-:£± 1. J»lJflh* '?' Een verhaal van De Groene / De Brief KIT is zestien en zooals veel meisjes van dien leeftijd kan ze evengoed voor achttien door gaan. Ze heeft de tiefe" oogen, waar eens een dichter over sprak en een figuurtje, dat aan een jongen populier doet denken. En omdat Kit zestien (of achttien) is, is ze om beurten uitgelaten vroolijk of doodelijk-melancholiek. Maf r Kit is nóg meer. Ze is hopeloos en red deloos verliefd, alleen weet ze niet op wie. Psychologen zeggen dat dat op dien leeftijd een normaal verschijnsel is. Maar.... volgens een oer-oude natuurwet duurt een dergelijk stadium nooit lang en toen Kit in een Engelsch tijdschrift een foto van Clark Gable had gezien, was het mis. Of niet natuurlijk, dat hangt er maar van af, hoe je de zaak bekijkt. Het resultaat was in ieder ge val, dat er binnen een week geen vier kante centimeter behang meer in Kit's kamer te ontdekken viel. Overal was Clark. Clark te paard, Clark in een auto, Clark in een wit tenniscostuum, Clark zittend of staand met of zonder cigaret, en Clark ietwat spottend kijkend, (ditwas een van Kit's lievelingsfoto's) naar een hevig blonde juffrouw.... enfin: Clark Gable, de afgod van alle vrou wen. Maar verliefdheid is een raar ding en in dat verband is een foto maar een foto. Toen er weer een week voor bij was, voelde Kit een niet te stuiten drang naar daden in zich. Met den practischen kijk op het leven, die de hedendaagsche jeugd door de vele ón-practischheden van eeh vorige generatie eigen is geworden, dacht Kit: Ik ben dus verliefd. Een alleen gedragen liefde is in de boeken heel mooi; ik moet het niet." Ze staarde peinzend naar .een Clark met Greta Garbo in zijn armen. ,,Hij weet van niets en dat klopt niet." En zooals altijd in moeilijke oogenblikken, dacht Kit automatisch aan Greet. Greet, die met een alles verzakenden moed moeilijke algebrasommen voorzei, Greet, die haar hielp met Duitsch, Fransch, Engelsch. Daar had je het I Engelsch ! Ze moest Clark in Vrmcgt prolpacint *«n Ing. RAUSBRAND, Bluteum, Buiiumraerw. 17 bezichtiging aldaar of Re«gi«it, Blmtlavm r/oo. hauscar AANHANG -WOONWAGEN l ook te huur/ V«rkrlJcbur> d«n het Engelsch schrijven en daar Kit op dat gebied geen bolleboos was, zou Greet haar helpen. O, ze zou hem alles schrijven, alles ! Wat er allemaal door haar heen ging, als ze naar zijn foto's keek, hoe ze hem bewonderde en ver-. eerde. Dat ze weliswaar pas zestien was, maar dat iedereen haar voor acht tien hield, dat de Fransche 'leeraar laatst een heel eind met haar was opgeloopen en heelemaal niet als een leeraar met haar had gesproken.... of nee, dat laatste maar niet, je wist nooit of zoo'n man misschien jaloersch van aard was. Zachte blonde Greetje, die alle man nelijke wezens ,,griezels" vond, had eert beetje bedenkelijk gekeken, toen Kit haar alles uitlegde en haar hulp inriep. Kind, je bent mal" had ze gezegd, ,,waarom zoek je het zoo ver? Als je nu beslist verliefd moet zijn, iser toch.." Maar Kit had haar niet eens laten uitspreken. Het moet Greet" had ze geantwoord, met de roekeloosheid, grooten hartstoch ten eigen. ,,Ik word gek als ik nog lan ger zoo door leef en niets van hem hoor. Hij zal in ieder geval terug schrijven en dan heb ik iets van hem.... Kom je morgenmiddag?" GREET kwam. Ze keek iets langer dan gewoonlijk naar den Clark boven Kit's Schrijftafel en toen met een hoe-is-het-toch-mógelijk"uitdrukking op haar ge2icht naar Kit, die strak voor zich uit staarde. Greet zuchtte berus,tend, haalde haar Engelsch kladschrift te voorschijn, mikte het op de schrijf tafel en zei: Nou, begin maar. Zeg het maar eerst in het Hollandsch, dan zullen we zien. Wat wil je hem ver tellen?" Kit werd wakker. Dat ik nu pas weet wat liefde is" barstte ze los. Dat het leven zonder hem geen waarde meer voor me heeft, dat liefde iets zaligs en iets verschrikkelijks is .... Weet jij hoe je dat allemaal in het Engelsch zegt?" vroeg ze plotseling benauwd. Greet keek bedenke lijk. Liefde" is,, Love" begon ze haperenden ,,verschrikkelijk" is terrible".... maar je hebt zooveel gezegd en allemaal van die moei lijke dingen die we nog niet gehad hebben." Kit streek nerveus een weerbarstige, don kerbruine krul naar achteren. Nou, begin in ieder geval maar." Dear Sir" schreef Greet ietwat beverig in het cahier met blauwe lijntjes. Jassus, wat kil" stoof Kit op. Je kunt een man, dien je nog nooit gezien hebt, niet dadelijk bij zijn naam noemen" zei Greet beslist. Zooiets doe je niet." Ook niet als je verliefd op hem bent?" vroeg Kit ongewoon nederig. Nee." Greet bleef onvermurwbaar. En trouwens, wat wou je er dan bo ven zetten ? Darling ? Maar zoo noemen ze elkaar daar in Hollywood immers allemaal" eindigde ze met een zeker heid, die Kit in haar wankelen toestand volkomen overtuigde. Dear Sir" dus. Greet kreeg het warm. Dit was moeilijker dan algebra sommen voorzeggen, waar je den vori.gen avond op had zitten blokken, of een thema; hier ging het om woorden en gevoelens die haar volkomen duister en onbegrijpelijk waren. Liefde is iets zaligs en iets verschrikkelijks" her haalde ze op den toon waarmee ze in de klas onder Engelsche les den zin Ik ben een vreemdeling in deze stad" ver taalde. Ze keken elkaar aan. Greet met de hulpelooze, trouwe oogen die aan een hond deden denken, Kit met het dwingend-hypnotische dat tot nu toe nog nooit zijn uitwerking had gemist. Ook nu faalde het niet. Met een venijnige kras haalde Greet een streep door het beverige Dear Sir". Wat doe je?" vroeg Kit zóó wan hopig alsof het de onderteekening van een regeeringscontract gold; Greet antwoordde kordaat: We moeten het anders inpikken". En met vrouwelijke intuïtie doorgaand: Die Meneer Clark is natuurlijk een beetje beu van vrouwen en zoo en wat jij hem allemaal wilt vertellen van je liefde zal hij sentimenteel vinden. Dat moet hij voor zijn baantje immers al den heelen dag zijn." Ze wuifde met haar hand door de kamer naar al de liggende, zit tende en staande Clark's met of zonder hevig-blonde juffrouwen. Maar wat dan?" vroeg Kit. ,,0 Greet, ik moet hem schrijven ! Je wét niet hoe...." Hou ie bedaard", viel Greet haar kortaf-zakelijk in de rede. Je schrijft hem een kort briefje. Mannen, (ze keek even weifelend naar een bijna levensgrooten kop van Clark met het vierharen snorretje) mannen houden daar van". En toen, zonder nog iets te zeg gen, greep Greet met het manuaal van een dichter, die zich plotseling en hevig geïnspireerd voelt, het potlood en schreef zonder n enkele hapering; Dear Siri I love you. And now all madness on a little stick, I love you more than I can say or write". Kit had ieder woord, tegelijk dat het uit het potlood werd geboren, als het ware ingezogen. Greet zette een formi dabele punt achter het write", leunde voldaan terug in haar stoel en keek Kit zegevierend aan. Nou?" 't Lijkt wel wat". Kit was niet hee lemaal overtuigd. Maar is het niet een beetje erg kort en.... dat alle gekheid op een stokje" heb je dat niet wat al te letterlijk vertaald?" Onzin" zei Greet voortvarend. Juist echt. Zóó'n brief leest hij veel eerder dan al dat gezwam over liefde en 't komt toch op 't zelfde neer. Heb je een postzegel, dan doe i k hem meteen op de bus". Kit had een postzegel. ER verliepen weken. Den eersten tijd vroeg Greet 's morgens voor school tijd steevast: En heb je al w&t ge hoord?" Maar het onveranderlijke, triestige Nee" van Kit werd haar ein delijk te bar en ten slotte roerden ze geen van beiden het onderwerp meer aan. Maanden later zat Kit op een avond in een bioscoop. Het was pauze en ze las aandachtig de in het programma, vermelde wederwaardigheden van de goden en godinnen van het witte doek. Er was een nieuw stepwonder ontdekt, een paar filmdiva's waren gescheiden en een paar andere opnieuw getrouwd. ... .Plotseling boog Kit zich dieper over het programma. Clark Gable" las ze, Clark Gable krijgt per week ge middeld vijf of zes huwelijksaanzoeken. Hij lacht er om en spaart ze op". Dien zelfden avond staarde Kit van uit haar bed naar de nu weer overal zichtbare vriendelijke bloemetjes van haar behang, zuchtte een paar maal diep en gelaten en sliep het volgende oogenblik zooals alleen een zestienjarig meisje slapen kan. G. J. WERUMEUS BUNINO ENSINK UIT PIERKENS DAGBOEK HET WERKWOORD VLIEGEN ONZE toekomst ligt in den hemel zei de meester en die van ons land ook. Vroeger lag ze over zee, maar met die Italiaansche mijnen en die Duitsche duikbooten van onbe kende nationaliteit langs de Spaansche kusten is het veiliger in de wolken, zei hij. Daarom moeten wij allemaal leeren vliegen. Uitgenomen ik, zei de Rosten, die een lijstje uit zijn broekzak haalde met de statistiek over de vliegrampen van de laatste twintig eeuwen. Maar de meester zei dat dit lijstje niets bewees en als men in een vlieg tuig stapt, dat men de woorden van onzen grooten voorvader moet her halen: het is niet noodig van te slagen om voort te doen. Welteverstaan als cokpit intusschen niet reeds in de telefoondraden hangt. Hetgeen op zijn beurt ook niets bewijst, aangezien men op den grond ook zijn voet kan omslaan en in een keldergat vallen. Vallen is vallen, zei de meester. Deze logische bewijsvoering liet den Rosten koud als een ijsroompje en hij verdiepte zich in een ongepaste wijsgeerige beschouwing over de menschelijke ijdelheid, die den engelen den baard wil afdoen, dien ze niet hebben. Maar hij vloog buiten, waarop het de beurt was aan Caesar. (Niet Julius, maar de andere). Het dunkt me dat ge weerom uit de lucht valt ? zei de meester, 't Is dat ik ze reeds ferm zie vliegen, antwoordde Caesar en hij knabbelde aan zijn pennestok, dat de stukken er afvlogen. Pier, zei de meester daarop ten einde raad, neem gij het woord, waar door ik in de gelegenheid gesteld werd nader te omschrijven wat wij onder vliegen moeten verstaan. De arend vliegt, de vlieg vliegt, de wind vliegt, de tijd vliegt, het geluk vliegt, het geld vliegt: waarom zouden wij niet vliegen ? Mijn moeder vliegt op als ik koffie mors op het tafelkleed en mijn oudste zuster vliegt uit als het donker wordt. Als mijn vader thuiskomt vliegt de schouwgarnituur in stukken en ik vlieg in mijn nest. De engelen vliegen ook, zei ik, als hun pluimen niet in den rui zijn en wij moeten allemaal ons best doen om engelen te worden. Daarom moeten we het geluk hebben van eerst dood te zijn. Laat ons dus sparen voor een paar vleugels en dan vliegen wij door de schouw gelijk de rook en de meester blijft alleen achter. De dichters hebben ook vleugels, zei ik, en als ze er geen hebben gebruiken ze die van hun collega, binst dat hij slaapt. De vleugels worden doorgaans op de schouders gedragen, maar de vrouwen dragen ze op hun hoed en de postboden op hun mouw. Joséphine Baker draagt ze zelfs nog ietwat lager. Als wanneer al de menschen zullen kunnen vliegen zullen ze niet meer onder de auto's loopen en de electrische tram zal zijn deuren moeten sluiten. Dan zal elkeen in staat zijn om Tino Rossi te genieten, die zingt gelijk een grasmusch die aan tering lijdt. Laat ons dus allen onzen penning storten voor de vliegkunst, zei ik, maar in afwachting ga ik mij een zak bollen koopen en de les was uit. Wandteksten voor een woonhuis Berijmde antwoorden op onze prijsvraag En menig nymph heeft hier getmt\v\ft OM zijn woning wat te verleven digen en tegelijk nuttige aan wijzingen te geven voor een juist gebruik er van, wil iemand in drie kamers van zijn huis, waaronder de logeerkamer, vierregelige versjes aan den muur hangen. Den lezers werd gevraagd, die voor hem te ontwerpen. De eerste prijs NAAR oordeel van de redactie komt de eerste prijs voor deze prag matische dichtkunst toe aan de dichters V. en A., die zelfs nog n poëem meer maakten dan vereisen t was en geest combineerden met. goeden smaak. Logeerkamer Al wie zich hier ter ruste legt Tot sluimer in den nacht, Vergeet niet, wat gij hebt gezegd, Maar wat gij hebt gedacht. Eetkamer Prijs ook wanneer de maaltijd kaal is De gastvrouw, mits van fijnen geest, Vaak beheerscht ,geld hoe het ont haal is, Persoonlijkheid maakt 't tot een f eest. Badkamer Bedenk at zijt gij arm of rijk, Hier is een ieder mensch gelijk, Nooit werd hier mode tot een eisch, Daarom 'deez' naam: het Paradijs. Dtenstbodenkamer Tot dit vertrek zoo hoog gelegen?~ Zijn vele maagden opgestegen, , troond, Thans echter jaren onbewoond. De tweede prijs DE tweede prijs werd verworven door Chr. B. te A., voor geestige en verdienstelijke parafrasen op be kende gedichten: Voor de logeerkamer Ik heb een werkelooze buur, Die al wat mijn logé's bederven; Met reparatie en wat verven Wel weer terecht brengt, al is hij duur. (Vrij naar Adami van Scheltemi's Beschouwingen over de natuur en den mensch.) Voor de huiskamer We spelen bridge niet om ons leven; Een prettig spel maar doe 't zoet", Laat dus een bod wat slecht gegeven, Niet dorsten, naar je maat" z'n bloed. (Vrij naar Helene Swarth's Jeux innocents") Voor de eetkamer Ik ween om borden, van ons eetservies gebroken, En saus gemorst ^ die glans van linnen bleekt. Ook ben ik zuinig op m'n tafelzilver En zie 't ??als ook maar iets ontbreekt. (Vrij naar Kloos.) Verdere inzendingen VAN de verdere inzendingen ver dienen nog vermelding C. S. te O., die, buiten mededinging, na een puntige berijmde inleiding aan het adres der redactie met begrip voor huiselijke sfeer en huiselijken rommel o.m. dicht: In de huiskamer Wees welkom, treedt binnen en wees onze gast, Doch wil op den rommel niet vitten. Och, als gij goed rondziet, dan vindt gij wel vast Eén ledige stoel om te zitten. Van P. H. W. te R. vermelden wij de origineele idee om in het kolenhok dichtkunst op te hangen: Vo-or het kolenhok In dit vertrek, zo zwart als roet, Kom ik enkel als het moet. Als het vriest en het is koud, Kom ik hier om kolen en om hout. Van C. P. G. en S. E. G.?L. TE A., die practisch hooggestemd en ook grappig rijmde, nemen wij over: Leg op zijn plaats Toch ieder keer Wat gij gebruikt hebt Ook weer neer. De logeerkamer met haar sfeer van vervlogen tijd herleeft bij H. E. v. D. B. op levendige wijze: Logeerkamer Ik hoop, dat portretten en snuisterijen U niet laten droomen van oude tij (d) en De waschtafel niet zijn warm en' koud Is toch modern welbeschouwd. Een go'ede inzending achtte de redactie ook G. D. TE T.'s wandteksten, die in een aardigen vorm kleine waarheden zegt: Voor de Huiskamer Dit is uw huis, uw fort, Deez' plek is heilig, Wat u ook plaagt of schort, Hier zijt gij veilig. Voor de eetkamer Een sober maal of overvloed Dat is gelijk, Wie smaaklijk eet 't zij zuur of zoet Wij willen besluiten met G. M. S. B. TE K. B.,'die fijnen spot aan een lichtfilosofischémijmerij paart: Boven het ledikant van de logeerkamer Dit bed is mijn en toch niet mijn Reeds spoedig zal het anders zijn Is dat geen beeld van ons bestaan? Vandaag nog rijk, hoe ras is 't al 'vergaan! De nieuwe opgave Verkeersgeboden lezers wordt gevraagd, 10 geboden voor weggebruikers samen te stellen. Als eersten prijs loven wij weder om uit een Dunhill bureau-vulpen houder 'met artistiek uitgevoerden standaard ter waarde van ? 17.50; als tweeden prijs een reproductie naar Vincent v. Gogh: HetKorenveld. De redactie heeft het recht de inzendingen te publiceeren. Op de beslissing der redactie is geen beroep. Inzendingen uiterlijk Maandag 26 Juli. Verslag en prijstoekenning in het nummer van Zaterdag 31 Juli. i *-l i. PAG. I«DE GROENE Na. 3136 PAG. 17 DE GROENE No. 3136