De trap AMERIKAANSCH VERHAAL Peter Pruttel Klokslag 6 uur Neen, het is niet te vermijden, Ik moet haar trouwen. En eigenlijk heb ik er niets tegen. Alleen... Ziehier hoe het is gekomen. ?, Ik ben een man van zaken nog niet. Mijn ware titel is volontair bij een agent van buitenlandsche huizen. Dat lijkt weinig, maar gegeven dat mijn vader in een andere stad dergelijke zaken heeft, die mettertijd voor mij bestemd zija ik voltooi alleen mijn. opleiding bij zijn handels vrienden hier dan ziet alles er alweer anders uit. Ons kantoor, Blaas & Oie, is gelegen op de veertiende verdieping van de buildings. Een lift leidt erheen, doch het is geen gewoonte van de lift gebruik te maken voor het dalen. Des middags zes stap ik dus uit onze deur, die dadelijk op het portaal uitkomt, en zak de zesentwintig trappen af naar den beganen grond. Zesentwintig trappen is veel. Zij wikkelen zich om-en-om,' telkens twee per verdieping, met een portaaltje rond den scheidingsmuur. Ge kent dat. Het lijkt precies op zoo'n harmonika, die kinderen maken van twee over elkaar gevouwen strooken papier. Heen en weer, heen en weer, zoo verder. Dit alles hoort erbij om u goed duidelijk te maken wat mij overkomt. Het trappenhuis is namelijk dubbel. Hetzelfde wat op ons portaal gebeurt het portaal van Blaas & Cié, agenten van buitenlandsche huizen datzelfde gebeurt op het daartegenover liggende portaal, waar evenals op het onze drie kantoren hun deuren hebben. De lui van daar moeten langs juist .zoo'n winding van zesentwintig trappen naar beneden. Zoo is het leven. Nu ben ik altijd stipt. De baas blijft nog wat nawerken, dat moet hij weten, maar ik heb het,. van mijn vader geleerd: stiptheid is in zaken eerste regel. Dus sluit ik met den eersten slag van zessen mijn bureau, neem hoed en jas, groet den patroon, stap met den laatsten slag de deur uit, het portaal over, naar de trap. Een half jaar lang heb ik dat zoo gedaan en niets bijzonders ondervonden. Doch zie wat thans ge beurt. Sinds den eersten Mei, op de seconde af te zelfder tijd, treedt uit de deur tegenover de onze daar huizen Kitsch Brothers, assuradeurs iemand mij tegemoet. De eerste trappen loopen naar elkander toe, ik en die andere naderen dus elkaar, net of wij ons bewegen naar een spiegel. Dan plotseling maken wjj beiden rechtsomkeert, stappen de treden van de tweede trap af, ditmaal de ruggen naar elkaar gewend. Wij zien dus niets, maar achter ons ge beurt, het, wij loopen van een onzichtbaar iemand weg en die ander doet hetzelfde. Zoo dalen wij de dertiende verdieping af. 13th floor" staat op het emaille bordje. Doch juist wan neer wij die andere en ik bij onze wederzydsche bordjes aangekomen zijn, keeren wij kort ons weder om, dalende ieder van zijn eigen kant het trapgat in,, met elke trede twee treden naderbij. Ge moet het zelf maar eens probeeren, dan zult ge zien, het is zooals ik zeg. Nu is die andere, die mijn spiegelbeeld kon zijn, een meisje. Zij heet sinds eenige dagen Hortense, maar toen dat begon heette ze ganschelijk niet. Zij was een collega van Kitsch Brothers, assu radeuren. Ook zij is eiken middag stipt op tijd, loopt met den welbewusten pas van iemand, die zijn plicht gedaan heeft en zijn doel kent, maakt ' nimmer indecente haast en schijnt de treden, die zij daalt, te tellen. Groot, slank, in tailleur gekleed, het Baskisch mutsje schuin over een oor, parmantig hoog op de hakken, heeft zij van stonde af mijn aandacht ge trokken. Trouwens dat moest wel. In onze wande ling eiken middag naar beneden, traden wij dertien keeren op elkander toe, wendden ons dertien keer van elkander af, alsof wij iets vergeten hadden, kwamen tegelijk beneden aan. Daar, door de glazen draaideur, liet ik haar een grapefruit-partje vóór, zij stapte naar rechts, i]f. stapte naar links, het avontuur moet het zoo heeten? was voor dien middag afgeloopen. Op den duur kan zooiets irriteeren, men kan dien ander niet meer luchten ó'f "zien. Op den duur kan een toeval toenadering brengen. Dit laatste behoef ik het te zeggen? was bij mij en Hor tense het geval. Ik, thans, ben in haar gedachte ook niet meer de bediende van Blaas & Cie, agenten van buitenlandsche huizen, ik ben naar mijn waren naam en voornaam Jack Ditters. Dat is geleidelijk gegaan. Wie van ons heeft de eerste toenadering bewerkt? Men is een gentleman, men kan na zes of zeven ontmoetingen met een jonge dame, die recht op u afkomt en op wie gijzelf aanstuurt, als moest ge haar de hand reiken voor een menuet, men kan niet als een hark blijven staan, keert maken op de hielen, vluchten. Men neemt zijn hoed af. De eerste maal, moet ik erkennen, bekwam dit teeken van beleefdheid mij slecht. Hortense trok een gezicht als hout. Zij groette met geen blik terug, zij nam haar draai op het portaal nog korter In de draaideur en liet mij staan als een leege doos. Om niet de minste te zijn, moest ik mij haasten, tegelijk met haar aankomen op de vijfde en haar toonen dat zij mij Siberisch liet. Wij lieten elkaar Siberisch. Wij namen zoo klaarblijkelijk geen notitie van elkaar, dat wij het merkten en glimlachten beiden tegelijk. Om dit weer niet te toonen wat dacht die ander wel van ons? keken wij beiden op de vierde verdieping azijnig. Wij slaagden erin elkander op de trappen, die nog volgden, te negeeren, niet voor elkander te bestaan. Indien van zoo iets ooit sprake was geweest. Ijziger dan ooit liet ik haar voordraaien door de glazen deur. Als een, stofzuiger nam het straatverkeer ons op. Men mag zoo taai als een drijfriem opgevoed zijn, zulke dingen eindigen met te hinderen. Op sommige dagen werd het dalen van de trappen. een ware penitentie. Wij speelden krijgertje: zij nam, op de trap, die van mij afging, dubbele passen. Ik zag haar schielijk om den hoek ver dwijnen. En ik? Ik gaf geen kamp. Hollen wat ik kan. Xa twee verdiepingen waren wij weer gelijk. Den volgenden dag beproefde ik zelf een andere tactiek. Ik treuzelde als in een vertraagde film. Maarzij had juist denzelfden inval. 7 th floor botsten. wij K Is dwaze marionetten op elkaar. Op den duur is zoo iets niet vol te houden. Op den duur moet iemand, die zijn oogen niet in een. brillenhuis heeft, bemerken., welke gracieuse ge stalte daar als een spiegelbeeld komt aangewandeld. hoe zelfbewust dit jonge meisje kijkt, hoe trotsch zij op haar hooge bakjes loopt. Zij is tiptop modern. De permanent onberispelijk vast om liet kleine hoofd gekapt, het mutsje over een oor, de lange lijnen van haar leest en heupen gereleveerd door het volmaakt gesneden mantelpak. Wanneer ik boos op haar was, dacht ik: wat 'n modeplaat! In andere stemming echter bekoorde mij haar onberispelijk toilet. Zij moest, dacht ik, bij die Kitsch Brothers, in assurantiën, bepaald iemand van positie zijn, of evenals ik een volontair van goeden huize. Het laatste bleek ik nam de voorzorg te ihformeeren het geval. Ons beider vaders zijn kooplieden van standing, zij konden er niets op tegen hebben, dat wij ons verloofden. Hoe is de toenadering tot stand gekomen? Ik weet het niet. Had zij evenals ik bij Schimmelduit haar licht gezocht? Op zekeren middag namen wij beiden de ontmoeting, als bij afspraak, van den. vroolijken kant. Wij wisselden reeds op de 13th floor een glimlach, op de lOth spraken wij ons eerste woord, op de 5th waren wij vrienden. Als verloofden drongen wij ons samen door n partvan de draaideur, en voor de eerste maal ging ik niet naar links, maar haar kant uit en aan haar arm de straat op. In de gi'oote spiegels der centrale vestibule zijn wij een correct, mag ik zelf het zeggen? elegant paar. Onze vaders gingen acoord. Ik krijg mijn. eigen kantoor met eenige agenturen. Binnen twee maanden trouwen wij. Hortense heeft reeds haar ontslag genomen om voor haar uitzet te zorgen en ons huis. In haar plaats kwam een nieuwe volontair. Dat denk ik tenminste. Want schoon ik aleens vijf minuten over of vóór de klok van zes beproefd heb, heb ik haar tot nu toe niet ontmoet. Op de trap meen ik telkens Hortense te zien. Maar ik vergis nu-, ik ben het zelf.