sar ' '?.' l . RECLMIEFOrOGR/lFIE: Damasten tafelkleed gefotografeerd door N. J. de Craaff NACHIOPNAME : Boerderij bij maanlicht door J. Doese PORTRETFOTOGRAFtE: Hildo Krop opgenomen door Cos Oorthuys MICROFOTOGRAFIE: Monddeclen van een honingbij, _{- 30 maal vergroot. Foto C. J. Tirion (Foto's tentoonitellfnt Foto '37. Stedelijk Muieum, A'dam) De fotografie bestrijdt de misdaad INDIEN men zooals schrijver dezer regelen nogal eens voor dienst op reis moet, hetzij in het binnen- dan wel in het buitenland, dan is het aantal politiebureaux, dat men in den loop der tijden heeft bezocht, legio. Bij zulk een bezoek doet men dan uiteraard allereerst de zaken af, waarvoor men gekomen is. Daarna ontstaat in den regel een gesprek, waarbij men wederkeerig politie- en in het bijzonder recherche-ervaringen uitwisselt en voor men het eigenlijk goed beseft, is men aangeland in het politielaboratorium, het interessantste deel van ieder grooter politiebureau. Nu doet het eigenaardige verschijn sel zich voor, dat hetgeen zich in zulk een politielaboratorium afspeelt, niet alleen den bezoeker boeit, maar ook degenen, die er aan zijn ver bonden. Ik zou een geheele serie van namen uit binnen- en buitenland kunnen noemen, alle behoorende bij hooger of lager geplaatste recherche ambtenaren, die zich met hart en ziel aan hun taak geven, zonder te letten op tijd. Ik ken er ook, die het instru mentarium van het politielaborato rium, waaraan zij zijn verbonden, uit eigen middelen hebben verrijkt. Het belangrijkste deel van zulk een laboratorium is het fotografisch atelier. Reeds bij het binnentreden valt het verschil op met de fotogra fische ateliers, waar wij allen ons wel eens op de gevoelige plaat hebben laten vereeuwigen. In de politielaboratoria heerscht een groote soberheid. Geen mooi geschilderde achtergronden, geen meubelen in n of ander paleisstijl, geen palmen, of soortgelijke attributen, welke dienen om aan den smaak van den cliënt tegemoet te komen. Men vindt er slechts n achtergrond van grijze kleur en daar voor een stoel, waarop men niet bepaald gemakkelijk zit. Midden over het houten dek van dezen stoel loopt namelijk een verhoogde, scherp toeloopende richel en wel van voren naar achteren. Deze richel is oorzaak, dat men niet anders dan juist midden op den stoel kan gaan zitten. Aan de leuning van den stoel, bevindt zich een nummer. Ieder, die gefotografeerd wordt, ontvangt een ander nummer. De foto, welke genomen wordt, is een zoogenaamd buste-portret en wel op 1/7 van de ware grootte. Steeds weer worden van de verdachten drie foto's genomen, die later moeten dienen den misdadiger te identificeeren. Dit heeft wel eens aanleiding gegeven tot verwarring. Het is wel voorgeko men, dat een rustige burgeres, niet gewend aan deze 3 foto's, zeide: Die H. Commissaris van Politie te Amsterdam X" Politiefoto van een gearresteerde, op genomen volgens internationaal gebruikclijk model: n foto in profiel n twéen face, waarvan n met hoofddeksel; dergelijke foto's worden internationaal geregisteerd en zijn in elk politiebureau in systemen gerang schikt te vinden. rechtsche man is degeen, die mij het taschje heeft ontrold". Haar werd gezegd: Kan die linksche het niet zijn.0 Haar antwoord luidde: Neen, die is het beslist niet." WAAROM wordt de politiefoto in drie fazes genomen? Men is uitgegaan van de gedachte, de herkenning van de foto zoo gemakke lijk mogelijk te maken. De gefotogra feerde verdachte kan toch door den getuige gezien zijn, met of zonder hoofddeksel, en face en in profiel. Internationaal is men tot de conclusie gekomen, dat door het plaatsen van de drie foto's naast elkaar, welke deze mogelijkheden weergeven, de kans van herkenning is vergroot. Ander zijds vermindert het zien van drie foto's tegelijk het concentratiever mogen van den getuige, vooral, indien deze niet gewend is aan het bekijken van politiefoto's. De politie-ervaring heeft dan ook geleerd, dat het herkennen van een verdachte van zijn foto, niet zoo dikwijls voorkomt, als men aanvanke lijk, bij het opzetten van deze verzame lingen, heeft gedacht en dat daarbij nogal eens vergissingen voorkomen. De politiefoto wordt opgeborgen in de verzameling. Bij de grootere politie bureau* verdeelt men deze foto's over verschillende misdadigerscategorieën, als: Oplichters, Rijwieldieven, Zakken rollers, Hoteldieven, J uweelen dieven enz.. Hierbij worden dan nog verschil lende onderverdeelingen toegepast, zulks in verband met bepaalde, toe gepaste trucs. Op die wijze ontstaat het zooge naamde Misdadigersalbum". De oudste vorm is een boek met vellen van dun karton in vrij groot formaat. Op elk vel worden zooveel foto's geplakt, als er bij mogelijkheid op kunnen en dit dan zoowel op de rechter- als op de linkerpagina. In Duitschland heeft men in plaats van albums, kasten met laden inge voerd. In elke lade vindt men de foto's van een bepaalde categorie misdadi gers. Bij grootere verzamelingen heeft men nog een onderverdeeling gemaakt naar sexe en leeftijd. Het groote voordeel van deze wijze van classificeeren is, dat de getuige nim mer meer dan n foto voor zich ziet. Bij de Nederlandsche Centrale in zake Internationale Misdadigers" te Amsterdam heeft men iets dergelijks ingevoerd, maar is toch weer terug gekeerd naar den albumvorm, in dit geval een losbladig boek. De getuige kan op zijn gemak plaats nemen met het boek in de "hand en vindt dan op elke rechterpagina slechts n foto. Maar een groot nadeel blijft aan al' deze verzamelingen kleven, een nadeel, waaraan niet tegemoet kan worden gekomen. Dit nadeel is, dat alle menschen op den duur ouder worden en dientengevolge verschillende foto's den misdadiger voorstellen, toen hij aan merkelijk jonger was. Hieronder volgt een tweetal foto's van een internationaal bankbiljettenvervalscher. De eerste foto was voor handen in de verzameling der politie. Hiermede moest worden gewerkt, toen de man eenige jaren daarna met grond werd verdacht zich aan het genoemde misdrijf schuldig te maken. Het is duidelijk te zien, dat die eerste foto voor het opsporingsonderzoek na die .jaren geenerlei waarde meer heeft gehad. UIT het bovenstaande mag worden afgeleid, dat de foto bij het politioneele opsporingswerk en vooral voor herkenningsdoeleinden slechts een betrekkelijke waarde heeft. Men heeft daar uiteraard vroeger wel anders over gedacht, maar de practijk leert, dat de foto als herkenningsmiddel met de uiterste voorzichtigheid moet wor den gehanteerd. Deze voorzichtigheid brengt met zich, dat aan den getuige nimmer slechts n foto mag worden getoond met de vraag: Kan het die ook zijn ?" Steeds moeten hem dan ook meerdere foto's worden getoond, waar onder dan uiteraard de foto van den vermoedelijken dader kan zijn. Toch is de foto voor den recherche ambtenaar voor opsporingsdoeleinden van zeer groote waarde, mits hij zich maar rekenschap geeft van de gebreken welke nu eenmaal aan alle menschenwerk kleven. OP den I9den Februari 1929 trad een vreemdeling een bekende juwelierszaak in de Kalverstraat te Amsterdam binnen. De vreemdeling sprak Fransen en verzocht daar eenige gouden manchetknoopen te zien. De bediende voldeed aan het verzoek en de transactie eindigde met het in ruilen van een paar platina-manchetknoopen tegen bijbetaling van een bepaald bedrag. De vreemdeling had ook zijn zinnen gezet op een kostbaren ring met edel gesteente. Nadat hem eenige exem plaren waren getoond, bedankte hij voor de moeite en ging heen. Kort nadat hij was vertrokken viel het den bediende op, dat een der ringen in een etui verwisseld was voor een valsch exemplaar. Aangifte werd gedaan, waarbij bleek, dat de bediende zijn cliënt goed had opgenomen. En nu komt het nut van de foto. Als gevolg van een internationaal gemaakte afspraak, zendt de politie van elk land door middel van een landelijk centraal bureau voor Nederland de Nederlandsche Centrale inzake Internationale Misdadigers", Nieuwe Doelenstraat 13 te Amster dam van eiken misdadiger, welke verdachtwordt internationaal tewerken een foto, met dactyloscopisch signale ment (vingerafdrukken) beschrijving van den persoon en opgave van onder gane straffen, naar het internationale bureau bij de Polizeidirektion" te Weenen. Deze vermenigvuldigt deze bescheiden en distribueert die inter nationaal aan de centrale bureaux van elk land. Het resultaat van dit distributie systeem is, dat b.v. de Nederlandsche Centrale inzake Internationale Mis dadigers" een zeer uitgebreide collec tie foto's bezit van gegevens betreffende deze internationale artisten. De bediende uit de juwelierszaak zat dus weldra met een der albums in de hand op zijn gemak de foto's te bekijken en .... hij herkende positief in n der foto's den dader. Onmid dellijk werd de opsporing internatio naal ter hand genomen. De dader kon eenige dagen later te Brussel worden aangehouden en de ring ter waarde van ? 12.500 werd in beslag genomen. IK heb bewust een bepaald gebied, waarop de fotografie aan de politie groote diensten bewijst, buiten be schouwing gelaten. Dit gebied be strijkt alle gevallen, waarin de politie fotografisch vastlegt, hetgeen zij bij haar onderzoekingen heeft gevonden. In de eerste plaats kan dat zijn, het maken van de noodige opnamen van de plaats des misdrijfs. Een collectie van met deskundige hand genomen foto's, gepaard aan de vereischte situatieteekeningen, vergemakke lijkt de behandeling in de rechtszaal. In de tweede plaats is, zooals elders in dit nummer verklaard is, de fotograf ie een onontbeerlijk hulpmiddel om vast te leggen hetgeen met behulp van microscopen, ultraviolette stralen, infraroode stralen enz. is ontdekt rnen denke aan hetgeen bij schriftvervalschingen, onderzoek van bloed vlekken, haaronderzoek e.d. aan den dag is gekomen en dat tot bewijs van het strafbare feit kart dienen. Men betreedt dan echter een gebied, waarbij de fotpgrafie slechts dient om op de gevoelige plaat te fixeeren, wat reeds op andere wijze is ontdekt. Om nu terug te komen op mijn uit gangspunt meen ik, dat de lezer zich een beeld zal kunnen vormen, hoe interes sant het bezoek aan een politielaboratorium is, vooral met de noodige voorlich ting van de daar werkzame, toegewijde mannen. Men kan het hun aanzien, dat zij trotsch zijn op het resultaat van hun laboratoriumwerk en op de gevallen, waarin zij, dank zij hun werken, licht hebben kunnen brengen. Foto's van denzelfden man als op de afbeeldingen links, bij een aanhouding, eenige jaren later. Bij vergelijking met zijn portretten in het archief blijkt, dot de verouderde foto's vrij wel geen waarde meer hadden. ::