DE THEORIE VAN HET SNURKEN MERKWAARDIG, hoe weinig de mens zich realiseert, dat zelfs voor de een" voudigste handeling van zijn lichaam inge wikkelde processen nodig zijn ! Neem b.v. het geval van iemand, die zijn hand per ongeluk tegen een gloeiende kachel houdt en hem schielijk terugtrekt. Is er iets eenvoudigers dan deze reflectorische beweging? En toch er komt heel wat bij kijken ! De warmteprikkel brengt in de lichaampjes die in de huid gelegen zijn en die dienen voor het waar nemen van pijn en excessieve warmte, een onbe kende verandering teweeg. De prikkel plant zich hoe weten wij nog niet precies langs de zenuwvezels voort naar het ruggemerg, een onder afdeling van ons kostbaar telegraafkantoor: het centrale zenuwstelsel. Daar liggen de kernen van de zenuwcellen, die met hun, soms meterslange uitlopers de spieren innerveren. Vliegensvlug reageren deze, het sein wordt doorgegeven, dadelijk trekken tien, twintig spieren samen en de hand wordt teruggetrokken. Tegelijkertijd wordt de impuls langs banen in het ruggemerg voortgeleid naar een bepaald centrum in de hersenen, dat dient voor de pijngewaarwording, terwijl, als de prikkel sterk is, tevens het spraakcentrum in werking treedt: weg schiet de impuls naar de spieren, die strottenhoofd, tong, mondbodem en lippen bewegen: ,,Au !" en hoeveel is er niet geschied in een tiende deel van een seconde ! Welk een verademing is het dan voor de physioloog, dat er ook nog processen bestaan, waar die moeilijke en vaak nog zo duistere zintuig-, zenuw en spierphysiologie geen rol bij speelt ! Is het geen aangename en geruststellende gedachte, dat de enkele regels, die de allerdikste handboeken van twintig en meer delen aan het snurken wijden, in het jaar tweeduizend dezelfde zullen zijn terwijl de rest tot een korte historische inleiding bij geheel nieuwe en nu nog onvoorziene theoriën is samengekrompen ? HOE simpel is de snurkende slaper bijna zo simpel als het snurken zelf ! Rustig ligt hij te ademen, en het wetenschappelijk-essentiele is, dat hij ademhaalt door neus en mond. Als hij wakker is, zal hij niet zo onverstandig zijn. Hij weet, dat het beter is alleen door de neus in te ademen' omdat dan de koude buitenlucht voorverwarmd wordt, vochtiger wordt gemaakt en van stof gere; Jgd. Wat de modsT.e luchtverversingsinstallatie slechts met hete luchtmachines, watersproeiers en oliebaden klaar speelt, doen wij met onze neus ! Maar, om naar onze hoofdpersoon terug te keren; aangezien hij nogal diep door de mond ademhaalt, wordt op zijn slap neerhangende zachte verhemelte door de er tegen botsende luchtstroom TWEKA BLOUSES zijn 'n ideale winterdracht voor jongens en meisjes. Moderne kleuren en dessins. een kracht uitgeoefend, gering weliswaar, maar voldoende, om het een millimeter op te duwen en dan komt de zwaartekracht tussenbeide en het verhemelte veert weer in zijn oorspronkelijke positie terug. Dit duurt een honderdste seconde; wér wordt het verhemelte opgeduwd, weer valt het naar beneden en zo gaat het door, misschien dertig, veertig keer per seconde. De beweging van het zachte verhemelte brengt op zijn beurt de lucht in trilling en dat is, wat via onze trommelvliezen, gehoorbeentjes en zenuwbanen in het hoorcentrum in de hersenschors als geluid wordt herkend. Even een seintje naar het nabijgelegen gebied, waar de herinneringsklanken zijn opgeslagen en gerust stellend komt het bericht terug: Goddank hij snurkt ! O. .R zijn vele menschen, die overdag praten, er zijn menschen, die in hun slaap praten en er zijn menschen, die snurken. Snurken is de onbe wuste zielemuzieh van een overladen gemoed. Zeg mij, hoe gij snurkt, en ik zal u zeggen, wie gij zijt. Er zijn oude, kortademige heeren, die snurken als zee leeuwen. Eerst halen zij knorrend en met een overslaanden uithaal de lucht in, om die dan zachtkens pruttelend te laten ontsnappen, zooals een luchtballon leeg loopt, getroffen door een pijl van een kinderoog. Dan zijn er de zagers", de meest voorkomende snurkvarieteit. Dit geluid zou men kunnen omschrijven als het hanteeren van een zaag door een resoluut en driftig mannetje, dat slechts nu en dan even pauzeert, en dan weer gehaast doorzaagt. Dan zijn er de menschen met de onderaardsche geluiden. U wordt wakker, midden in den nacht, en krijgt een sensatie van onweer. Of is het een aardbeving? Ergens, ver weg, hoort u een aanzwellend en weer wegflauwend gerommel of gesteun, een dof gekreun of zwoegend trillen. U luistert, luistert. Dan verspringt de toon, tot een falsetklank, een kort geproest, en u begrijpt, dat de bewoner van de hotelkamer naast u van zijn eigen gesnurk wakker is geworden en nu zal opstaan om water te dinken. Overigens is dat een zeldzaam heid, en het is waarschijnlijker, dat vierhonderd om wonenden eerder wakkyr worden dan de verwekker van de j>lu .vsïcHf ^r/" '"'?'w T^R is een zeer ecnuoudige verklaring ''"" be> snurken te' geven. Hoe rijmt die zich echter tn:t het volgende geval? Een Hollandsche zeeman, die door een toen reeds hezrschcnde crisis (het speelt in 1795) 'n een logement in Londen verbleef, en daar meer dan drie maanden gewoond had, gaf 's nachts zulke wondere geluiden van zich, dat tenslotte niemand in het logement meer sliep. Als men hem hoorde, was het, of de zee ruischte en de golven tegen den boeg klotsten, en wel zoo natuurgetrouw, dat zelfs de meest ervaren zeerotten geen verschil met de werkelijkheid konden hooren. Het spreekt vanzelf, dat deze snur kende zeeman een attractie voor uitgaand Londen werd, en bij tooverslag waren alle drukkende mater ieele zorgen van den wakkeren borst geweken. Maar toen hij begreep, dat zijn verdiensten, zijn zijden kousen en rijkbepluimde hoeden, afhankelijk waren van zijn genisten slaap, kon hij, door de zenuwspanning over zijn al-nachtelijk slapend optreden, den slaap niet meer vatten en moest hij avond aan avond zijn publiek wakker teleurstellen. Het spreekt van zelf, dat hij als bonafide snurker toen den goodwill van zijn clientèle verloor, wat er niet op vooruitging, toen hij, om zijn publiek dan maar iets te geven, slaap en gesnurk acteerde, waarbij hij verre onder zijn eigen slaapprestaties bleef. T\AT alleen mannen zouden snurken, is een kwade influistering, die zeker van bepaalde, vrouuielijlke zijde moet komen. Dat vrouwen meenen, dat zij niet snurken, komt, omdat zij het natuurlijk zelf niet kun nen hooren. Want wie hoorde zichzelf reeds snurken ? Er zijn vrouwen, die snurken als vliegen zoemen, en er zijn er, die snurken zooals houtzagerijen, als zingende cirkelzagen. Dat er minder huwelijken mislukken omdat de vrouw snurkt, dan omdat de man snurkt, komt, omdat mannen over het algemeen een beteren slaap hebben. Verder niet. Dat blijkt ook, uit het verhaal (of het waar is weet ik niet; het werd verteld met naam en toenaam), dat een jonge vrouw weigerde verder met den man gehuwd te zijn, die haar nacht aan nacht met zijn gesnurk uit den slaap hield. De vrouw stelde zich van het snurken als scheidingsgrond veel voor, en bereikte met haar actie althans, dat haar man slapeloos temeer lag, wat haar voor hc( eerst sedert haar huwelijk een rustigen nacht schonk, Hoe verbaasd was echter de verontruste echtgenoot' tozn hij uit de blanke, keel van zijn vertoornde maar door hem. nog innig geliefde levensgezellin een reutelend snurken hoorde, zooals hij niet voor mogelijk, had eehr _ïen gramr- mopname, den volgende ii~i.ii.., gaf C,T vi, .. u ij..wn echtgenoot voldoenden ?"i.teriaal, ;-;,?;; .',''C,'l ZÜ"""J "P Z0" Hi.ivchjksgelnl' met volledig succes en mei kracht van a,.oustiscl6 elementen te keeren. En als ze niet dood zijn, leven ze nog.... en snurken. Bij de afbeeldingen: Boven een oude Enge/sc/ie caricatuur, Onder een teekening van Wilhelm usch. Caricaturen over snurken zijn zeldzaam, waarschijnlijk omdat deze bezigheid in het donker verricht wordt, en onzichtbaar is. Ook zal meestal de door het snurken opgewekte ergernis ieder gevoe voor humor elimineeren. PAG. 15 DE GROENE No. 3199