rouwen en vrouwenlt. Moderne martelaressen DE vrouw van nu staat aan scherpe critiek bloot. Men heeft haar oneindig veel verweten. Maar het woord martelares wordt niet «f nauwelijks op haar toegepast. En toch wie het onbevangen beziet, zal moeten erkennen dat in de vrouw van 1938 vél van een martelares en ook wel iets van een heldin schuilt. Nauwelijks begint de dag of zij is haar bed ontstegen en maakt bij de tonen van radio of gramofoon, haar ochtendgymnastiek. Met aandoenlijke volharding buigt zij den romp en be reikt zij haar teenspitsen, om van vlng-uitgeroerde diepe kniebuigingen maar te zwijgen. Is dat volbracht, dan volgt een koude douche. Omderwille van délijn", die nog altijd, zij het in verminderde mate, regeert, is haar ontbijt sober. Al haar maaltijden zijn sober. Terwijl zétrek zou hebben in zoete koffie met veel slagroom, drinkt ze zuur sinaasappel- of flauw tomatensap. Terwijl ze droomt van een mokkataartje, eet ze droge toast. BrillatSavarin beschrijft tot in finesses hoe men een patrijs behoort te bereiden, doch zij fileert een in het water-zonderbouquet (vanwege de moeite) gekookt vischje. En het martelaarschap gaat verder. Kunt ge u den man voorstellen, die drie en een half uur of langer in den stalen greep van een permanentmachine zou zitten, met het geduld van een engel en de zachtmoedigheid van een lam? De vrouw presteert het. Glimlachend laat ze zich door haar schoonheidsspecialiste behandelen, in smeren met klei of ei-maskers, kneden en uitstoomen, masseeren en mani curen. Zulks kost uren en vele guldens, die ze beide zonder morren uitgeeft. Niet alleen in uitverkoopdagen toont ze een zekere mate van onverschrokken heldenmoed. Ook het b ij een-winkelen van een voorjaarsgarderobe, die een bepaald budget niet overschrijden mag en die er in ieder geval vél duurder moét uitzien dan ze inderdaad is, vereischt offers. Herhaald passen in onverwarmde paskamers is zelden be vorderlijk voor het humeur, maar negen van de tien vrouwen van nu blijven er koel, kalm en zelfs vriende lijk bij I P*EN dit alles zijn nu nog slechts de persoonlijke martelingen, die de vrouw als enkelinge ondergaat. Is ze huisvrouw en moeder van een gezin, dan ondergaat ze dit alles in duplo of mér. Dan komt bij de jacht op een breton, die niet al te pannekoekachtig op het hoofd staat, ook de jacht naar sokken voor manlief, die niet te bont en toch ook niet te oude-heerig mogen zijn. Dan moeten er dassen komen, die niet het mannelijk afgrijzen opwekken. Dan worden er balen lichte zomerwol gekocht, waaruit nijvere vingers straks jasjes, jurkjes en truitjes zullen tooveren. Daar is verder de mystieke speur tocht naar de ideale keukenmat! Er zijn vele keukenmatten, die echter allen op hun tijd gingen krullen en vlekkerig werden. Maar er moet een ideale mat bestaan, waarvan de huis vrouw droomt. Geduldig en heldhaftig jaagt ze ieder voorjaar dien droom weer na. Hij wenkt aan den horizon. Maar, als een werkelijk ideaal, wordt hij nimmer bereikt en de nieuwe mat, met zooveel hoop neergevleid, krult na een poosje óók weer ! Ook kent ge de recepten en de verfmartelaressen van nu ! De eersten zijn wild-enthousiast voor ieder recept dat het menu verlevendigen en verfrisschen kan. Ze probeeren alles. Ze willen goulasch maken van broodkorsten, tomaten en zure augurkjes en pro beeren vijf en twintig schijngehaktmethodes, waarvan er vier-en-twintigen-een-half niet gelukken. Maar ze versagen niet. De verf-heldinnen ver dienen ook een aparte vermelding. Ze koesteren omtrent pakjes verf de stoutste verwachtingen. Eén pakje van die verf zal het oude, vervelende lichte zijdje omtooveren in een modieus nieuw toilet. Ze verven kousen en hand schoenen mee. Ze verven ensembles bij elkaar en zijn teleurgesteld als het vlekkerig wordt of afgeeft. Maar ze geven het niet op. Ze verven dóór l Mannen zijn niet in staat dit heldendom te waardeeren! Mannen glim lachen om de geverfde jurken en zeggen vriendelijk: Koop liever wat nieuws, dat je góéd staat l" Mannen hebben geen respect voor het zelfgeknutselde hoedje, dat precies zes en dertig cent kost en mompelen hoofdschuddend: Als je dat ding opzet, ga ik niet m uit". En ongeveer zóó staan ze tegen over alle andere vormen van modern martelaressendom. Maar zijn wij, vrouwen, ooit werkelijk begrepen ? l HENRIETTE LABOUREUR MODE VAN VANDAAG 'IT'EGENWOORDIG zijn weer veel modellen ge?* inspireerd op het ,,Dirndl-Kleid", met hooge taille en wijde rokken. Links een pakje waarvan het jasje astrakan revers heeft. Daarbij hoort dan een mof van astrakan, de ouderwetsche mof, die zooals zooveel ouder wetsche dingen, toch telkens weer te voorschijn komt. Maar de mof doet de handschoenen niet op den achter grond raken, deze zijn momenteel vaak zwart en voorzien van een goudleeren bies, en in dezelfde kleur als het taschje dat van zwart suède is, met initialen. De flatteuze hoedjes zijn klein, en worden, bij wijze van spreken, op een wenkbrauw gedragen. Het moderne hooge kapsel, het z.g. ,,up-hair" heeft dit als noodzakelijk gevolg. De schoenen, van suède, zijn practisch solide, ze hebben een dikke zool. De politieke overtu. in hef warenhuis K vind het altijd leuk om in een warenhuis boodschappen te doen. Ik probeer mezelf dan wijs te maken, dat er een feestelijke stemming hangt tussschen al die bedrijvigheid, en dat lukt me ook meestal. De meisjes van de zaal hebben natuurlijk een andere opvatting daarover, en dat is eventueel hunjgoed recht. Maar ik vind het prettig om al die menschen met en zonder pakjes zoo hebberig te zien kijken. En ikzelf doe daar even hard aan mee, dat is nog het gekste. Ik vind het leuk om alle etages van zoo'n groote zaak door te wandelen, alleen maar om een stukje zeep te koopen. Al die andere mooie en dure dingen koopen andere menschen, en ze betalen ze ook. Eerlijk gezegd overkomt het me zelden dat ik niet iets meer koop dan ik van plan ben. Als ik het stuk zeep, waar ik dagen van te voren al over nagedacht heb, gekocht heb, ga ik niet naar huis zonder het derde gratis paar kousen die ik heelemaal niet noodig had. Een keer is het me gebeurd, dat ik niets gekocht heb in een warenhuis, dat was de keer dat ik geen geld bij me had, maar dat wist ik niet van te voren, want dan was ik niet gegaan. Ik moest toen betalen en merkte met schrik dat ik geen cent in mijn portemonnaie had. Zooiets is uiterst pijnlijk, het was het ergste dat mij ooit overkomen is, in een warenhuis ten minste. VAN den zomer was ik in Londen. Ik heb vreeselijk het land aan be zienswaardigheden en al dat soort din gen die men gezien moet hebben. Een van de eerste dingen die ik in Londen deed, dat was boodschappen doen. Als je in een vreemd land bent, leer je de mentaliteit van de bevolking niet ken nen door de musea te gaan bezichtigen. Maar in de winkels, waar de menschen ongestoord hun gang gaan, daar leer je ze beter kennen dan waar dan ook. In het museum wenden zij belangstel ling voor, in restaurant of schouwburg gedragen" ze zich. In een van de Londensche waren huizen zag ik overal opschriften: Koopt geen Japansche waar" en Boycot Japan". Ik wilde een paar kopjes hebben, en al gauw vond ik zulke als ik hebben wilde. Ze waren wel geen Wedgwood maar ze zagen er drie maal zoo duur uit als ze kostten. Toen ik weer in mijn hotel terug was, pakte ik ze uit en verheugde me over de herinnering die ik uit Engeland zou meenemen. Maar wat voor merk hadden ze eigenlijk? Ik bekeek een onderkant, en ik kon het niet goed lezen. Overigens stond er Made in Japan" op. BARBARA