!HE KUNST IN AMERIKA ?rry Mount," een Nieuwe Opera ONS i3Merry Mount ernst geschreven heeft. Doch wij, die dit soort symboliek niet kunnen uitstaan, grijnzen hoogstens, wanneer wij niet uit volle borst kunnen lachen. Br zijn menschen die negerplastiek mooi vinden en ketelmuziek fraai en modern. Maar de taal laat zich niet ?wil lekeurig mishandelen en verkrachten. Pigeons in the grass alas, short longer grass short longer longer shorter yellow grass alas" en de doodelijke variaties op Let Lucy Lily Lucy Lrucy let Lucy" verwekken slechts neuralgia of zeeziekte. Four Saints" is een Broadway sensatie geworden. De pers heeft het ding op ongehoorde wijze afge maakt. . .. maar iedereen wil de " magnifique stemmen der negers hooren en zich verlustigen aan de frappante zeer oorspronkelijke decors. Nieuwe Amerikaansche Opera Merry Mount" Metropoli tan Opera Première De puriteinen die in de zeven tiende eeuw Nieuw Engeland koloniseerden streden niet al leen tegen het gure klimaat, de strijdlustige Indianen, hon ger, ziekte en rampspoed van lederen aard, doch ook tegen den duivel, den grooten verleider, die dag en nacht de bijgeloovige kolonisten belaagde. Zij, uie den Sabbat ontheiligden, een der vele geboden overtraden, licht vaardig leefden of zonde begin gen, werden aan den schandpaal gebonden, in het blok gezet, gegeeseld, gebrandmerkt of ver bannen. Heksen werden gesteenigd of ten vuurdood gedoemd. ledere vroolijkheid moest onderdrukt worden. Het resultaat was dat die arme lieden, omringd door vijandige natuurmachten en vechtlustige Indianen, het leven op aarde beschouwden als een eindelooze boetedoening. In 1625 landde een troep vroolijke avonturiers uit Engeland onder leiding van Thomas Morton aan de kust van den staat Massachusetts, waar thans Quincy ligt. Hij doopte zijn kolonie ..Merry Mount" (vroolijke heuvel) en richtte daar een Meiboom op die door de puriteinen werd aangezien voor een uitvinding des duivels. De kundige dichter van Merry Mount, lüchard Stokes, behandelt in zijn uitstekend gedicht het scherpe contrast tusschen de vroolijke, zorgelooze avonturiers en de verschrikkelijk ernstige puriteinen, die meer bezorgd waren over de machinaties van den hellevorst dan over de vereering en liefde voor hun God. Hij schetst den godsdienstigen leider dezer puriteinsche ko lonie, Wrestling Bradford, een man die dag en nacht, wakend en droomend door demonen ge folterd wordt. De opperbevelhebber van de hel Lucifer stuurt zijn mooiste en verleidelijkste jonge vrouwen op den prediker af om hem afvallig te maken van het Christelijk geloof. In zijn droomen ziet hij Astoreth, de godin der maan. Zij heeft met haar opulente vormen zoo'n diepen indruk op den puritein gemaakt dat hij er half krankzinnig door geworden is. Alles zit er in. Liefde, haat, verraad, moord, brandstichting, hemel, hel, godsdienst, vreugde, jolijt, sabbat-, nacht-, morgen- en avondstemming. Vooral strijd, felle niets ontziende strijd, en de verpletterende schok tusschen twee levens-concepties, het vuurspattende contrast tusschen de bij geloovige puriteinen en de onbezorgde vroolijke avonturiers dier dolle zeven tiende eeuw. Het is een uitstekend libretto. De vraag is nu: heeft Howard Hanson deze vijftiende Amerikaansche opera, opgevoerd door de Metropolitan Opera, tot iets bijzonders gemaakt? Mijn antwoord luidt: neen. Hij heeft gemiddeld goede muziek geschreven, goed georkestreerd en hier en daar nieuw met eigen vindingen. Doch wat zeer goed is draagt een Debussyaansch karakter. Kichard Strauss hield ..Merry Mount" ten doop. terwijl Moussorgski's stem af eu toe zeer zuiver gehoord wordt in twee der koren; Puccini in enkelesoli; enz. De muziek der heksensabbat is gebaseerd op Oostersche motieven en de danseressen der hel schijnen de danse de ventre" van haar collega's uit de Kue de Oaire te hebben afgekeken. M Hanson volgt in zijn stijl dien van Puccini: enorme koren, een zwaar orkest als achtergrond en daartegen de stemmen der solisten. Sommigen dier koren zijn uitmuntend gecom poneerd. Zij werden onder de strenge, toch soupele leiding van den dirigent Serafin schitterend gezongen. Lawrence Tibbet zong de zware moeilijke partij van den prediker Wrestling Bradford. Hij is de groote favoriet van het Amerikaan sche publiek en stormachti ge bijval viel Altoneel Hines in Four Saints' hem ten deel. Goeta Ljunberg. do Zweedsche Wagner-zangeres, bezit een mooie groote en krachtige; stem. doch niet het temperament noch de figuur voor de rol van lady Marigold. Op die twee hoofdrollen rust de gehoele zwaarte van dit muzikale epos. Het orkest onder Tullio Serafin speelde uitmuntend. Men bemerkte dat de partituur zeer zorgvuldig ingestudeerd was. Over de koren niets dan goeds. Er bestaat geen opera waar zooveel werk wordt ge maakt van de koren als bij de Metro politan. De decors, nieuw voor deze ge legenheid, waren geteekend door Jo Mielziner en geschilderd door Josef Novak. De [hoofdscène is de hek sensabbat in het woud. Moeite noch kosten wa ren gespaard aan deze phantasmagorie. Die voorstelling sloeg alles wat we hier ooit gezien hebben op het gebied van balletten a grand spectacle. Vier dui zend operaliefheb bers woonden deze première bij. Zoo groot was het en thousiasme dat een geheele entre'acte besteed werd aan de huldiging van alle medewerkenden. 1