UITHU1Z1GHEDEN Stadsinventaris Het Station Willemsparkweg HET symbool van ons land is: het station Willemsparkweg. Het is er schoon, onschuldig en klein. Het ziet er keurig uit, van goed onder houden gevernist beukenhout. Alles gaat in rust en op tijd. De locomotief die hier zijn kinderlijke wagentjes door de landerijen naar toe trekt, be hoort meer tot Aalsmeer dan tot Amsterdam. Hij is meer als een paardje, dat eiken morgen naar stad moet, maar dat dan terugverlangt naar de stal buiten. Reis eens naar Amstelveen of Aals meer. Het prettige sukkelgangetje is een oogenblik van rust in een haastig leven, het parmantig schril gefluit doet verteerderd glimlachen als om een keffend hondje. De wagentjes hebben een vóór- en achterbalcon, en daarop kun je, als dat noodig is, je warme slapen laten afkoelen. Bij elk halte plaatsje staat het locomotiefje te zuchten en het snuift bevredigd als het Aalsmeer bereikt heeft. Het stationnetje Willemsparkweg maakt een uitzondering op het slechte en wreede van deze wereld. Het is een klein vergeten eilandje van tevreden heid en vertrouwen. Boekenweek Gala-avond in den StadsSchouwburg.... IN Parijs zouden ze hebben gefloten, gejoeld en gehoond. Ons tamme publiek klapte zelfs nog, inplaats van en bloc de zaal te verlaten als protest tegen een dergelijken avond. De bloem der Nederlandsche letteren, een echte Excellentie en een publiek in avond japon en rok zagen het gebeuren. Ter eere van het boek droeg Charlotte Kohier 'n gedicht voor, waarin zij tel kens apartjes had met den souffleur. Twee een-acters uit den vreemde wer den vertoond in een opvoering, die men van een H.B.S.clubje nog vrij poover zou hebben gevonden. De Coulissen der Ziel", waarover in het programma een samenraapsel van onzin was ge drukt, met vermelding van Freud, Fichte en Ribot (het is heusch waar!) wekte hilariteit. Dit werd inderdaad sommigen te machtig. Het onder bewuste, voorgesteld door een meneer in pyama, die in een ongemakkelijke houding lag opgekruld op den grond, wordt, als de mensch" zich heeft doodgeschoten, door iemand met een bioscoop-lantarentje aan den schouder geschud: U kan hier niet blijven, U moet ergens anders heen". Het onderbewuste staat gemelijk op, geeft een snauw en zegt: Het is immers toch overal het zelfde". Neen, overal het zelfde is het niet. Er zijn nog landen, waar een eere avond voor het boek gén beschamend fiasco wordt. Waar men zich moeite geeft, iets te brengen, dat oorspronkelijk en van goeden huize is. Hier had men de kans moeten grijpen, om nu eens Nederlandsen werk ten tooneele te voeren, in een sublieme vertooning, die door onze eerste kunstenaars met liefde was voorbereid. Maar het Boek was zooveel niet waard ! De letteren zijn en blijven in Nederland niet in tel. Tooneel Schijn en werkelijkheid (Het Nederlandsch Tooneel) TOEN we halverwege waren zei een dame naast me: Zou ik even uw programma mogen zien, ik dacht dat het Madame sans gêne" was, maar dat kan toch niet?" Het was Schijn en Werkelijkheid" en de ma dame naast me was stampvol gêne, toen ze mij het programma terug gaf. Helaas: schijn en werkelijkheid.... Dat zijn de nadeelen van een veel zijdig repertoire: n voor de kas en n voor de kunst. Dit was voor de kunst. Albert van Dalsum regisseerde en speelde de eene hoofdrol. Hij was de pater Malachius van dit stuk, een kanunnik, die slechts de klassieke ui tingen der religiositeit waardeert en van Dalsum Charlotte Kohier niet de profane zijner kapelaans. Me vrouw Charlotte Kohier speelde het dienstmeisje, dat een wonder ziet: een verschijning van de heilige Brigitta. De menschen meenen, dat zij ziek is en overspannen. Ik kan dat dien menschen niet kwalijk nemen. Op een afstand gezien, zooals wij publiek dat uiteraard doen, leek het ook zoo. Hoe dan ook: het wonder gebeurt dat de kanunnik en de atheïstische school meester bij het doode lichaam van het dienstmeisje beseffen, dicht bij elkaar te staan, ondanks schijnbare verwijderdheid. Er zijn echter wonderen, die ons niet overmatig interesseeren. En ik had te weinig sympathie voor den onbekookten, querulanten schoolmeester om ook maar n minuut te huilen als hij rechtuit ter helle ware gevaren. Het dienstmeisje van mevrouw Kohier, dat deze verzoening met haar leven bekoopt, was, wat mij betreft, dus te vergeefs gestorven. Zesde Etage (Het Masker) OP de zesde verdieping leven men schen. Wij leven met ze mee en zijn in den zevenden hemel. Want we MIJN VRIEND L >E SPORT over: J~\E sport", aldus sprak mijn ?U vriend de Thuiszitter, en hij strekte zijn beenen lang uit onder zijn stoel, geeuwde, rekte zijn armen en trok zijn kamerjas weer warm om zich heen, is het mooiste wat er bestaat. Jij moest wat meer aan sport doen, inplaats van in deze kamer mij uit mijn middagdutje te houden. De sport is iets voor men schen, die het prettig vinden, zich over matig in te spannen en daar behoorde jij toe te behooren. En als, wat ik uit je angstige gezicht meen op te mogen mer ken, jij niet voor sport voelt, laat mij je dan zeggen, dat jij voor sport best in aanmerking zou komen. Of dacht je soms, dat alle menschen, die een heelen Zondagmiddag op de open tribunes van het stadion zaten, dat al die menschen werkelijk sportief waren? Zou niet bij hen, net als bij jou zooals ik vermoed, het gekraak van vastgeroeste beenderen te hooren zijn, als ze op kantoor een gevallen potlood op moeten rapen ? Nee," aldus mijn vriend en hij nam een hartige teug van zijn glas thee met rum, ,,sport kan jij best bedrijven. Tegenwoordig is het al sport als je in je kamer de radio aanzet en dus ben ik sportiever dan jij. Want als ik luister naar de meest sporiStaosscnou-wourg N.V. HET NEDERLANDSCH TOONEEL - Directeur Cor van der Lugt Melsert ZATERDAG 4 en ZONDAG 5 MAART 8.15 u. Een avond van groote en ontroerende Kunst: U. d. P. SCHIJN EN WERKELIJKHEID spel door PAUL VINCENT CARROLL konden ons een heelen avond amu seeren. Al werd alles, wat daarboven gebeurde, niet ideaal uitgebeeld, er was toch zooveel sfeer, dat zesde ver dieping" werkelijkheid voor ons is geworden. Dat wereldje kennen we nu. We kennen den don Juan", die geen don Juan maar een don sjan" speelde, we kennen het gebrekkige meisje, dat wel ontroerend kon zijn, we kennen den braven jongen, die zoo veel van haar hield en we kennen de pralende, verslenste artistenvrouw. De wat ijdele vader, de over-ijdele artist, de huis eigenaarster, al die menschen zijn gaan leven, zooals ze uit het trapgat opdoken naar onze zesde verdieping. Ze hebben het hoog gezocht, maar niet te hoog gegrepen. De zeven sleutels van Baldpate (Rika Hopper theater) DE zeven sleutels van Baldpate is een echt griezelstuk. Dank zij de zes sleutels die er te veel schijnen te zijn, zitten we van het begin tot het eind in bijna ademlooze spanning: hoe zal het afloopen ? En het loopt natuur lijk heel anders af, en daarom be antwoordt het stuk aan zijn doel. Constant van Kerckhoven is de schrij ver die een roman moet schrijven in een verlaten landhuisje. Zijn spel is ietwat te erg op het publiek ingesteld, maar desondanks heel onderhoudend. De huiveringwekkende geest" (Daan van Ollefen Jr.) is bijna téangstwek kend, maar er is niemand uit de zaal weggeloopen. Aangezien we evenveel gelachen als gegriezeld hebben, konden we tevreden naar huis gaan. Tentoonstellingen Mathis Grünewald (Rijks museum) DIT is plotseling een blijde ver rassing. Een schilderij van Mathis genaamd Grünewald, samen met eenige origineele teekeningen en kostbare reproducties. Het schilderij Kruisiging" is van een zoo ontroerende kracht, de kleuren zoo fel van leven en zoo teeder van overgang dat het een openbaring van schoonheid wordt. De tentoonstelling is ingericht ter gelegenheid van de opvoering van de Wagnervereeniging: Mathis der Maler". Film Sta op en vecht (Royal) L E beau Taylor als bokser, onver slaanbaar, onoverwinnelijk, een tweede Golden Boy, nu niet met een viool, maar met een gouden stem (in z'n jeugd) en met 'n exploiteerenden vader, die op het einde van de film bloedig voor zijn euveldaden moet boeRobert Taylor ten. Crue realiteit van opwindende boksmatches naast een naieve idylle op het platteland. Op beide terreinen wint Taylor, eenerzijds met zijn onoverwin nelijke vuisten, anderzijds met zijn dito glimlach, maar de parasiteerende vader van Frank Morgan wint 't door zijn spel; een mooie rol vol onbe schaamdheid en lacherige lafheid. Hij sterft op het einde en niets belet dan een gelukkig huwelijk der hoofdperso nen. Bij de inzegening heeft een der koorknapen een blauw oog. Dat is stijl ! Operette THUISZITTER Dixie (HolL tieve verslagen sta jij ergens in de kou op een vluchtheuvel rustig te wach ten op een tram; terwijl ik het verslag in de krant lees van een spannenden wedstrijd hol jij over het stationsplein om een of anderen trein te halen; terwijl ik de foto's van een levensgevaarlijke autorace zit te bekijken, f iets jij, onspor tief als je nu eenmaal bent, door het ver keer van de Leidschestraat. Sport", aldus sprak mijn vriend, en hij keek mij verachtelijk aan, sport is iets voor edele geesten, die er thuis den tijd voor hebben en pas in de tweede plaats voor zulke menschen als jij, die altijd maar rondhollen en geen greintje gevoel hebben voor de schoonheid der lichaamsbeweging. En daarom zal ik je wat zeggen : er moest meer sport bedre ven worden. Er moesten snel-schrijfwedstrijden voor journalisten komen, wed strijden, wie over een verkeersongeval het mooiste stuk kon maken, en onder linge competities, wie de meeste concer ten en tooneelstukken op een avond kon zien en recenseeren. Jij", aldus mijn vriend, ,,moest zoo iets organiseeren, maar daar denk je natuurlijk niet aan. Het is toch wel merkwaardig, dat ik nu weer op die goede idee moest komen." EEN operette, die niet van Léhar en niet van Strauss is. Geschreven door een tweemanschap, waarvan n deel, Farkas, thans bij Nelson in de Gaitéte bewon deren is. Lichte moderne muziek, lichte moderne decors (Hein Salomonson). Jopie Koopman als meisje van het Leger des Heils, Kurt Gerron als man van het on heil. Hij is zoo ge weldig van volu men, datje op het tooneel in hoofd zaak hém ziet. Of zou dat ook een kwestie van talent zijn? De komiek Sylvain Poons als jeune premier. Hij is echter niet de jongste de beste. Ik zie hem liever als komiek dan als held. De operette zit prachtig in elkaar geknutseld. Je vraagt je af, hoe menschen in korten tijd de boel zoo door elkaar kunnen gooien, terwijl een kind zou kunnen zien, hoe het in werkelijkheid moest zijn. Dat is trouwens het recept van elke ope rette. Men neme. . Men neme een plaats in den Hollandschen Schouwburg. PAG. 14 DE GROENE No. 3222