Tdj DE GROENE AMSTERDAMMER Opgericht In 1877 Redactie: MP. M. KAN N, TH. MOUSSAULT, Dr. P. H. RITTER Jr., Mr. N. J. C. M. KAPPEYNE VAN DE COPPELLO «n Mr. R. H. DIJKSTRA Weekblad voor Nederland onder hoofdredactie van PROF. MR. A. C. JOSEPHUS JITTA 60« Jaargang No. 3095 Red. en admlnistr : Keizersgracht 355, Amsterdam C. Telefoon 37964 - Poitglro 72880 - Ge m. giro G 1000 De abonnementsprijs bedraagt f 10.?per jaar. l . Abonnementen kunnen mee elk nummer ingaan» doch alleen tegen het einde van een jaargang worden opgezegd. COMMUNISME OF FASCISME? OP het jongste partijcongres van de nationaalsocialistische partij in Duitschland was sche ring en inslag in de redevoeringen van Hitler, Göbbels en Rosenberg, dat de groote strijd des geestes in onze dagen gaat over de vraag: communisme of fascisme? Alle tegenstellingen worden tot deze vraag terug gebracht. Wie het fascisme of nationaal-socialisme niet wenscht te aanvaarden, zou gedwongen zijn zich aan het communisme over te geven. Ook van communistische zijde wordt deze zelfde tegenstelling verkondigd. Wie het fascisme wil be strijden, zou een eenheidsfront of volksfront moeten vormen van alle partijen, die de democratie aan vaarden. Die democratie wordt met dat doel sedert kort ook door de Russische regeering aanbevolen. Men heeft daar te lande het ontwerp van een nieuwe grondwet gepubliceerd, die inderdaad op den oppervlakkigen beschouwer den indruk maakt, de democratische staatsinstellingen na te bootsen. Zelfs de vrijheid van godsdienst wordt er in aanvaard, maar met deze zonderlinge omschrijvingen: dat ieder het recht heeft zijn godsdienstige meening te belijden naar zijn eigen overtuiging en dat de propaganda voor het atheïsme vrij is. Uit de uitdrukkelijke toevoe ging van de laatste zinsnede kan wel niets anders worden afgeleid, dan, dat de propaganda vóór den godsdienst niet vrijstaat, doch wel de propaganda tegen den godsdienst. Een Nederlander, die onlangs van een kort bezoek aan Moskou terugkwam en zeer onder den indruk was gekomen van de groote werken, die daar wer den ondernomen, had niettemin vernomen, dat er van de 370 kerken nog slechts 40 over waren. Nergens beter dan in ons land weet men, dat de basis van de democratie en van de politieke vrijheid is de vrijheid van godsdienst. Het ligt voor de hand, dat de N.S.B, hier te lande diezelfde methode van propaganda maken voor het fascisme heeft overgenomen. In de geschriften, die van die zijde gepubliceerd worden, geneert men zich niet neer te schrijven, dat prof. Aalberse en Mgr. Poels een samenwerking wenschen met het com munisme. Communistische prenten, die den gods dienst bestrijden, worden in een geschrift gericht tegen de Roomsch-Katholieke Staatspartij over genomen, om duidelijk te maken in welke richting die partij haar leden drijft. Wie ook maar eenig begrip heeft van de denk beelden en de werkzaamheden van de Heeren Aal berse en Poels slaat de handen in elkaar over de dwaasheid om met zulke beweringen aan te komen. ER is geen sprake van, dat de keuze tusschen deze beide uitersten gaat, in de eerste plaats al niet om deze simpele reden, dat het communisme en het fascisme in zeer veel opzichten geen tegen stelling vormen. Het dagblad De Nederlander" heeft onlangs op afdoende wijze in het licht gesteld, hoeveel overeen stemming er integendeel juist tusschen het commu nisme en het fascisme bestaat. Zij hebben in de eerste plaats dezen wezenstrek gemeen, dat zij beide de staatsalmacht, de dictatuur van een kleine groep regeerders voorop stellen. Beide stroomingen, communisme zoowel als nationaal-socialisme of fascisme, ontkennen het recht van den onderdaan op vrije meeningsuiting, vergaderings- en vereenigingsvrijheid en vrijheid van drukpers. Beide stroomingen bestrijden metterdaad diege nen, die van afwijkende gevoelens of opvattingen blijk geven. Beide stroomingen ook verzetten zich tegen de Christelijke Kerk. Het communisme, omdat het den godsdienst als zoodanig wil uitbannen, het nationaalsocialisme zoodra de Kerk of de individueel e geloovige zich tegen eenige Staatsopvatting verzet, omdat den Christenplicht daartegen in opstand komt. Stroomingen, die in zoovele principieele punten identiek zijn, merkt De Nederlander" terecht op, kunnen nimmer als principieele tegenstellingen ten tooneele worden gevoerd. De Standaard" heeft aan deze beschouwingen toegevoegd, dat ook practisch de tegenstelling, communisme tegenover fascisme, volkomen on juist is. Fascisme, nationaal-socialisme en communisme hebben alleen wortel kunnen schieten en de macht verkregen in landen, waar een beter staatsbestel, berustend op een gezonde harmonie tusschen gezag en vrijheid, nooit op het volksleven heeft kunnen rusten door gebrek aan politieke scholing. Duitsch land, Italië, Spanje, om van Rusland maar te zwij gen, hebben nooit de sociologische grondslagen be zeten, waarop een staatsbestel kon tieren, dat voor gezag en vrijheid beide in onderling geordend ver band ruimte heeft. Vergelijkt men daarmede Engeland, Zwitserland, de Scandinavische rijken, Zuid-Afrika, Amerika en Nederland, dan ziet men aanstonds het verschil. Geen dezer landen heeft ooit duurzaam een absolu tistisch gezag of een absolutistische vrijheid" verdragen. HIER te lande is het gevaar, waarvoor men in Spanje en Frankrijk bezweken is, dat de libe ralen, de radicalen en de sociaal-democraten om het fascisme en nationaal-socialisme te bestrijden, een verbond zouden aangaan met het communisme, wel uiterst gering. De waarschuwingen van fascis tische of nationaal-socialistische zijde tegen het communisme zijn voor ons niet noodig, omdat niemand vanide genoemde groepen en evenmin van de partijen der rechterzijde er in ons land aan zal denken ooit een volksfront in het leven te roepen, dat ook de communisten zal opnemen. En ten over vloede spreken de ervaringen in Frankrijk en Spanje een duidelijke taal. Uit het onvoorwaardelijk afwijzen van een samen werking met de communisten volgt echter nog niet, dat een meer beperkte samenwerking van alle poli tieke groepen, die het fascisme en het nationaalsocialisme verwerpen m.a.w. een samenwerking van wat de socialisten de burgerlijke" partijen plegen te noemen met de socialisten tot redding van de democratie, zij het maar voor den duur van n regeeringsperiode, gewenscht zou zijn. Er bestaat voor mij geen reden aan de democrati sche gezindheid van het overgroote deel van de leiders van de S.D.A.P. en van het N.V.V. te twijfe len. Maar ik ben er allesbehalve gerust op, dat zij hun volgelingen in hun macht hebben. De socialistische pers schreef onlangs: wij staan even ver van het communisme, als van het fascisme. Laat ons aannemen, dat dit voor wat den vorm van den staat betreft juist is, maar het is stellig niet juist voor wat betreft de organisatie van de maat schappij, die zoowel door socialisten als door com munisten wordt voorgestaan. Tusschen die beide bestaat een zeer groote mate van overeenstemming, die geen mensch, die van dit onderwerp op de hoogte is, zal kunnen loochenen. En daaruit volgt, dat, wanneer, wat ongetwijfeld het geval zou zijn, een regeering, waarin de socialisten deelnemen, groote teleurstelling zal opleveren bij vele van hun volgelingen, deze bij de communisten, die door geen enkele reserve gebonden worden, hun toevlucht zullen nemen. Socialisten in de regeering zullen, of zij het willen of niet, voor steeds meer radicale maatregelen ijveren, om de communisten den wind uit de zeilen te nemen en hun eigen volge lingen vast te houden. Wie de traditioneele democratie van ons land in stand wil houden, moet zich evenzeer hoeden voor het communisme als voor het fascisme, en ook voor het indirect bevorderen van den groei van die denkbeelden, in eiken vorm, waarin die beide gevaren dreigen. Het verdient op principieele gronden afkeuring, maar het is op practische gronden evenzeer verder felijk, Beëlzebub binnen te halen, om den duivel uit te drijven. A. C. JOSEPHUS JITTA. PAG. 2 DE GROENE No. 3095 Ondankbaar Nederland DE oude Italiaansch-Nederlandsche vrij schap", aldus lezen wij in een ha artikel van het Giornale d'Italia, had natuurlijken grondslag in de afwezigheid elke oorzaak van wrijving tusschen de landen en in de constante eerbiediging, j Italiëmet zijn dichte en expansieve bevoD heeft getoond voor het uitgestrekte kol rijk van Nederland." En dan wordt de schrijver erg boos Nederland in den Volkenbond zoo anti-Ii aansch doet. Jammer van de stevige basis dezer schap! tich op een wetenschappelijk congres te Berlijn _n moed gehad, uit te spreken, dat buiten de Diversiteit houden van politieke kwesties jn voorwaarde zou zijn om het wetenschap elijke werk voort te kunnen zetten." Zou dit een teeken zijn van de ware Duitsche erlcvi-ng ? Herleving van Duitschland DE Duitsche pers jubelt sinds eenige j( over de herleving van Duitschland", i critische lieden in het buitenland zochten dusver tevergeefs naar symptomen van dit j schijnsel. Doch nu heeft de groote chirurg prof. ?iisto ische rechtsbeoefenlng t E hoogleeraar in het Oud-Vaderlandsch ^ F echt te Leiden heeft bepleit, de rechtendie weer uitsluitend voor de alpha-gymnastei open te stellen. En van de alpha-af deeling lde 'ij bovendien in de twee laatste jaren het «skin de-onderwijs laten vervallen. f Tot de vakken der juridische faculteit beorer echter, behalve de rechtshistorische, ook economische, waarvoor een behoorlijke mis van de wiskunde niet ongewenscht is. [ Miss hien dat de hooggeleerde tot andere ach en komt, als hij eens nagaat hoeveel ijtei in hun later beroep vóór alles de econonr.idig hebben. Uit het doodloopJpoor gelicht? Genève, 2 : Scpt T""1-S ist der 'Fluch der bösen Tat, dass SKJ H wdhrend Böses muss gebaren.. .., een 1 *a' * .king die hoe afgezaagd oc/t, telkens weai geldigheid bewijst, wanneer het duidelijk wor zich in politieke zaken een eenmaal gemaaktt \ cipieelefout blijft wreken. Ter Volkenbondsvergadering had men eenfl plan, den Italianen nu maar ter wille te a" Ethiopische delegatie niet toe te laten. Zoo kon dat natuurlijk niet. Maar de comrnissA onderzoek der geloofsbrieven kan veel dosn. genwoordigde de Ethiopische delegatie wel het i lijke Ethiopië? Zoo neen, dan kon een uit\ vonden worden en konden de Italianen, die mA\ knagend geweten niet in n zaal wilden zitten, t vergadering komen. Het moet tot schande n groote mogendheden gezegd worden, dat het del geweest zijn, die duidelijk maakten dat <fif| ging. Bij Eden vonden zij een gewillig oor." Assemblee, die ditmaal den verdienstelijken Ai\ Saavedra Lamas tot voorzitter koos, roezemo&dii van de stouiigheid die de commissie tot viriji der geloofsbrieven zou uithalen, die dan ook mtt stemmigheid besloot aan de voltallige vergaderirn te stellen het Haagsche Hof om advies te vragent college te belasten met het treffen van een bescB of de Ethiopische delegatie een wettig mandaat \ ja dan neen. De heeren Limburgen Politis i met de formuleering van het request. En zelfs het feit, dat de delegatie van Ethq tegen aller verwachting toch reeds dadelijk « gelaten, helpt in werkelijkheid de zaak nietn Practische consequenties ontbreken. Het is ten nuttelooze demonstratie van de theorie van htti Maar nu zal men hebben te aanvaarden dal het, in alles wat naar Europeesche samen zweemt, zonder de Italianen moet stellen. \T moet men toch. En het wordt tijd dolt dit realiseeren. DefascistischemogendheA nu eenmaal door de onweerstaanbare kracht <W op elkaar aangewezen. Het is ijdel te hopen <n ventwisten, op disharmonie tusschen elkander r weg staande usurpatoren. Mussolini mag «fy minachting hebben voor zijn luidruchtigen «J rekenbaren plagiator, hij mag nóg zoo'n vreet? ren voor een al te dicht nabuurschap aan den r dit laatste is tenslotte een gevaar waartet kruit gewassen is. Maar dat is er niet tegen < standigheden, niet tegen den loop der historie* tegen bevindt zich een Mussolini onher" de oppositie! Daarom was iedere politiek ten doode opge die er op gemunt was om Italiëweer in het) Stresa te krijgen zooals iedere politiek^ is opgeschreven, die Italiëweer in het concert terug tracht te brengen. : s tverlu \Men itie Ita. ner r inclpi-. lijkk< nog uj \ dt t mee streven / oj ni s niet de halfhartige sanctie-politiek die is aan de perikelen van den Volkenbond. ? Ifs niet het feit dat men Italiëniet alleen te r ook veel te laat heeft aangepakt. Neen, het it dat men Italiëverleden jaar in het front ^a terug heeft willen halen, dat men getracht aak weer recht te breien, waardoor het schip is. Want al die halfheid, die de directe oor-an het falen van den Bond, spruit voort uit igen van weer mee-doen". 'ad toen moeten zien, dat de eenige conse'}as: losmaken van Italië. Het kwijt raken als bondgenoot en als Bondslid was een ^ r lies dan een politieke nederlaag in een zoo -.2le strijdvraag. Dat blijkt nu. Onherroeitmen nu tot consequenties die men verleden dacht te kunnen vermijden; en men zal deze !ties in nog heel wat ongunstiger omstandig' .'nen te aanvaarden. Italiëhoort reeds lang tot de mogendheden die een internationalen and of zelfs maar een Europeeschen Het staat er met Duitschland, of het dat t, recht tegenover. "?O? ../) zekere hoogte is 't goed dat 't nu zoover geh. len is dat Italiëwel uit Genève zal gaan ? twijn:. i. Men weet nu waaraan men toe is. Maar '': en al veel eerder behooren te weten. [Voor ' nogenblik moet men van Genève echter geen l/ meei >erwachten. Genève, immers, is niet anders i het >eken naar een rechtsformule. En daarmee ' men -p dood spoor geloopen. In de eerste plaats at m': n in den aanvang tot te veel compromissen ' eigd t::is, of nog op de mogelijkheid hoopte om ipromi-sen aan te gaan in de tweede plaats t de oure en doelbewuste onrechtmatigheid, de «e ;->ut court niet met theoretische verweeriïften :;an worden bevochten. Hoe eerder men dit pet, ho. eerder we terugkeeren uit het doodgeloopen t, des beter. Wie in het Recht gelooft, hoef t zich t&lles > laten welgevallen. Hij mag zich niet blind Yen op Je regels van het spel waaraan zich zijn pwten<;'er niet houdt, om 't even of deze regels boi.' Ispact heeten, of Spaansch non-interventieof *t!fs maar de conventioneele omgangscode fouiu 'j/nc Staten, die zich met elkanders binnen< ongelegenheden niet plegen te bemoeien. ndeil; juist die binnenlandsche aangelegenWvan dictatuurstaten dient ons aller eerste zorg p/n. b ivi< uitgaan van de veronderstelling dat yen z,\ '/ even correct gedragen als wij, loopen we *roep«tijk vast. Zouden wij met ons allen, zelfs vty! op dit late uur, nu werkelijk toch nog in staat inttge- iarte keeren? Niet: voor korten tijd te »pen maar werkelijk den kop in te drukken? M, KANN HET ONTWAKINGSPROCBS IS IN ENGELAND NOG steeds aan den gang en Hitler kan het zich tot een eer rekenen het trage GrootBrittaniiëte hebben wakker geschud. Bedoeld heeft hij dat natuurlijk niet. Maar op .het laatste oogenblik heeft Downing Street toch besloten om Eden zelf maar naar Genève te sturen en niet zijn secon dant Lord Cranbourne. Het kabinet riskeert daar mee, dat een man die, welke vergissingen hij ook gemaakt mag hebben, toch de Volkenbondsbegin selen zoo trouw toegedaan is, als een minister van buitenlandsche zaken eener groote mogendheid maar zijn kan, de Britsche politiek onherroepelijk aan een te volgen lijn vast legt. Maar dit risico moest men wel aanvaarden, omdat het duidelijk was ge worden dat de omstandigheden een ferm beleid ge boden. Met het zenden van een man van 't tweede plan, die steeds een excuus gereed zou hebben om zich niet te committeeren, zou Engeland meer aan gezag en leiding hebben verloren dan gewonnen aan tijd en voorzichtigheid. Met dat al is het ontwakingsproces nog niet voltooid. Wel teekent de regeeringspolitiek zich nu scherper af dan te voren. Wel onderschrijft iedere Brit het aan 't placide Engeland opgedwongen bewapeningsprogramma, zoodat zelfs Labour hierin om gaat, wel schalt een alarmroep door het woud der bladen en weekbladen maar de gewone man gelooft dat al die drukte en bezorgd heid wel weer over zal gaan. Het groote publiek wét wel wat er aan den gang is, maar het kan zich toch niet goed voorstellen en indenken, dat 's we relds politieke situatie er zoo heel veel bedenkelijker uitziet dan vier jaar geleden. Integendeel, vier jaar geleden bevond Engeland zich nog diep in de crisis en, oppervlakkig-economisch gesproken, maakt het land althans Londen en het zuiden van 't land den indruk dat de goede dagen van weleer zijn weer gekeerd. De straten zijn voller dan ooit, nieuwe verkeersverordeningen en beperkingen moeten de opstopping tot een min of meer regelmatige circu latie van het verkeer omtooveren. De treinen zijn vol, de spoorwegen maken winst. De handelscijfers wijzen er allerwegen op vooruitgang en wanneer het buitenland" zich nu maar kalm zou houden en tot overeenstemming kon komen, zoo redeneert het publiek, dan zou ook op het continent de eco nomische opleving niet lang meer op zich laten wachten. Dan zou er misschien weer een einde ko men aan de halsbrekende en dure toeren van den kanselier van de schatkist om in het belastingverslindende bewapeningsprogramma te voorzien. Van nature interesseert het groote publiek zich meer voor sport" en voor den dood van Campbell Black, dan voor buitenland". Men heeft nog een vage hoop op buitenlandsche overeenstemming. Vandaar dat Downing Street zich nogmaals tot de Duitsche regeering heeft gewend inzake de komende bespre king der Vijf Mogendheden. De opgeworpen moei lijkheden wil men trachten te omzeilen door te zeggen dat slechts tappes-gewijs besprekingen zul len worden gevoerd en dat ook de Britsche regeering op niets zal praejudicieeren. Goed, zoo is 't netjes gezegd. In beginsel komt het echter hier op neer, dat de Engelsche regeering alle verantwoordelijk heid voor een op de lange baan schuiven der be sprekingen van zich afwentelt. Hitler wil zich in Oost-Europeesche zaken niet vastleggen, maar wel West-Europeesche aangelegenheden behandelen. Laten we dus beginnen, zoowel door middel van dtrekte diplomatieke besprekingen met Berlijn, als in algemeene besprekingen te Genève. Lukt ook dat niet, dan is tenminste aan den volke bewezen dat verder pogen zou neerkomen op het ondankbare werk, vierkante bouten in ronde gaten te moeten slaan. DB FRANSCHEN KUNNEN ZICH NIBT OP HET excuus beroepen, dat het strijdgedaver te ver van hun land ligt en dat het hun in materieelen zin te goed gaat. Financieel gaat het de republiek slecht. Paul Reynaud, de financieele criticus uit het oppositie-kamp, is uit Amerika teruggekomen, naar gemompeld wordt met voorstellen om tot devaluatie van den franc over te gaan en tot revalorisatie met Engelsen-Amerikaansche medewerking. Het is de vraag of, economisch zoowel als politiek, Frankrijk het niet veel meer noodig heeft wakker te worden geschud dan Engeland. Het Duitsche gevaar is men zich bewust. Het Spaansche niet. En een dood gebloed Spanje is voor Frankrijk een oneindig groot gevaar omdat het een binnenlandsch gevaar is. Wel heeft de Croix de Feu-beweging afgedaan, maar Doriot, de vroegere communistische burge meester van Saint Denis, is nu de gevaarlijkste man PAG. 3 DE GROENE Ne. 3095 uit het fascistische kamp, die het vreedzaam en Fransch-burgerlijk bestaan van de republiek be laagt. De met alle waarheid strijdige slagzin, dat het fascisme dient om het communistisch gevaar te ver nietigen en dat men dus slechts de keuzs heeft tusschen deze beide uitersten, doet er opgeld en menig conservatief gezind en niet al te best ingelicht Franschman dien de schrik om 't hart is geslagen put een bedriegelijken troost uit de successen der Spaansche militairen, die langzamerhand meer dan twee derde deel van Spanje beheerschen, Madrid en Bilbao bedreigen en noodeloos het leven derjvrouwen en kinderen voor het Alcazar van Toledo offeren. Hoe bedrogen zal de conservatieve Franschman uitkomen ! Zeker, in het lieflijkste land van Europa ziet het er op dit oogenblik niet florissant uit. De sociale rust is er nog steeds niet weergekeerd, en de meest rechtsche vleugel van het volksfront, de radicalen, dreigen Blum het vertrouwen op te zullen zeggen, wanneer de regeering nu niet de moed vind een einde te maken aan de met alle rechtsopvattingen spottende praktijk van fabrieksbszettingen. Maar Frankrijk bezit nog vele reserves, financieele en politieke. Achter Blum staat als plaats vervanger al Herriot gereed. En tenslotte is het Fransche volk op geen enkele wijze te vergelijken met het Spaansche. Spanje is achterlijk, tegen woordig misschien het achterlijkste land van Europa. Het bevindt zich tendeele nog in den toestand van vóór de Fransche revolutie. Frankrijk staat op de bres voor de Europeesche beschaving, het Fransche leger is mér dan een bolwerk voor de Franschen allén. Heel Frankrijk is er als 't ware mee gemoeid en dankt daaraan de merkwaardige eigenschap, op het oogenblik dat de nood hoog is n te worden. Dat oogenblik nadert. IN ZWEDEN VERLOOPT DE POLITIEKE STRIJD WEL in veel rustiger vormen. Bij de aldaar gehouden verkiezingen zijn de conservatieven wel niet bepaald fijn geweest in hun bestrijding van het socialisme, maar daarvoor zijn zij dan ook gestraft met het verlies van een kwart van hun zetels, die grooten deels ten goede zijn gekomen aan de sociaal-demo craten en vooruitstrevende liberalen. Ook de com munisten hebben eenige winst geboekt, maar de extremisten van rechts hebben geen enkelen zetel kunnen halen. Na de bevestiging van het vooruit strevende bewind door de Deensche Eerste Kamer verkiezing volgt thans het heroptreden van een regeering onder sociaaldemocratische leiding in Zweden. De formateur heeft daarbij de vage keus tusschen de liberale volkspartij en de boerenpartij als bondgenoot. Ja, hij zou zelfs met de revolutionnairsocialisten reeds een meerderheid in de kamer heb ben. Maar de Zweden moeten niets van dergelijke experimenten hebben en Per Albin Hanson, de socialisten-leider, zal dus wel wijzer wezen, dan deze mogelijkheid zelfs maar te overwegen. De verkiezing kan ook als een goedkeuring van het sinds 1933 gevoerde crisisbeleid gelden. Van de 220 millioen, die in dat jaar voor actieve welvaartspolitiek beschikbaar zijn gesteld, wordt in den loop van dit jaar reeds het laatste af betaald De werkloosheid is nihil geworden, de export van hout en papier en daarna ook van ijzererts bloeit, het loonpeil is gestegen, het prijzenpeil vrijwel niet verhoogd. De plannen van de nieuwe regeering liggen thans reeds in het scheppen van waarborgen tegen de schade van een nieuwe depressie. Het succes van deze moderne economische politiek kan niet nalaten ook elders indruk te maken. IN BELGIËIS HET ECONOMISCH SUCCES DER New Deal" grooter dan het politieke. Ook daar heeft het bedrijfsleven zich hersteld, is de werkloos heid tot de helft gedaald en de door de devaluatie veroorzaakte loonsverlaging gecompenseerd. Bo vendien heeft Minister de Man aan den kabinetsraad een sluitende begrooting met belastingverlaging en salarisverhooging voor de rijksambtenaren kunnen voorleggen. De politieke crisisverschijnselen werken echter langer na: de Rexisten gaan voort met hun rumoerige campagne, die zelfs tot schiet partijen met linksche extremisten leidt; de Vlaamsche nationalisten komen uit pure Franschen-haat Pook«n direct staken TABAKEX MAAKT» TOT NIET ROCKER ??MM VMUintl ~" ' T b