L Uroi/wen en vrouwenleven net sch an het schoonste sieraad der vrouw d d mo^e maakt tegenwoordig het kapsel ongetwijfeld een sieraad ? tenminste, in de uren, direct volgend op het moment waarop de kapper zijn kunstwerk voltooid verklaarde. Waarlijk, de arbeid van den kapper komt die van den beeldhouwer haast nabij t (Inge zonden stukken van beeldhouwers worden gaarne verwacht!) Uit het niets (toont is uw treurig bosje klets nat, enkele decimeters lang haar mér dan niets?) stapelt hij in een ommezien slagroomachtige bouwwerken fvtm zachte, glanzende krullen op uw hoofd, of schikt ze in rijen tegen de nek. Hij vraagt daarvoor geen dank: hij wiet immers, dat hij wellicht morgen hartgrondig verwenscht wordt, als het zijn ex-patiënt niet gelukt, een 'ookmaar in de verte op het origineel lijkende creatie in het leven te roepen ! Hij weet het, maar hij treurt er niet om,.en gaat dapper voort met nieuwe kunstwerken te scheppen.... De mode is als het hazardspel met de paardjes: allen hebben gelijke kansen, en toch loopt de een harder dan.de ander. Waarom, dat begrijpen misschien de experts, maar de leek stellig niet. Zoo verandert de hoedenmode vél sneller dan de mantels of de japonnen ; de avondmode heeft een vlugger tempo dan de daagsche klee ding ; kousen, schoenen, lingerie gaan stapvoets mee. De kappers voeren een verwoeden strijd, om hun producten eenigszins gelijken tred te doen hou den met de rest; maar stuiten op de natuurlijke gemakzucht van de mensch (de vrouwelijke mensch) die meer op een nieuwe jurk dan op een .nieuwe haardracht gestald is mits de oude hoor goed stond ! Blijkbaar maakt zij een verschil tusschen haar eigen lichaam en deszelfs omhulselen al zal zij met het grootste genoegen elke zes weken haar nagels in een an dere kleur lakken l Enfin, dat zijn de beroemde raadselen der vrouwenziel... 7JIR wordt dus een stille, maar -*-1 hardnekkige strijd gestreden tusschen het oude en het nieuwe kap sel. Het haar omhoog of in den nek, is een probleem dat nog eenigen tijd zal blijven bestaan maar intusschen laten de voorstandsters van het lage kapsel in alle stilte heur haren groeien, tot deze zich voor het nieuwe kapsel leenen. Daarna zullen zij wel eens zien; althans, dat denken zij. De buitenstaander ziet natuurlijk al lang, dat zij zonder slag of stoot tot het nieuwe kapsel zullen overgaan zoodra de nekharen zijn bijgegroeid, de vrouwen zelf zijn de eenigen, voor wie dat onverwacht zal komen ! Merk waardig is, dat er altijd maar n mode-kapsel beslaat. Page-kapsel Bob, Shingle, korte krullen, lange krullen, rol naar binnen, rol naar buiten, haren omhoog het is een reeks die men naar believen kan aanvullen, en nauwkeurig dateeren. De vrouw, die tot eiken prijs modern wil zijn, bezit minstens vijf nieuwe hoeden, alle verschillend, maar alle naar de nieuwste mode; zij bezit slechts n nieuw kapsel! En aan dit alles kan men zien, wat eigenlijk vrouwenlogica is. HET INSTINCT VOOR HET DRAMA H ET j is een feit: sedert wij het drama zoo ongeveer van het , tooneel gebannen hebben, is het veel meer dan vroeger ons dagelijksch leven ingeslopen. Er zijn nu eenmaal menschen, en in het bijzon der vrouwen, die daaraan behoefte hebben. Een drama op de planken was zooveel echter en levender, zooveel bloedwarmer dan een drama in den bioscoop. Nietwaar, die Jeannette Mac Donald, die Pola Negri, of hoe ze heeten mag, die gaat je zooveel minder ter harte en daar weet je ook zooveel minder van, als bijvoorbeeld van een Theo Mann-Bouwmeester, een Emma Morel of een Marie van Eysden?Vink, van wie je allemaal wist dat het nette Hollandsche mevrouwen waren, die in Amsterdam of Rotterdam woonden en bovenhuizen met bloemen en poesen hadden, graag lekker aten en konden breien. Als zij zich in volle lengte verhieven, wanneer ze de ver drukte onschuld speelden, en haar rrr's lieten rollen, terwijl ze den rou van het drama naar de deur verwezen, dan ging er iets in de vrouwenharten om. Daar had je pak aan; daar kon je morgen en overmorgen nog over nadenken. ^NBEWUST redeneeren heel veel V.X vrouwen aldus: nu we dat heeriyk-dramatische dan niet, of nauwe lijks, meer op de planken zien, zullen we zélf eens probeeren wat we op dit punt vermogen. Want het instinct voor het drama is in heel veel teedere zielen vertegenwoordigd, vél meer, waarschijnlijk, dan het instinct voor het geluk l Wat een weelde (die bovendien niets kost) om de kleine gebeurtenissen des dagelijkschen levens tot drama's op te voeren ! Kent ge den man en huisvader, al sinds meer dan tien jaar getrouwd, die op zekeren morgen vergat, dat het op dien dag idem-zoovele jaren geleden was, dat hij zich met zijn aangebeden gade had verloofd? Hij is geen gelukkig man, dezen dag, als zijn vrouw het drama tisch instinct bezit. Aan het ontbijt zegt ze niets. Zij leeft in afwachting. Wat zal hij doen? Haar verrassen? Komen er straks bloemen, een taart? Neemt hij haar mee uit vanavond ? Bij de koffie is de blijde verwachting al een ietsje neergeslagen, maar zij zegt nóg steeds niets. Het kan immers nog gebeuren. De middag verstrijkt: niets. En dan ontrolt, aan tafel, het drama zich in volle lengte. Heb je er dan heelemaal niet aan gedacht wat voor dag het vandaag is?" vraagt mevrouw verwijtend, als ze hem de sauskom reikt. Manlief kijkt vlug op de kalen der. De ijdel Wat zou dat?" Wat dat zou ?" Leed ver spreidt zich over haar gelaatstrekken. Haar stem wordt indrukwekkend, haar rrr's rollen. De man, die de teekenen herkent, wordt onzeker. En gedurende het volgende halfuur verlustigt het mevrouwtje, dat schreit en zich diep ongelukkig waant omdat zoo'n man zóóiets vergat, zich weelderig in al wat haar dramatisch instinct haar wil schenken. Na de verzoening voelt ze zich ook werkelijk 100 pCt. prettiger dan voorhee.i. EN dan alle dramatische moeders. Wat zal er van mijn kind terecht komen", jammeren zij gloedvol. Het heeft gejokt! Het heeft gesnoept l Het heeft ons dienstmeisje met een speld in de beenen geprikt. Het laat zich oneerbiedig uit over zijn leer meesters l Het groeit op voor galg en rad !" En zij laten niet na om deze galg-en-rad-voorspellingen op de smeuïgste manier uit te storten over de hoofden der beklagenswaardige kinderen, die nieuwsgierig vragen wat dat eigenlijk i's: galg en rad ! Want beide komen niet iederen dag in den gezichtskring van het moderne kind. Er zijn dramatische vriendinnen. Helena heeft mijn vertrouwen mis bruikt", zeggen zij somber en indruk wekkend. Ik had haar een geheim verteld en zij vertelde het over aan Elizabeth. O, Helena, hoe kón je zooiets doen!" En een stortvloed van dramatische verwijten, die veel van oud-testamentische vervloekingen heb ben, giet zich uit over het hoofd van de arme Helena, die stomverbaasd is omdat ze dacht met een onschuldig babbeltje te doen te hebben, dat best verder mocht. VROUWEN, die weinig beleven vinden het vaak heerlijk die spichtige belevenissen den vorm van heusche en echte drama's te geven, die ze met verve vertellen. En stel je voor, toen werd er hél laat gebeld. Ik was alleen thuis. En even tevoren had ik zoo'n akelige gil gehoord. Gerust net of er iemand vermoord werd. Ik sidderde, ik dorst niet open te doen. De hond sloeg aan en buiten woei het zoo geweldig. Telkens sloeg de markies van den winkel beneden tegen den huismuur. Wat moest ik doen? Daar rinkelde de bel weer. Stel je voor dat het nou eens een mensch in nood was, hè? Ik móést open doen en ik deed open. Maar ik trilde van top tot teen " En wie was het?" vraagt het auditorium belangstellend. O," zegt de vertelster dan luchtig, de schoenmaker, die nieuwe rubber hakken op m'n daagsche schoenen had gezet." Neen, het was haar waarlijk niet om het lachsucces te doen, dat een revue-schets in dezen trant pleegt te volgen. Zij meende het. De bel op den laten avond had alle dramatische instincten in haar gewekt. Is het een fout? Moeten wij het bestrijden? Eerlijk gezegd, ik geloof van niet! Het leven is al nuchter genoeg. Laten we liever blij zijn, dat er nog vrouwen te vinden zijn, die het Amalia, bemint gij den graaf?" verkiezen boven: Zeg Leen, wórdt dat wat, tusschen jou en dien langen knul....?" ERICA PAG. 12 DE GROENE No. 3102