s,.. . ___. T*^ 1 l l DE GROENE AMSTERDAMMER Opgericht m 1877 ONAFHANKELIJK WEEKBLAD VOOR NEDERLAND *'? lMr*an8 "o. 3132 Redactie: Mr. R. H. DIJKSTRA, Mr. M. KANN. Mr. N. J. C. M. KAPPEYNE VAN DE COPPELLO, TH. MOUSSAULT en Mr. W. VERKADE Red. en administr.: Keizersgracht 355, Amsterdam C. Telefoon 37964 - Postglro 72880 ? Gem. giro G 1000 De abonnementsprijs bedraagt f 10.?per jaar. Abonnementen kunnen met elk nummer ingaan, doch alleen tegen het einde van een jaargang worden opgezegd. VREESACHTIGE DEMOCRATIE Mr. M. Kann Engeland en de Bpaansche IN dezen winter is nog het navolgende mogelijk geweest: toen een interventie van Duitschland en Italiëmaar voornamelijk van Duitsch land in Marokko stond te gebeuren, werd van Franschen kant (met steun van Engeland) te kennen gegeven, dat men dit niet zou dulden en dat men, indien het voornemen toch uitgevoerd zou worden, daartegen een directe militaire actie zou ondernemen. Het entrevue tusschen Delbos en den Duitschen gezant te Parijs is een historisch gesprek geweest. Van Duitsche zijde werd te kennen gegeven, dat het volstrekt niet in de bedoeling had gelegen, om in Marokko vasten voet te krijgen.... Later is bekend geworden, dat men het te Berlijn tenslotte niet op een werkelijken Europeeschen oorlog heeft willen laten aankomen. Twintig treinen met Duit sche soldaten, die reeds via den Brenner in Itali waren aangekomen, werden gestopt en n voor n terug-gecommandeerd. Het besluit van Londen en Parijs om zoonoodig een Europeeschen oorlog te riskeeren, had tot gevolg dat de oorlog werd ver meden. JUNI 1937: Alle omtrent Spanje getroffen rege lingen staan opnieuw op losse schroeven na de incidenten Ibiza?Deutschland en Almeria. Met voorzichtig tasten en zoeken en formuleeren van schoonklinkende declaraties, wordt een conflictvandaag-of-morgen met de fascistische mogend heden nog vermeden. Maar de consequentie, dat een bepaalde houding oorlog zou beteekenen, wordt niet aanvaard. Dat heeft intusschen slechts tot gevolg, dat het gevaar des te grooter wordt. Italiëheeft de gelegenheid aangegrepen, om zich voorloopig even eens aan de controle-verplichtingen te onttrekken en zoo althans de faze uit den weg te gaan, die nu aanbrak: de besprekingen over het terugroepen der vrijwilligers. Als het Duitsche incident zich niet had voorgedaan, dan had men wel naar een ander middel gegrepen om de zaak op.de lange baan te schuiven. Maar nu dit er eenmaal was, was de gelegenheid te mooi om er geen gebruik van te maken. Men kon weer vierkant tegen den door Engeland uitgeoefenden zachten drang in gaan. Dat in de allereerste plaats Engeland de toon aangevende factor is, behoeft geen nader betoog. Het is dit althans voor de buitenwacht, voor die buitenlandsche" mogendheden, die óf wel neutraal staan tegenover het Spaansche conflict, óf de regeeringspartij zonder , eenig voorbehoud wel gezind zijn. En dan kan men slechts tot deze con clusie komen: behoudens in het zooeven genoemde geval-Marokko, blijkt dat onder Engelsche leiding steevast de politiek gevolgd wordt om het risico van verscherping van het conflict te vermijden. Dat dit daarom nog geen veilige methode is, merkte ik reeds op. Maar er is nog een andere factor dan Engelands wil om tot haast iederen prijs een conflict uit den weg te gaan. En dat is het officieele Spanje zelf. Laat ons eens deze hypothese opstellen: wat zou er gebeuren wanneer de regeering van Valencia, eventueel na aanhangig maken van de zaak te Genève en met een korten tijd van beraad om te zien wat er te Genève zou worden gedaan wat zou er gebeuren wanneer de Spaanscfce regeering in het voor de hand liggende geval dat er vanwege den Volkenbond niets zou worden gedaan, kalmweg aan Italiëen Duitschland den oorlog verklaarde? Dit zou tot een openlijken krijg van de fascistische staten leiden, in plaats van een vermomden. Frank rijk, Engeland en Rusland zouden zich dan zeer zeker genoodzaakt zien te intervenieeren. Een Europeesche oorlog zou dreigen zonder; eenigen twijfel l Maar wat zou dat de Spaansche regeering kunnen schelen? Hebben de officieele vertegen woordigers van het Spaansche volk de volkeren van Europa meer lief dan het hunne, dat zij hun de verschrikkingen van een wereldoorlog willen be sparen en derhalve bereid zijn de kans op te offeren om behoorlijke hulp te krijgen om de fascistische indringers bij den kraag te grijpen en het land uit te zetten? En hebben wij niet juist in het kort verleden gezien, hoe heilzaam dit dreigement met een Europeeschen oorlog wezen kan?. Het is deze vraag, die de kern vormt van een voortreffelijk boekje van Albert Heiman dat dezer dagen onder de titel De Sphirue van Spanje" bij Nijgh en Van Ditmar is verschenen. Men vindt daarin het Spaansche raadsel historisch en psycho logisch toegelicht. Maar dan ook in de eerste plaats van Spaansch standpunt bekeken. In zekeren zin zelfs: enkel van Spaansch standpunt. De vraag, waarom het de Spaansche regeering aan den noodigen moed en eensgezindheid ontbreekt om door een paar flinke zetten Europa voor de consequentie te plaatsen, wil ik hier dan ook niet beantwoorden. Men vindt haar voldoende in dit boek uiteengezet. Zij blijkt in hoofdzaak een afspiegeling te zijn van de besluiten of besluiteloosheid van het democratische buitenland". WAARMEE wij intusschen op den rol van Engeland zijn teruggekomen. Er is meer dan n reden voor de weifelende wijze waarop Eden zich tegenover Mussolini verweert. Allereerst is daar de befaamde Engelsche publieke opinie", de spiegel der democratische gedachte. Menige Europeesche mogendheid kan in bepaalde situaties met militair ingrijpen dreigen de Britsche regeering kan dat niet, of zij moet zich geheel en al verzekerd weten van den steun van het volk. Daarbij komt, dat geen volk pacifistischer denkt, dan het Engelsche. Zelfs onpractischpacifistisch a la Lansbury. Verder is de Engelsche publieke opinie de Spaan sche regeering volstrekt niet welgezind geweest. Het mag zijn, dat groot-kapitalistische handels belangen daarbij van invloed zijn geweest. Wijn en erts-export zijn voor een deel in Engelsche handen. Maar sentimenteele overwegingen zijn van nog meer belang geweest. En de zeer radicale koers, die de regeering van Madrid in haar nood aan vankelijk bevaren heeft, is er ongetwijfeld oorzaak van geweest, dat in het begin, de partij der opstan delingen op zekere sympathie van een groot deel der Engelschen kon rekenen, terwijl de Britsche regeering die zeer wel wist wat er gebeurde zich neutraal hield en de legaten bleef erken nen. In kringen, die met officieele instanties contact hielden of die, door welke oorzaak dan ook, een wijder horizont in hét oog hielden, dan enkel die van het Vereenigd Koninkrijk, rijpte reeds zeer spoedig het inzicht, dat door Franco, en nog meer door Franco's vreemde hulptroepen, de belangen van PAC. 2 DE GROENE.No.3132 Spel en ernst EEN koor van sentimenteel medelijden is opgegaan over de arme N.S.B, die zoo ge hoond is met haar nederlaag. Het sentiment» wacht-maar tot-na-den-26sten-Mei"heef t echter te sterk ui t N. S. B.-kr ing gesproken, dan dat men zich een zeker leedvermaak-uit-opluchting niet zou kunnen begrijpen. Met dat al behoort de democratie juist haar suprematie te bewijzen door een grootmoediger houding na de victorie dan de dictatuur, wier overwinningen echter nog wel ernstiger rouwkaarten in omloop hebben gebracht, dan de gefungeerde welke kleine het Britsche Rijk bedreigd werden. Vandaar de plotselinge moed toen Marokko, de overkant" van Gibraltar, bedreigd werd. Men maakte in Engeland zelf niet te veel drukte. Eden liet Delbos het kar weitje opknappen. Maar hij wist, dat zoonoodig de groote Engelsche publieke opinie direct gemobili seerd kon worden inzake de Straat van Gibraltar. Marokko scheen dichter bij het hart van het Brit sche Rijk te liggen, dan Spanje. Langzamerhand kwam er een kentering in de publieke opinie. Waren aanvankelijk de arbeidersen linksche" bladen pro-Madrid geweest, de Daily Herald, de News Chronicle en de Manchester Guardian later werd de geheele serieuze pers meer of minder uitgesproken pro-legaal. Slechts de sensatie-kranten, de boulevard-bladen, in handen van de met het fascisme coquetteerende heeren Beaverbrook en Rothermere bleven voorloopig nog pro-Franco. Maar zelfs hier deed zich een kentering gelden. De caricaturist Low, niet gewoon zich aan de tendens van zijn uitgevers te binden, maakte van de evenementen met den sportieven Potato-Jones gebruik om de halfhartigheid der Britsche politiek in een schril daglicht te stellen. Dit had een zoodanig succes, dat de pro-fasdstische bezweringen der redacteuren-van-het-woord van zelf ophielden. Er was niemand meer, die niet inzag, dat Franco voor Engeland een veel reëeler gevaar vormde dan de locale verschijnselen van anarchie waartegen de Spaansche regeering blijkbaar zelf wel was opgewassen. Maar ook hier speelden tenslotte overwegingen van sentiment den belangrijksten rol: Guernica en Almeria hebben in het Engelsche volk een overtuiging gevestigd, die voor eerst niet meer aan het wankelen is te brengen. Het kan vandaag-den-dag niet meer zoo moeilijk zijn een actieve Engelsche politiek te voeren. De ruggesteun, waarvan het Foreign Office nooit zeker was dat het er staat op kon maken, is nu naar alle waarschijnlijkheid wel verzekerd. Niettemin ver andert de Engelsche politiek niet. ZEKER, het is buiten kijf, dat Eden, na Almeria, den Duitschen gezant flink onder handen heeft genomen. Maar daarmee veranderde in wezen de Engelsche politiek nog niet. Het is geen bewijs van koersverandering om bij gelegenheid flink op te treden, wanneer het slechts de bedoeling blijkt om excessen tegen te gaan en niet om nu voorgoed verandering te brengen in den geheel en al onbevredigenden toestand. Edens forsche woorden waren tot Duitschland gericht. Dat was, incidenteel, ook juist. Maar zij hadden tot Italiëgericht moeten worden, hetgeen in ruimen zin juist geweest ware, al had de argumentatie wellicht niet zoozeer voor de hand gelegen en al had de langzaam tot besef komende Engelsche openbare meening zich wellicht niet direct gerealiseerd dat in dit conflict Italiëin de eerste plaats het gevaar vormde. Niets gebeurt echter tengevolge van n enkele oorzaak. Men zou dwalen, wanneer men de lijd zaamheid van de Engelsche politiek uitsluitend toe schreef aan het feit, dat Londen niet durft optre den", tenzij het de procuratie heeft (of weet, dat ieder oogenblik te kunnen erlangen) om zoo noodig tot dadelijkheden over te gaan. Maar zit er in die langzaamheid niet ook opzet? Londen, met zijn oude relaties met den Spaanschen groothandel en groot-industrie, weet dat die onder nemers en groot-grondbezitters, die aan Franco'* kant stonden de overgroote meerderheid geen moed meer in de zaak hebben. Ook zij weten, dat Franco's ware kans verkeken is en dat een over winning, die een deel der oude anti-republikeinsche conjunctuurparasieten hier te lande hebben verspreid. De Padvinderij houdt u jeugdig WELKE kwade geest veroorzaakt in de Padvinderij toch telkenmale, dat belang rijke leiders op belangrijke oogenblikken zich meenen te moeten terugtrekken ? Als dit bij de welpen voorkwam zou men zeggen: kwajongenswerk". Nu heet het ,,interne moeilijkheden". Maar de indruk op buitenstanders is dezelfde. tHiiniiimummiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiniiiiiiiiiiittiiiii nnitniiiHiiiiiiiiitiiiiiiiiinimiii machthebbers weer in 't zadel brengt, na de eerste dagen nog slechts met hulp van buitenaf bereikt kon worden. In de afdoendheid van deze hulp gelooven zij echter niet meer, evenmin in de onbaat zuchtigheid der behulpzamen. Dat deel van Spanje, dat achter Franco staat, is voorzoover het Spaansch is moedeloos. Maar tegelijkertijd zóó wraakzuchtig en zóó bloeddorstig, dat het den oorlog niet uit eigen beweging wil opgeven. Met welk een geringe gewichtsverschuiving op de balans der interventie zou de partij-Franco niet tot stopzetting van den burgeroorlog gedwongen kunnen worden ! Zou het Groot-Brittanniëdan niet mogelijk zijn dat te doen? Een gewichtsverschuiving, niet door praten, maar door handelen, te bewerkstelligen. Niet door het doen van al of niet discutabele chimerische voorstellen nopens het terugroepen der vrijwilligers, maar b.v, door het overnemen van de door Italianen en Duitschers in de steek gelaten controle. En door een volledige afsluiting daarna. Dat dit mogelijk zou zijn, ligt zóó voor de hand, dat er nog een of meer argumenten moéten bestaan om desniettemin een politiek van lijdzaamheid te continueeren. Enkele dezer argumenten zie ik in de politiek, die zich speciaal tegenover Italiëdoor Olympisch geduld kenteekent. Geduld is niet het juiste woord: door een opzettelijk dralen. Gelooft Londen Italiëgrooter schade toe te brengen door het tot een voortdurenden staat van half op oorlogs voet gemobiliseerd zijn te dwingen, dan door het morgen kort n goed voor een besluit te plaatsen: meeloopen of vernietigd worden ? Ik meen ja! Mussolini is sinds lang den Engelschen een doorn in 't oog. Maar zij zien een zekerder onschadelijk maken in een politiek van financieel doodbloeden, dan in een strategie van voor de consequentie stellen. Nu immers heeft de Duce geen enkele mogelijkheid, zich te herstellen van de schade van den Abessijnschen oorlog, terwijl dat toch in financieel opzicht zoo noodig is. En, voor de feiten gesteld, zou Musso lini Franco en zijn eigen Iberische aspiraties wellicht onmiddellijk désavoueeren. Fraai is dit niet. Spanje bloedt er bij dood. Maar dat dat de realiteit is, wisten wij reeds. HET kan dus zijn, dat de belangen van het Britsche Rijk met deze half-hartige politiek gediend worden, of er althans niet door worden geschaad. Natuurlijk vloeien er uit een toestand van spanning gevaren voor. Nieuwe incidenten, die slecht afloopen of waarbij men de zaken niet in de hand heeft kunnen zich voordoen. Maar andere gevaren, koloniale (islamitische) worden vermeden. Een politiek, echter, die de zaken zóó beziet, ziet te eng. Zij ziet het heil van het Britsche Rijk als iets zelfstandigs, als iets mét een mogelijk eigen leven. Dat is het echter niet meer. De Europeesche vrede is niet alleen ondeelbaar zij is ook geketend aan de democratische gedachte, die immers de eenige waarborg beteekent voor een oprecht streven naar vrede. In laatste instantie gaat het om den strijd van de democratie tegen het fascisme. Deze strijd kan nooit met talmen, nooit niet zijden handschoentjes worden uitgevochten. Wij hebben dat zelf hiti ge zien. Vreesachtige democratie zou ten doode zijn opgeschreven. Men moet willen vechten om te kunnen winnen. cnampacjne kruq brui i f /?. /? / queue AAN WELKE TORSIE IS DB AS ROME-BBRLIJN onderhevig? Dergelijke torsies, waarmee men in alle snelloopende machines rekening moet houden en de machines van fascisme en nationaal-socialisme pulseeren hevig kunnen tenslotte tot onverwachte breuken aanleiding geven. Welke technicus en welke automobilist kent deze gevaren niet? Hoe weinig deze gelijkenis op zich zelf ook bewijst, in de politiek gaat zij echter óók op. De as Rome-Berlijn is vaak aan plotseling op tredende torsies onderhevig, die de kans op scheuren en scheurtjes volstrekt niet denkbeeldig doen zijn. Mussolini voelde dat het, wat zijn vergezochte doeleinden in Spanje betreft, uiteindelijk mis moest gaan. Engeland liet Franco wel zijn gang gaan, maar slechts tot op zekere hoogte. De kans op een Romeinsch Imperium scheen, althans in het Westen van de Middellandsche Zee, voorgoed verkeken. Toen kwam het incident met de Deutschland. Men kan de ontwikkeling der gebeurtenissen sindsdien slechts zóó interpreteeren, dat Mussolini de gelegen heid aangreep om tot een gezamenlijk DuitschItaliaansch optreden te komen hetgeen vóór zooverre gelukte als Duitschland wilde of dorst gaan. Niet verder. Na het bombardement van Almeria, kreeg Duitschland van Engeland een scherpe waar schuwing te hoor en. Een tot hiertoe en niet verder". Aan Von Blomberg, die intusschen te Rome was aangeland, Waren bereids voorstellen gedaan om tot een militair bondgenootschap tusschen Itali en Duitschland te geraken. Dit vergemakkelijkte Slechts het pleit voor de leiders van den Rijksweer die in Berchtesgaden en Berlijn op matiging aan drongen en op ontzien van Engeland. In andere omstandigheden hadden Italiaansche militaire pro posities waarschijnlijk niet dien invloed gehad. Maar de gebeurtenissen op het gevechtsterrein in Spanje schijnen nu juist den Duitschers geen bijster hoogen dunk van de militaire prestaties der Italianen te hebben bijgebracht. Zoodat men te Berlijn tot een dubbel besluit kwam: alles na te laten wat door Londen als een provocatie zou kunnen worden opgevat en niets te doen wat van het potentieel bondgenootschap met Italiëtot een actueel bondgenootschap zóVt maken. Men wilde zich niet door de eigen beethoofden in een afgrond laten meesleepen. Dan ook niet door de Italianen. Intusschen werd Von Blomberg te Rome met huldebewijzen overstelpt. Waarom ook niet? Men kan zich, in verwachting op komende dingen, met het mindere tevreden stellen. En men deed Von Blomberg als goed vriend uitgeleide op zijn verderen informatieven naar den Balkan. DE DICTATUUR-STATEN SCHIJNEN DOOR DE omstandigheden wel tot grooter voorzichtigheid veroordeeld te zijn. De anderen zijn sterker ge worden. En het fascisme werd zienderoogen minder populair. Het neigt ten ondergang. Belgiëen Neder land toonden het. De verbeterde economische om standigheden zijn daaraan niet onschuldig. Ook werd dat duidelijk in Japan, waar de militaire regeering, die na haar parlementsontbinding zoozeer de kous op den kop gekregen heeft bij de verkiezingen, tenslotte onder den druk der openbare meening het veld moest ruimen. Er kwam een kabinet van nationale concentratie tot stand onder Koyone, met den beproefden Hirota als minister van buitenlandsche zaken. . Ware de Spaansche kwestie er niet het lijkt wel alsof men zich zoozeer heeft ingepraat dat dit conflict nu gelocaüseerd is, dat men vergeten schijnt te hebben, hoe snel hier ieder oogenblik een wereldbrand uit kan ontstaan ware de Spaansche kwestie er niet, dan zouden wij zeggen dat wij weer den tijd van zomersche rust tegemoet gaan, die wij in vroeger jaren omstreeks dezen tijd prezen en tegelijk verfoeiden, den komkommertijd ! Te Londen en New York houdt het groote publiek zich niet meer in de eerste plaats met zuiver politieke kwesties bezig. Het goudvraagstuk is the topic of the day. Zal het Pond, zal wellicht de Dollar in koers gaan stijgen ? Ieder oogenblik schijnt zich te dien opzichte weer eenige angst van de beurs meester te maken, ondanks de meest formeele tegenspraken van Roosevelt en Morgenthau, en dezer dagen ook van Sir John Simon, die voor het eerst van zijn ministerieele leven als kanselier van de schatkist optrad. Immers zij allen verklaarden, dat men niet aan een wijziging der bestaande muntverhoudingen dacht en dat men het Drie-mogendheden-accoord, waarbij de bestaande valuta-verhoudingen en dus ook den goudprijs was vastgelegd, gestand zou doen. PAG. 3 DE GROENE Ne.3132 NIETTEMIN KOMT NU JUIST DB BEKENDE Zweedsche expert Professor Gustave Kassei verklaren, dat men vroeg of laat wel tot een verDaging van den goudprijs zal moeten komen, dus tot een muntcorrectie, waarbij de waarde van de voornaamste valuta's wordt geapprecieerd. .Dit hoeft niet vandaag of morgen het geval te zijn. En men zal ook niet kunnen ontkennen dat steeds wél met deze mogelijkheid rekening is gehouden. De goud waarde van den Dollar is binnen zeer wijde grenzen vastgesteld. Die van het Pond, wettelijk, zelfs in het geheel niet. Maar daarom gaat het niet. Want deze vast stelling is, zooal niet willekeurig, dan toch opzettelijk, Een taxatie van de goudswaarde die de munt, gezien de vrije ontwikkeling van den goudprijs, behoort te hebben. Na de depreciatie van het Pond die door devaluatie van den Dollar gevolgd werd steeg de prijs van het goud. Regelrecht tengevolge daarvan. Verschillende goudmijnen, die niet meer op productieve wijze konden werken, vonden door de hoogere prijzen nieuw emplooi. Sindsdien heeft een hausse van alle prijzen ingezet, die zich ten slotte zal voortplanten als een verhooging van loon peil en levenspeil, en dus tot een verhooging der productieprijzen in het algemeen. Het zit hem niet in de denominatie, niet in de hoeveelheid geld die men voor een bepaalde hoeveelheid goud kan krijgen, maar in de hoeveelheid goederen-en-arbeid die men voor een kilo goud kan koopen. IN BELGIËHEEFT MEN MAAR NAUWELIJKS EEN regeeringscrisis kunnen voorkomen. Het KabinetVan Zeeland moge al uitermate groote verdiensten hebben op sociaal en economisch gebied, de twee volken, die elkaar binnen het Belgische staatsver band zoo slecht kunnen verdragen, zijn door econo mische maatregelen alleen niet tot samenwerking te brengen. De regeering heeft zeer terecht willen beginnen met een ouden doorn te trekken uit het Vlaamsche vleesch, door amnestie te verleenen aan de Vlaamsche activisten in den oorlogstijd. Alles scheen soepel te zullen verloopen, tot eenige on voorzichtige of zelfs provoceerende ? woorden van de op zich zelf onbelangrijke figuur dr. Borms, de knuppel in het liberale, Brusselsche en Waalsche hoenderhok wierpen, met het gevolg dat er aan het breede amnestiegebaar zwaar geknabbeld werd en er van breedheid en eenstemmigheid niets meer overbleef. In de Kamer is het ontwerp er met kleine meerderheid doorgesleept, maar in den Senaat scheen het zeer te zullen gaan spannen; zoodat ernstig overwogen is Van Zeeland maar eerst zijn reis naar Amerika te laten maken, voor hij de risico liep te vallen. De laatste dagen schijnen echter de liberale hoofden in den schoot gelégd en de overige in den Senaat met gunstig gevolg geteld te zijn, zoodat Van Zeeland de behandeling dezer pijnlijke kwestie voor zijn vertrek nog wel wagen kan. Maar het blijft tóch een jammerlijke uitkomst van de goede bedoelingen der Belgische regeering. DR. COLIJN BLIJFT PUZZLEN OVER HET KABINETSprobleem. Het is geen eenvoudige zaak. De neigingen van den formateur zelf gaan uit naar de breede basis" waarop ook het afgetreden ministerie stond, niet in het minst omdat hij van de linkerzijde meer steun verwachtte voor een conservatief-economische aanpassingspolitiek, waar echter velen in Katholieken en Christelijk-Historischen 'kring schoon genoeg van hebben. Maar mede ook om dien reden stuit dit streven op grooten weerstand in de kringen der rechterzijde. Om naar den vorm toe tégeven en in feite zijn zin te krijgen, kan dr. Colijn zich bij zijn officieele besprekingen zuiver tot de fractieleiders der rechterzijde bepaald hebben, en tegelijk gepoogd hebben toch de belangrijkste linksche" persoonlijkheden uit het huidige mini sterie te behouden. Als dit de opzet is geweest, heeft mr. Oud op zijn partijfeest in Leeuwarden duidelijk laten weten, dat hij hiervoor niet te vangen was. En terecht, want niet alleen zou hij zijn partij hiermee in groote moeilijkheden hebben gebracht, maar bovendien is het allerminst in het nationaal (Slot op volgende pagina) Hoe word ik snel bruin? Door AMILDA-zonnebruincrême krijgen Uw gelaat, armen en hals direct een gezond, sportief bruine teint, die tevens volkomen beschermt tegen zonnebrand. Flacon 90 et. Tube 60 et, Doos 50 en 25 et. 1-1 15-t..' 10 UK unUtINt NO. JU l . 't. warm water installatie en op aen acmergrona oe Koe/Kost