Hoe mijn Amerikaansche vriendin Amsterdam ziet NA haar bezoek aan Marken en Volendam voelde Dorothy er niets voor om weer direct terug te gaan naar Amerika. Als u vandaag of morgen ergens mid den op een plein een meisje met een grappig hoedje op ziet staan, dat heelemaal liet bang is voor fietsers en auto's, dan kunt u er zeker van zijn dat het Dorothy is, )0rothy die volgens Maud uit Chicago en Grace uit Buffalo absoluut crazy" is. Ze liep nog geen kwartier door straten en langs grachten, toen ze ontdekte dat J die oude mooie geveltjes, die door den doorsnee voorbijganger die niet zoo hoog kijkt, ?rer het hoofd gezien worden, als het ware het ornament van Amsterdam zijn. En e maakte ook kennis met datgene, wat ze het rythme van Amsterdam noemde: de nmete'lijke stroomen fietsers, die ze nog nergens ter wereld zoo had gezien. Die kennisnaking was niet aangenaam, ze kreeg een stuk of zes onophaalbare ladders in haar óüsen-van-een-rijksdaalder en van een opkrabbelenden wielrijder eenige specimina te .boren van de Nederlandsche scheldwoorden, waar ze natuurlijk niets van verstond, Mht het was Amsterdamsen, en dat wist ze niet. "Be drijvende bloementuinen in het Singel maakten een onvergetelijken indruk op lijn vriendin. Ze veronderstelde dat de booten eiken dag op een andere plaats lagen, m toedoende als drijvende winkels bloemen langs de huizen te verkoopen. En omdat e het leuk vond Hollandsche bloemen op haar hotelkamer te hebben, kocht ze oor twee kwartjes een klein bloeiend cactusje. Onderweg was haar coiffure in de war geraakt, het was trouwens hoog tijd dat e naar een kapper ging. Bij den ingang van een kapperszaak ging haar hart open, «uit bij de deur zag ze een staf, geschilderd in de kleuren van de Amerikaansche vlag. Velk een voorkomendheid ! Kep lekkere paling, lekkere dikke !" was de lokroep van een visscher die vast uit larken of Volendam kwam. Omdat Dorothy daar ook geweest was, voelde ze zich rel verplicht om een dikke" te koopen. Maar toen ze hem eenmaal had, wist ze niet ;oed hoe ze er mee aan moest. Op weg naar het hotel terug viel het haar op dat er zooveel menschen zijn die spieeitjes aan stokjes buiten de ramen hangen. In die spiegeltjes zag ze soms gezichten, leest van oude vrouwen, die er blijkbaar een reden voor hadden, de voorbijgangers ade te slaan. Waren die menschen in een spionnage-organisatie ? Gebeurden er dingen p straat die het daglicht niet konden velen ? Volgens Dorothy kijkt men in een spiegel m zichzelf te zien. Om zoo stiekum te loeren, dat is toch onbehoorlijk ! Maar ja, sder land heeft zoo zijn eigenaardigheden, dat merkte Dorothy dan ook telkens weer pnieuw. .ekkere paling..." Het rythme van Amsterdam Even heimwee ?f. ornament van Amsterdam