Film als tijd-theater" Bioscopy L. J. Jordaan Alexander Hall; Miss Fane's baby is stolen". Tuschlnskl Steeds minder energiek verlangt men van het ?tooneel dat het een spiegel zijns tijds" zal wezen. "Wanneer het glas dermate verweerd begint te geraken en men met den dag minder behoefte gevoelt ?erin te kijken, lijkt die vraag dan ook vrij over bodig. Daarbij laat zich de onplezierige gedachte aiiet opzij dringen, dat die spiegelerij een doekje ?voor het bloeden was het laatste middel om de banende belangstelling en het geloof in de roeping "van het tooneel overeind te houden. Intusschen dit is niet meer dan een leeken"vermoeden.... meer bevoegden zouden in dit ?weekblad deze quaestie dienen uit te maken. "Vast staat echter, dat de jonge vitale concur rent ook in dit opzicht, pngevraagd-ongeweigerd, 'het werk heeft overgenomen: de film houdt zich sinds eenige jaren met de problemen en de actueele verschijnselen van onzen tijd bezig. Twee omstan digheden Jdoen zich hierbij gelden: Eerstens, dat Uit de film: Duck Soup" ^niemand er haar toe heeft aangespoord twee<lens, dat zij het doet met de middelen die haar -alsnog ter beschikking staan.... bij dit laatste ?ook te rekenen de medewerking van het intellect. Niemand heeft het haar gevraagd ziedaar liet opmerkelijk verschil met het tooneel. Spontaan ?«n volkomen natuurlijk heeft de film zich gewend "tot de brandende tijdsverschijnselen eenvoudig, ?omdat zij midden in dien tijd staat, er een actief Ibestanddeel van uitmaakt en dien tijd mee helpt "vormen. Dit moest aan deze experimenten lederen aweem van verintellectualiseering ontnemen en ze ?een frischheid verleenen, die het publiek trekt. Het "valt daarbij niet te ontkennen, dat men voorloopig ?nog naar geen wijsgeerige of zelfs maar bijzonder Intelligente oplossingen behoeft te zoeken: daartoe ontbreekt nog zoowel de noodige geestelijke mede?werking als de tijd. De activiteit der film laat zich in dit opzicht eenigszins vergelijken met de jour nalistiek zij vestigt de aandacht op de vraag stukken van den dag in een pakkenden, beknopten vorm en kan veeleer een prikkel tot nadenken heeten, dan een filosofische bespiegeling. Evenals ?de journalistiek volgt zij gespannen de gebeurte nissen van den dag doet hier een greep, raakt -daar een quaestie aan en toont aldus de bewege lijkheid en tevens de onvermijdelijke oppervlakkig heid van het orgaan der openbare meening. Maar n ding is zeker: het léft.... en het heeft de be langstelling. De Amerikanen zijn in deze richting "voorgegaan en op de radicale manier, die het ras ienmerkt. In dit wonderlijke land met zijn vol maakte losheid van alle scrupules, zijn heftigheid en zijn openhartige vermenging van cultuur, koop manschap en ethiek heeft men niet geaarzeld de pijnlijkste quaesties voor de filmlens te sleuren. In vele gevallen doet dit onzen Europeeschen begrippen omtrent discretie eenigszins vreemd aan. Maar naarmate wij rijker gezegend worden met wetten op de openbare orde", dictaturen en corporatieve idealen, beginnen wij benijdender te kijken naar deze ongebreidelde vrijheid van meeningsuiting en met grooter interesse haar resultaten te aan schouwen. Zoo wordt een film als Miss Fane's baby" een belangrijk voorbeeld van deze actualiteiten-rage in de U. S. A. Na den wereld-oorlog, het gangster wezen, de politieke en financieele onderwerpen van den dag, houdt men zich bezig met dien kanker der Amerikaansche samenleving: kid napping. Zonder zich te storen aan de analogie met het tragische Lindbergh-geval gaat men ? zijn weg. De redeneering is hoogst eenvoudig: het onderwerp is actueel, van groot publiek belang en commercieel dankbaar. Ziedaar de motieven waardoor men zich met de grootste vrijmoedig heid laat leiden en niemand denkt eraan zich gechoqueerd te toonen. Als filmisch feuilleton" kan dit werk van Alexander Hall voortreffelijk geslaagd heeten. Op zichzelf is het niets anders dan een hergroe peering der feiten, die wij vluchtig en verspreid in de kranten hebben gevonden over de Lindberghaffaire en soortgelijke gevallen. Maar die ordening is met zooveel flair gedaan met zulk een sterk gevoel voor spanning en climax, dat deze aaneen schakeling van dagbladfragmenten een huivering wekkende suggestiviteit verkrijgt. Miss Fane" is een film-?star", wier baby gestolen wordt op hope van losgeld. De politie wordt er slechts noode in gemengd uit vrees voor wraak van de zijde der bandieten. Een poging van do beroofde moeder om persoonlijk met de kidnappers te onder handelen mislukt. Tenslotte is het te danken aan het koene ingrijpen van een arbeidersvrouw, die -ergens in de afgelegenste streken van Californiëde roovers tot buren krijgt, dat het gestolen kind toch nog wordt gered. De journalistieke" waarde van deze film zit onmiskenbaar in de onfeilbare keuze der essentieele détails. In enkele diep-treffende momenten wordt volledig de hel geschilderd, waarin de beroofde moeder leeft. Het koortsachtig wachten op de post het opschrikken bij iedere telefoon de wreede vergissingen niet valsche berichten . . . .het is alles hard. onverbiddelijk eri zonder eenige sentimentaliteit weergegeven. Daarnaast aanschouwen wij de formidabele krachtsinspanning der politie: de publicaties door broadcasting, de strooptochten over iederen vierkanten meter van het uitgestrekte Californië, tenslotte zelfs de loudspeaker-oproep per vliegmachine boven de ver laten gebieden, waar men geen radio kent. En tusschen dit alles door zien wij de keerzijde, die in de krantenberichten uiteraard buiten de aan dacht valt: het moordend bestaan der kidnappers zelve tijdens deze massale menschenjacht. Het geheel wordt aldus een opwindende kamp tusschen civilisatie en misdaad aangrijpend en ontroerend, omdat men hier ieder moment voelt met de bittere realiteit te doen te hebben. De bezetting der rollen geschiedt met die onbe perkte vrijheid van keuze, welke het geweldig menschenreservoir in Hollywood veroorlooft. Voor iedere groote en kleine figuur is tot op een haar het juiste type gekozen. De personages hebben een levensechtheid, die iedere gedachte aan gespeelde rollen uitsluit. Van de weergalooze baby Leroy tot de motor-,,cops" is redereen de persoon, die hij voorstelt. Het doet wat wonderlijk aan, daarbij Dorothea Wieck te zien in de haar weinig liggende rol van de beroofde moeder en film-ster.... van het ware karakter dezer artiste heeft men (gelijk in zooveel gevallen van naar Hollywood verhuisde Europeanen) blijkbaar nog geen kaas gegeten. Dit neemt niet weg, dat zij als Miss Fane" uit stekend voldoet. Opmerkelijk goed is ook Alice Brady als Molly Prentiss. het arbeidersvrouwtje. Men heeft haar veel minder gelegenheid gegeven tooneel te maken" dan in het woordenrijke Stage mother" en onder de straffe hand van Alexander Hall blijkt zij een uitstekende filmspeelster. De acteur Jack La Rue heeft een betrek kelijk kleine rol als de jongste kidnapper, maar zijn verschijning is als altijd een evenement. , Zoo werd dit stuk gefilmd tijd-theater" wat het wilde zijn: de navrante herinnering aan een brandend probleem het hartstochtelijk Te wapen" tegenover een kankerend maatschappelijk kwaad. En bij dit alles een boeiende, sterke film. DE MAKX-BROTHEKS" IJCD McCarey: .,I>uck soup". Koxy Het is een waagstuk van de "Paramount om dit vermaarde viertal ook aan Xederland voor te stellen. Alleen de naam kan reeds in staat zijn de anti-Marxistische gemoederen hevig te vei'ontruston. Hoe dit zij wij moeten dankbaar zijn deze vier clowns, die iii het buitenland eri met iiamo Ie Parijs zulk een stormachtig succes oogstten van aangezicht tot aangezicht tt; kunnen ont moeten... .. mot welke gemengde gevoelens wij deze gebeurtenis overigens mogen ondergaan. Want het i.s wel een vreemd en raai1 allegaartje. deze ..eenden-soep". Een historie /.onder kop of staart, in. het radde .\merikaansch on de snelle handeling nauwelijks behoorlijk te volgen zoo zelfs, dat dat do overigens geslaagde tekst bewer king van Huguenot van der Linden veelal ongele zen voorbijsnolt. Het is alles ongegeneerd flauw, overmoedig dwaas en bijwijlen onzegbaar vermakelijk. Het is een donderbui van zotternij. die over ons losbarst en onze gematigde Hollandsche hoofden doet dui zelen. Men weet aan het eind niet, wat men vol gens orde en regel mér behoort te zijn: verbaasd. geërgerd of geamuseerd. Maar een merkwaardig staaltje van dien ruigen, bandeloozen Amerikaanschen humor is het stellig en als zoodanig de moeite van het zien waard. Eén vraag: Waarom waagt de Paramount zich niet aan The phantom-president", dat in alle op zichten veel beter is? Dorothea Wieck in Miss Fane's baby is stolen"