Een verhaal van De Groene D on s huwelijk TOEN Don Gibson in het huwelijk trad, was dat een zeldzame verrassing voor zijn vrienden en bekenden. Hij was geen man om te trouwen. Het was trouwens moeilijk om uit te maken wat voor soort man hij wel was. Niemand was daar ooit be hoorlijk in geslaagd. Hij was klein, mager en altijd geprikkeld. Alles irriteerde hem: dameshoeden, cellners, de kamer temperatuur, de telefoon, president Roosevelt, menschen in de lift die zoo pervers waren met hun rug naar de deur te gaan staan, werkvrouwen, het weer, aschbakjes en de wijze waarop de wereld geregeerd werd. Het was verre van aangenaam, met hem te gaan dineeren. De tafel die hij wilde hebben, was altijd bezet door een paartje dat daar uitsluitend was gaan zitten om hem onaangenaam te zijn. Had hij dan tenslotte een tafel gevonden, dan placht hij het couvert zeer zorgvuldig en op vallend te reinigen met zijn servet. Dan leek het hem dat de kellners die anderen vlug, ja met graagte bedienden, hem vermeden. Gevolg was, dat hij iets bijtends of sarcastisch moest zeggen om hun aandacht te trekken. Als het U gelegen komt, zou ik vandaag willen bestellen .. .." Werd het diner geserveerd en nam hij bij voor beeld een mondvol van zijn kreeften-cocktail, dan kwam er een pijnlijk moment wanneer hij op een hard stuk schaal beet. Vreemde substanties in voedsel trok hij met magische kracht aan. Het scheen alsof het Noodlot niets anders te doen had dan zijn pijnlijke zenuwen te kwellen. Speciaal vrouwen schenen het uiterste van hem te vergen. Zij brachten hem bijna tot dien graad van waanzin waarbij de mensch gillend zijn hoofd tegen den muur slaat. Hij placht hen met zulk een kwaadaardige uitdrukking aan te kijken dat zij er nerveus van werden, taschjes en handschoenen lieten vallen en eenvoudig hun evenwicht kwijt raakten. Het was een verschrikkelijk ge zicht, hem een verwarde vrouw in een hoek te zien dringen, vragend: Uitstekend, wil je nu mee uit gaan, of wil je eigenlijk niet?" Was hij op een feest aanwezig, dan hoorde hij een gefluisterd woord over de volle lengte van de kamers, en placht hij met zijn glas in de hand uit zijn stoel op te springen met den uitroep: Hoe is het in hemelsnaam mogelijk, dat je zoo iets beweert!" Dan ging hij heen en weer loopen en legde allen de volslagen stompzinnigheid van zoo een bewering uit. Zijn tiraden waren vol negatieve uitdrukkingen. Positieve ontbraken. DON's beste vrienden waren de Miilikens, en toen hij hen opzocht om hen te vertellen dat hij getrouwd was, kon je Bess Milliken met je pink omduwen. Getrouwd??" hijgde ze. Jazeker," vertelde hij haar. Mag dat soms niet ?" Natuurlijk", zei ze geruststellend. Natuurlijk.. . Maar 't is allemaal zoo onverwacht. Ken ik haar?" Geloof van niet", zei hij. Grace Mintie." Nee," zei Bess Milliken, nooit van gehoord. Dat zegt natuurlijk niets. Er zijn hoopen menschen die ik niet ken." Ze lachte ter verontschuldiging. Ja", vervolgde hij, ik heb haar op die reis naar de Bermudas ontmoet." O", zei ze schalks, nu herinner ik me dat je ons vertelde dat je het zoo prettig had gehad, maar we wisten niet waarom. Ja, Don, den eenen of den anderen dag treft het ons allemaal". Treft ons wat?" vroeg hij. De liefde", antwoordde zij zacht. En uit vrees dat hij het niet prettig zou vinden als ze zoo senti menteel deed, voegde ze er opgewekt aan toe: En wanneer zullen we haar ontmoeten?" Daarvoor kwam ik juist hier," zei hij. Zullen we afspreken dat jullie Vrijdagavond bij ons komen dineeren?" Dien Vrijdagavond kleedde Bess zich met bijzon dere zorg aan. Zij herinnerde zich dat Don eens had gezegd dat haar gezicht er door haar zwart kanten japon als een tomaat uit zag. Zij gaf Bob verschillende waarschuwingen. Pas op dat je niet de kleine stukjes ijs weer in je glas spuwt", zei ze. Dat maakt Don razend. En pas op dat je niet zegt: Dat is om op te schrijven!" Toen je dat een tijdje geleden eens zei, keek Don je aan of hij je wilde vermoorden". Restaurant DORRIUS N.Z. Voorburgwal b.h. Spui, Amsterdam PLATS DU JOUR EN A LA CARTE En maak jij maar niet van die kleine bolletjes van je brood", zei hij ter verdediging. Ik heb hem eens heel raar zien kijken toen je dat deed". TOEN de Miilikens bij Don Gibson aan de bel trokken, konden zij een radio hooren. Bess had juist tijd om Bob aan te kijken, toen Don de deur openzwaaide. Kom binnen ! Kom binnen !" riep hij, met zulk een enthousiasme-, dat zij zich afvroeg of hij soms teveel gedronken had. In de huiskamer, op een stoel, bijna in de radio, zat de bruid. Ze was klein, zag er onbepaald uit en had wel iets knaps. Zij glimlachte, langzaam en gemaakt. Blij jullie te ontmoeten", zei ze. Jullie komen juist op tijd. Roosevelt spreekt". Zij sprak fluisterend. Oj", zei Bess Milliken.?Roosevelt? Natuurlijk". Grace Gibson had zich weer tot de radio gewend en luisterde gespannen. Don zat met zijn rug naar het raam en keek naar zijn vrouw. Hij is gek op haar", dacht Bess Milliken. Hij kan gewoon zijn oogen niet van haar afhouden". Toen de redevoering afgeloopen was, zette Grace Gibson de radio zuchtend af. Prachtig, niet?" zei ze. Bess en Bob wierpen een ongerusten blik op Don, maar die was druk bezig met flesschen en glazen. 't Was wel een verrassing", zei Bess vriendelijk. Heelemaal getrouwd en ingericht in een mooi nieuw huis en dan hooren wij er pas van". Ze zocht een aschbak en vond een in den vorm van een schelp. Ik begrijp het zelf ook nog niet", vertelde Grace Gibson. Stel je voor: ik mevrouw Gibson". Inderdaad, jij mevrouw Gibson", antwoordde Don. Een bekende glans scheen in zijn oogen. Bess Milliken schoof onrustig heen-en-weer in haar stoel. Ze wierp een angstigen blik op Grace, maar die glimlachte en bracht het glas dat Don voor haar had neergezet, naar haar mond. 't Was net als in een roman", zei ze. Ont moeting op een boot, enzoovoort, enzoovoort. De eerste avond dat we elkaar ontmoetten, hadden we een ontzettende ruzie. Maar ik heb Don later ge zegd: hoe slechter het begin, des te beter het einde"O, dat geloof ik zeker", stemde Bess nerveus in. Don kreunde. Zullen we eens aan tafel gaan?" zei Don. Ik ben klaar. Hoe is 't met jou, Bob?" 't Is zoo gek met Don", vertelde Grace be minnelijk. Hij heeft zooveel jaren alleen gewoond, dat hij eenvoudig geen voorstelling heeft van een gezin. Een gezin is geen hotel. Hij denkt maar dat hij op ieder oogenblik van den dag kan eten". Een bedeesde dienstbode vertoonde zich, en deelde mee, dat het diner gereed stond. Bess Milliken dacht dat ze nog nooit zooveel dingen op een tafel had zien staan. Er waren zilveren kandelaars met draden, met rose kapjes van kant en zijde er boven op, een zilveren schaal met rozen, en ongetelde schaaltjes met zoute amandelen en pepermuntjes. De servetten waren gevouwen in den vorm van vliegende vogels. Het fruit kwam uit blik. Boven op de fruitbakjes lagen broederlijk een roode kers en een groene kers. Don stak zijn lepel naar het fruit uit. Vol afkeer zei hij: 't Lijkt wel een café". 't Smaakt uitstekend", vertelde Bob Milliken hem vriendelijk. Heerlijk", zei Bess. Don is soms net als een stout klein jongetje", legde Grace uit. Ik ben er dol op. Als dingen er leuk uitzien, dan smaken ze ook goed, zeg ik altijd". Zij glimlachte zwakjes. BESS wist niet wat ze aan Don had. Hij kon zijn oogen niet van Grace afwenden, alsof iets in het smalle figuurtje hem aantrok. Maar als hij het woord tot haar richtte, klonk zijn stem rauw en geprikkeld, terwijl hij merkwaardig kalm en opge wekt was wanneer hij tot Bob of haar zelf sprak. De maaltijd lokte hem niet tot commentaar uit. Hij speelde een beetje met de koude soep en zijn grijze, droge plak lamsvleesch. Al zijn aandacht scheen op zijn vrouw gericht te zijn. Terwijl zij eindeloos en vermoeiend doorratelde, blonk in zijn oogen iets van bewondering. Hoor eens", onderbrak hij haar. Als we vol gende week eens met z'n allen uitgingen? Ergens dineeren en dan naar een revue". O, dol!" riep Grace uit. We kunnen bij Plaza" gaan eten", zei hij. Zijn gezicht straalde, vol verwachting. Bess Milliken, die zich vroegere scène's bij Plaza" herinnerde, uitte eenigen twijfel. We zouden het eens ergens anders kunnen probeeren". Ze dacht aan de laatste keer dat ze daar gegeten hadden. Toen had de kellner een beetje koffie gemorst. Waarom niet naar Plaza"?" vroeg Don. Prima gelegenheid. En dan gaan we de Brents zien. Wat vinden jullie daarvan?" Bess Milliken begon nerveus van het kruim van haar brood balletjes te draaien. Toen ze zag dat Bob haar waarschuwend aankeek, legde ze haar handen in haar schoot. Don is gewoon stapel", dacht ze. Hij wordt gewoon razend van de wijze waarop Mary Brent lacht". ,,Ik vind het goed", zei ze. 't Komt er toch eigenlijk niet op aan, waar we gaan eten", zei Grace. Ik zeg altijd: als je met echte vrienden uit bent, heb je 't altijd leuk". Eén oogenblik trok een wolk over Don's gelaat en keek hij zijn vrouw verwilderd aan. Toen kwam er weer een verloste uitdrukking op zijn gezicht. En Bess Milliken begreep het. Ze begreep dat hij in Grace de duizend kleine ergernissen had verzameld die hem zijn leven lang aan alle kanten als vliegen hadden gestoken. Zij was de incarnatie van alle demonen die hem kwelden. Wat ze zei en wat ze deed, was alles zoo irritant dat er verder niets meer iets toe deed. Het was alsof hij de bron had gevonden waar de dingen die hem dwars zaten, uit stroomden. Eenmaal gevonden, moest hij die bron dicht bij hem houden, onder zijn eigen oogen, waar hij er naar kon kijken en op kon passen dat de stroom niet te wild werd. Eindelijk zou hij weer met gewone menschen om kunnen gaan en plezier hebben met zijn vrienden. Bob Milliken keek zijn vrouw aan. Als je met echte vrienden uit bent, heb je 't altijd leuk", her haalde hij. Dat is om op te schrijven, niet Bess?" Don glimlachte. Met een streep er onder", antwoordde hij mild. SALLY BENSON LITTHAUER? MAGENBITTER ? PAG. 17 DE GROENE No. 3245