??K i'-g o den straatweg van Gransbury naar Cresson in den staat Texas kroop een automobiel langzaam voort, een speciaal type drie tons vracht auto. De wagen reed kalm en voorzichtig door den nacht, achter de twee lichtkegels van zijn schijnwerpers aan, een vuurroode wagen, spook achtig van alle kanten belicht, opdat men zijn waar schuwend vlammend rood reeds van heel veraf zou kunnen herkennen, en zich uit de voeten zou kun nen maken. Want deze wagen sleepte den Dood in eigen persoon door het land. Het was een zoogenaamde Soepkar" en de soep", die hij in kunstig geconstrueerde gummikannen en op een netwerk van spiraal veeren, vervoerde, was nitroglycerine, een fataal vrachtje, dat niet de minste warmte verdraagt, geen slag en niet het kleinste stootje. Echt een baantje voor een zelfmoordenaar, met dit duivelsche explosiemateriaal het land door te tuffen. En ook geen wonder, dat men deze roode auto's mijdt als de pest, dat zij alleen 's nachts en langs zijwegen mogen rijden, die van tevoren bij de politie ter bewaking opgegeven dienen te worden, en bij iedere plaats van eenige beteekenis een omweg moeten maken. Maar men heeft de soep" nu een maal noodig, om in de oliegebieden de oliehoudende zandlagen los te woelen, en de veel voorkomende branden te blusschen. En het goedje moet nu een maal op de een of andere manier op de plaats van bestemming komen. Gelukkig zijn er nog steeds menschen te vinden, die wat geld gebruiken kunnen en moe en doodsverachting hebben. ACHTER het stuur zat Charley, een kerel als een boom, gewezen cowboy, zijn oude breedgerande hoed nog op, een beetje scheef en in den nek geschoven, omdat hij het een beetje warm ge kregen had, hoewel hij on bewegelijk als een standbeeld aan zijn stuur zat en er een frissche Maartsche wind door den nacht woei. Een man met een goedmoedig jongensgezicht, dat er zoo laconiek mogelijk uit trachtte te zien; maar achter dit masker was toch alles van een intensief luisterende aandacht, en een wilde bereidheid en zelfs de bewonderenswaardige ge latenheid, waarmede deze man zich aan zijn noodlot overgaf, was van een koppig heid, die als het ware de vuis ten balt, sterk en met hart grondige levensverachting. Er was geen andere zit plaats dan die achter het stuur. Toch was er nog een andere man bij, Frank H, die eigenlijk Francisco heette en een ellenlangen Spaanschen naam had. Hij zat vlak bij hem op de lage gereedschapskist, zoodat hij, zelfs wanneer hij rechtop ging zitten, en zich rekte, van buiten af nauwelijks te zien was. Het was een puur toeval. Charley en de Mexicaan hadden in een klein havenkroegje aan de Brazonrivieraaneen tafeltje gezeten. Beide hadden er prijs op gesteld zeer veel te drinken. Charley wist precies hoeveel hij noodig had, om allerlei hinderlijke ge dachten kwijt te raken, zonder dat hij daarbij zijn helderheid van geest verloor, die hij bij zijn nachtritten toch werkelijk kon gebruiken. Want hij had zijn baantje al langer dan gisteren, n.l. precies vier weken, en deze rit nu zou zijn laatste zijn. Dan was het leed geleden, dan had hij geld genoeg, om weer een vol jaar met zijn vrouw en zijn twee kinderen te kunnen leven". En daarom was hij ook zoo snel op Franks over moedig voorstel ingegaan. Of was het soms van hemzelf uitgegaan? Het was immers niet moeilijk dezen, altijd over zijn heldendaden opsnijdenden heethoofd tot een dollemansstreek te verleiden. De Mexicaan was er dan ook onmiddellijk vuur en vlam voor geweest, om op een zoo brutale, roman tische manier zijn medeminnaars bij den neus te nemen en kalmpjes langs hen heen naar zijn liefje te toeren, dat in Cresson op hem wachtte. Charley kreeg echter zoo op dezen tocht reisgezelschap, iemand die hem eens iets zou kunnen vertellen, en aan wien hij ook zelf eens een woordje kwijt zou kunnen raken, als het niet anders kon. Want juist Op zulke laatste reisjes gebeurde het nogal eens. Een te vlugge voetdruk op de rem of het gaspedaal, een steen of een kuiltje in den straat weg, waarvoor men niet tijdig was uitgeweken, een plotselinge zenuwschok, die op het laatste oogenblik de wekenlange waakzaamheid teniet deed, en inNACH t r Een verhaal van De Groene door Heinz Graumaon plaats van den wagen, was er op den straatweg nog slechts een ettelijke meters diepe explosiekrater; alles was onder helsch gekraak uit elkaar gescheurd, versplinterd, tot stof vergruizeld, en misschien was er op een afstand van anderhalven kilometer een stukje blik te vinden, dat nog een beetje roode verf vertoonde. ZIJ reden al meer dan twee uur, zij hadden nog geen tien woorden met elkaar gewisseld. Frank, de kleine magere Francisco met zijn zwarten krullekop, zijn afgeleefde bleeke gezicht en zijn onrustige oogen, hield zijn blik aan n stuk op Charley's gezicht gericht; hij zag hoe het meer en meer verstarde, wanneer hij behoedzaam naar den kant van den weg uitweek, zoodra de lichten van een wagen voor hem opdoken, of achter hem de .... ot/iter het stuur zot Charley, een kerel als een boom en naast hem een andere man, die eigenlijk Francisco heette en een ellenlangen Spaa.ische naam had. ... claxon van iemand, die haast had, en hen passeeren wilde, loeide; hij zag hoe de sterke kerel zijn vingers heimelijk tusschen hals en boord bewoog, als om de overtollige hitte kwijt te raken, die een zooeven doorstaan gevaar hem naar het hoofd gejaagd had, dat hem zelf achter zijn verschansing verborgen gebleven was. Het werd hem hoe langer hoe onbehagelijker te moede. Hij had opeens geen plezier meer in zijn heldendaad en begon onrustig op zijn kist heen en weer te schuiven. ,,Jékan beter stilzitten," merkte Charley op. Verdraaid hard hier," bromde de kleine, maar hij hield zich onmiddellijk volmaakt rustig. Weer werd het stil tusschen de twee mannen. Frank hoorde slechts het zachte, gelijkmatige stam pen van den regelmatig werkenden motor, maar hij kon niet beweren, dat hij er van insliep. Hij had het gevoel, alsof iedere tik hem met een stekende pijn in zijn hersens priemde en alsof dat nooit weer op zou houden. En dan weer moest hij er aan denken, dat hij dit levende, dit heerlijk levende geluid, niet lang meer zou hooren, nu misschien voor den voorlaatsten keer, nu voor het laatst! Nee, nog niet. Misschien nog een dozijn maten uitstel, nog twintig misschien. Zou je eigenlijk wel weten, dat het de laatste was, als je den laatsten tik hoorde, die ook je laatste harteklop was? Is ze blond of donker?" vroeg Charley, terwijl hij aan het stuur draaide, om een bocht te nemen en vervolgens de tweede versnelling inschakelde, om dat hij met dezen slakkengang den weg, die plotse ling steil begon te worden, niet nemen kon. Zijn be wegingen waren plechtig langzaam, zooals van een Indiaansch priester bij den offerdienst. Wie?" vroeg de kleine bleeke verstrooid, her stelde zich echter onmiddellijk en zei: Blond natuurlijk. Voor mij komt alleen blond in aan PAG. 16 DE GROENE No. 3145 T* ^1 merking.En prachtige tanden heeft ze." ^? Charley knikte waardeerend. En verder?" Nou, verder niets. Het komt toch altijd op het zelfde neer." Charley wierp hem een onderzoekenden blik toe: Je kunt gerust vertellen, ik neem d'r niet weg." De Mexicaan trok een ongeduldig gezicht. Ver tellen," zei hij verachtelijk. Wat hindert dat nou, we hebben toch den tijd." De kleine bleeke moest nog eens met zijn verhaal op de proppen komen. Van het blonde meisje en van haar vader, die een keurige bar in Cresson had en van haar verloofde, een zoon van een van de rijkste farmers uit de buurt en die natuurlijk over verdraaid veel vrienden beschikte, die nu allemaal hier in de buurt op den loer lagen. Want als die jongen een opgeblazen kikvorsen is, hijzelf is ook nog iemand met eergevoel, en hij heeft hem uitdrukkelijk laten weten, dat hij zoo vrij zal wezen vandaag een be zoek te gaan brengen aan mijnheers verloofde. Hij begon zelf weer schik in zijn verhaal te krijgen en hij werd langzamerhand toch weer spraakzaam. DE chauffeur luisterde aandachtig en dankbaar. Minuut na minuut verstreek en kilometer na kilometer liet men achter zich, al kroop de wagen als een slak over den weg. De weg liep weer vlak. De heldere maansikkel wierp haar zilveren licht op het steppenlandschap, waarin slechts hier en daar een weinig afwisseling gebracht werd door een donkere groep laag geboom__ _, ._. , te en de schaduw van den steilen rotswand. Plotseling verstomde Frank. Hij had over het portier heengekeken en een groep politieagenten ontdekt. Ver draaid," bromde hij, daar heb je ze !" Gejaagd verzocht hij .Charley wat harder te rijden. Charley gaf niet eens ant woord, zoo absurd vond hij de vraag. Rustig kroop de roode wagen verder langs den weg. Alle duivels, rijd toch wat harder, of moet ik mij soms als een muis in de val laten vangen ? Gebruik je verstand toch," siste hij smeekend en bekende nu, dat hij pas ge leden meeningsverschil met de politie gehad had. Niets opwindends, maar toch had hij nu liever niet met die kerels te maken. Dat dacht ik wel," bromde Charley onbewogen, wees maar niet bang, die hebben beslist niet den minsten zin mijn wagen af te zoeken. Blijf maar netjes stil zitten." En als om zijn woorden te bevestigen, grepen de agen ten, die van hun paarden waren afgesprongen, hen weer bij de leidsels, sprongen in het zadel en reden het veld in tot zij, op een flinken afstand van den straatweg gekomen, halt hielden. Ach ja, dat had ik bijna vergeten," zuchtte de Mexicaan met een geïrriteerd lachje en oogde de agenten na, die terugkeken. Hij was bitter jaloersch op hun veilige plaats, terwijl hij hier op dien moordkar zitten moest. Woedend mompelde hij scheldwoorden voor zich , heen. Hij wond zich er zoo bij op, dat Charley hem nadrukkelijk moest verzoeken zich koest te houden en stil te blijven zitten, maar in zijn woede werd hij plotseling brutaal, ging staan en wenkte naar de politie. Ze moesten hem dan maar zien, ze durfden toch niet dichterbij te komen,, de lafbekken ! Langzaam liet een hand het stuur los, pakte hem bij den schouder en trok hem met ijzeren greep weer terug op zijn gereedschapskist. Ik mag geen passagiers meenemen, ezel i" zei de gewezen cowboy ernstig en rustig. En als je je nog een keer verroert, sla ik je je hersens in." Frank bleef ineengedoken op zijn kist zitten en verroerde zich niet meer. Hij was nu volmaakt stom, zakte alleen hoe langer hoe meer jn elkaar, half lam van angst. Stop even," zei hij ten slotte heesch, ik wil er af." Het is verboden," zei Charley, wij zijn juist bij een dorp." De Spanjaard zuchtte honend, tastte in zijn zak ken, haalde een cigaret te voorschijn en stak hem in zijn mond. Wat moet dat?" vroeg de ander boos. Als jij (kauwt, kan ik rooken," antwoordde de kleine man, of laat mij er af, dan ben je mij kwijt." Charley trok de Sigaret uit zijn mond en gooide haar op straat. Gouden Herfstdagerr IN ZWITSERLAND Vierwaldstöttermeer Foto Hans Bürgl DIT JAAR VOOR IEDEREEN BEREIKBAAR ! Profiteert van de met 15% verhoogde koopkracht van den gulden en van de reducties, die Zwitserland biedt: 30-45°o reductie op reisbiljetten «n algemeene abonnementen ? Geredu ceerde regionale vacantle-abonnementen ? 30 ?/? op benzine ? Gemakketlfke grensformaltteiten ? Talrijke Kuurplaatsen met geneeskr. bronnen Rechtstreeksche spoor- en luchtverbindingen ? Postautoverbindingen met de voor spoorwegen onbereikbare gebieden ? Vermaarde inrichtingen voor onde'wijs op elk gebied ZUID-ZWITSERLAND - TESSIN: LUOANO «n LOCARNO. Ideaal herfitverblijf aan da oevers van het Meer van Lugano en het Lago Magglore. Tot In November zeer zacht klimaat. Schitterende natuur. Druiven kw u r. Sport en mondaine evenementen. Talrijke uitttapje» en niet duur door middel van de regionale abonnementen, welke U in staat stellen van Uw vacantie volop te genieten. Feest van den wijnoogst 2?12 October te Lugano. Vraagt nieuw prospectus, panoramakaart van Tessin, hotellijsten, etc., etc. FRANSCH ZWITSERLAND: NEUCHATEL. De heerlijke stad voor studie. Een bekoorlijke verblijfplaats. MEER VAN GENÉVE: MONTREUX, hier bUJft het zomer. Casino - strand - tennit ? golf - druivenkuur. TERRITET - CLARENS. Beschutte'ligging. - Onvergelijkelijk klimaat. ? ? VIER WALDSTATTER MEER (Centraal Zwitserland), het prachtige verblijf en excursie gebied. Voordeellge regionale abonnementen voor boot en bergsporen. LUZERN voor vacantie, sport en ontspanning tot diep in den herfst. Kursaal.^Stadssehouwburg, golf, tennis, strandbad. Hotels In alle p Uzen. Ontelbare, mogelijkheden voor uitstapjes. WEQQIS aan het Meer van Luzern In den herfst het mooist". 15OO bedden. Kurmuziek. Tennis. Uitstapjes. VITZNAU met z|jn wereldberoemde Rigl-spoorweg, een eldorado voor een herfst vacantie aan het prachtige Vierwaldstattermeer. Inlichtingen en Prospectussen bij de RCISBUREAUX en het ZWIT&ERSCH VERKEERSBUREAU Koningsplein 11, AmsterdamC. Ik spring er gewoon af," krijschte de ander, hoewel hij wist, dat dit voor hen allebei een zekeren iood zou beteekenen. Probeer het maar," Charley grijnsde verachtelijk. Ik wed, dat je het niet verder brengt, dan twee stappen." Hij was diep teleurgesteld over zijn metgezel. Had hij hem daarvoor meegenomen, om zijn hondschen angst mee aan te zien? Hij had genoeg met zichzelf te stellen. Wat een krankzinnig idee was iet geweest, zich dien kerel op den hals te halen. Nu ging het hem dus ook net als de anderen alle maal. Op je laatsten tocht hield je je zenuwen niet meer in bedwang en maakte je fouten. Hij had meer dan voorzichtig willen zijn en was al te slim geweest. Deze vent was gevaarlijker dan een smeulende lont. Alleen op een laatsten rit kon een mensen zulk een stommiteit begaan ! NU, er moest dan maar gebeuren, wat er ge beurde. Hij zou doen wat hij kon. Meer was niet mogelijk. De wagen had het dorp weer verlaten, de Mac-Adam weg werd goddank weer minder hob belig. Een geweldig gat als een mijnschacht, door latwerk omgeven, versperde bijna de geheele straat weg. Hier was zijn collega Mac veertien dagen ge leden in de lucht gevlogen. Zwijgend reed hij voorbij de plaats des onheus, maar Frank, alhoewel hij niet eens zijn hoofd ophief, scheen de treurige nabij heid te voelen en jammerde klagelijk voor zich heen. Het is toch ook in je ejgen belang, dat je mij zoo min mogelijk hindert," vermaande Charley hem met ongewone zachtheid. Wij hebben nog maar drie uur." Als je maar een beetje zou doorrijden, dit tempo maakt een mensch gek !" Sommige hebben het geprobeerd. Meer dan 25 mijl wordt er niet gevraagd." Vijf en twintig mijl! Nee, zooveel zou niemand mij kunnen betalen!" Men betaalt een dollar per mijl. Als je geluk hebt, komt het mettertijd ook zoo bij elkaar. Maar je hebt van die zwakkelingen, die op een goeien dag midden onderweg stilhouden en hem smeren. Die kunnen dan natuurlijk hun geld niet meer gaan halen. Ik denk niet dat jij een reden hebt om hier te willen uitstappen. Daar zie ik alweer politie. De route is dit keer goed bewaakt. Wij zijn al een heelen tijd geen wagen meer tegen gekomen." Daar' de ander hardnekkig zweeg, moest hij zelf wel praten. Waarom was je anders met zijn tweeën. Je hoofd maar koel houden. Als wij er zijn, zal ik je wel ergens onder dak brengen. Geen mensch zal je daar lastig vallen." De motor tikte met een licht geruisen. Af en toe kraakte een veer. Onhoorbaar rolden de wielen voort. Hoe dikwijls zouden ze nog draaien? De Mexicaan lichtte plotseling zijn hoofd op. Hij zag er volkomen veranderd uit. Er sprak smart uit zijn bleek gelaat met het gerimpelde voorhoofd en de uitgemergelde wangen. Ik kom toch niet heel huids aan. Ik weet het, ik weet het heel zeker. Het kan immers niet goed gaan." Afwachten, oude vriend. Wat is er toch? Je meisje zal nog vroeg genoeg...." Geloof je werkelijk, dat ik om een meisje op jouw vervloekte Soepkar zou zijn gekropen?", onderbrak Frank hem. Maar, dat het zoo verschrikkelijk zou zijn, zoo ontzettend".... Hij verstomde hijgend. Je moet een verdraaid zuiver geweten hebben, dat je dat kunt uithouden." Als ik er straks afkom, heb ik 750 dollar op zak, dan weet ik waarom ik het gedaan heb." Ja als je er af komt, als je niet van tevoren in de lucht gevlogen bent! Dan kan je je zak gaan zoeken en je hand en je oogen om mee te zoeken. Niet eens iets om te begraven blijft er van je over." Hij rilde. Voor dat ik van dit baantje hoorde, zei ik tegen mijn vrouw, nou heb ik alles geprobeerd, wij spelen het niet meer klaar. Er schiet niets anders over, dan een eindje touw." Charley schoof heftig heen en weer op zijn zitplaats en slikte nerveus. Maar nog pp het zelfde oogenblik schrok hij zich dood over deze lichtzinnigheid. Hij was als verlamd van angst en durfde niet meer adem te halen. Er gebeurde niets. De wagen kroop vredig verder. Charley haalde weer adem, hij snoof de frissche nachtlucht van de steppe op. Hij fronste zijn wenk brauwen. Je zou fne nog om zeep brengen, met je verwenschte geklets." De kleine Mexicaan probeerde te zwijgen en klemde zijn lippen op elkaar. Maar men hoorde hem klappertanden. Ken je de dikke Burning in Cleburne," fluisterde hij ten slotte weer. Van Burning en Booth, 600 man personeel ? Ik was er achter gekomen waar hij het geld voor de wekelijksche uitbetaling liet. Het ging mij zoo beroerd.... als jou. En hij heeft toch nog genoeg geld op zijn bankrekening in Fort Worth. ? Zij hadden mij gezegd, dat hij Vrijdags altijd naar de stad is, maar hij was thuis. Dat was gisteren...." Planten, struikgewas, grasbundels stonden aan beide kanten van den straatweg en vulden tot in de wijde verten de zilverlichte vlakte onder den met sterrenJsezaaiden hemel. Altijd eender en met zacht ge PAG. 17 M GROENE Ne. 3145 ruisch tikte de motor. Plotseling weerklonk heel dichtbij het gehuil van een coyotawolf. Vertel dat aan den rechter van instructie," knorde de man aan het stuur, ik moet opletten." Misschien heb ik er een eind aan willen maken, toen ik op je wagen klom. Ze pakken me toch. Maar dat het zoo ellendig moeilijk is !" Hij kreunde. Zwijgen, bijna een uur zwijgen. Een boomgroep dook op uit de duisternis en kroop langzaam voorbij. Daarginds!" riep Charley plotseling, nog ge remd door vrees in zijn vreugde. Een rij spitse boortorens stond aan den horizon en daarachter steeg de eerste ochtendschemer op. Ook de kleine man had bij dezen uitroep weer opgekeken en zich opgericht, zoodat hij naar buiten kon zien. Ook hij zag de torens. Langzaam, heel langzaam werden ze groot er. Ik heb hem .toch heelemaal niet willen aanraken," fluisterde hij dat zweer ik je." Weer zwijgen. Het werd vlug licht. Achter de torens gloeide de hemel al in rood en purper en goud. Stop nu," riep de kleine met droge keel. Zes politie-agenten," waarschuwde Charley. Goed. Stop maar." ? Ongeloofelijk voorzichtig trok Charley aan de rem. De wagen stond stil. Frank opende het portier naast zich, klom behoedzaam naar beneden, rekte zich even uit, toen hij weer op den beganen grond stond en ging toen onmiddellijk naar den groep ruiters toe, die op een afstand van ongeveer vijftig meter in de steppe stonden. Charley maakte met wijdings voile stille bewegingen de rem weer los, gaf gas, de wagen zette zich bijna onmerkbaar weer in gang. Toen hij kort daarop een seconde omkeek naar de groep politieruiters, was de Mexicaan al bij hen aangekomen. Hij moest het laatste eind gerend hebben. Twee man waren van hun paarden gestegen. De eene bekeek een klein pakje, zoo groot als een portefeuille dat Frank hem blijkbaar gegeven had. De ander haalde juist een paar handboeien te voorschijn. Van den kleinen, mageren man met den donkeren krullebol, was niets meer te rien, daar de ruiters hem in hun midden hadden genomen. Kalmte," bromde Charley verbeten en dacht aan zevenhonderd vijftig dollar en aan zijn vrouw en aan zijn kinderen. k T U C| b T UT quiette iiriesse/ ii ?*?»?