordt al wat auto mobiel rijdt in Europa nerveus. Zullen zij wél of zullen zij niet de groote Sterrit naar Monte-Carlo meerijden? Voor iederen jongen man is het de rêve ?om hierin overwinnaar te zijn; om als triomfator van een der weinige nog restende regeerendi' vorsten in Europa, den Prins van Monaco de groote Coupe te mogen ontvangen op het middeleeuwsche plein voor het paleis van dezen vorst. Helaas zullen zich velen den kans op dit geluk moeten ontzeggen, want de Rallye naar Monte-Carlo is duur, ontzettend duur. Inrichting en uitrusting van den wagen, benzine-kosten. service, hulp, die dikwijls gerequireerd moeten worden als de auto een dolle capriool gemaakt heeft en weer op zijn beenen gezet dient te worden: dit en nog duizend niet genoemde dingen maken het tot een uiterst kostbare onderneming. Maar die de verschillende automerken gelegenheid geeft, te laten zien, wat zij presteeren. Anna Benavente De organisatie, die zoowat geheel bij den heer Anthony Noghès, te Monte-Carlo berust, is een wonder van vindingrijkheid. Ieder jaar worden er weer kleine veranderingen aangebracht om hot geheel meer te vervolmaken. Dingen, die niet geheel en al voldeden, worden losgelaten, nieuwe bepalingen worden ingevoegd. In fcwee-en-twintig Europeesche landen komen de bestuursleden der Automobiel-Clubs in ner veuze spanning en acht-en-veertig controleposten worden over ons continent verdeeld. Circulaires met bepalingen worden van Monaco naar alle hoeken van Europa verzonden, en enthousiaste inschrijvers sturen hun ingevulde papieren naar de Middellandsche Zee terug. . .'. Dan ontvangen zij hun plaats, en het tot op den minuut uit gerekende oogenblik dat zij in het door hen zelf uitgezochten oord starten moeten, en de glorie van allen: het roode nummerschild met de trotsche letters: Rallye Monte-Carlo. . . . Wanneer men nu maar alleen- bedenkt wat een werk het is om die uit alle hoeken van Europa vertrekkenden automobilisten het oogenblik op te geven waarop zij zich te Palermo, of ergens in den Poolcirkel zullen hebben te laten contröleeren, en dat al die opgaven weer herleid moeten worden, rekening houdende met het tijdsverschil tus3chen al die plaatsen, dan duizelt het een gewoon mensch en is hij heelemaal niet verwonderd, dat de wangen deiorganisatoren steeds valer en de oogen steeds ster ker roodomrand worden naarmate het oogenblik der aankomst van den zwerm in het Vorstendom nadert. Pas als al de deelnemers op de Quai de Plaisance staan en de ingewikkelde berekeningen van strafpunten eii rem- en acceleratie-proeven gemaakt zijn, weten papa Noghès en zijn staf eerst weer wat slaap beteekent. Wonderlijk is het om te zien hoe aan den eenen kant de menschheid zich tot het uiterste inspant om duigen uit te vinden welke het leven gemakke lijker en minder vermoeiend moeten maken; en hoe zij aan den anderen kant weer een uitlaat voor haar ongebruikten zin tot avontuur en hang tot het strijden met ongeweten moeilijkheden zoekt. Men zou zeggen, dat er niets natuurlijker zou zijn wanneer men lust tot automobielrijden in zich voelde opkomen, dan wat te gaan toeren in ZuidFrankrijk in een heerlijk klimaat; of in Italië, waar nota bene prachtige breede autostraten expres zijn aangelegd !... . Neen! Dan gaat een recht schapen automobilist naar den Poolcirkel, waar hij er zeker van is, dat zijn wagen een zinnelooze shimmy op de ijzelgladde wegen zal uitvoeren en Kaart in kleuren van de verschillende routes naar Monfe Carlo. Uitgave van de Ford. waar hij, wie weet hoe lang, zal kunnen graven om hem uit de sneeuw op te delven !. . . . Of naar Griekenland, waar heelemaal geen wegen zijn. en waar je doorloopend in de taaie modderbaaierd zit, totdat een viertal ossen je er bij geval eens kunnen komen uittrekken. Niet dat je daar allen tijd voor kunt nemen, want zoo-en-zoo-laat moet je je te Saloniki laten contröleeren, en nie mand heeft medelijden met je als je zegt. dat je gelooft rechtstreeks uit het andere eind van de wereld te komen; je strafpunten heb je evengoed als je te laat bent en daarmee je verkeken kans om overwinnaar te zijn. Of je gaat je leven wagen ergens in de buurt van Warschau, in oen nacht, die nog ondoordringbaarder wordt gemaakt door een niet te meten wade van mist. Of je gaat, zooals het een paar landgenooten die van Athene kwamen, gebeurde, met wagen en al twaalf meter een ravijn in, gelukkig zonder letsel op te loopen. En een Engelschman die er langs rijdt gaat ook. . . . jawel, precies hetzelfde ravijn in. En dan vindt n van de twee teams ergens een kabel en dan hijscheri zij, zichzelf n de an deren over en weer er uit! Wie zeide er dat de zin voor romantiek dood is. ... ? Voor de Scandinaviërs, die ieder jaar de deel nemers voorbij zien gaan is het een reusachtige gebeurtenis. Niemand is dan in huis, de geheele bevolking staat langs den weg en zij kennen al de deelnemers door hun kranten op een prik; als zij de nummers onderscheiden kunnen, gillen zij: Hoera! voor ,,A" ! of ,,B l" Voor hen is het het groote heimwee naar de zon, waarheen, zooals zij weten al die wagens rijden. In Joego-Slaviëvoelt men zich tegenover de Rallye-rijders verplicht bij iedere wegkruising een mannetje te zetten en aanwijzingen te geven. evenals bij sleehte stukken weg, waar men een waarschuwingspost plant. Is dit internationale beleefdheid of niet ! Voorts zijn er nog ettelijke kansen op avontuur met wolven op den Balkan of met Bulgaarsche soldaten, die pardoes schieten op wagens, welke in den nacht rijden, daar dat in hun land ver boden is. Kn als je dat alles veilig en wel overleefd hebt. dan zijn er nog de politieagenten van Monte-Carlo, die je kans komen bederven zooals dat den be kenden automobielrenner Lecet gebeurde. Lecet is niet zoo maar een gewone automobilist: Lecet kreeg het op een goeden dag in zijn hoofd om met een paai1 vrienden een weddenschap- te sluiten. dat hij honderd dagen lang iederen dag 1000 K.M. zou rijden. En hij deed het. . . . Kn toen hij daar mee klaar was, kwam er een automobiel-fabrikant naar hem toe en zei: Zou je dat nu voor mij ook niet willen doen? lederen dag heen en terug l'arijs-Lyon !. . . . En hij deed het ! Weer reed hij honderd dagen lang iederen ochtend vroeg uit Parijs, liet zich te l >yon contröleeren en reed weer terug ! In een wagentje /oo groot als een vogelkooi tje. Kn nu komt Ijecet daar met een groote autobus van een dei- bekende Frarische fabrieken uit Warschau gestart ! Tien passagiers zitten er in alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Heel alleen heeft iiij dien zwaren bak 57 uur achter elkaar gereden en als hij de controle wil binnen gaan houdt hem een politieagent, die hem voor een der gewone bussen zooals hier duizenden rond rijden - aanziet, tegen. Woedend protesteert hij. dat kost hem ettelijke strafpunten: ..Zie je niet wat op mijn bus staat, inibeciel, Warschau-KrakauPraag-Frankfort-Straatsburg- Monte (iarlo.'' Met hem is ontegenzeggelijk de ,,note comique" van de Sterrit naar r t het Vorstendom, binnen gereden !. . . . i\