^?WR^V » ?-..<*, K ., ..J .. '?<.-«»*.,*?,. i. Links boven: Frankrijk's premier, Léon Blüm, zich onbespied wanend, in een karakteristieke houding, vol ijver om zijn gesprekspartners te overtuigen. Het zijn, tegenover B/um, de Russische Minister van Buitenfandsche Zaken, Litwinof, en, met zijn rug naar de camera, Marcel Rosenberg, OnderSecretaris-Generaal van den Volkenbond, gezant van de Sowjet-Unie te Madrid, die thans juist in Rusland gearresteerd is. Daaronder: De Procureur Generaal bij den Hoagen Raad, Mr. L C. Bes/er luistert met een sceptische uitdrukking. Links onder: Anthony Eden met zijn medewerker Lord Cromborne, een der Under-Secretaries van het Foreign Office,-door het onbescheiden oog ver rast in de vergadering van den yolkenbondsraad, terwijl hij den toestand van zijn nagels belang rijker vindt dan dien van Europa, (Foto's Dr. Erich S»lomon) Beroemdheden voor de lens D Dr. Erich Salomon OCTOR, I have a fine idea for you, how to hide your camera: you ought to get a kilt", zeide Mr. Ramsay MacDonald in den trein van London naar Lossiemouth, terwijl hij mij de sla voor de Scotch salmon aanbood. Maar de kilt, het Schotsche kostuum, die ik na veel moeite, in zijn geboorteplaats aangekomen, opspoorde (zie de foto beneden rechts), bleek een ,,regimental kilt" te zijn, waarin ik mij in het openbaar niet mocht vertoonen. De directeur van mijn hotel, die mij dit uiteen zette, wist mij behulp zaam te zijn, door mij een kilt van een ouden vriend van hem te bezorgen. Hiermee uitgerust belde ik aan de deur van MacDonald's huis, de Hillocks", hetwelk zooals vele Schotsche huizen geen een raam naar de voor zijde heeft. Zijn dochter Ishbel opende, keek een oogenblik hoogst verbaasd en zeide met een ernstig gezicht: ,,0 ja, ik weet het wel, dat is mijn vaders idee. Maar deze kilt mag u niet dragen. Dit is de kilt onzer familie!" Drie weken later ontving ik een invitatie van Prins Arthur of Connaught voor het ghilliesbaU", het jaarlijks dansfeest voor de bedienden van zijn landgoed Mar Lodge bij Braemar. Ook de tegen woordige koning en de koningin, toen nog hertog en hertogin van York, behoorden tot de gasten. Daar ik de geleende MacDonald-kilt terstond in Lossiemouth aan den eigenaar had teruggegeven, informeerde ik, of ik in rok mocht komen. Maar het antwoord luidde: ,,No, everyone must wèar a kilt." Het vooruitzicht, op dit bal te kunnen fotogra feeren, leek mij zoo aanlokkelijk, dat ik gaarne tien pond er voor over had, om nog gauw per auto naar Aberdeen te vertrekken, om een tweedehandsch kilt, compleet met alles wat daarbij behoort,, zooals tartan (het rokje), sporn (het taschje), plaid e.d., te koopen. Ik was zóó gelukkig, dat ik een voor mijn figuur passend kilt vond, dat ik daardoor totaal vergat, den verkooper te vragen, tot welke familie deze kilt vroeger had behoord. Toen ik den directeur van het Fife Arms Hotel in Braemar, waar ik woonde, wilde raadplegen, of alle onderdeelen mijner gecompliceerde klèeding op de goede plaats zaten, was hij reeds naar het bal vertrokken. Maar toen ik de balzaal betrad, welker plafond met drie duizend groote geweien versierd was, had ik dadelijk zijn geheel e familie om mij heen, en alle riepen: ,,O, Doctor, you look swell! But, that's a royal Stuart kilt! You have got exactly the same kilt as the Duke of York !" OOK hier in Holland heb ik soms aardige stories"" beleefd. Na afloop van het galadiner in de Ridderzaal door de regeering aan de Indische vorsten aangeboden, kwam een dame bp mij toe en zeide: Mijnheer, u bent toch mijnheer Salomon. Ik ben Mevrouw Colijn en ik zou u gaarne willen vragen, mijn man niet altijd met zijn sigaar te willen fotografeeren". Ik beloofde, mijn uiterste best te zullen doen, ofschoon ik beslist ervan overtuigd was, dat ik onder deze voorwaarde voor Een van de mooiste opgaven der persfotografie is de fotoreportage van belangrijke personen op be langrijke momenten. Foto's, die met voorbijgaan van het officiëete, het wezenlijke in deze personen hebben weten te vongen, brengen hen daardoor dichter tot de massa, die hen wenscht te kennen. Dit geldt bij uitstek voor de candid camera" van Ie roi des indiscrets", Dr. Erich Salomon, die hieronder van zijn ervaringen vertelt. de rest van den avond geen een foto meer van Dr. Colijn zou kunnen nemen. Wat mij betreft, ben ik van meening, dat de sigaar tot Colijn behoort, zooals de pijp tot Baldwin, de donkere deukhoed tot Eden en de witte das tot Laval. Aan het eind van den avond, toen de meeste gasten al vertrokken waren, werd ik door iemand gevraagd, om een geposeerde groep van Dr. Colijn en eenige ministers met hun dames te fotografeeren. Hoewel ik niet graag menschen in geposeerde houding op de plaat breng, kon ik in dit geval niet weigeren. Terwijl ik de noodige voorbereidingen trof, groeide de groep van rechts en links aanmer kelijk aan, zoodat ik mijn afstand steeds moest vergrooten. Ik was reeds acht meter van de groep verwijderd, toen ik ontdekte tot mijn schrik een versch aangestoken sigaar in Dr. Colijn's linker hand, lang, dreigend en donker afstekend tegen den witten achtergrond van zijn vest. Naast den minister stond Mevrouw Colijn. Wat te doei? ? Tot verbazing van het gèheele gezelschap ging ik op Dr. Colijn toe, maar onderweg veranderde ik van meening en wendde mij tot Mevrouw Colijn. Zoo discreet mogelijk fluisterde ik haar toe: ,,Mevrouw, de sigaar!" terwijl ik een veelbeteekenden blik op de hand van haar echtgenoot wierp. Mevrouw begreep onmiddellijk de situatie en zeide: ,,Breng je sigaar weg!" Tot algemeene vreugde ging de ministerpresident met langzame !vaste schreden naar een tamelijk ver verwijderde tafel, op zijn gemak een aschbak zoekend, op welks rand hij met nauwkeurige beslistheid zijn .sigaar Jdeponeerde, en keerde met onverstoorbare rust naar zijn plaats in het midden van de op hem wachtende groep terug. De opname vond nu onder een opge wekte stemming plaats, en terwijl de overige deel nemers der groep vroolijk lachend zich verspreidden, haalde Dr. Colijn zijn sigaar terug. HOTEL Scheveningen UITSTEKENDE KEUKEN Lage Pensionprijzen VRAAGT PROSPECTUS Prijsreducties Kurzaal, Pier en Buitenbaden,. In het midden : De Prinses en de Prins in den Raad van State. De onbescheiden camera doet ons hen beter kennen dan geposeerde foto's. Rechts boven: De gespannen aandacht oan de ministertofei, de persoonlijkheden der ministers spreken duidelijk uit de schilderachtige foto. De ministers Oud, Colijn, Slotemaker de Bruine en De Graeff. Rechts onder: De schrijver van het artikel, Dr, Erich Sa/omon, zooals hij zich, op raad van Ramsay MacDonald, in een Schotsche kift stak. om onge merkt, van onder den doedelzak uit, te kunnen fotografeeren. NATUURLIJK is niet alles, wat ik beleef, zoo genoegelijk en aangenaam, als men na de voorafgaande ,,story" zou kunnen veronderstellen. Integendeel, er is misschien geen beroep, waar de ups" en de downs" soms tijdelijk zoo dicht bij elkaar liggen. Zie hier maar eenige voorbeelden uit gesprekken, om dit te illustreeren: Januari 1930, Hotel des Indes, Den Haag. Aristide Briand tegen AndréTardieu, toen Président du Consei) des Ministres: Permettez-moi, de vous présenter Ie Docteur Salomon, Ie Roi des Indiscrets." Parijs. Een conducteur van Briand's specialen trein,niettegenstaande mijn schriftelijke permissie: Mijnheer, u mag hier niet blijven". London, 19 Mei 1937. Mr. Anthony Eden aan het buffet in de Nederlandsche Legatie gedurende de soiree: I know, Dr. Salomon, you have the most wonderful collectiön of pictures". London. De portier van Mr. Eden's Foreign Office: Don't you know, that you are barrcd from the Foreign Office". Uit deze en dergelijke ervaringen heb ik deze meening gedistilleerd: daar de goede bedoelingen van staatslieden, wat het fotografeeren betreft, zoo dikwijls door hun eigen ondergeschikten ge dwarsboomd worden, is er geen reden, niet te veronderstellen, dat het in andere gevallen moge lijkerwijs precies zóó toe gaat. Ik ben tot het oordeel gekomen, dat de toestand in de gèheele wereld misschien veel beter zou zijn, als de leidende personen werkelijk zouden leiden en zichzelf niet zooveel zouden laten leiden door chefs de cabinet, secretarissen, griffiers en andere tusschenschakels der regeeringshiërarchie. Dit is slechts een meening, die ik mij verworven heb in de negen jaren, die ik zwijgend tusschen de coulissen van het wereldgebeuren heb gestaan. Niemand hoeft er zich iets van aan te trekken: het is slechts de mrening van een fotograaf.