Phil. Partout: Spoorwegongeluk Teekeningen J. F. lïoeve v Ik weet niet of ge de geschiedenis kent van Daniël Lerond, die een stijf been opliep tengevolge van een spoorwegongeval. Zoo neen, dan deel ik u het verhaal De wetenschap stond machteloos mede onder voorwaarde, dat ge nooit gebruik zult maken van de duivelsche list, die de hoofdpersoon van de ge schiedenis een held kan ik hem niet noemen in het bezit bracht van tachtigduizend francs. Daniël Lerond dan was slachtoffer van een spoorwegongeval. De trein, waarmee hij naar de stad reed, botste tegen een goederentrein aan en twee wagens kantelden. Ook die waarin Daniël Lerond ge zeten was. Tusschen het moment waarop hij zjjn courant zat te lezen en dat waarop hij ergens op de spoorbaan lag, zijn ten hoogste drie seconden voorbij gegaan. Maar ze leken hem een eeuwigheid. Het eerste wat hij deed, toen hij tot zichzelf kwam, was zijn heele lichaam betasten. Gelukkig .... alles functionneerde. Hj was er met een paar schrammen afgekomen. Juist op het oogenblik dat hij wilde opstaan schoot een ge dachte door zijn hoofd .... De ongevallen-verzekering .... Hier was een kans uit- en up dui zenden. Onmiddellijk daarop begon hij luid te weeklagen. Het resultaat was dat twee mannen met een draagbaar zich over hem ontfermden en hem het stations gebouwtje binnendroegen. Daar klaagde hij over zijn been. Inmiddels hoorde hij hoe afspraken werden getroffen voor het vervoer der verongelukte passagiers. Zij, die ongedeerd waren, zouden op een hulptrein wachten. De overigen zouden met automobielen, naar de nabijzijnde stad worden gebracht. Ook dit versterkte hem in zijn besluit. Hij wilde liever per auto door reizen. { _ Een comforta- / bele zieken auto reed hem reeds een half uur later naar de stad. In het plaat selijk hospitaal, waar hij barmhartig werd opge nomen, vormde Daniël Lerond gedurende de volgende weken het middelpunt van medische gissingen en debatten . Aan het' been was geen enkel letsel te 'ontdekken. Wat 'niet wegnam dat de patiënt, zoodra men trachtte hem te laten loopen, afgrijse lijke kreten begon te slaken en tenslotte op den grond viel. Hier' stond 'de we tenschap machteloos. Waarschijnlijk had men te doen met een overgevoelig, hyste risch individu'dat zich verbeeldde, dat zijn been den^ dienst wei gerde. Zulke gevallen wa ren bekend in de me dische litteratuur. En het slot was dat weken werd ontslagen neeselijk" en met de beschikking over tachtigduizend francs, die de ongeval lenverzekering hem had uitbetaald. Deze gelden had hij in ontvangst genomen zonder eenig zichtbaar teeken van vreugde. / ^ Een soort Indianendans hij na drie als ,,ongeHet resultaat draagbaar was, dat twee mannen met een zich over hem ontfermden Wat heb ik aan dat geld, snikte hij integendeel .... Had ik mijn been maar weer in orde .... Ik ben een invalide .... Met roodbeschreide oogen geleidde zijne echtgenoote hem naar huis. Arme kerel, zeide ze voort durend .... arme Daniël .... Maar toen ze thuis waren aange komen staarde ze hem ontzet aan. Want na er zich van vergewist te hebben dat alle gordijnen goed ge sloten waren, maakte hij een soort Indianendans door de kamer. ... Daniël.... je ^f^ . been... . riep zijn ';? 9 vrouw verschrikt.... jSfVt', .* Mijn been, lachte /-'"xH-Hjft..-.- '?". , .. ? ? i // |\ / './; <J hij . . . . mijn been.... haha, mijn been.... Ik zeg je dat er niets mankeert aan mijn been. . . . mijn been is in orde.... het is nooit zoo goed geWeest. ... Nog altijd kon ze geen woorden vinden... Maar er is wat anders, ging hij uit gelaten voort.... Hier is wat anders.... En hij klopte op zijn binnenzak waarin de tachtig biljetten van duizend francs waren opgeborgen. Wo hebben geld vrouw.... we gaan op reis... . eindelijk kunnen we eens op reis gaan. Nog altijd begreep ze hem niet. -?Dus je hebt alles gelogen... . Daniël ?. . . . vroeg ze met tranen in de oogen. Inderdaad. Ze lachtte niet met hem mee. Als het ooit xütkomt.... als het ooit uitkomt, zeide ze, de handen wringend. Hoe kan het ooit uitkomen ?.. . . --Je bent verplicht je heele leven te blijven hinken. ... jij, een man van nog geen veertig jaar... . Hinken, zeide hij.... hinken .. . ach, hoogstens veertien dagen. Ik zeide je toch dat we op reis gaan. . . . En als we dan terugkomen ?.'... Dan loop ik weer gewoon, juichte hij.... Ik vergat je te zeggen, dat we naar Beauraing gaan.... Nieuwe uitgaven Ideeën over Kunst en Schoonheid, dot >r L. Hoyack. Uitgave van de N.V. Uitg. Mij. AL. E. Ivluwer, Deventer. Het Vaderland, door Heinz Liepmann. Vertaling l'. Voogd. (Een documentatieroman uit het Duitschland van nu) N.V. De Arbeiderspers. Amsterdam.