Mannequin Edouard de Nève Teekeningen J. F. Doeve Twaalf uur. Lunch bij Jeanne Véron, Place Vendöme. Anna, gekleed in het zwart-katoenen onderkleed dat de mannequins dragen wanneer zij niet behoeven te paradeeren, trachtte haar weg te vinden over de donkere portalen en langs de eindelooze gangen en trappen, die naar de onderste verdieping leidden waar de lunch werd opgediend. Zij rilde, want zij had vergeten haar mantel aan te trekken, en het kleed zonder mouwen dat zij droeg was zeer kort en reikte zelfs niet tot haar knieën. Zij had van nature vlammend-rood haar; in haar met .kool overschaduwde oogen lag een lieve uitdrukking; haar gezicht was smal en bleek onder haar rouge. Zij was teer als een delicaat kind, en had meelijwekkend dunne armen. Maar aan haar beenen dankte zij het ver bijsterende, het ongelooflijke geluk als mannequin te zijn aangenomen. Madame Véron, een gedistingeerd uitziende vrouw met grijs haar en diep-zwarte oógen, had even met een kennersblik naar haar gekeken, had toen beschermend geglimlacht en haar tegen een heel gering salaris aangenomen. Als debutante", legde Madame uit, kan niemand mér verwachten." Nog een lachje, nog een scherpe blik Anna werd van deze majesteit weggeleid door een hoogere gedienstige, diéhaar hielp het kleed uit te doen dat zij voor dit interview had moeten aantrekken. Candidaten voor een plaats als deze moesten steeds in een modelrobe der firma voor Madame verschijnen. De nieuwe mannequin had de rest van den dag doorgebracht in een delirium van blijdschap getemperd door de zorg welke een nauwgezette Voorbereiding tot haar nieuwe taak haar oplegde: het uitzoeken en koopen van poeder en schmink, dingen die de eerste vereischten zijn om van een vrouw een mannequin te maken. Zij had, toen zij op de advertentie schreef, zoo weinig hoop gehad deze betrekking te krijgen. Deze eerste morgen was een droom geweest. Achter de prachtig gedeco reerde wanden der salons had zij een onverwachte sombere wereld aange troffen, het huis was leeg en mis troostig, met tallooze gangen en trapportalen een konijnenhol of een doolhof. Zij wanhoopte er ooit haar weg in te vinden. In de kamer der mannequins ver spilde zij een uur met het schminken van haar gezicht, in een atmosfeer van buitengewone slankheid en schoon heid blanke armen en witte ge zichten, schorre stemmen, geur van cosmetiek, en ruischend zijden onder goed. Koel-kritische blikken beleger den Anna wanneer zij rond zich keek. Maar geen enkele ging recht op haar af. ... Een droefgeestige kamer, een zeer ongeschikte broeikas voor deze menschelijke bloemen. Verkoopsters, gekleed in het zwart. liepen in en uit, luid sprekend met hooge stemmen; een hulpvaardige, oude vrouw slenterde van de eene naar de andere mannequin, toonde Een hulpvaardige oude vrouw Anna waar zij haar kleeren moest han gen, en bracht haar het zwarte onder kleed dat zij droeg om te gaanlunchen. Die oude vrouw was Madame Peccard, de habilleuse. Zij lachte Anna toe met een moe derlijk, welwillend lachje terwijl zij haar van het hoofd tot de voeten op nam. Vóór Anna n woord had kunnen zeggen werd zij weggeroepen door een kleinen liftjongen vol knoopen, die haar naar een der salons ge leidde. Daar, onder het oog van een der verkoopsters.moest zij leeren het onschuldige en jonge voorkomen aan te nemen dat bij het kleed van jeune fille" past. Achter een geel zijden scherm werd haar een leeren mantel aange trokken, en daarna moest zij para deeren onder het oog van een onbe wogen toekijkenden Amerikaanschen kooper. Het was de week dat de leritemodellen werden getoond aan belang rijke koopers van Europa en Amerika. De moeilijkste week van liet seizoen. De Amerikaan zei dat hij dien mantel hebben wou, maar dat de kraag breeder moest zijn en do mouwen wijder. Vergeefs betoogde de verkoopster, in slecht Engelsch met een wonderbaarlijk Amerikaarisch accent, dat dan de chic van hot model zou geschonden worden. Maar de Amerikaan wist te goed wat hij wilde hebben en zorgde er voor dat hij het kreeg. De verkoopster gat' protesteerend toe, doch er lag een zekere bewondei ing in haar stem. Zij had eerbied voor Amerikanen; die waren niet), als de Engolschen, die onder een masker van superioriteit of verveling op merkelijk verlegen waren, en ge makkelijk over te halen. ..Was het zóó goed?" Achter het scherm knikte een der verkoopsters aanmoedigend. Een an dere, met kleine, dicht bij elkaar staande oogon, een lange, scherpe neus, en dunne, op elkaar geperste lippen geverfd in do voorgeschreven bruin-roode kleur, haalde haar schou ders op. Anna ging op haar hoogen stool zitten. Zij voelde oribowust dat haar min of meer ontdaan voorkomen haar charme verhoogde. De wit-engouden salon paste bij haar rood haar. De morgen was kort geweest. Want de werkdag der mannequins begint pas om tien uur, on schminken en kleeden noemt eon vol uur in beslag. Do vriendelijke verkoopster deelde kameraadschappelijk mede, dat zij Jeanine heette, dat zij met de lingerieaf deeling belast was, dat zij Anna ..rudement jolie" vond, en dat om twaalf uur do lunch geserveerd werd. Anna moest nu maar door do gang naar don grooten trap gaan, dan langs den grooten salon. . . . daar moest /.ij maar oven vragen. Maar Anna verdwaalde; in dien doolhof on was te verlegen om iemand1 aan te spreken. Bovendien vond zij het prettig even den tijd te hebben om zich op wat komen ging voor te be reiden. Zij had eindelijk de afdeelingmorgencostuums bereikt; de decora tieve groote salons lagen een heel eind weg. . . . Een etenslucht, tastbaar bijna on dicht als een wolk, kwam haar tegemoet. Zij bleef even stilstaan om adem te halen. Van achter een deur klonk een gezoem van stemmen. Aarzelend duwde zij de deur opon. Zij bevond zich in oen zeer groote kamer met oori laag plafond. Van muur tot muur stonden lange, houten tafels. . . . Zij ging aan do tafel deimannequins zitten en tuurde op een grof bord van wit aardewerk, eon mos vol roestvlekken met eon houten heft. on een glazen tumbler, die zóó dik scheen alsof hij onmogelijk zou kunnen. brekon. Er waren twaalf mannequins bij Jeanne Véron; zes zaten er te lunchen. terwijl de andere nog paradeerden als. godinnen in afwachting van haar beurt om ook te gaan eten. Elk van haar was een bijzonder on van do andere verschillend t ype: elk van. haar kende haar typo en buitte deze kennis tot in het geringste detail uit voor zoover het kleeding, loop, ma nieren, stem en conversatie betrof. Rondom de eenvoudige tafel zaten. nu: Jiabette, het traditioneele, kwajongeiisachtigo. blonde kind; Mona. groot on donker, de fatale vrouw, mannequin voor de statige; avond jurken, (üeorgette was de sportieve. la garconne; Simone, met harde, groene oogon, maakte op Anna on middellijk don indruk van een kat. vereerd door mannen, een slank, soepel schepseltje met lange wimpers. . . . Eliane, de ster van liet gezelschap. Eliano was eigenlijk ronduit leelijk. hetgeen niet in het minst hinderlijk was. Zij had geverfd haai-, kleine donkere oogen. en oen gore huid onder haar zware schmink. Kaar heupen. waren buitengewoon smal. haar voeten. en handen volmaakt exquis, en elke beweging die- zij maakte was ve>l gratie als het wiegelen van een bloem op den wind. . . . Maar vooral haar loop had haar tot ster verheven en haar e-en. voor Madame Véron's dejeri. oritza.ggelijk salaris doen verdienen (Slot op pag. 18)