JEN de feestvreugde haar hoog tepunt bereikt scheen te heb ben, liet de Gouverneur van de Provincie bekend maken dat er nu ^nog een kleine verrassing kwam. Het staatshoofd knikte glimlachend zijn toestemming. Hij was, voor het eerst sinds zijn bruuske verkiezing tot president van de republiek Tropitania, de gast van zijn trouwen politieken volgeling, die nu in de tweede stad des rijks het gezag voerde. Het was een verbroederingsfeest geworden, een soort nafuif op het schitterende succes van de verkiezingscampagne. Omstuwd door generaals en kolonels, politieke hoofdmannen en verknochte politie officieren was de President door den Gouverneur ingehaald op het grond gebied der Provincie. Er was muziek geweest en toespraken, feestmaaltij den met rijkelijk rum en tabak, volop dansvreugde met gewillige mulattinnetjës zoodra de officieele strictheid wat geluwd was. Het leger was in goede stemming. De politici even eens. Zelfs de strenge trekken van het Hoofd der Natie ontspanden zich. Hier, in deze omgeving van trouwe aanhangers, voelde hij zich veilig. Zijn volk aanbad hem. Een gordijn werd opzij geschoven. Een feestelijk opgemaakt aanrecht werd zichtbaar, beladen met pakjes van verschillend formaat. Bloemen en nationale vlaggen omlijstten deze verjaardagstafel". Voor elk van de gasten, hoog of laag, generaal of zwarR ^ ? ?Hr l " vx?' ' '?'&*> T ' - ? 11' t , i Langs de hoofdwegen van Tropitania te manschap, was er een cadeautje, maar het toeval zou beslissen wat ieder kreeg. Want iedereen zou geblinddoekt worden, en iedereen mocht op den tast n pakje van de tafel nemen. Het vijftienjarige dochtertje van den Gou verneur stond er bij, om op te letten dat alles eerlijk toeging. De chef van de Veiligheid fronste even de wenkbrauwen. Een geblind doekt feest? Had de Gouverneur soms een staatsgreep in den zin.... Maar een blik van den President stelde hem gerust en de verrassing bleek zeer in den smaak te vallen. Wat men ook ?grabbelde, een groot pakket met een gramofoon of een kleintje met een horloge, altijd zat er bovendien een biljet van de Nationale Bank bijgepakt, dat alle verschil in waarde uitwischte. De stemming steeg. Het toppunt kwam toen ook de President opstond, en vroeg om even eens geblinddoekt te worden. Want ook hij zelf had immers in hun gele deren meegestreden zoo verklaarde hij onder donderende toejuichingen. Wederom fronste de Chef der Geheime Politie de wenkbrauwen. Was het Staatshoofd soms een klem tikje...., maar neen, die Uzeren Man verdroeg zijn rum immers als de beste. De President wist ongetwijfeld precies wat hij deed. Wat een Man! Een Napoleon I Met opmerkelijk vasten gang voor een geblinddoekte die een heelen avond gefeest had, schreed de President tusschen zijn getrouwen door, regel recht op de geschenktafel af. En zon der een oogenblik van aarzelen stak hij geblinddoekt beide handen uit naar het cadeautje dat hij begeerde: het dochtertje van den Gouverneur. Ge blinddoekt legde hij zijn goudgalonnen arm om de tengere leest van de be koorlijke vijftienjarige. En een halve seconde later, terwijl iedereen nog ont hutst zijn buurman aanstaarde, was het Staatshoofd met zijn cadeautje door een zijdeur verdwenen. De ademlooze stilte liet toe dat men hoorde hoe een auto snel wegreed. Even dreigden er revolvers. Maar toen het Hoofd der Politieke Politie grimmig de hand op stak, verlamde alle opwinding. Men zag aan de blauwe aderen van zijn slapen hoe intensief en hoe snel de Gouverneur der Provincie nadacht. Wat moest hij doen? Niets deed hij. Welk een eer voor hem, en welk een nieuw pand van onverbreke lijke loyauteit, nu de Nationale Held zich verwaardigd had om de kleine Felicita tot zich te nemen ! En op welk een gracieuze wijze had de Groote Man ook ditmaal zijn voornemen we ten uit te voeren.... Over een paar uur zou zij^ Felicita behagelijk en weelderig geïnstalleerd worden in de discrete villa naast het Paleis, aan het oog der hoofdstad onttrokken door palmen en bloei ende bougainvilleas. De nieuwste Madame de Pompadour. De jongste óók, voor zoo ver hem bekend. Welk een nieuwe perspectie ven openden zich hier! Die kleine Felicita, wie had dat ooit van haar kunnen denken.... Zoo kwam het dat er geen nieuwe burger oorlog ontvlamde in Tropitania. Eendracht en verknochtheid heerschten over het geheele grondgebied. Pas een jaar later, toen de kleine Felicita thans dona Felicita geheeten vervan gen werd door een veertienjarig Cubaansch mulattinnetje, knalden er hier en daar eenige schoten. Een keurig in gebloemd papier gewikkeld pak ketje, met een rose zijden lintje omstrikt, een cadeautje voor den President ontplofte in de ordon nanskamer, en scheurde den dommen negersergeant in flarden, toen deze wantrouwig het pakje openknipte. Daags daarna bevatte de regeeringscourant de mededeeling dat aan een poging tot ordeverstoring de kop in gedrukt was, en dat de Regeering met groote gestrengheid tegen de vijanden des vaderlands zou optreden, steunen de op de overweldigende stroomen van aanhankelijkheidsbetuigingen die uit alle deelen der Republiek het verafgode Staatshoofd bereikten. Enkel, wie per vliegtuig de reis van de hoofdstad naar de provincie maakt, kan, wanneer de piloot hem op de plek attent maakt, tusschen de cactus heggen en prikkelstruiken zien: de laatste rustplaats van een rebel en hoogverrader, die eens korten tijd Gouverneur van die provincie was geweest. In zoo'n tropenrepubliekje is dan ook veel mogelijk. Een enkel voor val uit het avontuurlijke politieke leven van dien President zal dit nog bevestigen. Men zal zich nog herinneren met welk een ontroering de geheele wereld eenige weken lang de uitvoerige tele grammen verslonden heeft, toen plot seling Tropitania werd geteisterd door een geweldige aardbeving. Tiendui zenden huizen waren ingestort, hon derdduizenden menschen waren dak loos. Weldra liet de ciné-actualités heele velden vol verwoeste straten en wanordelijke puinhoopen zien. Vooral in Ruiitaniëwas de ont roering groot. Men herinnerde zich in dat kleine, maar ordelievende en barmhartige Noord-Europeesche land je hoe men zelf kort geleden door een cycloon was getroffen, en hoe die in Europa zoo zeldzame natuurramp in enkele oogenblikken het keurige en or delievende stadje Corbulo eenvoudig had weggeveegd. Het zachte hart der Buritaniërs had geen erg dat een Tropitaansch huis hoofdzakelijk opge bouwd is uit benzineblikken en ge droogde klei; enkel bij de woningen der weigestelden wordt ook kalk ge bezigd. Het instorten van tienduizend dezer huizen beteekende dus volstrekt niet zoo veel, zelfs al was ook het gip sen stadhuis mee omgevallen. Het ma teriaal lag weliswaar verspreid op den grond, maar het was nog volkomen bruikbaar. Wie haast had, kon zijn huis zóó weer in elkaar zetten; wie gén haast had, liet het er voorloopig bij. Onderdak is in Tropitania vol strekt geen onmisbaar iets, behalve in den regentijd; maar de ramp was ge lukkig in het droge seizoen voorge vallen. Nog heden ten dage vertoont men den onthutsten toerist de uit,,werking van de aardbeving"; de medelijdende vreemdeling ziet dan op verschillende plaatsen een paar palen en stokken overeind staan, met een paar brokjes droge klei er tusschen, daar waar tevoren huizen en straten waren geweest. . . . Kortom, het zachtmoedige Ruritani tastte zonder aarzelen in de beurs. De kranten zamelden gelden in, en het ramp-comiténam een speciaal giro nummer. Een tooneelvoorstelling in den Stadsschouwburg van de Ruritaansche hoofdstad bracht, met behulp van programma's, bloemetjes en een champagnebar, een bom geld op. Kosten vielen er haast niet af te trekken, want iedereen had belangeloos mee gewerkt, acteurs en pers incluis. Wat een land ! Wat een volk ! Aldus over woog de Tropitaansche gezant, toen hij in zijn loge de rede van den Voor zitter aanhoorde, en ondertusschen Wie haast had, kon zijn huis zoo weer in elkaar zetten trachtte te schatten hoe hoog straks het bedrag van de cheque zou zijn. Er trilde een traan in zijn stem toen hij in een brilliant discours den Ruritaniers verzekerde dat Tropitania nooit deze edelmoedige opwelling zou verge ten. Hij speechte op de steeds inniger samenwerking tusschen beide naties, en hij liet doorschemeren dat de Ruritaansche industrie, scheepvaart, tech niek etc. steeds een schreefje vóór diende te hebben op den laagsten in schrijver. Zelf zou hij zich gelukkig achten, persoonlijk de drager van deze denkbeelden te mogen zijn. ... Hierbij dacht Z.Exc. in vage trek ken aan emolumenten uit leveranties aan den Staat, voor het leger, etc. Maar in zeer concreten vorm zag hij de cheque voor zich uitfladderen. Die wilde hij persoonlijk aan den Presi dent der republiek gaan overhandigen. Misschien geheel, misschien gedeelte lijk. Dat moest hij natuurlijk nog met het Hoofd der Natie eens worden. Maar eerst moest hij die cheque uit de handen van het Hulp-comit loskrijgen. Ook echter de Voorzitter van het Comitéambieerde het voorrecht om persoonlijk met een sierlijk toespraak je in het Fransch (want Spaansch sprak hij niet) de Ruritaansche gift aan den president van Tropitania aan te bieden. Weliswaar verstond deze weer geen Fransch. Maar de cijfers op de cheque zouden duidelijker spreken dan Spaansch en Fransch tesamen. Welk een eer voor zijn land ! Welk een] per spectieven voor zijn zaak ! De Voorzit ter stelde er persoonlijk den grootsten prijs op, zélf de Drager te zijn. Hij won. De Tropitaansche gezant