De weelde der Amerikaansche milliardairs ; l TfERDINAND Lundberg, een Amerikaansch l ?* journalist, heeft vijf jaar lang materiaal \ verzameld over de levensomstandigheden van de j rijkste families der Vereenigde Staten. Het resulI taat van zijn werk heeft hij neergelegd in een boek \ America's Sixty Families", dat onmiddellijk l na het verschijnen enorme sensatie heeft verwikt. l De critiek heeft Lundberg's betoog dat voortreffelijk gedocumenteerd was, niet kunnen afbreken. Ook l zij die het met zijn conclusies niet eens waren, i moesten erkennen dat zijn materiaal boven allen j twijfel was verheven en dat het een doorloopende f aanklacht vormde tegen de geesteloosheid der allerrijksten. Hieronder publiceeren wij een ken merkend fragment uit dit interessante werk, waarvan enkele maanden geleden bij Albert de Lange een Duitsche, en thans bij Leiter-Nypels een Hollandsche vertaling is verschenen. TE oordeelen naar de wijze waarop zij geld verspillen voor geesteloos persoonlijk ver maak en bizarre versieringen, lijken de rijken een psychopathische klasse, walsende naar een verborgen afgrond en klaarblijkelijk de natie meeslepende. Wien de goden wenschen te verderven, maken zij, naar het schijnt, eerst rijk. Toch zijn de persoonlijke uitgaven, hoe groot zij ook schijnen voor den gewonen toeschouwer waarbij de be hoeften van de groote wereld niet uit het oog mogen worden verloren klein, in verhouding tot de bui tengewoon groote inkomens, welke toevloeien aan de families, die tot de plutocratie behooren. Minder dan 25 pCt. van het inkomen van multi-millionnairs, wordt volgens Robert R. Doane uitgegeven voor persoonlijke doeleinden; want al doet een multimillionnairs-familie haar best, ze kan onmogelijk haar geheele omvangrijke inkomen uitgeven. IN September 1931 werd een feestmaaltijd ter eere van Joseph E. Widener in het Biltmore Hotel te New York, door een paar rijke vrienden uit de wedrennerskringen gegeven. De balzaal was inge richt volgens het model van het Belmont Park, een renbaan, genoemd naar de familie Belmont, doch waarvan de voornaamste eigenaar Widener is; een gedeelte van de balzaal was gebruikt om er een ge detailleerde reconstructie aan te brengen van een hoek van het park, inclusief de renbaan, een rechte uitgestrektheid, wit geschilderde omheining, luxe tribunes, vroolijk beschilderde wateremmers. Ter wijl de grooten zaten te dineeren in de loges, werden demonstraties voor hen gehouden met bekroonde paarden van de bereden politie der stad New York, van de artillerie en de cavalerie en van rijke parti culiere eigenaars. De paleisachtige zaal weerklonk van den slag der hoeven, het hinneken der rossen, het knallen van champagne-kurken en lachend ge praat. De familie Dorrance (Campbell-Soepen) heeft tot gewoonte de grootste zalen alsmede de geheele tweede en derde verdieping van het Bellevue Stratford Hotel te Philadelphia in beslag te nemen voor partijen, waarop de Wideners, Stotesburys, Dukes, Drexels en Biddles geïnviteerd worden. Fortune, in een extatische beschrijving van een van deze pretentieuse gebeurtenissen, schreef, dat er zeldzame bloe men en planten en honderden levende Zuid-Amerikaansche papegaaien, toekans, kakatoes, parkieten en paradijsvogels in kooien zouden zijn en een regen van rose rozenblaadjes, welke op de dansers neer vallen uit een electrisch in beweging gebrachten hemel. De kranten schatten de kosten van zoo n feest op $75.000 tot $ 150.000. Doch dit waren wer kelijk slechts kleine feesten. In December 1930 gaven de heer en mevrouw Henry L. Doherty een partij ter eere van Helen Lee Eames Doherty, ter ge legenheid van haar entree in de groote wereld. Dit debuut vond plaats in het Mayflower Hotel te Was hington en gasten werden van New York vervoerd Creen muliardair zonder miiliard . . . Green Nederlander zonder ,,De Crroene ! Zie den bon op pagina 8 Landhuis van een bekende Ameri kaansche familie in een speciaal door Doherty gereserveerden trein. Verschillende verdiepingen van het hotel, behalve de openbare vermakelijkheidslokalen waren ge huurd door de Dohertys voor hun gasten, de be dienden en de artisten. De kranten taxeerden de kosten van het geheel op niet minder dan $ 250.000. Senator Norris, sprekende over de geweldige werk loosheid, zeide den volgenden dag in de zitting van den Senaat: Ik begrijp niet, hoe zij den moed had den het' te doen". Ongeveer terzelfdertijd van het kwart millioen dollar debuut der Doherty's, gaven de heer en mevrouw Franklyn L. Hutton een feest voor hun dochter Barbara in de Kristallen zaal van het Ritz Carlton Hotel te New York. De groote zaal was door Joseph Urban, den beroemden tooneeldecorateur, tot een maanbeschenen tuin ingericht. Er waren volgens de pers, twee duizend kisten cham pagne voor duizend gasten ; als de totale kosten wer den genoemd $ 100.000. EHEEL nieuwe gebieden van extravagante \J uitgaven zijn geopend sedert de paard-en-wagen dagen van de negentiger jaren. Badkamers, zwem baden en postzegelcollecties absorbeeren een belang rijk deel van het overtollige geld. Fortune (Januari 1931) vat de badkamer-gril als volgt tezamen. De familie Ralph Pulitzer van New York, behoorend tot de 90 rijksten van het tweede plan, heeft haar kostbaarste badkamer laten ver sieren met motieven uit de wildernis, muren ver sierd met apen, aan palmboomen slingerende, bonte flamingo's en gapende krokodillen, alles ge schilderd op goudkleurig doek. De kuip is zacht geel, afgebiesd met zwart en goudkleurig marmer". Voortgaande schrijft 't blad: Mevrouw William Stern's bad bleek zilverkleurig en groen te zijn, ter wijl de muur boven de kuip kijkjes op het leven onder zee weergaf.... Even indrukwekkend is de badkamer van mevrouw Seton Porter (National Distillers' Products) met een vloer van wit en zwart marmer, een jade plafond en een spiegel met lijst van zwart glas aan het einde van de kuip". Stuart Chase, in de New Republic van 25 Mei 1927, vermeldt een jade en goudkleurige badkamer in Park Avenue, die S 35-°kostte, doch hij noemt niet den naam van den eigenaar. Niet alleen om den stijl is de badkamer van den Amerikaanschen mülionnair opmerkenswaardig. De veelvuldigheid verdient ook onze aandacht. Neemt men alle particuliere verblijven en groote apparte menten van de vermogendste families in aanmerking, dan springt het in het oog, dat feitelijk elke familie minstens honderd badkamers bezit voor het ge bruik van zijn eigen leden, zijn gasten, zijn bedien den en zijn geëngageerde artisten. Een speciaal onderzoek slaagde er in aan te toonen, dat er in de verschillende huishoudingen der Du Ponts 723 bad kamers waren, doch zoover gekomen, moest jam mer genoeg, hoewel er nog veel terrein ter bestu deering over bleef, het onderzoek worden beëindigd. De baden der Du Ponts zijn eenvoudig en luxueus, somber en vroolijk, voor chauffeurs en dienst meisjes, voor ingenieurs en vliegeniers, en voor dames en heeren. Sedert het koopen op afbetaling en tweede hands markten zelfs betrekkelijk arme menschen in staat hebben gesteld om de een of andere auto te bezitten, kunnen de rijke families op dit gebied zich alleen maar eervol onderscheiden door pronken met een groot aantal. De rijkste families hebben derhalve 25 tot 50 auto's, terwijl enkele families zelfs verschillende honderden hebben. De automobiel-vergunnings-statistiek in de Staten langs de Atlantische kust toont aan, dat bijv . de familie Du Pont meer dan 500 particuliere personen-auto's bezit. De familie Vanderbilt schijnt er ook meer dan 500 te hebben. Helen Worden zegt in haar impressionistische Society Circus, dat William Leeds in zijn garage te Oyster Bay wel honderd Lincolns heeft gehad, dat Lorraine Manville een vloot" van wagens heeft, en dat de garage van Edward T. Stotesbury te Palm Beach veertig wagens bevat. Van haar is eveneens de bewering afkomstig dat Pierre Du Pont in New York en Parijs, auto's en ook chauffeurs heeft, alleen ten behoeve van zijn vrienden. In 1934 had Doris Duke negen wagens, waarvan n een Dusenberg van $ 14.000 was, volgens de Time van 17 Sept. 1934. Tot de nalatenschap, groot $ 18.000.000, van mevr. Elizabeth Mills Reid, weduwe van Whitelaw Reid, behoorden in 1934 zestien privéautomobielen alsmede een paarlencollier van $ 300.000. De Time (9 Sept. 1929) deelt mede, dat E. H. R. Green, de voor korten tijd over leden zoon van Hetty Green, vijf en twintig auto's had. Daar hij invalide was, gebruikte hij slechts een oude electrische auto op het terrein van zijn landgoed, totdat hij bij de General Electric Company een speciaal voor hem gebouwden wagen kocht. Deze wagen had geen koppeling of versnellingsbak, alleen een rem en een versneller. Daar hij met dit vervoermiddel zeer tevreden was, bestelde hij een op dezelfde wijze uitgevoerde limousine. De prijs van deze speciale wagens is niet genoemd, doch Walter P. Chrysler gaf zijn zoon in 1934 een vol gens het normale type gebouwde automobiel cadeau, die 20.000 kostte, welke echter voorzien was van allerlei speciale dingen, zooals een inge bouwde cocktail-bar, een speciaal rek om glazen in te zetten en zilver om te gebruiken bij plotse linge gearrangeerde picnics. Een plaid van luipaard huid, 3000 waard de prijs overtrof den prijs van een gewonen automobiel was er voor den goeden sier ingeworpen. DE mensch is zoo geneigd redelijke gronden te zoeken, dat wanneer hij vindt, dat hij rijk is en in staat geld uit te geven naar het hem belieft, hij al gauw er mee klaar staat zijn meest onverde digbare uitgaven goed te praten op grond van het feit, dat zij een aantal menschen werk geven. Er is waarschijnlijk geen enkel rijk man, die, wanneer hij een glas champagne naar binnen slaat, niet een gelukkig gevoel van voldoening heeft bij de gedachte aan al de wijnhandelaren, botteliers, bevrachters en bedienden, aan wie deze eenvoudige daad middelen van bestaan heeft gegeven. Doch dezelfde redenee ring zou kunnen worden gebruikt door den inbreker, die om te bewijzen, dat zijn beroep economisch op bouwend is, een groot aantal politie-agenten, rech ters, deurwaarders, bewakers, bouwers van ge vangenissen, criminologen en schrijvers van detec tive-verhalen zou kunnen opnoemen, aan wie zijn werkzaamheden winstgevende bezigheid gaven.... PAG. 4 DE GROENE No. 3203