rouwen en vrouwenleven DE WERELD EN DE LIEFDE l l K weet werkelijk niet, wat ik doen moet," prevelt Maria voor zich heen en brokkelt een broos beschuitje in haar koffie. Ze kijkt op haar pols horloge. Half twaalf. Over een uur komt hij." Maria voelt haar hart in haar keel kloppen. Alsof ik aan den rand van een afgrond sta, denkt ze en vindt zichzelf dwaas en sentimenteel. Ik ben toch geen kind meer l Een vrouw, die het leven kent, behoort niet in de war te raken door een onverwacht huwe lijksaanzoek, vooral niet, als ze de vier kruisjes al achter den rug heeft. Vermoeid leunt ze achterover in het rieten fauteuiltje, dat de landlady voor haar in een schaduwrijk hoekje van de zonnige veranda geschoven heeft. Voor haar klotst de zee tegen de zwarte rotsen. Een enkele meeuw scheert langs het sneeuwwitte schuim van de branding. Wat is het heerlijk hier te zijn, peinst Maria, geen menschen, geen radio-lawaai, geen auto-geronk. Ze zucht. Een lichte weerzin rijst in haar, als ze denkt aan haar werk, dat thuis wacht. Zij zou wel in dit kleine, ver geten badplaatsje, dat alleen op feest dagen door gasten uit de nabij gelegen provincie-stadjes bezocht wordt, willen blijven. Het liefst zit zij stil met een boek of een handwerkje in de serre, starend over de eindelooze zee, die de rotsen van Cornwall bespat. Ze heeft geen lust uit te gaan. Het Casino, dat aan de andere zijde van het dorp ligt en waarin eenige mon daine, Fransche reizigers logeeren, mijdt zij zorgvuldig. NOOIT heeft zij zóó van een vacantie genoten. Welbewust heeft ze eindelijk den rug toegekeerd aan het inspannende, rustelooze leven in Hol land, dat altijd weer van haar eischt en haar nimmer iets schenkt. Vroeger, toen ze jong en eerzuchtig was, heeft zij met haar prachtige stem heel wat veroveringen gemaakt. Ze was al vroeg bekend en heeft veel op concerten gezongen. Vrienden telde ze altijd in overvloed. Toen kwam haar huwelijk, dat een mislukking bleek te zijn en de dood van haar eenig kind. Deze dubbele waarschuwing van het leven heeft een mènsch van haar gemaakt. Ze werd stiller, meer in-zich-zelf-gekeerd, maar tevens milder. Ze verdroeg de luimen van haar veel ouderen, door jicht geplaagden echtgenoot een ambitieus impressario, die vooral haar roem aanbad en leefde voor haar kunst. Toen ze eindelijk als jonge weduwe alleen achterbleef, wist ze, dat ze geen droomen meer had. Met een pijnlijke nauwgezetheid, die haar onstuimige en romantische persoonlijk in wezen vreemd was, wierp zij zich op haar werk. Men prees haar inzicht, haar toe wijding, haar hooge kunst-opvatting. Haar lessen kregen als vanzelf een cachet van ernst en degelijkheid. Maar Maria zelf weet, dat die zuivere vak-belangstelling de leegte in haar ziel niet vullen kan. In Cornwall leeft zij op. Ver van het drukke stadsgerucht, weg uit de beslommeringen van haar met plichten overvuld zangeressen-bestaan, bevrijd van de vleiende, maar lastige belang stelling van vrienden en kennissen, voelt zij zich voor het eerst sinds jaren, dat het niet de bestemming van den mènsch is, zichzelf te ontvluchten. Ze was bijna gelukkig in die verrukkelijke eenzaamheid van zee, rotsen en vogels. Tot zij Mr. Ellerham, den Londenschen bankier, ontmoette. Hij logeert in het Casino en hielp haar eenmaal de wilde rotsen naar het Zuiden toe, die haar altijd gefascineerd hadden, beklimmen. Zij had zich als een roeke loos kind, bij het baden te ver in zee gewaagd en op een gegeven moment zat ze op een zwart, ongenaakbaar brok steen, midden in de branding. Mr. Ellerham, die, ondanks zijn sterk grijzenden krullebol, een uitstekend zwemmer bleek te zijn, haalde haar van dat gevaarlijke plekje weg en toen speelden ze samen Robinson Crusoë", ze klauterden op de hoogste en grilligste rotsen en doorsnuffelden de donkerste grotten. VAN dat oogenblik af zijn ze vrien den. Een man, die in letterlijken zin je leven gered heeft, kun je niet afwijzen, als hij je bloemen brengt, of je voor een tochtje in zijn luxueuze Cadillac uitnoodigt. Bovendien, Mr. Ellerham is een ideale partner. Bescheiden, ernstig, vol kleine attenties. Maria zucht nog eens. Dat hij haar nu juist ten huwelijk vragen moest. Het volgende oogenblik zit hij naast haar. Well?" Zijn aarzelende glimlach alleen verraadt zijn onrust. Voor het overige is hij kalm, beheerscht, correct, als altijd. My dear Mr. Ellerham," antwoordt Maria moeilijk, Ik weet niet...." Well," zegt hij weer, Bedenk dat ik in de eerste plaats uw vriend wil zijn. Zeg mij eerlijk, wat U te zeggen heeft. Ik ben niet zoo door het leven verwend, dat ik geen teleurstelling dragen kan.... Ik zie aan Uw oogen, dat het neen" is." Maria buigt haar hoofd. Ik wist het," zegt Mr. Ellerham zacht en een beetje bitter. Hij kan het niet helpen; ondanks z'n zelfbeheersching, laat hij zich een oogen blik gaan. 't Is met mij altijd hetzelfde liedje. Wat ik werkelijk begeer, ontsnapt aan mijn greep. Als kleine jongen al, kon ik hunkerend kijken naar andere, knappere kinderen, die door hun ouders geliefkoosd werden. Ik ben altijd leelijk, onhandig, griezelig-verlegen geweest. Zelfs mijn moeder was niet trotsch op me. In later jaren begreep ik, dat er menschen zijn, die nooit plannen moeten maken en nooit gunsten aannemen. Het meisje, dat ik in m'n jeugd aanbad, trouwde niet een ander, m'n beste vriend liet me in den steek, omdat hij een kunstenaar en ik maar een bourgeois satisfait" was, ik had gehoopt eenmaal een arm, maar eerlijk schrijver te worden en het lot heeft een succesvol zakenman van me gemaakt. Wij zijn nu eenmaal allen gedreve nen. ... Maar.... dit zal ik niet vergeten." Hij zwijgt abrupt steekt z'n hand uit. Maria kijkt naar hem op. Is het werkelijk waar, dat het leven voor U een nederlaag beteekent?" vraagt ze op een eigenaardigen toon. U gelooft het niet? Denkt u dan, dat geld eenig werkelijk probleem in de wereld kan oplossen?" Neen, dat is waar," mompelt Maria peinzend. Ze weet: er is maar n ding, waarvoor ze bang is. Ze ^Jusscfien zomer en herfst T\TU de herfst langzamerhand dichterbij begint te komen, wordt het tijd dat we aan onze herfstkleeding gaan denken. Kannen we ons voor de na-zomer nog iets aanschaffen, of is dat de moeite niet meer waard? Niemand weet hoelang een nazomer duurt, maar we weten wel (of misschien ook niet altijd?) wat we uitgeven kunnen. Als Hollanders zijn we nu eenmaal zoo degelijk dat we waar voor ons geld willen hebben, en daar hebben we gelijk aan. Op de foto ziet U iets dat in overeenstemming is met onze degelijk heid: Een mantel van woltricot die geschikt is voor de nazomer. En als de herfst zijn intree gedaan heeft, kunt U de knoopsluiting die tot de taille gaat, door laten loopen tot onder aan de rok, zoodot de mantel zich dan ontpopt als een middagjapon waaraan geen ster veling zal zien dat ze vermaakt is, want dat is ze ook niet. vreest het succes. Ze wantrouwt het geluk. . . . Alleen met menschen, wien alles ontglipt, kan men leven. Nu aarzelt ze, Maria. Zij denkt aan het kind, dat jaren geleden van haar weggenomen is. Zij weet, dat alle bezit een fictie is. Over dat leed van vroeger kan zij niet spreken. Nu nog niet. Maar haar oogen zijn zacht ge worden. Als u mij hebben wilt, zooals ik ben...." Meen je het.... Mary?" vraagt Mr. Ellerham. Hij neemt haar in z'n armen en kust haar. Maria kijkt hem aan. Als je eens wist, denkt ze. Ze voelt, dat ze hem liefheeft, omdat hij is als zij: een ver latene, een, die toeziet. Er moeten nu eenmaal in het leven spelers en toe schouwers zijn. Nu ik weet, dat je naast mij staat....", zegt ze stil. GEARMD loopen ze later samen naar het strand. Kijk," zegt de deftige, grijze landlady tegen het bleeke onderwijzeresje, dat het kamer tje onder de pannen gehuurd heeft, dat zul je altijd zien: zij, die het goed hebben, krijgen het steeds beter. Die bekende zangeres uit Holland heeft Mr. Ellerham aan den haak geslagen. Geen slechte vangst. . . . een vrijgezel met een inkomen van vier duizend pond. En als ze nu nog jong en mooi was. ..." M. BEKKERS-ZÜRCHER PAG. 12 DE GROENE No. 3193