Een verhaal van De Groene Lieve. MEVROUW Bergman was er zich niet van bewust, dat er iets bijzonders te doen was in Mast's Warenhuis op dien middag in April, totdat zij op de zesde verdieping uit de lift stapte en ontdekte, dat de afdeeling kinderkleeding afgesloten was met witzijden koorden, net als bij een huwelijk in de kerk. Zij fronste haar wenk brauwen en keek angstig naar haar zevenjarig dochtertje Claartje, dat na twee uur ingespannen winkelen een beetje bleek om haar mond begon te worden. Mevrouw Bergman had Mast's Warenhuis als het terrein van haar boodschappen verkozen, omdat zij dien morgen in de krant gelezen had, dat een miniatuur spoedbuffet voor kinderen daar zoo juist was geïnstalleerd in de afdeeling kinderkleeding, en omdat zij wist, dat niets dan een lekker hapje Claartje weer zonder incidenten heelemaal terug naar huis zou kunnen doen gaan. Toen zij besluite loos voor de witte koorden stond, kwam er een meisje in een zwarte jurk aangeloopen om haar uit te leggen, dat het kinderbuffet eerst den volgenden middag voor het publiek officieel opengesteld zou worden; vanmiddag had er een ontvangst voor de vertegenwoordigers van de dagbladen plaats. Mevrouw Bergman staarde over de groenbekleede vloer van de afdeeling en zag in de verte een aantal dames en heeren die, zonder veel enthousiasme, uit witte bekertjes dronken. Een elegante jonge man, zeer blond en met overdreven breede schouders, beheerschte de groep en sprak levendig. Het scheen dat niemand naar hem luisterde. Er achter lag het nieuwe spoedbuffet, schitterend van staal en glas. Toen Claartje het in de gaten kreeg, was het met haar moreel volkomen gedaan. Zij barstte in tranen uit. Bij het hooren van haar snikken keken de jour nalisten belangstellend om en de lange jongeman kwam met een boos gezicht vlug aangeloopen. Hij was onberispelijk gekleed in een jacquet, met een witten bloem in zijn knoopsgat en mevrouw Bergman bracht zichzelf in den plooi voor de ontmoeting. Toen de jonge man echter bij den ingang van de afdeeling gekomen was, was zijn uitdrukking stralend. Hij streelde Claartje vriendelijk over haar hoofd en stelde zichzelf voor als Walters, onder directeur. Claartje, overdonderd door zijn waardig heid, hield op met huilen. Zij was een heel knap meisje, zelfs met een rood neusje, en de heerschende mode van grappige en sprookjesboekachtige kleertjes was voor haar als geknipt. De heer Walters bekeek haar in gedachten, streek ondertusschen over haar hoofdje en sprak bemoedigend tegen mevrouw Bergman. Dan, zonder overgang, kwam hij plotseling in actie. Op een wenk van zijn hand verschenen plot seling bedienden uit het niets om op geheimzinnige boodschappen gestuurd te worden. Claartje werd naar het spoedbuffet gebracht, aan de pers voor gesteld en van een sandwich voorzien, die ze vergat op te eten. Terwijl mevrouw Bergman aan de buitenzijde van de groep moest blijven zwerven kwam een fotograaf de afdeeling binnengestormd. En van de bedienden kwam er een opdagen met een groote pop, gekleed in een matrozenpakje, die hij in Claartjes armen drukte. Mevrouw Bergman begon te realiseeren wat er aan de hand was. Zij stapte naar voren om te protesteeren, maar Claartje's gezicht begon te betrekken. Alles scheen haar moeder op dat oogenblik te verkiezen boven nog me e ? tranen en dus slikte zij haar woorden in en trad achteruit met het onaangename bewustzijn, wat een slappe moeder zij eigenlijk was als het op werkelijk ingrijpen aankwam. Daarop werd Claartje gefotografeerd terwijl zij den heer Walters een hand gaf, terwijl zij de pop van meneer Walters aannam, terwijl zij melk dronk uit een van de witte bekertjes, terwijl zij meneer Walters melk aanbood en terwijl zij samen met meneer Walters een sand wich at. En tenslotte, toen de onder-directeur zich over haar heenboog om teeder afscheid van haar te nemen en haar vrojg of Claartje hem nu niet eens een brief zou willen schrijven, was Qaartje volko men sprakeloos en nog slechts in staat haar hoofd te schudden in een gelukkige toestemming. Op weg naar huis zei zij geen woord maar drukte de pop tegen zich aan en keek droomerig uit het tr;inraampje. Den volgenden dag, een Zaterdag, was zij al vroeg op en bracht den morgen door aan haar moeder's bureautje met het fabriceeren van den brief, waarom meneer Walters haar gevraagd had. Toen mevrouw Bergman haar kwam roepen voor de koffietafel, liet Claartje haar de vijfde en defini tieve versie zien, die luidde: LlEVE, LIEVE MENEER \\~A1,TICKS , Ik vond het 'n eenig partijtje on de pop vond ik eenig on nu kom ik weer eens gauw naar Mast toe en dan breng ik de kinderen uit mijn klas mee. U vriendinnetje, C LA ART j E KKKG.M A.\ Toen mevrouw Bergman haar dochter den brief in de brievenbus zag gooien, kwam zij voor het eerst sedert de receptie weer tot rust. Zij luisterde gedurende het weekeinde toegevend naar Claartje's enthousiaste verhalen over meneer Walters en toonde zich zelfs bereid het eens te zijn met de conclusie, dat hij een veel knappere man was dan Claartjes eigen vader. LAAT in den Maandagmiddag kwam een speciaal afgegeven brief voor Claartje. Hij kwam van Mast's Magazijnen en zij scheurde den brief in haar gretige pogingen om de enveloppe open te maken. Mevrouw Bergman las hem hardop aan haar voor: LIEVE, LIEVE CLAARTJE. Ik ben blij, dat je het prettig vond op ons partijtje en dat de pop tot je tevredenheid is. Breng de kinderen uit je klas maar mee om de magazijnen te bezoeken. Ik vond je brief zoo aardig, dat ik hem graag met je portret in de krant zou willen afdrukken. Je bent wat een knap meisje, dat je al zoo keurig kunt schrijven en ik hoop maar, dat je het heel vaak zult doen. Met besten groet, hoogachtend, BKRXAKD J. \\"ALTERS P.S. Wil je je moesje vragen, haar naam te zetten op het strookje papier, dat ik in de envelop bijsluit. Het strookje papier was een verklaring, die aan Mast's Magazijnen toestemming gaf, Claartje's portret te publiceeren. Mevrouw Bergman keek er twijfelend naar. Niet in staat weerstand te bieden aan de smeekbeden van haar dochter, teekende zij het tenslotte en de volgende twee uur dacht zij ingespannen er over na, waarom ze dat in 's hemels naam gedaan had. De brief verscheen in de krant op Vrijdagmorgen in een van Mast's gezellige advertenties. Direct er boven was de foto van Claartje, die uit een wit bekertje dronk en; er onder, een antwoord: Wat een aardig briefje, Claartje ! Het doet ons echt goed, te weten, dat onze vriendjes aan ons denken. We hopen, dat je dikwijls naar onze geheel nieuw inge richte zesde verdieping zult komen en je kameraadjes mee zult brengen voor het drinken van heerlijke Hof stede Vollemelk en voor een voedzaam hapje. Natuurlijk kunnen wij niet aan elk kind een pop geven, maar er staan heel veel aardige costuumpjes, hoedjes, jassen te wachten om gepast te worden, evenals stevige jongenskleeren voor broer. Schrijf ons maar vaak, Claartje ! Claartje basteedde opnieuw haar Zaterdagmorgen om een brief aan meneer Walters te schrijven, waarin zij hem er voor bedankte, dat hij haar foto in de krant gezet had en hem beloofde hem regel matig te schrijven. Zij was ontzettend boos, toen zij haar moeder betrapte bij een poging, den brief in de prullemand te smokkelen en bracht hem zelf naar het postkantoor. Kennissen van haar moeder hielden haar onderweg staande, om haar te ver tellen hoe trots zij waren om zulk een beroemd meis je te kennen. De volgende week ging heel langzaam voorbij. Claartje was eiken morgen vroeg op, terwijl zij rondhing tot de postbode kwam, die de foto in de krant gezien had en het heele geval een geweldige mop vond. Niets voor de debutante vanmorgen" riep hij haar steeds vroolijk toe. Claartje nam die week af en werd bits tegen haar familie. Zaterdagmorgen overhandigde de postbode haar met een plechtige buiging een brief met Mast's briefhoofd. Claartje bracht hem naar haar moeder met een beetje ongeruste uitdrukking. ,Ik hoop maar, dat hij niet ziek is", zei zij. Deze ziet er anders uit dan zijn vorige brief. Wat staat er in?" Mevrouw Bergman las de brief voor, die kort was: GEACHTE JI-FFROTW BHRI.MAN, Onze heer Walters verzoekt mij, l' te bedanken voor I:\v aardige brief, en hoopt spoedig weer eens iets van \' te hooren. Hij is o]) het oogenblik zeer bezet en verzocht mij, voor hom te schrijven. Met beleefde hoogachting, IV d.v. Ll.l.A C. 1'OKI'KK, ('hof Publiciteit ,,Ik weet zeker, dat hij het erg druk heeft, kindje" zei mevrouw Bergman. Dat soort magazijnen hebben in dezen tijd van het jaar erg veel te doen, begrijp ie, om de menschen voor de lente te helpen". Claartje glimlachte twijfelend en deed den brief in haar bureaulaatje. Zij wachtte drie dagen met hem te beantwoorden. NADAT er twee weken zonder antwoord verloopen waren, merkte mevrouw Bergman tot haar opluchting, dat Claartje niet meer naar de voordeur holde als de post moest komen en dat zij wesr een beetje scheen aan te komen met het speciale dieet, dat de dokter voorgeschreven had. Maar zij speelde, met negatie van haar andere speelgoed, alleen nog maar met den matrozenpop. Op Zondagmorgen zat zij in de huiskamer met haar pop op den grond te spelen, toen haar vader, zooals hij dat altijd deed, haar het geïllustreerde Zondagsbijvoegsel gaf. Claartje sloeg een paar minuten de bladzijden doelloos om. Toen stond zij plotseling op, legde de krant op haar moeders schoot. Blijkbaar verkeerde zij in een staat van hevige opwinding. Is hij dat niet?", vroeg zij. Mevrouw Bergman keek naar een foto van een knappen, breedgeschouderden, blonden jongen man, elegant gestoken in een jacquet met een bloem in zijn knoopsgat. Hij lachte welwillend naar een snoezig klein meisje, van ongeveer drie jaar, met zwarte kurkentrekkers en een engelachtige gelaats uitdrukking, toen hij over haar heenboog om haar een pop in matrozencostuum te geven. Ja kindje", zei mevrouw Bergman, dat is meneer Walters". Claartje ging naar boven, zonder te wachten op het voorlezen van het bijschrift, terwijl zij de pop midden op den grond in de huiskamer liet liggen. Toen ze aan tafel gingen, legde mevrouw Bergman de pop in een hoek van de gangkast. Claartje vroeg er niet meer naar en ongeveer een week later gaf mevrouw Bergman hem aan een soldaat van het Leger des Heils, die een doos gedragen winterkleeren kwam afhalen. PAG. 16 DE GROENE No. 3230