Het Saargebied De Groene Amsterdammer van 2 Juni 1934 No. 2974 (Slot van pag. 2) Duitschland zal, wanneer het Saargebied weer onder zijn souvereiniteit komt, niet slechts de fondsen voor het budget, dat thans door de Regeeringscommissie wordt uitgetrokken, moeten vinden, het zal ook, zooals het thans reeds doet, de betaling der pensioenen moeten voortzetten. Hier zij ter loops opgemerkt dat, sinds Hitler aan de regeering is, deze pensioenen nog slechts aan. Nationaal Socialisten, en sedert de stichting der Frontpartij aan, leden dier partij worden uitbetaald. Maar behalve voor dit budget en deze pensioenen zal het de fondsen moeten vinden om de massa werkloozen, die er ongetwijfeld komen zullen, te steunen. De consequentie van een terugkeer van het Saarland naar Duitschland ligt dus voor de hand: een totale oeconomische ruïne, met als onmiddellijk gevolg: een enorme stijging der werkloosheid, die logischerwijze een stijging van het budget met zich mee moet brengen, en een vlucht van vreemd kapitaal. Om oeconomische redenen is het daarom wenschelijk dat de status quo gehandhaafd blijve. Om dezelfde redenen, en tevens om politieke redenen, moet de eisch der autonomisten worden afgewezen. Om politieke redenen óók kan dit door en door Duitsche gebied niet zonder voortdurend gevaar voor den algemeenen vrede bij Frankrijk worden ingelijfd. Maar mér nog dan politieke of oeconomische redenen moeten, humanitaire redenen voor het handhaven van den status quo spreken. Wie zal, indien Hitler ook zijn macht uitstrekt over het Saargebied, het deel der bevolking, dat zich, niet rond zijn vaan schaarde, helpen? Thans reeds lijden de 4783 Joden die daar wonen, en voornamelijk déJoodsche advocaten en winkeliers, door het ,anti-semitisme van uit het Derde Kijk naar het Saargebied overgewaaid. De vervolging is nog niet openlijk, maar zij is afdoende door de systematische wijze waarop zij wordt doorgevoerd. Behalve deze Joden zijn er ongeveer 2500 vluchtelingen Joden, Sociaal Democraten, Communisten en zelfs Staalhelmers. Waar moeten al die menschen heen om de wraak van Hitler en zijn trawanten te ontgaan? Zal de Volkenbond toestaan dat zij zwerven moeten en bedelen, of dat zij een rustig en vaak een goed bestaan in den steek laten om te redden wat den menschen nog steeds het dierbaarst is: het leven? Zal een ernstig beroep op den Volkenbond helpen onr den status quo in het Saargebied te doen. handhaven? Veel ellende zou daardoor worden tegengegaan. En veel onheil. Want met de souvereiniteit van Duitschland over de Saar stijgt het oorlogsgevaar. De geographische ligging van het Saargebied, het aanknoopingspunt der spoorwegen van Saarbrücken, maken het tot een kostbaar strategisch bezit voor Duitschland. Niet ten onrechte wordt het door de Nationaal Socialisten als een uitstekende spring plank voor den sprong naar Frankrijk aangezien. Duitschland zélf moet wel degelijk overtuigd zijn van het absoluut oeconomisch verval, die het Saargebied onder zijn regeermg wacht. Doch alle oeconomische redenen zullen Duitschland niet weerhouden er zijn macht te vestigen indien het de kans daartoe gegeven wordt. De strategische redenen boven alles. En het nationale prestige. Want het zou een klap zijn in het aangezicht van Duitschland, ik bedoel hiermede van het Duitsche^natianaal-socialisme, indien het na zijn mislukten druk op Oostenrijk, nu ook nog het tijdelijk aan zijn souvereiniteit onttrokken Saar gebied, ?? nogmaals onder VQO,gdijschap van den Volkenbond geplaatst zou zien. En tcch lijkt mij na bovenstaande geen andere oplossing dan de status quo mogelijk. . . . quoiqu'en disent Herr Hitler et ses partisans. Minister Barthou heeft namens Frankrijk bij den Volkenbond er op aangedrongen dat Duitsch land volledige garanties zou geven voor een vrije en onafhankelijke stemming. Naar het Oosten Melis Stoke Teekeningen van Harmsen van Beek Hoe netjes is u-w hut Installatie aan boord In plechtigen optocht zijn de heel- en half uitge slapen passagiers van de boottrein door het Genueesche Gare Maritime geschreden. De breede gan gen en portalen, herinnerend aan die van een enorm hotel, leveren de omlijsting voor dezen stoet in de vroege morgenuren. Daar openen aan beide zijden schrijf- en lees kamers gastvrije deuren waardoor niemand bin nengaat. Electrisch licht beschijnt winkeletalages, althans showrooms van modieuse toiletten, auto mobielen, bloemen en wat al meer. We kijken links noch rechts doch slechts naar de borden die ons door dezen doolhof, tevens kerk hof van zoovele Europeesche herinneringen, den weg naar het gereedliggend schip wijzen. Langs breede trappen bereiken we een niveau dat plots, bij een galerij, gelijk blijkt te liggen met het promenadedek, dat wij nu over een loopbrug betreden. Geen schuin oploopende brug ditmaal, zooals bij ouderwetsche kaden, doch een horizon tale. We zijn thuis. In ons huis voor de drie volgende weken. Het is vroeg, afgrijselijk vroeg. Alleen het wer kende deel der opvarenden is aanwezig. Bent u wel eens voor dag en dauw van een reis thuisgekomen? Ge hebt dan het gevoel dat ge alles in opschudding brengt, dat ge den normalen loop der huiselijke zaken schandelijk belemmert. Iets dergelijks voelt ge, ondanks alle frissche behulpzaamheid van hofmeesters en bedienden op dit schip. Hoe netjes is uw hut aan kant, en waarlijk het' ontbijt is reeds in zijn gerenommeerde verschei denheid tot uw dispositie. Daar in de eetzaal komt men na hot treingejaag van een etmaal eindelijk op zijn. verhaal. Dames. die er gejaagd en verwilderd uitzagen, glimlachen nu plotseling. Mannen, die urenlang aan sigaren en cigaretten zogen, kijken nu vergenoegd rond. Tjonge en daar komen brieven en telegrammen met een laatst vaarwel dat u zooeven nog tot tranen toe ontroerd zou hebben doch nu slechts bijdraagt tot de vol dane stemming waarin men, bij warme thee en een versch broodje, de wereld en de menschen nog zoo kwaad niet vindt. Wanneer men drie blanco weken voor zich heeft op zijn levenskaart, dan is er eigenlijk niets geen haast voor uitpakken. Vrouwen overreden met moeite hun mannen om dan tenminste na de lunch de koffers te ontlasten. Op de boot valt plots al het haastige en gefnerVrouwen overreden met moeite Kringen door een onzichtbare hand gevormd veerde van het land weg en ze zouden het liefst nu maar meteen in de bar een gesprek of een bridge beginnen. Op de dekken komt beweging. Menschen, die elkander in den trein met lodderige oogenen zonder eenig blijk van belangstelling hebben zitten aan kijken, gaan nu naar elkander toe en maken kennis. En wanneer tenslotte de fluit voor de derde maal klinkt is het tijd om aan de lunch te gaan. Oogenblik van spanning. De tafelgroepeering, reeds zoo belangrijk bij een enkel diner, geldt thans voor anderhalf dozijn diners en evenveel lunches. De kringen, door een onzichtbare hand gevormd, sluiten zich. De organisatie is van kracht geworden. En nu zal zich deze kleine samenleving gaan ont wikkelen. Op de sportdekken liggen de spelen en wachten. . Het zwembad wacht en de ruime zetels in bar en muzieksalon wachten. En zoo wachten ook de menschen, overgegeven aan wat het lot brengen zal, op de gebeurtenissen van deze reis. . . . Duitschland heeft dit voorstel hooghartig van de hand gewezen, daar het meent, dat zijn woord in deze garantie genoeg is. Frankrijk weet echter te goed welke waarde aan een Duitsche belofte kan gehecht worden. Het mag daarom geen verwondering baren dat Frankrijk bij zijn eisch volhardt. De weigering van Duitschland valt niet anders te verklaren dan door het feit dat de Hitler-regeering vrij onzeker is van den uitslag der stemming en deze niet anders wil doen houden dan op de wijze welke strookt met haar politiek van terreur en verwarring. Een gewapend ingrijpen van Frankrijk zou wel licht koren op den molen van Duitschland zijn. Maar daarop behoeft liet niet te rekenen, want Frankrijk zal zoo lang mogelijk vermijden den natio naal socialisten gelegenheid te geven eventueele incidenten of een ongunstigen uitslag bij de stem ming op rekening der Fransche regeering te zetten. Nieuwe uitgaven The Ventilator", an independent magazine devoted to American travel and to American spirit. Dutch edition. No. 1. Mei 1934. Address of the Dutch Edition: 103 Meer en Boschlaan. Kijkduin. (Holland) Dit magazrine" beoogt de bevordering van de Nederlandsch-Amerikaansche betrekkingen, en dit meer in het bijzonder door in Nederland zoodanige belangstelling op te wekken voor Amerikaansche instellingen en voor het Amerikaansche leven. dat men in Nederland er toe komt om de Vcreenigde Staten van Noord-Ainerika en eveneens de onmiddellijk daaraan grenzende landen: Canada en Mexico, te bezoeken onder de bekwame leiding van den redacteur van dit blad en zijn relaties. Programma's van twee Standaurdreizen naar Ameri ka worden op aanvrage toegezonden, zie boven staand adres.