rouwen en vrouwenleven Eva .eten Het dubbelleven van de moderne vrouw GESPLETENHEID is een der ken merken van den modernen mensch. Met een zucht kunnen wij onze grootmoeders benijden, die zoo heerlijk-rustig simplistisch waren, wier gedachten zoo genoeglijk ronddraaiden in het kleine kringetje der drie K's, Kinderen, Kerk, Keuken. Onze groot moeders legden er zich in het algemeen zelfs zonder protest bij neer, dat er vele zaken waren, die een vrouw niet aangingen", en.... ze hadden het er gemakkelijk mee! Het spreekwoord: wat niet weet, dat niet deert! vierde hoogtij. Haar opwindingen golden de gedienstigen, die ook toen golden als een der ergste plagen des levens, of familie-veeten. En als er eens een krach kwam, gelijk zulks tot in de beste families,placht en pleegt voor te komen, dan' was niemand verbaasder dan grootmoeder, die niets had zien aankomen. Neem daartegenover de vrouw van nu ! De gespleten Eva onzer dagen, die van vele zaken op de hoogte is en die aan vele dingen wil meedoen ! Een groot percentage harer stelt zich tot taak om te zijn: een goed echtgenoote, een dito huisvrouw, een zorgzaam moeder, een prettig gezelschapsmensch, een sociaal-voelend wezen, een mede werkster aan een of ander werk, dat buiten haar gezinskring ligt, maar waarmee ze de gemeenschap hoopt te dienen. Dan wil ze, excusez du peu, iets weten van kunst en ervan genieten en als ze behoort tot de menschen, die graag in de diepte graven", zal ze wellicht ook een schuchtere poging doen om de hooggetopte gebieden der wijsbegeerte" te betreden. Maar wat wilt ge, nog altijd heeft zelfs in onze technisch zoo volmaak te tijden de dag slechts 24 uur waar van minstens n-derde verslapen moet worden. Eva-1938 tracht de restearende 16 uren efficiënt in te deelen en komt altijd nog tijd te kort. Want het is merkwaardig gesteld met die indeeling: zij moge, als een zelfgeschreven wet van Meden en Perzen en dus keihard zijn, daar is óók nog ons vrouwelijk gemoed,Jdat ons Aan onze abonné's wordt beleefd verzocht adres veranderingen duidelijk op te geven, met ver melding of deze blijvend of tijdelijk zijn. NA DES WOENSDAGS 12 UUR VOORMIDDAG kunnen geen verande ringen meer worden aan genomen. DE ADMINISTRATIE. meermalen dwingt er tegen te zondigen. Daar hebt ge de vrouw, die zich op politiek terrein beweegt. Ze moet vaak vergaderen en ze zit in vele comité's. Ze heeft dit met haar echtvriend samen zoo uitgemaakt en beiden heb ben het als een noodzakelijk kwaad geaccepteerd. Maar haar kroost zegt ontevreden: Gunst, moeder, ben je nou alweer weg vanavond.... ? Ge zellige boel hier ! Andere moeders zijn altijd thuis!" Als haar dat in n maand driemaal is toegevoegd, riskeert ze het geen vierde en verzuimt de eerst volgende bijeenkomst, waar ze nóódig was, om thuis te zitten en thee te schenken, waarna het kroost-zelf in alle richtingen verdwijnt en moeder alleen laat, in het tevreden besef dat ze er is.... DAAR is de vrouw, die aan jeugd werk doet. Jeugdwerk eischt een hélen mensch op. Juist menige vrouw en-moeder voelt dat ze dit werk aan kan op de goede manier, omdat ze ervaring met kinderen heeft I Maar terwijl ze haar kringetje leidt, op dien eenen middag per week, moet ze onder wijl toch bedenken, dat inmiddels haar eigen kinderen van school thuis komen. Zullen ze hun natte laarzen uitdoen? Zullen ze aan hun huiswerk beginnen? Zal het dienstmeisje thee schenken voor hen of zullen de muisjes weer eens de baas spelen, nu de kat van huis is? Al deze en dergelijke vrouwen leven dagelijks in een zekeren vorm van verscheurdheid. Haar sociaal gevoel zegt haar, dat ze mee moeten helpen aan alle pogingen, die er gedaan worden tot opbouw eener menschelijke wereld, maar haar gevoel van huistuin-en-keukenvrouw-en-moeder te zijn, drijft haar terug naar haar eigen vier muren. Is ze daarbinnen, dan gevoelt ze zich schuldig jegens hetgeen ze daarbuiten verwaarloost; is ze daarbuiten, dan richt het gevoel van schuldigheid zich jegens hetgeen ze daarbinnen niet kan doen ! En dan de vele vrouwen, die het besef met zich dragen, dat ze jegens zichzelf iets verplicht zijn ! De vrouwen met een talent, een aanleg, een be gaafdheid in een bepaalde richting, die weten dat ze instrumenten zouden kunnen, zouden moeten zijn, en die daaraan nauwelijks durven denken! In een van haar laatste boeken vertelt Pearl Buck, de begaafde Amerikaansche schrijfster, van een jonge beeldhouwster, die wel als het proto-type van zoo'n gespleten vrouwennatuur met kunstenaarsgaven mag gelden. Susan Gaylord's handen hunkeren er naar om de natte klei te voelen, om langs steen te glijden en alle mogelijkheden daarvan te doorgronden en uit te voeren, maar ze is ook als huisvrouw, die alles kan, een succes. Ze kan alleen nooit een gelukkig mensch zijn en zoek is dus de gave harmonie, die alleen het gevoel van evenwichtig leven de ge middelde vrouw kan schenken ! EN och...., we behoeven allemaal nog geen groote talenten te zijn, om toch wel eens het gevoel te hebben dat we ook jegens onszelf iets verplicht zijn ! Ik moest in dit huis n kamer tje 'hebben, waar ik wat zou kunnen schilderen", vertrouwde me een buurvrouwtje op een buitensingel eens toe, maar wilt u gelooven dat ik er haast nooit kom. Eén keer was ik net be gonnen en toen viel mijn Wimmie van vier in den singel; een andere keer komt het meisje ieder oogenblik kloppen omdat dan de telefoon gaat, dan een stofzuiger-meneer me hoog-noodig moet spreken, of een derde keer omdat ze niet weet of de capucijners nu werkelijk gaar zijn.... Hoe kun je zóó iets aan kunst doen?" Ja, hoe kunnen we zóó iets doen aan kunst of aan iets anders, dat ons toch magisch lokt en trekt, omdat we binnen in ons het ondoorgrondelijke gevoel meedragen, dat we in tegenstelling met onze grootmoeders iets mér moeten dan alleen binnen ons huis de motor te zijn ! Niet dat dit laatste niet belangrijk zou wezen ! Het is hél belangrijk en het moet zeker vóór alle dingen worden gedaan. Maar zeer velen onzer hebben het gevoel, dat het niet genoeg is ! En vandaar de gespletenheid en de verscheurdheid ! Op een goed moment komen velen er toe om te kiezen of te deelen. En wie waarborgt, dat er altijd goed gekozen en gedeeld wordt? En wie weet iets van het zelden-uitgesproken verdriet omdat iets opgegeven moest worden, dat op zichzelf toch goed en vaak heel noodig was? Maar mijn werkvrouw heeft het bij het rechte eind als ze zegt: Mevrouw, leer van mij, dat een mensch zich tóch niet in tweeën snijden kan. ... !" HENRIETTE LABOUREUR D e onmisbare T)E intelligente lezeres heeft het al beU grepen: met de onmisbare bedoelen wij de blouse. Als de lyriek (in het dagelijksch leven) niet zoo uit de mode was, zouden wij lyrisch kunnen worden over de moderne blouse, van de gezellige sportblouse af tot en met de hyper-chique, goud-doorweven, gedecolleteerde avondblouse, zonder het tusschenstadium: de middagblouse in al haar geraffineerden eenvoud, over te slaan. Maar afgezien van alle lyriek: dit is nu een onderdeel van de kleeding, dat in geen enkele kleerkast ontbreekt, en met recht.' Een blouse vervult in de garderobe dezelfde rol als aan een diner het pasteitje, de artisjok of de patéde foie gras: men beschouwt haar niet als hoofdgerecht, maar zonder haar is de maaltijd niet volledig ! Het is jammer dat onze onvolprezen Nederlandsche confectie zich nog te weinig toelegt op het vervaardigen van bijzondere modellen van dit kleedingstuk, dat toch een zoo eindelooze variatie toelaat: of men vindt in de winkels slechts tamelijk fantasieloozeblousjes, óf ze zij n veel te duur. Zoodat menschen, die haar hart aan de blouse verpand hebben, zelf met naald en draad aan den gang moeten gaan, of de naaister in den arm nemen. Er zijn modellen van heel fijn linnen, zooals dat van de foto, die vrijwel zonder garneering, of met zeer een voudige versiering op hun best zijn, en hun chic alleen ontleenen aan de bijzondere kwaliteit van de stof. Een blouse koopen of maken is een werkje, dat men niet ge dachteloos doen kan: men moet er altijd bij bedenken hoe zij onder den mantel zal staan. Want de sjaaltjes-mode is lang zamerhand vervangen door grootere ver fijning in den snit van de blouses, waarvan een gedeelte uit den tailleur te zien komt en daarom: bedenkt U vele malen voor U een blouse aanschaft, maar schaft er vooral een aan, en liever zes! PAG. 12 DE GROENE No 3244